Sinds enkele maanden heb ik een nieuwe relatie. Mijn vriend heeft bindingsangst en ik ben enorm onzeker waardoor ik heel veel nood heb aan bevestiging, die hij dus niet kan/wil geven. Ik weet wel dat hij mij graag ziet, maar toch moet hij dat elke dag laten merken of ik begin te twijfelen. Al zijn vriendinnen zie ik als concurrentes, terwijl zij absoluut niks verkeerd doen.
Het botst dus wel geregeld als ik bevestiging vraag en ik die niet krijg. Hij kan mij niet begrijpen, omdat hij zelf heel zelfzeker is. Hij zit niet zo ineen dat hij met complimenten strooit en wil dit ook niet enkel gaan doen om "mij te plezieren".
Ik kom uit een hele slechte relatie van 4 jaar. Hij deed vanalles achter mijn rug, gaf nooit uitleg (we woonden samen en hij vertrok soms gewoon zonder te zeggen waar naartoe en hoe laat hij terug zou zijn). Ik was nooit belangrijk genoeg, als ik hem nodig had, had hij altijd wel iets anders te doen (hij zei nooit wat). Ooit moest ik eens opgenomen worden in het hospitaal en hij had geen tijd om mij te brengen, hij was bezig met "iets". Dat heeft mij allemaal enorm gekraakt. Ik ben na 4 jaar in staat geweest om er een einde aan te maken en dat was de beste beslissing die ik kon nemen. Alleen draag ik nu nog altijd de gevolgen van die relatie. Ik ben 2 jaar alleen gebleven om alles te verwerken en ben veel veranderd, maar ik ben nog steeds onzeker. Bij elke vrouw die op mijn nieuwe vriend zijn facebook reageert denk ik: oei oei die is knapper of leuker. Terwijl dat dikwijls vrouwen zijn die heel gelukkig zijn met hun partner.
Ik zou graag van die gedachten afgeraken, ik ben nog niet in de fase dat ik hem in alles wil controleren en wil daar ook absoluut niet in belanden. Dan zullen we zeker uit elkaar gaan aangezien hij bindingsangst heeft ... Ik weet het allemaal niet meer, maar ik wil hem echt niet kwijt.