Beste leden...
Lees hier regelmatig mee, maar zit al een tijdje met een probleem in mijn leven waar ik toch graag eens anoniem over wil praten ( om te beginnen ) . Ik ben nogal lang van stof, maar zal het toch zo kort mogelijk ( proberen ) te houden...
De laatste tijd maak ik mezelf steeds meer tot een einzelganger. Zo ben ik tot voor anderhalf jaar terug eigenlijk nooit geweest, maar dit begon nadat mijn eerste serieuze liefde de relatie uitmaakte...
Deze post wordt enorm lang als ik die hele relatie ga uitleggen, maar het komt erop neer dat het meisje in kwestie de eerste in mijn leven was die dusdanige interesse in mij toonde. Ik was nooit zo erg van de relaties, maar ik raakte geinteresseerd in haar en zo kreeg ik dus verkering met haar.
Het is/ was een geweldige meid. Ze deed echt haar best om het mij naar de zin te maken, maar ik werkte niet echt gewillig mee. Veel twijfel of ik wel echt zo diep in een relatie wou zitten en het eigenlijk vanzelfsprekend vinden dat zij degene was die haar best deed en de initiatieven nam en ik alleen de lusten en niet de lasten, zorgde ervoor dat ze het na een jaar uitmaakte..
Ik ben 9 maanden lang echt kapot ervan geweest. Pas toen het uitwas ging ik nadenken en besefte ik hoe stom ik me had gedragen. Maar mijn pogingen om haar terug te krijgen mochten niet meer baten. Inmiddels ben ik al ruim een jaar vrijgezel, mijn ex zit al lang en breed in een nieuwe relatie. We hebben nooit meer contact..
Maar hoewel het qua depressieve gevoelens een stuk beter gaat dan een jaar geleden, gaat het nog altijd niet goed met me. Heb erg veel behoefte om alleen te zijn, en ik denk vaak en diep na over vanalles wat zich in mijn leven afspeelt.
Dit is sowiezo een stuk minder dan voorheen, want ik trek mezelf steeds meer terug uit alles.
Het probleem is dat ik het zelf eigenlijk heel prettig vind, maar aan de andere kant maakt het me ook verdrietig. Het is niet gezond voor iemand van 22 om zo te leven als ik nu doe.
Heb al mijn hele leven genoeg vrienden. Heb nu huisgenoten, en ik zit bij een studentenvereniging. Tot zover klinkt het allemaal leuk.
De keerzijde is als volgt: Studentenvereniging ga ik amper heen. Ik vind het eng, kom uit mijn comfortzone, en door de activiteiten aldaar kan ik mijn eigen, vertrouwde dagelijkse activiteiten niet doen : ' s avonds rondje hardlopen, youtuben, gamen met vrienden etc etc. Ik zie ertegenop om er heen te gaan.
Op de universiteit leid ik een anoniem bestaan. Ik ken welgeteld 1 medestudent, maar verder heb ik mijn vakken altijd gehaald door thuis mijn hoorcolleges te kijken en in de boeken te zitten. aanwezigheidsplicht is er niet.
De sociale contacten waarmee ik momenteel mijn leven invul zijn allemaal mensen van vroeger. Het kost me enorm veel energie / onzekerheid om nieuwe mensen te leren kennen. Meestal geef ik het dan ook na een paar keer alweer op omdat ik een dag van tevoren al op kan zien tegen een sociale activiteit van de volgende avond.
100 x liever ga ik die avond gewoon in mijn eentje met een lekker muziekje 10 kilometer hardlopen, daarna lekker tv kijken en op tijd naar bed.
Het probleem is dus dat ik altijd het liefst alleen wil zijn, terwijl ik er ook ongelukkig door word. Zo kan het toch niet langer doorgaan? Ik leef niet op deze manier, ben bang voor de grote boze wereld terwijl ik niets heb om me voor te schamen. Hoe doe ik op deze manier nieuwe interessante sociale contacten op, en belangrijker nog, hoe kan ik ooit een nieuwe vriendin ontmoeten als ik nooit op de universiteit of mezelf tussen andere leeftijdsgenoten begeef behalve tussen mensen die ik al jaren ken...
Ik hoop dat iemand dit herkent, iemand die dit wellicht zelf heeft. Moet ik gewoon gaan accepteren dat ik zo geworden ben? Hoe kan ik mezelf motiveren om toch het sociale leven in te duiken?