MisterM

Ik ben een einzelganger (geworden)

Beste leden...

Lees hier regelmatig mee, maar zit al een tijdje met een probleem in mijn leven waar ik toch graag eens anoniem over wil praten ( om te beginnen ) . Ik ben nogal lang van stof, maar zal het toch zo kort mogelijk ( proberen ) te houden...

De laatste tijd maak ik mezelf steeds meer tot een einzelganger. Zo ben ik tot voor anderhalf jaar terug eigenlijk nooit geweest, maar dit begon nadat mijn eerste serieuze liefde de relatie uitmaakte...

Deze post wordt enorm lang als ik die hele relatie ga uitleggen, maar het komt erop neer dat het meisje in kwestie de eerste in mijn leven was die dusdanige interesse in mij toonde. Ik was nooit zo erg van de relaties, maar ik raakte geinteresseerd in haar en zo kreeg ik dus verkering met haar.
Het is/ was een geweldige meid. Ze deed echt haar best om het mij naar de zin te maken, maar ik werkte niet echt gewillig mee. Veel twijfel of ik wel echt zo diep in een relatie wou zitten en het eigenlijk vanzelfsprekend vinden dat zij degene was die haar best deed en de initiatieven nam en ik alleen de lusten en niet de lasten, zorgde ervoor dat ze het na een jaar uitmaakte..

Ik ben 9 maanden lang echt kapot ervan geweest. Pas toen het uitwas ging ik nadenken en besefte ik hoe stom ik me had gedragen. Maar mijn pogingen om haar terug te krijgen mochten niet meer baten. Inmiddels ben ik al ruim een jaar vrijgezel, mijn ex zit al lang en breed in een nieuwe relatie. We hebben nooit meer contact..

Maar hoewel het qua depressieve gevoelens een stuk beter gaat dan een jaar geleden, gaat het nog altijd niet goed met me. Heb erg veel behoefte om alleen te zijn, en ik denk vaak en diep na over vanalles wat zich in mijn leven afspeelt.
Dit is sowiezo een stuk minder dan voorheen, want ik trek mezelf steeds meer terug uit alles.

Het probleem is dat ik het zelf eigenlijk heel prettig vind, maar aan de andere kant maakt het me ook verdrietig. Het is niet gezond voor iemand van 22 om zo te leven als ik nu doe.

Heb al mijn hele leven genoeg vrienden. Heb nu huisgenoten, en ik zit bij een studentenvereniging. Tot zover klinkt het allemaal leuk.
De keerzijde is als volgt: Studentenvereniging ga ik amper heen. Ik vind het eng, kom uit mijn comfortzone, en door de activiteiten aldaar kan ik mijn eigen, vertrouwde dagelijkse activiteiten niet doen : ' s avonds rondje hardlopen, youtuben, gamen met vrienden etc etc. Ik zie ertegenop om er heen te gaan.

Op de universiteit leid ik een anoniem bestaan. Ik ken welgeteld 1 medestudent, maar verder heb ik mijn vakken altijd gehaald door thuis mijn hoorcolleges te kijken en in de boeken te zitten. aanwezigheidsplicht is er niet.
De sociale contacten waarmee ik momenteel mijn leven invul zijn allemaal mensen van vroeger. Het kost me enorm veel energie / onzekerheid om nieuwe mensen te leren kennen. Meestal geef ik het dan ook na een paar keer alweer op omdat ik een dag van tevoren al op kan zien tegen een sociale activiteit van de volgende avond.

100 x liever ga ik die avond gewoon in mijn eentje met een lekker muziekje 10 kilometer hardlopen, daarna lekker tv kijken en op tijd naar bed.

Het probleem is dus dat ik altijd het liefst alleen wil zijn, terwijl ik er ook ongelukkig door word. Zo kan het toch niet langer doorgaan? Ik leef niet op deze manier, ben bang voor de grote boze wereld terwijl ik niets heb om me voor te schamen. Hoe doe ik op deze manier nieuwe interessante sociale contacten op, en belangrijker nog, hoe kan ik ooit een nieuwe vriendin ontmoeten als ik nooit op de universiteit of mezelf tussen andere leeftijdsgenoten begeef behalve tussen mensen die ik al jaren ken...

Ik hoop dat iemand dit herkent, iemand die dit wellicht zelf heeft. Moet ik gewoon gaan accepteren dat ik zo geworden ben? Hoe kan ik mezelf motiveren om toch het sociale leven in te duiken?
MisterM

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

Om nog maar een voorbeeld te geven:

Momenteel zit ik op mijn (pikdonkere) studentenkamer met mijn laptop op schoot op dit forum en elders een beetje te surfen.
Mijn huisgenoten komen straks thuis krijg ik net bericht, en willen vanavond uitgaan. Allemaal hebben ze er zin in, maar ik dus totaal niet. Sterker nog, ik hoop dat ze nog een paar uur ( liever de hele nacht ) wegblijven, zodat ik lekker rustig op mijn kamer kan zitten, beetje muziek luisteren in het donker zitten, ongestoord.

Ik kan bijna zelf niet eens voorstellen dat ik dit schrijf. Voorheen had ik altijd zin in dit soort dingen. Dan kwam de spanning van het uitgaan ( wellicht een leuk meisje tegenkomen in de kroeg). Dit had ik zelfs toen mijn relatie net over was heel sterk.
Maar alle lust lijkt compleet verdwenen. Voel me niet eens echt depressief, maar als ik over mijn huidige leefstijl nadenk zie ik wel dat het erg somber is allemaal...
Comp_Lex

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

Ja ik herken het wel, maar ik kan je helaas niet helpen.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

Ik lees in je postings eigenlijk een sociaal probleem. Je hebt problemen in de sociale context. Je maakt moeilijk contact of vindt het moeilijk om in een sociale omgeving goed te functioneren. Je vermijdt het ook liever eigenlijk omdat het je uit je comfortzone haalt en ik denk dat het je beangstigt ?

Daar kunnen meerdere oorzaken voor zijn. Of je hebt de vaardigheden nooit geleerd of je hebt slechte (jeugd)ervaringen met de sociale omgeving (pesten ? moeilijke gezinssituatie ?)
Of je hebt een autisme stoornis, daarin komen ook sociale context problemen in voor.
Of je hebt last van een sociale angst/fobie : http://nl.wikipedia.org/wiki/Sociale_fobie

Je hebt het ook over een depressie of depressieve gevoelens. Ben je daar voor onder behandeling ? Is het wat om nader te laten kijken naar je sociale problematiek ?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
scampsd
Berichten: 187
Lid geworden op: 11 aug 2006 10:33
Locatie: België, Leuven

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

Heydaar,
Dat zier er inderdaad niet tof uit wat je daar allemaal schrijft en zoals je zegt, je vindt het niet normaal/leuk dat iemand van jouw leeftijd zo veel en zo graag alleen zit, en daarom: doe er iets aan! (Maar wat? Daar zit het probleem)
Bon, je bent bij een studentebeweging, maar je gaat bijna niet, waarom niet: omdat je het niet tof vindt of omdat er niet genoeg verplichting is?
Heb je een sportkaart of iets anders, waarmee je allerhande sporten kan gaan proberen?
Wat denk je van dansles, evenementen bezoeken, ...?

Kijk, sommige zaken zijn eindig (danscursus, muziekschool), sommige hebben geen einddoel (sportclub, ...), sommige zaken zijn éénmalig (evenementen, tentoonstellingen, culturele voorstellingen) en sommige komen regelmatig terug, ..., er is keuze genoeg, maar je moet wel zelf beslissen om uit je kot te komen en als je voelt dat je dat niet kan, ga dan naar een hulpverlener (je vindt me nu hopelijk niet te cru?).

Voor één ding wil ik je wel waarschuwen: als je bij jezelf denkt "Ik zal dat niet gaan doen, want zoiets alleen doen, da's maar iets raar", denk dan gauw wat anders: bv. als student vond ik het ondenkbaar om alleen naar de film te gaan ("ik zal dat niet gaan doen, want zoiets alleen doen, da's maar iets raars") tot ik na mijn studies een vriendin van mij hoorde vertellen dat zij dat heel vaak deed.

Veel geluk
Nika83

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

Hoi,

Wat naar dat jij je zo rot voelt!

Weet je....sommige mensen zijn om wat voor reden dan ook niet zo sociaal. En dat hoeft helemaal geen probleem te zijn als zij zich daar zelf lekker bij voelen. Zo heb ik een neef die PDD-NOS heeft en ook hij is het liefst alleen. Hij vindt het heerlijk om zijn ding te doen. De norm (op jouw leeftijd)van uitgaan, sociaal doen, veel contacten...etc gaat voor hem gewoon niet op. Hij is veel alleen, heeft leuke hobby's en is gelukkig. Is hij dan raar? Nee, vind ik niet. Op zich is de behoefte om alleen te zijn niet raar of een probleem, vind ik. Het wordt pas een probleem als jij je ongelukkig gaat voelen. Dus als jij wel meer contacten wil, maar het niet durft.

Wat ik me afvraag is: ben je zo ongelukkig omdat jij je eenzaam voelt en behoefte hebt aan meer contact? Of ben je ongelukkig omdat je vindt dat je meer contact moet hebben, hiervan moet genieten omdat dat normaal is?

Ik weet dat ik als kind/tiener ook graag alleen was. Ik vond het heerlijk om een filmpje te kijken terwijl vrienden aan het stappen waren. Ik voelde me dan wel eens ongelukkig. Niet omdat ik ook wilde stappen, maar omdat ik me raar voelde en dacht: 'ik hoor toch uit te gaan met mijn vrienden?'

Als je ongelukkig bent doordat je zo veel alleen zit en dit toch graag anders ziet, dan is het wel een goed idee om hiermee aan de slag te gaan. Wat jij hebt meegemaakt met je ex-vriendin, was een nare ervaring. Ik denk dat dit veel impact op je zelfbeeld en zelfvertrouwen heeft gehad. Misschien kun je leren dat ook jij een prima mens bent, de moeite waard bent en dat ook jij er mag zijn. Misschien dat het dan makkelijker voor je wordt om je in een sociale omgeving te begeven.

Sterkte!

Groet, Nika
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

Dat je een einzelganger bent geworden denk ik niet. Je gaat nog steeds met je oude vrienden om, en einzelgangers zijn vaak al hun hele leven ietwat afgezonderd van de rest. Ik denk dat het goed mogelijk is dat je last hebt van een 'gebroken hart'. De leegte die van binnen aan je vreet maakt het onmogelijk voor je om je echt prettig te voelen, en om dus plezier te maken.

Als je dan anderen tijdens het uitgaan of tijdens andere bijeenkomsten plezier ziet hebben en voelt dat je hier zelf niet goed toe in staat bent en dus niet echt met de rest mee kan doen, zal je eerder geneigd zijn je af te zonderen. In je achterhoofd kan dan nog steeds blijven knagen dat de rest allemaal gezellig aan het doen is, en dat jij met een rotgevoel thuis zit. Met een gebroken kan je doen wat je wil, maar het lege gevoel blijft knagen.

Als dit je probleem is, dan is de enige oplossing om haar volledig uit je hoofd te zetten, bijvoorbeeld door alle last die ze je bezorgt en al haar negatieve aspecten op een rij te zetten en uit te vergroten, en alle goede eigenschappen relativeren en inzien dat deze grotendeels ook wel bij andere partners te vinden zijn. Dat was mijn interpretatie van je probleem, hopelijk kan het iets voor je betekenen.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Lemonpie

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

Zou het kunnen zijn dat je simpelweg mensen nodig hebt in sociale omgang met meer diepgang?
Mensen die ook zoals jouw dieper nadenken en dieper op het leven in gaan?
Niet de gemiddelde student waarbij het gaat om bier en tieten? Of andere "wereldse" bezigheden?
Dat er geen aansluiting is van interesse en gedachtengang?(wat opzich zelf helemaal niet verkeerd zou hoeven zijn, zolang je dan maar de goede soort mensen weet te vinden)

Als je jezelf hierin terugziet zou dit ermee te maken kunnen hebben.
Maar ik spreek meer uit persoonlijke ervaring, dus wie weet vat ik je "probleem" totaal verkeerd op.
Lemonpie

Re: Ik ben een einzelganger (geworden)

En overigens moet je liefde in mijn mening nooit willen forceren, maar geduldig zijn.
Uit het niets kan een nieuw iemand komen, of zo lijkt het dan in ieder geval.

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”