Hallo,
Ik wil graag even wat kwijt over mijn gevoelens van eenzaamheid.
Doordat ik chronisch ziek ben heb ik al heel wat jaren amper contacten. Mijn beperkingen zijn dermate groot dat ik erg moeilijk iets kan ondernemen. Zit eigenlijk hele dagen thuis. Met mijn 2 katten. En s avonds komt mijn man wel thuis en dat is fijn. Maar vaak gaat hij dan ook fietsen, hetzij buiten, hetzij binnen op de trainer voor de pc. Ik gun hem deze hobby van harte verder. Maar al met al ben ik ontzettend veel alleen. Ik snak naar contact en het maakt me steeds zo onrustig.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kan krijgen met mijn beperkingen. Het is vooral de chronische vermoeidheid die mij hierin het meeste parten speelt, maar ook spier-en gewrichtsproblemen. Ik ben het zo gruwelijk zat die vermoeidheid. Als kind was ik heel erg sportief en het is ideaal om contacten mee op te doen, maar dat is nu onmogelijk. Al ruim 23 jaar. Het is eigenlijk mijn passie en erg moeilijk om dit dan helemaal niet te kunnen. Alles in mij wil bewegen, maar ik moet stil zitten.
Ik zou graag vriendinnen willen, al is het er maar 1. Ik heb er eentje, maar die woont compleet aan de andere kant van nederland. En ik heb haar al lang niet meer gezien. En ik spreek haar ook niet zoveel meer. Maar ons contact is verder wel solide zal ik maar zeggen.
Ik zou ook graag iets nuttigs willen doen waarbij ik contact heb met mensen. Maar het is er gewoon niet en ik heb nog steeds die mogelijkheid niet. Ik geniet wel van schilderen waarin ik mij aan het ontwikkelen ben. Maar het is een bezigheid die ik alleen doe. Naar les gaan gaat ook vaak niet. Over een maand heb ik een tentoonstelling en ik kijk er erg naar uit. Mijn eerste echte tentoonstelling! Heb al eerder iets tentoongesteld, maar nog niet een hele ruimte voor mij alleen.
O ik verlang vreselijk naar de lente, dan kan ik tenminste nog buiten in de zon gaan zitten. Even het huis uit! Heb ik enorm veel behoefte aan.