hey,
ik ben eingelijk nooit echt mager geweest en dit is al heel mijn leven een serieus probleem.
In het lagere school ben ik de hele tijd gepest geweest door mijn gewicht. ( en kleine kinderen kunnen echt gemeen zijn tegenover elkaar)
toen ben ik naar de "grote" school geweest ver van mijn stad waar ik woonde. ( elke dag ongeveer een half uur met de trein) zodat ik zeker niemand zou kennen en helemaal opnieuw zo beginnen.
daar ging het het eerste jaar heel goed, kreeg leuke vriendinnen, ik werd een stuk herboren. na het tweede jaar een kleine terugval gehad door een paar leerlingen, maar mijn vriendinnen kwamen enorm op voor mij en dit heeft mij wel enorm gered. daarna ging het weer een paar jaar beter. kreeg hele goede vriendinnen waar ik zot kon zijn en mezelf zijn.
toen begon het ergste. ik was toen ook al mollig. ik was dan ongeveer 15 jaar.
toen ik gewoon op straat liep, de bus nam, ergens naartoe ging. (alles buiten mijn eigen huis) begon het pas.
iedere keer als ik wegging, hoorde ik minstens 1 keer van iemand dat ik totaal niet ken dat ik dik was.
dit op allerlei verschillende manieren. ofwel kijken ze naar mij en begonnen enorm hard te lachen, pas op je gaat niet door de deur kunnen, pas op dat je niet door de grond zakt, amaai kijk naar die dikke,... zo kanik er nog wel een paar honderd opzeggen.
Ik had dit in die periode ook gezegd tegen mijn ouders omdat ik er echt door zat. het enigste wat ze zeiden was: je moet er gewoon niet naar luisteren
Dit heeft een blijvend litteken nagelaten bij mij. ik heb totaal geen zelfvertrouwen, als mensen kijken naar mij op straat, denk ik altijd dat ze over mij bezig zijn... ( hierdoor loop ik altijd! met een mp3 over straat als ik alleen weg ben. ik zorg dat ik niemand kan verstaan wat de mensen rondom mij zeggen.
En het ergste van al is dat ik maar eetbuien blijf krijgen.
Ik wil zo graag mager zijn, dat ik ook in een mooi topje kan rondlopen, in een bikini kan gaan zwemmen zonder me te schamen over mijn gewicht, buik,...
door mijn gewicht heb ik ook het gevoel dat er geen enkele jongen in mij geïnteresseerd is, wat dan ook terug mijn zelfvertrouwen aan het schaden is...
Ik heb wel nu een hele goede vriendin die zegt dat ik mij zeker niet moet schamen voor mijn gewicht en dat ik leuk ben en wij amuseren ons ook wel altijd, maar ik vind het enorm moeilijk.
Dieët aangaan enzo lukt mij niet omdat ik dat nooit volhou.
Ik weet soms gewoon niet meer wat te doen en zou soms heel graag op een onbewoond eiland wonen waar ik niemand zou zien...
-
gwen
Re: mollig probleem
Hoi Gwen,
ik denk eerder, dat het serieuze probleem is, hoe jij behandeld bent. Het getreiter van je omgeving - en het onbegrip van je ouders. ("Moet je niet naar luisteren" - tja, als je dat nou kon was het een ander verhaal. Maar als je zelfvertroouwen al wankel is, wordt het steeds lastiger.)
Goed trouwens, dat ej tegenwoordig met di ekoptelefoon oploopt, dat scheelt. (Maar het is uiteraard een lapmiddel - de pijn van binnen wegwerken is het echte werk.)
Wat treiteren met je doet, IS ok krek, dat je zelfvertrouwen wordt afgebroken.
De trieste waarheid is, dat mensne pesten en treiteren, omdat ze anders geen bijf wetenmet zichzelf en hun eigen agressie - het zegt weinig over jouzelf. Maar dat willen de treieraars niet waar hebben.
En het is ingewikkeld, "dat je maar eetbuien blijft hebben". Meestal krijgen mensn eeetbuien als ze een of andere gevoel willen afreageren (boosheid, bijv.) - en jouw emoties gaan doorgaans over 'gepest worden met je gewicht'.
Ik zou zeggen: zet eerst het idee over dieten uit je hoofd. werk aan het kwijtraken van je pijn, het ontwikkelen van je trots. Zelfacceptatie. Straal uit, dat jij een waardevol mensn bent. (En dat gewicht niet echt uitmaakt, in wie en wat jij als mens bent.)
Jouw vriendin heeft groot gelijk - maar het probleem is dus, dat je dat nog niet voelt, want de littekens van het getreiter zitten nog in de weg.
En als je "via de emotionele weg" geen eetbuien meer hebt...
(dwz.: je mag eetbuien hebben, maar noteer netjes wat de aanleiding was en bespree dat met een psychologe - en verzin iets, om de aanleiding minder pijnlijk te maken)
...dan val je vanzelf wel af.
(E ga je dieten, dan maakt de frustratie, dat je telkens toch weer eetbuien krijgt, war je dan ook weer gefrustreerd van wordt, etc.etc. - bespaar jezelf dat gemartel!!!)
ik denk eerder, dat het serieuze probleem is, hoe jij behandeld bent. Het getreiter van je omgeving - en het onbegrip van je ouders. ("Moet je niet naar luisteren" - tja, als je dat nou kon was het een ander verhaal. Maar als je zelfvertroouwen al wankel is, wordt het steeds lastiger.)
Goed trouwens, dat ej tegenwoordig met di ekoptelefoon oploopt, dat scheelt. (Maar het is uiteraard een lapmiddel - de pijn van binnen wegwerken is het echte werk.)
Wat treiteren met je doet, IS ok krek, dat je zelfvertrouwen wordt afgebroken.
De trieste waarheid is, dat mensne pesten en treiteren, omdat ze anders geen bijf wetenmet zichzelf en hun eigen agressie - het zegt weinig over jouzelf. Maar dat willen de treieraars niet waar hebben.
En het is ingewikkeld, "dat je maar eetbuien blijft hebben". Meestal krijgen mensn eeetbuien als ze een of andere gevoel willen afreageren (boosheid, bijv.) - en jouw emoties gaan doorgaans over 'gepest worden met je gewicht'.
Ik zou zeggen: zet eerst het idee over dieten uit je hoofd. werk aan het kwijtraken van je pijn, het ontwikkelen van je trots. Zelfacceptatie. Straal uit, dat jij een waardevol mensn bent. (En dat gewicht niet echt uitmaakt, in wie en wat jij als mens bent.)
Jouw vriendin heeft groot gelijk - maar het probleem is dus, dat je dat nog niet voelt, want de littekens van het getreiter zitten nog in de weg.
En als je "via de emotionele weg" geen eetbuien meer hebt...
(dwz.: je mag eetbuien hebben, maar noteer netjes wat de aanleiding was en bespree dat met een psychologe - en verzin iets, om de aanleiding minder pijnlijk te maken)
...dan val je vanzelf wel af.
(E ga je dieten, dan maakt de frustratie, dat je telkens toch weer eetbuien krijgt, war je dan ook weer gefrustreerd van wordt, etc.etc. - bespaar jezelf dat gemartel!!!)
Re: mollig probleem
Uiterlijk is niet iets om je voor te schamen. Wel vormen mensen bewust of onbewust vaak een oordeel over je waarbij uiterlijk een rol speelt. Als je echt niet kan leven met hoe je eruit ziet zal je toch wat aan je eetgedrag moeten doen. Er zijn voedingsmiddelen die de eetlust verminderen. Als je die eet en daarbij kritischer wordt op de rest van je voeding zal je zien dat je postuur zal veranderen. Ook zou je de glazen frisdrank kunnen vervangen door groene thee, zodat je minder suiker binnen krijgt en meer vet verbrandt. Maar nogmaals, je hoeft je voor je uiterlijk niet te schamen. Je kan leren om tevreden te zijn met wie je bent. Hoe dan ook, als je ontevreden bent, dan ben jij degene die daar iets aan kan veranderen. Indien nodig kunnen anderen daarbij helpen. Sterkte en succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Neem waar, de vreugde in het absolute
-
lunula
Re: mollig probleem
alles wat je zegt en vertelt is heel het probleem.
punt 1. Mensen zijn vreselijke wezens, de meeste moeten namelijk altijd wat over een ander te zeggen hebben. Dus, of je dik, dun, blank, zwart, knap of lelijk bent maakt eigenlijk niet uit. Dit komt ( nu) bij mij over alsof deze mensen zelf geen vertrouwen hebben.
punt 2. Als ik je zo hoor ga je eten om je goed te voelen. Jij voelt je niet begrepen door de wereld en eten geeft ( even) een gelukzalig gevoel. Waarna je je weer rot gaat voelen door het eten en waarschijnlijk uiteindelijk weer gaat eten. Geloof me, je bent veel sneller richting een eet verslaving dan je je eigenlijk beseft.
Het enige wat je kan doen ( en dit word heel makkelijk gezegd) is deze viseuze cirkel doorbreken.
Als jij wilt afvallen, kan dat. ( iedereen, behalve met lichamelijke problemen zoals hormoonverstoringen, kan afvallen. het enige punt is dat mensen vaak denken het niet te kunnen)
Als jij je prettiger wilt voelen op straat moet je ervoor gaan zorgen dat of niemand meer wat over je zegt ( onmogelijk) of jij je er niet zoveel meer van aantrekt ( bijna onmogelijk zonder zelfvertrouwen)
Het probleem is dus, dat er altijd wel moeilijke periodes zullen zijn. En je kan de wereld helaas niet veranderen. Dus als jij het voor jezelf dragenlijk wilt maken zal jij moeten veranderen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
punt 1. Mensen zijn vreselijke wezens, de meeste moeten namelijk altijd wat over een ander te zeggen hebben. Dus, of je dik, dun, blank, zwart, knap of lelijk bent maakt eigenlijk niet uit. Dit komt ( nu) bij mij over alsof deze mensen zelf geen vertrouwen hebben.
punt 2. Als ik je zo hoor ga je eten om je goed te voelen. Jij voelt je niet begrepen door de wereld en eten geeft ( even) een gelukzalig gevoel. Waarna je je weer rot gaat voelen door het eten en waarschijnlijk uiteindelijk weer gaat eten. Geloof me, je bent veel sneller richting een eet verslaving dan je je eigenlijk beseft.
Het enige wat je kan doen ( en dit word heel makkelijk gezegd) is deze viseuze cirkel doorbreken.
Als jij wilt afvallen, kan dat. ( iedereen, behalve met lichamelijke problemen zoals hormoonverstoringen, kan afvallen. het enige punt is dat mensen vaak denken het niet te kunnen)
Als jij je prettiger wilt voelen op straat moet je ervoor gaan zorgen dat of niemand meer wat over je zegt ( onmogelijk) of jij je er niet zoveel meer van aantrekt ( bijna onmogelijk zonder zelfvertrouwen)
Het probleem is dus, dat er altijd wel moeilijke periodes zullen zijn. En je kan de wereld helaas niet veranderen. Dus als jij het voor jezelf dragenlijk wilt maken zal jij moeten veranderen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.