Slapeloze nachten...het is allemaal mijn schuld

[anne1990]

Wordt een lang verhaal...

3,5 jaar geleden leerde ik mijn vriend op school kennen. Destijds zat ik nog in een andere relatie maar ik heb toen mijn vriend verlaten voor hem. De eerste 2 jaar van onze relatie verliepen prima. Maar de laatste 1.5 jaar was vrij slecht. ik klaagde veel en hij deed altijd zijn eigen zin. Zo gingen we in het begin vaak samen uit en op het laatst mocht ik nooit meer mee...dan was het ja we vertrekken om 20:00 dus ik kan niet wachten op jou als jij er pas om 20:15...dus kon ik dus niet mee...ik hem 's nachts opbellen....bleek hij dus mijn fiets niet op slot te hebben gezet (fiets was een dag oud) waardoor mijn fiets dus weg was...ik werd kwaad aan de telefoon en zei dat hij naar huis moest komen daarop kwam van hem terug kankerhoer je zeikt te veel en ik hoef je niet meer....ben toen op mijn scooter gestapt en hem gaan zoeken...kon hem echter niet vinden...toen hij thuis kwam heb ik hem een klap verkocht. Daarnaast hadden we ook altijd kritiek op elkaars familie. Op een avond dat we wel samen uit gingen in Antwerpen stond ik te dansen met zijn vriend waarop hij boos werd en naar buiten liep, ik ging daarachter aan en hij heeft me doen weggeduwd tegen een auto aan dit deed best zeer. Ook kwam hij geregeld dronken thuis vanuit zijn ouders en blowde hij daarna nog waardoor hij dan het bed helemaal onderkotste. Als ik dan het bed wilde verschonen schold hij me ook uit of zei hij rot op en duwde hij mij van het bed af....als ik dan zijn zus erbij haalde was hij wel gewoon poeslief. Over de kleinste dingen hadden we ruzie. Ik werk 40 uur per week en heb 2 paarden ernaast en deed daarnaast ook vaak de was voor hem. Een keer op een vrijdagavond liet ik een pizzadoos staan en werd hij super kwaad....ik kon dit niet hebben omdat ik altijd werk en als ik dan ' s avonds thuis kwam lag hij nog stoned in zijn ochtendjas. We schreeuwen tegen elkaar en op een gegeven moment zei hij iets waardoor ik doorsloeg...ik rende op hem af en probeerde hem te trappen maar hij was te snel en had mij zo op de grond. Toen hij me losliet ga ik hem een klap in zijn gezicht en hij mij een zachte met vuist terug. Sindsdien sta ik dus op straat (want woonde in de flat van zijn ouders en moest dan ook altijd dansen naar de pijpen van zijn ouders). Paar dagen later vroeg ik of ik mijn spullen kon ophalen. En dat was prima. Alles stond al ingepakt in dozen. Ik zei niet veel alleen vroeg ik hoe het met hem ging. Hij is vervolgens mij naar mijn huis gereden en toen hij wegging begon hij te huilen. Hij zei we praten er nog wel over. Ik zei dat is goed...zullen we anders dinsdag eten? Dat was prima. Hij super z'n best gedaan die dinsdag en super gezellige avond gehad met heel dom van mij wel sex. Dinsdag erop moest ik mijn scooter ophalen en hadden we weer een gezellige avond met daarna weer heerlijke seks. Weer dom maar goed. Vervolgens zijn we de maandag erop gaan lunchen en hebben we daarna een heerlijke boswandeling gemaakt. We zaten daar op een bakje en ik vroeg aan hem een kauwgompje waarop hij zei als ik daar een kusje voor terugkrijg ik zei oke dat is goed. Hij gaf ook aan dat hij het fijn vond om af te spreken en bij me te zijn. Vervolgens hebben we ook nog seks in zijn auto gehad. Daarna bracht hij me naar huis...waarop hij zei de volgende keer doen we het ergens anders. Daarop zei ik wie zei dat er een volgende keer komt? Ik vind nu toch wel dat je een besluit moet maken, want ik kan niet meer in onzekerheid leven. Hij gaf me daarop nog 3 zoenen en zei dat ik morgen maar wat vroeger op school moest komen, zodat we gezellig samen voor de les een sigaretje konden roken. Hij kwam echter te laat omdat de deur was dicht gevallen bij hem thuis. Tijdens de les komt hij altijd naast me zitten dus na de les liepen we naar buiten en zei ik....ik wil nu toch wel van je weten wat je nu wil. En toen werd hij super negatief en zei hij ja je hebt me geslagen hoor en je zal nooit een goede moeder zijn (hier heeft hij savonds nog wel zijn excuus voor aangeboden). Ik heb hem vervolgens een brief gestuurd waarin ik al mijn fouten toegeef. En dat ik de mooie tijden graag herrinner en dat onze laatste afspraakjes net als vroeger voelden. Dat ik hem echt ga missen en dat ik hem het allerbeste wens. Vervolgens heb ik nog wel contact met hem gehad ook via de sms (echt wanhoopssmsjes van mijn kant....stom!) Waarop hij wel antwoordde dat hij het niet erg vond dat ik die smsjes stuurde. Ook smste hij mij met 'hoe is het met je auto en hoe gaat het met je schoolopdracht?' xxx Elk smsje dat ik van hem kreeg gaf mij hoop. Ik heb hem donderdag gesmst toen hij jarig was en daarop antwoordde hij dankje wel xxx. Mijn zusje had ook per ongeluk een facebook felicitatiekaartje gestuurd naar hem. Waarop hij haar nog smste nog bedankt voor je kaartje. Dit was afgelopen zaterdag en het is nu maandag. Weet niet of hij morgen nog naar school gaat komen. Hij heeft er dus definitief een punt achter gezet 2 weken geleden...
Wordt een lang verhaal...

Waarop ik zei dus het is nu definitief over? Ik wil voor je blijven vechten! Waarom hij zei vecht niet te hard voor mij en misschien in de toekomst. Ik ben stapelgek op die jongen... Zijn reactie op mijn brief was trouwens dat hij mijn brief heel erg lief vond. Ook gaat hij nog steeds naast mij zitten in de schoolmaken en legt hij zijn arm achter me op de leuning wat betekent dit? Ik voel me zo schuldig dat ik hem heb aangevallen 2 x!....Kan gewoon niet meer slapen! Moet ik me echt zo schuldig voelen en hulp zoeken? Alvast bedankt voor jullie reacties.

[Selfje]

Als hij zegt dat het definitief voorbij is, heb je weinig andere keus dan het te accepteren en verder te gaan met je leven.

Ik kan me heel goed voorstellen dat dit lastig is, omdat jullie op dezelfde school zitten, in dezelfde klas en dat jullie vaak naast elkaar zitten.

Zoals ik jouw verhaal hoor, wil jij graag weer een relatie met hem en hij wil dat jij zijn "friend with benefits" bent. Dus wel de lusten, maar niet de lasten.

Mijn advies aan jou is dus, ga verder, bouw je leven uit, maar zonder hem. Misschien ooit in de toekomst kan het nog wel iets worden, maar nu zijn alle wonden nog te vers.

succes!

[angel12]

Lieve Anne,

Wat bij mij naar boven komt bij het lezen van je verhaal is dat je aan je zelfrespect/eigenwaarde dient te werken. Enfin je moet niets maar het is overduidelijk dat je niet wordt gerespecteerd.

Wil jij de rest van je leven met zo iemand doorbrengen ? Of wil je gelukkig worden ?

Je loopt hem achterna als een schoothondje. Waar is je zelfrespect ?

Zolang jij niet aan je zelfrespect werkt zal je mannen/mensen aantrekken die je onrespectvol zullen behandelen.

Het is blijkbaar een item waar veel vrouwen problemen mee hebben. Ook ik heb zulke dingen meegemaakt en ik kan je verzekeren dat je dan niet gelukkig bent. Na in therapie te zijn geweest, aan mijn zelfrespect/eigenwaarde en grenzen te werken kan ik je nu zeggen dat ik gehuwd ben met een man die me heel graag ziet en me respecteert. Dat is ook wederzijds.

Dat zijn sowieso de fundamenten van een relatie.

Je hoeft mijn mening niet te delen maar vroeg of laat zal je dat wel inzien en zal je mijn woorden herinneren.

Ik wens je veel geluk op je pad.