C.C.22

Pijn bedrogen worden komt terug tijdens zwangerschap

Mijn vriend en ik zijn nu 7,5 jaar samen en ik ben 6 maanden zwanger van ons eerste kindje. Ik ben hier supergelukkig mee maar heb het nog steeds moeilijk met een relatiecrisis van 1,5 jaar geleden. Mijn vriend is toen namelijk vreemdgegaan. Hij is meerdere keren met iemand naar bed geweest die hij kende via de voetbal. Tegen haar had hij gezegd dat het met mij over was en hij bij zijn moeder woonde. Dit heeft zo'n twee maanden geduurd tot ik erachter kwam. Onze relatie ging niet goed op dat moment, we hadden veel ruzie en leefden langs elkaar heen. Hij was bang dat we uit elkaar zouden gaan en is letterlijk gevlucht in de armen van een ander.

Toen ik erachter kwam, via smsjes in zijn telefoon, heb ik hem direct de deur uitgezet en ben er bijna aan onderdoor gegaan. Ik had al een vermoeden dat hij vreemdging maar had nooit verwacht dat hij een 'affaire' zou hebben, eerder had ik gedacht dat hij een keer een misstap zou maken. Deze klap kwam bij mij heel hard aan. Ik kon niet eten, niet slapen en niet werken. Ik dacht er de hele dag aan en 's nachts droomde ik erover. De pijn was zo erg dat ik toen ik een keer in de auto zat serieus van plan was tegen een pilaar onder een viaduct aan te rijden om maar aan deze pijn te ontsnappen. Dit heb ik niet gedaan omdat ik bang was dat mijn familie erachter zou komen dat het zelfmoord was geweest en ik ze dit niet aan wilde doen.

Hij is er helemaal kapot van gegaan en heeft direct alles met die andere vrouw beëindigd. Ik weet dat dit ook echt zo is omdat hij dit deed waar ik bij was, zij net zo verontwaardigd was als ik en vlak daarna ook alweer een ander had. Ik kon aan hem merken dat hij echt spijt had van zijn ontrouw, ook hij at niet, sliep niet, kon niet werken en alleen maar huilen. Dit was absoluut niet gespeeld. Op momenten dat hij bij mij was was ik rustiger en voelde me beter. Langzaamaan hebben we zo onze relatie weer op kunnen pakken en zijn we eruit gekomen. Hij heeft hier keihard aan gewerkt door niet meer zoveel weg te gaan, constant te laten weten waar hij was en steeds maar weer mijn verwijten over zich heen laten komen. We zijn er sterker uitgekomen moet ik zeggen want ik vertrouw hem, we doen meer samen en zijn heel hecht geworden doordat we veel hebben gepraat. Ik zou ook niet meer terug willen naar de tijd voor het vreemdgaan omdat onze relatie toen echt slecht was. Toen we besloten aan kinderen te beginnen waren we beiden dolblij dat het snel lukte. We vonden ook dat we weer sterk genoeg waren om dit aan te kunnen.

Hier twijfel ik nu aan omdat ik het er nog steeds heel moeilijk mee. Het zou kunnen dat dit door de hormonen van de zwangerschap komt. Ik ben bang dat het opnieuw gebeurd terwijl ik weet dat hij supergelukkig is met mijn zwangerschap en dit nooit op het spel zou zetten. Ik heb hem ook duidelijk gemaakt dat als hij nog een keer vreemd zou gaan het over is, kind of geen kind. Hij weet ook dat ik dit echt meen.
Ik denk ook regelmatig terug aan wat er gebeurd is en haal dan vooral de pijnlijke momenten naar boven. Daarnaast maak ik me ook druk om wat anderen denken. Iedereen hoor ik namelijk altijd zeggen dat ontrouw onvergeeflijk is en je zwak en dom bent als je blijft. Dit zijn natuurlijk de mensen die het nooit mee hebben gemaakt. Ik weet dat weg gaan juist de makkelijke weg was geweest en dat vechten voor onze relatie ongelooflijk zwaar was. Toch maak ik me druk om mensen die mij zien als zwak en onderdanig en schaam me.
Regelmatig huil ik om wat er is gebeurd en voel ik de pijn weer van toen. Het is niet meer zo heftig maar nog steeds moeilijk. Ik twijfel of we er wel goed aan gedaan hebben om bij elkaar te blijven en een kindje te maken. Ik voel me overigens niet constant zo maar baal ervan dat ik niet optimaal van mijn zwangerschap kan genieten.

Heeft iemand misschien tips om met deze herinneringen en dit verdriet om te gaan?

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”