Anotherday

Renaissance

Al sinds een jaar of vier, het klinkt als een "Doe Maar" liedje. Vierentwintig uur per dag, raas ik zonder houvast in mijn eigen beperkingen. Opzoek naar een klik die mijn eenzamen leven, voorgoed achter zich laat.
Ik lig hoofdzakelijk op mijn bed. Niet vanwege lichamelijke klachten. De klok is omgedraaid, niet een surrealistisch vage toestand, slechts de nachtelijke uren waarin ik mijzelf vrij voel in mijn gevangenschap.

Opgesloten, vervangend zoek ik "mens zijn" in emotionele opkikkers. Die ik opwek via beelden die ik van het internet pluk. Om gelukkig, verdrietig of geil te zijn. In films en muziek in fora en op skype. Droom ik van situaties waarin ik niet hoef na te denken aan oplopende schulden, onbetaalde rekeningen en een sociaal dieper isolement. Mijn echte naam is Sebas, 32 jaar en ik ben een kluizenaar. Ik woon zelfstandig met mijn kat en leef van een bijstands uitkering, vanwege psychische klachten die niet helder zijn.

Het leven van nu, is 180 graden gedraaid met wat ik me ervan had voorgesteld tien jaar terug. De dingen zijn nooit aan komen waaien. Alles verliep in een deceptie; baan, relatie's, studie, vrienden. Voornamelijk omdat ik mijn hele leven al de neiging heb om mij te willen terug trekken. Mijn leven is raar, omdat ik als een soort acteur elke rol toebedeeld had gekregen vanaf mijn pubertijd. Van populaire jongen tot pispaal van de school, 6 middelbare scholen, waaronder een LOM school voor slecht lerende kinderen. Een verslinder van meisjes, tot een zwaar drugs gebruikend gabbertje dat elke pauze opgesloten in de wc zat op school. En toen had ik ook al geen idee wat ik wilde doen. Maar de angst en de onzekerheid voor mensen, waar ik tegen op keek of bang voor was, is iets dat me altijd is blijven achtervolgen, ook nu.

Ik verwijt mijzelf dat ik geen man geworden ben. Altijd de weg gekozen heb van de miste weerstand. Goed ik heb op mijn achttiende jaar een wereldreis gemaakt van een jaar. Mijzelf in het avondonderwijs voor volwassen ingebluft en binnen drie jaar een VWO diploma behaald. Echter en voornamelijk heb ik nog steeds een enorme achterstand in de Nederlandse - en Engelse taal, vooral grammaticaal. In mijn studenten tijd ben ik wel 12 keer verhuisd en dat gevoel van nergens thuis voelen overheerst ook nu nog. Ik voel altijd de dwang om weg te gaan, opnieuw te willen beginnen. En vaak ben ik ook vertrokken, zonder de huur op te zeggen, of vroegtijdig te laten weten wat mijn plannen waren. Sterker nog ik kon op de ene op de andere dag besluiten dat ik weg wilde, en dan pakte ik mijn spullen die ik kon vervoeren in het openbaar vervoer en weg was ik. Aangekomen op een nieuw adres waar alles van voor af aan weer begon.

Ik ben het zat om als een zombie door het leven te gaan, bang te zijn voor mensen en wil dat schaamtegevoel kwijt. En ik ben het zat om er als een slons uit te zien, en iemand te zijn die leeft als een chaoot en zwerver in zijn eigen huis (vies) en wil leven, mijzelf goed verzorgen, naar leuke feestjes, op vakantie, finacieel op orde zijn en alle andere banaliteiten. Die ik mis omdat ik er alleen niet meer uitkom en ik voel dat ik zoveel te bieden heb (misschien wat grootheids voorstellingen).

Bedankt voor het lezen.
Audrey

Re: Doolhof.

Stud7 schreef:Ik ben het zat om als een zombie door het leven te gaan, bang te zijn voor mensen en wil dat schaamtegevoel kwijt. En ik ben het zat om er als een slons uit te zien, en iemand te zijn die leeft als een chaoot en zwerver in zijn eigen huis (vies) en wil leven, mijzelf goed verzorgen, naar leuke feestjes, op vakantie, finacieel op orde zijn en alle andere banaliteiten. Die ik mis omdat ik er alleen niet meer uitkom en ik voel dat ik zoveel te bieden heb (misschien wat grootheids voorstellingen).
De eerste vraag die mij te binnen schoot: wat let je? Voor zover ik lees ben je fysiek gezond, je hebt dus alle mogelijkheden. Ga hulp zoeken voor je mentale klachten, sta morgenochtend op en begin met je huis opruimen. Doe iets om te veranderen. Voor zover ik lees heb je meer last van een motivatieprobleem dan van een echte beperking. Onthoud: je bent de baas over jezelf en als je de controle kwijt bent, moet je die terug pakken. Desnoods door middel van externe hulp.

Wat jij doet is vluchten, je wijst constant omstandigheden buiten jezelf aan die je ongelukkig maken. Ik weet niet waarom dat zo is, maar ik durf je wel met zekerheid te zeggen dat de problemen niet in je omgeving zitten, maar in jezelf. Je probeert te vluchten voor iets dat in jezelf zit: dat leidt nergens toe. Het vluchtgedrag zal je blijven achtervolgen tot je het probleem met jezelf opgelost hebt. Ga in conclaaf met jezelf over wat de reden is voor je vluchtgedrag. Als je weet hoe het ontstaat, kun je ook het effect wegnemen. Ik weet niet of je op dit moment in behandeling bent bij een psycholoog, zo te lezen ben je al vaak in aanraking geweest met hulpverlening. Ben je hier ooit voor onderzocht? - Een hoop mensen gaan het niet met me eens zijn, maar ik ben erg vóór onderzoeken, namelijk: als je weet waar het probleem precies zit (stoornis, slecht verleden, etc.), kun je ook specifieker op zoek naar een oplossing. Misschien kun je hier iets meer over jezelf en je verleden schrijven?
Anotherday

Re: Doolhof.

Om eerlijk te zijn heb ik deze neiging mijn hele leven wel gehad. Het ging pas echt mis toen ik ontslagen werd omdat ik mijzelf verwaarloosde en er op het werk een bende van had gemaakt en de hele dag niet heel erg productief was. Ik heb mijzelf dat nooit vergeven, aangezien dit een unieke baan was met veel mogelijkheden een riant salaris en status. In dezelfde periode had ik ook een erg leuke nevenfunctie verkloot, een vrijwilligersfunctie om jongeren bij te staan in juridische vragen en processen, door niet op te komen dagen.

Het ging van kwaad tot erger, tot ik op een gegeven moment letterlijk op bed leefde en er een smeerboel van had gemaakt, bij het meisje waar ik toen een kamer van huurde. Het werd zelfs zo erg dat ik de deur ook niet meer uitkwam en alle contacten verbrak. Zo erg zelfs dat mijn moeder mij als vermist had opgegeven bij de politie. Uiteindelijk ben ik daar weg gegaan en ben ik weer bij mijn moeder en haar man komen inwonen. Wat ook niet goed ging, omdat ik daar ook de hele dag op bed bleef liggen.

Uiteindelijk ben ik toen in therapie beland. Drie ochtenden in de week. Zonder medicatie, want dat had ik niet nodig (waar ik het wel mee eens was/ben). Ik had het vreselijk naar mijn zin, maar moest ermee stoppen omdat de thuissituatie onhoudbaar was geworden. Ik ben toen wat rond wezen zwerven in jeugdherbergen en bij een ex-vriendin. Een maand later had ik onderdak gevonden op een soort boerderij. De zomerperiode was geweldig en ik verdiende leuk geld met internet pokeren, waarmee ik alles goed kon bekostigen. Een paar maanden later ging het echter goed mis. Mijn uitgaven patroon was veel te hoog en niet meer bij te benen met mijn inkomsten die ik haalde van het internet pokeren. Ik ben toen samen met wat vrienden gaan pokeren, bij iemand anders thuis en verloor daar nagenoeg mijn hele bankroll. Broke keerde ik weer terug naar de boerderij en leefde nog wat van het geld dat ik in de loop der tijd had uitgeleend. De winter begon. In het huisje waarin ik verbleef, een soort vakantie huisje was alleen een houtkachel, dus erg koud. Mijn internet verbindig was ook erg slecht. Ik moest voor het open raam zitten om internet verbinding te krijgen. Op een stoel met 4 dekens om mij heen. Het was niet te doen en ik was de motivatie volledig kwijt om door te gaan met online pokeren, waardoor ik eigenlijk alleen maar geld verloor.

De winter was verschrikkelijk. Ik bleef de hele dag op bed met 4 dekens en die periode duurde tot het najaar, waarin ik er genoeg van had, mijn spullen bij elkaar pakte en vertrok. Inmiddels leefde ik toen van een uitkering, en had na een kleine try out periode in Warschau, Polen (waarin ik bekeek of ik door kon gaan met online pokeren, omdat daar de uitgaven erg laag zijn in vergelijking met hier) onderdak gevonden op een camping in mijn geboorteplaats. Ik leefde toen echt letterlijk in een klein tentje. Daarna ben ik op een kamer gegaan. Maar weer hetzelfde verhaal, de hele dag op bed en een gigantische bende (smerig) om mij heen verzameld. Een paar maanden later kreeg ik een woning aangeboden. Een twee kamer app met tuin. Geweldig natuurlijk. Hier woon ik inmiddels al weer een jaar. En val weer terug in oude patronen. Het is ook raar dat ik dit ritme aanhoud mbt louter de hobby online poker. omdat er na april van dit jaar op de nachtelijke uren, na het uitsluiten van Amerikaanse spelers vrijwel geen actie meer is. De tijden zijn nu van 11:00 tot rond middernacht. En heb mij daar niet op aangepast.

De nadruk ligt echter niet op online poker. Ik denk dat ik daar verstandig mee omga. Ik neem ook vaak genoeg breaks, dus van een verslaving is geen sprake. Ook neem ik geen uitzonderlijke risico's meer en kan dat extra beetje geld wel gebruiken en heb er dit jaar een nieuwe apple computer en een LED tv mee bekostigd die ik anders nooit had kunnen betalen. Maar goed, ik wil hier dus wel uit. Volgende week moet ik naar de Arbo arts en ik verwacht dat ik daarna weer in therapie zal gaan. Ik heb wel sporadisch wat pogingen ondernomen om dit zelf te regelen, maar iets houd me toch tegen, of ik beloof mijzelf weer dat ik het morgen ga doen, maar morgen bestaat niet, er is alleen dit nu!
Anotherday

Re: Doolhof.

De stilte overschreeuwd mijn gedachte die een poging waagt om een helder beeld te scheppen, momenteel zoemt mijn hoofd te veel. De dertig aspirine's die ik per week gemiddeld slik in combinatie met een dagelijks tweeënhalf liter coca cola dieet, maken mij niet veel beter. De hoofdpijn die ik voel als ik in de late namiddag opsta, wordt in het begin alleen maar erger na de eerste tien sigaretten. Daarna gaat het wel als ik wat fastfood of wat ander lekkernij genuttigd heb.

De gehele periode waarin het daglicht is voel ik mij bevangen in een schaamte vacuüm, bang om gezien te worden, ontgoocheld door de bende die ik om mij heen verzameld heb. Ik denk teveel aan morgen en vervloek dit nu. Want morgen ga ik de boel opruimen, mijn dag nacht ritme omgooien, een afspraak maken met de tandarts, mijn post openen, oude bekenden bellen. Deze illusie houd mij op de been. Er zijn wel periodes waarin het beter ging, maar nu zit ik er alweer ruim drie maanden in. Ik blijf in dit patroon terugvallen en het duurt nu inmiddels vier jaar.

Om eerlijk te zijn heb ik deze neiging mijn hele leven wel gehad. Het ging pas echt mis toen ik ontslagen werd omdat ik mijzelf verwaarloosde en er op het werk een bende van had gemaakt en de hele dag niet heel erg productief was. Ik heb mijzelf dat nooit vergeven, aangezien dit een unieke baan was met veel mogelijkheden een riant salaris en status. In dezelfde periode had ik ook een erg leuke nevenfunctie verkloot, een vrijwilligersfunctie om jongeren bij te staan in juridische vragen en processen, door niet op te komen dagen.

Het ging van kwaad tot erger, tot ik op een gegeven moment letterlijk op bed leefde en er een smeerboel van had gemaakt, bij het meisje waar ik toen een kamer van huurde. Het werd zelfs zo erg dat ik de deur ook niet meer uitkwam en alle contacten verbrak. Zo erg zelfs dat mijn moeder mij als vermist had opgegeven bij de politie. Uiteindelijk ben ik daar weg gegaan en ben ik weer bij mijn moeder en haar man komen inwonen. Wat ook niet goed ging, omdat ik daar ook de hele dag op bed bleef liggen.

Uiteindelijk ben ik toen in therapie beland. Drie ochtenden in de week. Zonder medicatie, want dat had ik niet nodig (waar ik het wel mee eens was/ben). Ik had het vreselijk naar mijn zin, maar moest ermee stoppen omdat de thuissituatie onhoudbaar was geworden. Ik ben toen wat rond wezen zwerven in jeugdherbergen en bij een ex-vriendin. Een maand later had ik onderdak gevonden op een soort boerderij. De zomerperiode was geweldig en ik verdiende leuk geld met internet pokeren, waarmee ik alles goed kon bekostigen. Een paar maanden later ging het echter goed mis. Mijn uitgaven patroon was veel te hoog en niet meer bij te benen met mijn inkomsten die ik haalde van het internet pokeren. Ik ben toen samen met wat vrienden gaan pokeren, bij iemand anders thuis en verloor daar nagenoeg mijn hele bankroll. Broke keerde ik weer terug naar de boerderij en leefde nog wat van het geld dat ik in de loop der tijd had uitgeleend. De winter begon. In het huisje waarin ik verbleef, een soort vakantie huisje was alleen een houtkachel, dus erg koud. Mijn internet verbindig was ook erg slecht. Ik moest voor het open raam zitten om internet verbinding te krijgen. Op een stoel met 4 dekens om mij heen. Het was niet te doen en ik was de motivatie volledig kwijt om door te gaan met online pokeren, waardoor ik eigenlijk alleen maar geld verloor.

De winter was verschrikkelijk. Ik bleef de hele dag op bed met 4 dekens en die periode duurde tot het najaar, waarin ik er genoeg van had, mijn spullen bij elkaar pakte en vertrok. Inmiddels leefde ik toen van een uitkering, en had na een kleine try out periode in Warschau, Polen (waarin ik bekeek of ik door kon gaan met online pokeren, omdat daar de uitgaven erg laag zijn in vergelijking met hier) onderdak gevonden op een camping in mijn geboorteplaats. Ik leefde toen echt letterlijk in een klein tentje. Daarna ben ik op een kamer gegaan. Maar weer hetzelfde verhaal, de hele dag op bed en een gigantische bende (smerig) om mij heen verzameld. Een paar maanden later kreeg ik een woning aangeboden. Een twee kamer app met tuin. Geweldig natuurlijk. Hier woon ik inmiddels al weer een jaar. En val weer terug in oude patronen. Het is ook raar dat ik dit ritme aanhoud mbt louter de hobby online poker. omdat er na april van dit jaar op de nachtelijke uren, na het uitsluiten van Amerikaanse spelers vrijwel geen actie meer is. De tijden zijn nu van 11:00 tot rond middernacht. En heb mij daar niet op aangepast.

De nadruk ligt echter niet op online poker. Ik denk dat ik daar verstandig mee omga. Ik neem ook vaak genoeg breaks, dus van een verslaving is geen sprake. Ook neem ik geen uitzonderlijke risico's meer en kan dat extra beetje geld wel gebruiken en heb er dit jaar een nieuwe apple computer en een LED tv mee bekostigd die ik anders nooit had kunnen betalen. Maar goed, ik wil hier dus wel uit. Volgende week moet ik naar de Arbo arts en ik verwacht dat ik daarna weer in therapie zal gaan. Ik heb wel sporadisch wat pogingen ondernomen om dit zelf te regelen, maar iets houd me toch tegen, of ik beloof mijzelf weer dat ik het morgen ga doen, maar morgen bestaat niet, er is alleen dit nu!
Anotherday

Re: Doolhof.

Swingend met een koptelefoon op mijn hoofd, aan de eettafel op een lekker zittende stoel. Half vier in de nacht en pikdonker. Luisteren ik om de stilte rond mij heen te verbloemen met de beelden die ik associeer op de beats. Ik ben overal feestbeest, gelukkig, mijn eigen God.

Verwonderd vraag ik mij naar mijn laatste zelf gecreëerde orgasme af, op welke porno illusie mijn volgende masturbatie tafereel " jurken off" zich zal plaatsvinden. Blond, klein, een kont zo groot als mijn hand. Donker krullend haar, grote borsten, waanzinnig gezicht. In mijn favorieten staan waarschijnlijk driehonderdrieendertig die aan deze criteria voldoen. Ik kan er een uur mee vullen, nog 11 uur voor andere dingen.

Ik voel me vandaag leeg, weinig energie en heb het warm. Mijn hoofd is een waas van gedachten, connectieloos, chaotisch en zonder bestemming. De tijd lijkt er alleen te zijn om te doden. De afgelopen week heb ik deze tijd veel gebruikt om massive online te gaan pokeren. Ik heb echt veel moeite om er bij te blijven als het tegen zit en met het gebrek aan andere activiteiten speel ik maar door. 11 uur voor andere dingen, maar wat?

Ik haat verliezen, en ik ben goed heel goed. In die braindead fuck all moods heb ik deze week al twee sessies gehad waarin ik eenmaal 260USD verloor en 420USD. Het is ontzettend veel werk dat weer goed te maken. Ik haat mezelf gewoon om al mijn winsten er zo door heen te zien gaan. Het had echt een heerlijke maand kunnen zijn. Echter vertrouwde ik een andere speler en leende hem 300USD, dat was begin oktober en sindsdien is hij spoorloos en blijkt hij bij nog 2 andere geld geleend te hebben, wat bijna neerkomt op 6000USD. Ik blijf nu eenmaal een micro grinder, die het moet hebben van een gemiddelde winst van ongeveer 1000USD per maand. Ik heb wel enkele maatregelen genomen. Zo speel ik op een andere monitor (kleiner) en heb ik meer overzicht als ik 4 tafels speel, wat ook wel prettig werkt nu. Maar ja een schammele 250usd up, so far.... Vandaag had ik weer een bui dat ik nergens zin in heb, dus ook niet in online grinden.

Eindelijk heb ik de stap genomen om weer in therapie te gaan. Het eerste gesprek is al geweest en over een paar weken gaat de behandeling van start. Waar ik zeker veel zin in heb. Ik wil af van mijn angsten en niet langer als een kluizenaar leven. Nu de post openmaken, blehhh.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Doolhof.

Ik denk dat je hulp zeker nodig hebt. Ik zie veel financiele problemen bij jou en een gokverslaving als ik het zo lees. Verder lijk je overal in weg te vluchten zodra je met je neus op de feiten van de realiteit wordt gedrukt. Porno, muziek, fantasie, gokken, kluizenaarsgedrag, drugsgebruik .. het is allemaal om maar niet in de werkelijkheid te hoeven zijn en een leven op te bouwen wat meer gebaseerd is op problemen aanpakken en er iets beters van maken. Ik zie een dromer, een vluchter.. en ik kan me voorstellen dat je op deze wijze een steeds leger en eenzamer bestaan aan het leven bent omdat de angst om dingen aan te pakken steeds groter wordt en de drempel om ze aan te pakken steeds hoger..Sterkte.
Inzicht als Uitweg..
Anotherday

Re: Doolhof.

Toen ik nog een aantal jaren jonger was. Droomde ik van de ruimte tussen de grond waarop mijn voeten stonden en de lucht die ik met een inmens gevoel van dapperheid aankeek. Ik kijk haar nu aan, letterlijk als ik mijn hoofd van dit scherm wegdraai en de lichten in mijn huis nog uit heb staan. Ik kijk haar aan. De lucht, de hemel, de schermering, de oneindige ruimte die mij angstig maakt vandaag.

Vanmorgen kwam ik toevallig op tv een programma tegen dat oorspronkelijk over boeken gaat. De hoofdpersoon in deze uitzending heet Adam Phillips. Een man met een bruin plekje op zijn linker ooglid en ogen die scheel in zijn grijze hoofd staan. Een zeer bijzondere man, waarvan ik meteen het boek moest bestellen wat hij promote. Heel toepasselijk in mijn situatie getiteld: "In onbalans".

Na mijn bezoek een lange week geleden bij een soort intake gesprek om weer in therapie te gaan. Voel ik mij de laatste dagen uitermate somber en depressief. Een naar gevoel dat ik nauwelijks kan wegdrukken waarmee ik voorheen duidelijk minder moeite mee had. Het is lastig grinden zo (veel uren maken met online pokeren). En dat terwijl ik uiterst opgetogen behoor te zijn vanwege de goede resultaten die ik sinds mijn laatste post geboekt heb. Een downfall is close, dat moet ik haast wel denken, bang om weer in die spiraal te komen waarin ik mijzelf weer een beetje verlies en ellendig hard moet werken om er weer boven op te komen. Deze stress, dit doembeeld dat ik maar over mijzelf blijf afroepen, zorgen voor bepaalde angsten die ik mij eigen maak, zonder dat ze realistisch hoeven te zijn. Het zit in mij. Ik hoop binnen therapie hier beter mee om te kunnen gaan.

Wat ik percies zoek, mwha. Ik zou graag weer eens trots op mijzelf willen zijn. Ik gedraag me als een zwerver en zie er ook zo uit en ik verlang er naar om uitbundig te shoppen (dat betekend voornamelijk dure spullen en heeft niets te maken met de hoeveelheid:) ). En wat mensen om mij heen hebben die open staan om leuke dingen te ondernemen. Tot op heden heb ik eigenlijk nog maar 1 vriend over die ik eens per maand zie. De rest van de tijd, zit ik thuis alleen op wat weekend bezoekjes aan opa,oma en mams na. Maar heb wel een aantal goede contacten die via skype verlopen.

Voor de komende tijd hoop ik mij weer iets beter te gaan voelen. De afgelopen dagen heb ik mijn ritme weer omgegooid naar 23:00 slapen en 07:00 op. De vraag blijft alleen hoelang ik dat ga volhouden.

Thanks for reading..
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Doolhof.

Goed van je dat je je slaapritme hebt aangepast naar een gezond en evenwichtig slaappatroon. Je lichaam en geest hebben rust nodig om dingen te verwerken en te herstellen. Als je depressieve gevoelens hebt is het extra belangrijk dat je goed voor jezelf blijft zorgen om niet verder af te glijden en te vervallen in een zelfdestructief levenspatroon. Dan drijf je enkel verder af. Ik ben blij dat je hulp hebt gezocht. Het is belangrijk dat jij hieruit gaat komen en je sterker en beter gaat voelen. Niet het korte termijn geluk van vluchten in middelengebruik of andere verslavingen maar lange termijn geluk van bevrijding, bekrachtiging en vreugde met anderen waarbij je een gevoel van zinvolheid kan ervaren.
Inzicht als Uitweg..
Anotherday

Re: Doolhof.

Pfff, wat een sombere week. Neerslachtig, verdrietig en boos. Vroeg op staan op een dag, maakt een dag ellendig lang, zeker als je niet goed weet wat je er mee aan moet, zoals in mijn geval. Om 07:00 op en rond 23:00 doodmoe op bed. Ik sliep gelukkig vrijwel meteen.

Ik mis de energie die ik van de nacht krijg, verschrikkelijk. De stilte en de rust, onverstooraar waar ik zo graag in vlucht. Als ik mij niet zo somber en moe voelde had ik graag een nacht doorgehaald om de boel weer om te draaien. Ideaal voor mij zou zijn om rond een uur of 4 wakker te worden en zo omstreeks 7 uur in de ochtend te gaan slapen.

Het zullen wel ontwenningsverschijnselen zijn, maar wat voel ik ze heftig. Het lukt me niet ergens van te genieten. Ik speel nog wel online, maar beduidend minder dan ik zou willen en hou het minder lang vol, omdat ik er geen zin in heb. Ik had er al geen zin in, maar kan me er gelukkig wel toe zetten. Het klinkt allicht ironisch, maar laat ik voorop stellen en er absoluut geen sprake is van een verslaving. Het lijkt mij namelijk geweldig om 12 uur achter de computer te zitten spelen. Ik zou echt willen dat ik het kon.

Aanstaande dinsdag heb ik gelukkig een gesprek, waarin bekend zal worden gemaakt wat ze met mij van plan zijn qua therapie. Ik kijk er erg naar uit, zeker omdat het nu zoveel minder gaat. naja, bijna twaalf uur en kan mijn ogen amper nog open houden, bedtijd.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Doolhof.

Je gaat nu door een moeilijke periode van verandering en gewenning. Je zult hier even doorheen moeten wil je jezelf beter kunnen maken. Het is moeilijk om terug te komen in een normaal dag/nachtritme en om een andere invulling aan je leven te geven zodat je van die depressieve gevoelens af gaat komen. Weet je wanneer deze ellende allemaal ontstaan is en waardoor ?
Inzicht als Uitweg..
Anotherday

Re: Doolhof.

Ik ben moe, maar klaarwakker. Alle kleuren. elke beweging, elk object in de ruimte. Ik zie ze voor mij zoals de werkelijkheid behoort te zijn. De leegte zit in mij, bang, maar trots.

Wie houd ik langer voor de gek. Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Dat er een dag zou komen dat alles zich zonder verzet zou ombuigen naar een leven wat verlangt, verwacht wordt. De complete afzondering is dichterbij dan ik dacht. Rekeningen die zich blijven opstapelen omdat ik er een bende van maak. Dat speelt door mijn hoofd. Ik gaf er niet om, maar nu het mijn bestaansrecht in het kleine beetje dat heb ik opgebouwd bedreigd word, voel ik de vernietigingsdrang die in mijn zit letterlijk op mijn afkomen. Het is zo ver. Ik heb bijna niets meer. Het klinkt allicht bizar, maar naar dit moment heb ik verlangt. Dit is altijd het doel geweest. Vier jaar ben ik bezig geweest om alles om mij heen te vernietigen, met mijzelf voorop in de strijd.

Altijd kon ik in mijzelf glimlachen. De zelfspot hield mij op de been. Mooie woorden sfeervol bewerken, erin te vluchten of te bewonderen. De realiteit van vandaag is dat ik in een broek loop van een vriend, een T-shirt draag die ik gratis gekregen had, een trui van 9 EURO van de C&A en een jas draag die van mijn moeders man geweest is. Daarboven op is mijn gebit een helse ellende waar ik gedurende de dag en nacht op verschillende plekken pijntjes heb en het er niet uitziet als ik glimlach. Het ergste is dat ik het toegelaten heb, dat ik bewust een slachtoffer geworden ben van mijn eigen laksheid en dat de schaamte die daaruit voortkomt voorspel is.

Toch ik zie geen uitweg. Ik heb in alle eerlijkheid geen idee hoe ik het moet aanpakken. Ik kan mijn spullen pakken en verder gaan zwerven, waar ik vroeg of laat tegen dezelfde problemen ga aanlopen. Het doet ongelofelijk veel pijn om tegen mijzelf te moeten toegeven dat ik er zelf niet meer uitkom.

Vandaag had ik een tweede gesprek bij PSQ en daaruit kwam naar voren dat zij mij willen plaatsen in een klinische therapie. Intern dus, de weekende thuis. Ik ben het er wel mee eens. Maar daarna begonnen de doembeelden, mijn lieve poes. Hoe moet het met hem? Mijn kat is het belangrijkste in mijn leven, letterlijk! En pff iedereen die het te horen krijgt dat ik in een gesticht beland ben, dat is met geen zelfspot te rijmen. Ik ben bang, nu ik letterlijk het gesticht in moet........
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Doolhof.

Ik denk dat het heel goed is dat je opgenomen gaat worden als je zo diep zit met je narigheid en depressie. Ik lees over zelfverwaarlozing, ik lees over problematische financiën en ik lees over zelfdestructief gedrag. Daar heb je inderdaad hulp bij nodig om hier uit te komen, dat kan geen mens alleen.

Kan je iemand regelen om voor je kat te zorgen ? Een buurman/buurvrouw ? Een vriend, familielid ? Het zou inderdaad wel jammer zijn als dat beestje niet ergens even ondergebracht zou kunnen worden voor als jij weer beter bent.

For what is worth: ik vind het moedig wat je doet. Het moet voor jou een enorme stap zijn om jezelf nu op te pakken en je leven ten goede te gaan keren. Ik vind het knap dat je ondanks alles dit toch doet. Laat het een houvast voor je zijn, dat er echt een beter leven mogelijk is voor je.

Sterkte.
Inzicht als Uitweg..
Anotherday

Re: Doolhof.

Ik moet beter eten, rook teveel. Een opgeblazen keel, moeite met ademhalen. Aanstaande maandag, formaliteiten . Interne opname, waarom voelt het alsof het een uitje is. Een soort ontmoetingsplek. Ik kijk er naar uit om in contact te staan, niet alleen te zijn.

De dag voor vandaag. Ik droomde gisteren, over de liefde. De simpele dingen, weg van de computer vooral. In het leven staan. De buitenlucht, opgeklaard voldaan, vrij en weg, gezamenlijk iets ondernemen. Moe van het gehang en het idee ernaar. De voortdurende herhaling. Het maakt niet gelukkig.

Ik tilt sinds dinsdag, doomswitch, dollar voor dollar in een noodvaart tempo weg. Ik win geen hand. Ahead, een monster, put it in, uitgezogen. Ik zucht, voor de zoveelste keer in een periode die oneindig lijkt in het hebben van ongeluk. Moedeloos en zonder al te veel vertrouwen houd het dagen lang aan. De dollars verdampen, een limiet terug. Een muis sneuvelt, klapt uiteen op de grond. Ik ben woest. " Niet weer, niet weer, godverdomme onmogelijk"

En dan is het vrijdag.

Ik droomde. Relativeerde. Het doel kan nooit een computer zijn. Geld is fictief. Ik zoek het meisje waar ik van droomde, althans een gelijkenis in pornografisch materiaal en bevredig mijzelf. Ik lig nagenietend op de bank voor de tv. Op het tafeltje (tussen de bank en de tv, kan even niet op de naam komen) staat mijn laptop. Ik lig languit de poes heerlijk naast mij, zo lief! En voel een rust die ik maanden lang niet gevoeld heb.

Een re-jump, op een klein laptopscherm, minder tafels, twee slechts, uitgezakt op de bank, met de poes nog steeds naast mij, zo lief! Ik bewijs mijn skill, de reden waarom andere spelers vluchten als ik de tafels join. Upswing, crush en weet weer waarom ik 30 uur per week speel. Omdat ik ergens goed in wil zijn, in wil uitblinken. Naar aanzien smacht, er zijn allicht andere manieren die ik in de toekomst beter kan ontplooien, dan een spel achter de computer. Maar de komende tijd ga ik bewijzen dat ik de beste ben.

Nu ga ik de poes even uitlaten, hij zit al te moren en draait rondjes om mij heen. Nog even "Queen" afluisteren, naar aanleiding van de documentaire die vanavond op tv was, GEWELDIG!!!
Deborah

Re: Doolhof.

gebruik jij drugs?
Anotherday

Re: Doolhof.

Deborah schreef:gebruik jij drugs?
Nee. Het is helaas onmogelijk om aan xtc pillen te komen (al 3 jaar droog). Maar zelfs als ik er wel toegang toe had dan gebruik ik het maximaal 2 keer per jaar.

Weed/Hash vind ik vervelend dat heb ik in al 10 jaar niet gebruikt.

Cocaine doet het voor mij ook niet. Krijg die kick er niet van die ik wel heb met XTC, ook niet in combinatie met alcohol. Drinken doe ik hooguit ook maar 3 keer per jaar (met uitgaan) thuis drink ik niets.

Alleen veel nicotine, aspirines en cola (geen koffie).
Deborah

Re: Doolhof.

Het was niet bedoeld als tip hoor. Ik vroeg het doordat de stukken die je schrijft geschreven lijken door iemand die op zijn minst weed heeft gerookt. Je laatste antwoord vind ik dan wel weer normaal geschreven. Ik heb zo'n idee dat jij op zo'n ander niveau denkt dan ik (let op, ik zeg ander, niet lager of hoger) dat ik niet zou weten hoe ik je zou kunnen helpen. Ik denk dat je professionele hulp moet gaan zoeken. Check alleen wel even of iemand goede referenties heeft en of iemand aangesloten is bij het NIP. (Ik heb zelf nogal een slechte ervaring door niet goed van te voren te kijken met wat voor hulpverlener ik te maken had)
Anotherday

Re: Doolhof.

Deborah schreef:Het was niet bedoeld als tip hoor. Ik vroeg het doordat de stukken die je schrijft geschreven lijken door iemand die op zijn minst weed heeft gerookt. Je laatste antwoord vind ik dan wel weer normaal geschreven. Ik heb zo'n idee dat jij op zo'n ander niveau denkt dan ik (let op, ik zeg ander, niet lager of hoger) dat ik niet zou weten hoe ik je zou kunnen helpen. Ik denk dat je professionele hulp moet gaan zoeken. Check alleen wel even of iemand goede referenties heeft en of iemand aangesloten is bij het NIP. (Ik heb zelf nogal een slechte ervaring door niet goed van te voren te kijken met wat voor hulpverlener ik te maken had)

No offense taken ;) Ik schrijf meestal wel als ik muziek aan het luisteren ben, dus allicht dat het daar iets mee te maken heeft.

De afspraak die ik gisteren had verviel jammerlijk, doordat ik te laat wakker werd. De afspraak is verzet tot de volgende week. Morgen naar de tandarts zal wel een hele klus worden.

Ik ben weer volledig geswitcht naar een nachtritme. Voel mij natuurlijk nog steeds niet top, maar voor nu is het wel even beter dat ik niet zo neerslachtig ben. En lig weer op koers met online pokeren en sta weer netjes up deze week. Het was een zware klus om ruim 500 dollar goed te maken, maar het is me gelukt. Voor de rest heb ik niet zoveel plannen. Heb eigenlijk wel veel zin om lekker te gaan shoppen. Een nieuwe spijkerbroek, een bloes, een jasje en ik loop al tijden rond dat ik cowboylaarzen wil kopen (wel echte natuurlijk!). En een lekker geurtje. Zit er ook aan te denken om al mijn haar er af te scheren. Ik ben een kale plek aan het ontwikkelen en met lang haar vooral als het nat is, zie je het best erg [zucht]
johan799

Re: Doolhof.

hoi..

eerst even een vloek.. &^$&^%&#% (ik had een hele lange post gemaakt en drukte ik bevestigen en bleek dat mijn internetverbinding eruit lag.. dus weg tekst.. shitzooi)

nu eerst maar een korte versie.. ik ben nog te teleurgesteld van de teleurstelling..

aaaaah, daar kan ik dus slecht tegen, tegen teleurstellingen.. geen wonder dat ik zoveel vermijd.. ik weet ook niet meer wat ik geschreven had.. zucht.. Sorry voor mijn huidige post.. nou misschien binnenkort nog eens een poging..

nu slechts een paar vragen.. en wat steekwoorden.. om er een samenhangend verhaal van te maken ontbreekt me de energie nu.. sorry! (door de teleurstelling van dat internet... had ik het al maar opgezegd.. 25 euro p/m pfff)
- wat leerde jij op die therapie die jij hebt gehad? wat voor soort behandeling?
- heb jij als diagnose ook een soort van persoonlijkheidsstoornis gekregen?
- Schaamte heb je het over.. waarvoor en wanneer en hoe beperkt je dit in jouw leven?
- heb je een idee wat je wil met je leven? hoe het er uit zo moeten zien? wat belangrijk voor je is? jouw waarden?

nou ff wat woorden (nu voorlopig zonder toelichting) ACT (therapie)
http://books.google.com/books?id=kGOt0B ... &q&f=false
thework.com (cognitief onderzoek van gedachten (zelfhulp)
PSYQ? site van mystica. start van jou behandeling? etc
Anotherday

Re: Doolhof.

Beste Johan,

Erg vervelend. Alles staat er en dan is alles weg. Heb dat probleem ook wel vaker gehad, meestal een misclick. Wanneer ik van plan ben een heel verhaal te vertellen waarover ik moet nadenken en met mijn beperkte kennis van grammatica de spelfouten eruit wil halen. Gebruik ik meestal WORD of een bericht in een e-mail bericht. Zodat mijn verhaal offline ook bewaard blijft of zelfs na een stroom uitval.

Ik denk dat je de kern "teleurstelling" goed omschrijft in de zin van: dat het weerhoud om iets te gaan ondernemen. Vanwege een soort van voorangst om dezelfde gevoelens van een deceptie opnieuw te moeten ervaren. En hoeveel wijze woorden je ook in je hoofd probeert te pompen. " No guts no glory, Lukt het vandaag niet dan morgen" om er maar een paar te noemen. Het gevoel blijft in de weg zitten. Ik ervaar het ongeveer zo: ik ga uit van een eigen wereld, waarin ik niet gestoord wil worden. Alle sociale contacten vermijd ik op voorhand. Ik wil met rust gelaten worden. Mijn telefoon staat uit en ik maak geen post open. Bij mij duurt deze periode nu vier jaar, maar het werkt niet, echt niet.

Okay, je vragen:

De behandeling die ik in 2009 had was gericht op mensen met een depressie die moeite hebben om structuur in hun leven aan te brengen. Veelal mensen zoals mij die worstelde met een nacht dag stoornis.

De therapie bestond uit 3 halve dagdelen in de ochtend. Alles was groep georiënteerd, dus alle praatsessies en activiteiten zoals sporten, creative therapie gebeurde in het groepsproces.

Wat ik er van geleerd heb. Ik weet alleen dat ik het er erg naar mijn zin had. Met sporten lekker basketballen als de rest zich aan het omkleden was. Het was hoe arrogant het ook klinkt, fijn om in het middelpunt te staan. Zeg maar de populaire jongen van de groep te zijn en ik deed er een leuk contact op met een meisje. Niet seksueel, hoewel zij wel pogingen had ondernomen om dit wel voor elkaar te krijgen en ze zag er best leuk uit ;-) Geleerd, hmm lastig. Ik was vaak wel verbaasd hoe scherp en duidelijk ik mijn problemen kon omschrijven en daar kon ik dan verder over nadenken. Qua structurele veranderingen zoals het aanpassen van mijn ritme, ging het wel beter. Maar de kern is door het vroegtijdig afbreken van de therapie nooit gevonden. Ik moest er helaas mee stoppen omdat de situatie thuis (ik woonde toen weer thuis) onhoudbaar werd en ik na een tal van omzwervingen terecht kwam in Amstelveen, zonder inkomsten.

Persoonlijkheid stoornis. Wat dat betreft ben ik wel redelijk stabiel denk ik. Hoewel mijn schrijven anders doet vermoeden. Ik heb wel last van moodswings. Maar als ik eerlijk ben hebben die voornamelijk betrekking op hoeveel ik nog te besteden heb (financieel) en de frustratie dat ik al in 2 jaar niet 1 keer geshopt heb, of bepaalde rekeningen, deurwaarders, gezeur met bijstandsuitkering, last van mijn gebit, of een downswing betreffende mijn online poker resultaten.

Mijn diagnose luid vooralsnog dat ik een impuls verslaving heb (computer, cola, nicotine) gevoelig ben voor verslavingen. Een matige depressie, en dan zijn er een heleboel zou kunnen, past wel in het plaatje diagnoses. Daarom willen ze ook dat ik nu een klinische therapie ga volgen. Omdat ik voor mijn leeftijd aan teveel kwalen lijd en er in mij nog zoveel progressie en mogelijkheden zijn. Ik ben het hier wel mee eens en grijp alles aan om mijn leven te verbeteren in een positieve zin, uiteraard.

Ik hoop dat mijn antwoorden je iets verder op weg helpen en stel er gerust meer, ook mocht er iets niet duidelijk zijn uit mijn antwoord.

Terug naar het heden. Vandaag naar de tandarts geweest. Gelukkig was ik nooit bang en vandaag ook niet. Ik ging heel ontspannen wachten en toen ik aan de beurt was, had ik ook nergens last van. De schade valt enigszins mee, gelukkig. Alles is wel op een kort termijn te verhelpen al moet ik wel langs de kaakchirurg. Ik heb mijn voorgenomen als mijn glimlach weer aantoonbaar is, uitbundig te gaan shoppen. Ik moet sowieso nog even wachten op een soort bankpas, omdat ik het eigenlijk wel debiel van mijzelf vind dat ik shag rook, terwijl ik makkelijk geld van mijn roll kan plukken, kan pinnen en peuken kan scoren.

Ik hoop ook dat ik mij iets minder uitgeput vol, dat mijn gedachten en gevoel minder tilt gevoelig zijn dit weekend en dat ik ongeveer 20 uur + kan gaan spelen. Dat zou al een overwinning zijn. En het gedeelte van de beste te zijn. Ik voel en weet dat ik er nog nooit zo dichtbij heb gezeten.

Vanaf nu zal ik ook de link plaatsen naar welk nummer ik geluisterd heb. Deze keer: Van Morrison, Moonlight

Link:

http://www.youtube.com/watch?v=6lFxGBB4UGU&feature=fvst
Anotherday

Re: Doolhof.

30 jaar tot vorig jaar. Mijn oude dagboek.

Een man, van 30 jaar, nu bijna 3 jaar sinds de drang van de totale vernietiging waarin vreugde en de verbinding met dromen en personen, opzettelijk verwaarloosd zijn tot het grote dieptepunt, als een valkuil waarin ik niet meer omhoog kan kijken, of iemand kan vragen mij er uit te trekken. Doelbewust alleen, maar verborgen, verscholen leef ik in de nacht opgelsoten in een kleine kamer, omdat ik mij daar veilig voel van het licht, en alle bewegende pratende dingentjes die ik schuw.

Soms roept een stem, ziet mijn spiegelbeeld een triest gezicht die nog glimlacht met zijn ogen, ver weg verwijderd naar de bestemming die niets oplost. Ik ben hier alleen, dwangmatig bevrijd van contacten, maar angstig hoe ik verder moet met een huurschuld. Mijn inkomen is minimaal, een bijstandsuitkering voor mijn kansloze ik, waarin mijn gevangenschap benadrukt word. Ik overleef slechts de dagen, zonder te leven.

Maar ik wil vluchten, mijn spullen pakken en weggaan. Ik heb overwogen om een reis te boeken en daar mijn leven af te sluiten (Beachy Head). Maar ik voel dat ik het leven iets schuldig ben en ik ergens de energie kan vinden om te dansen, te lachen en te flirten. Binnen enkele dagen ontvang ik 720EURO, ik weet als ik hier blijf (Ik woon erg afgelegen op een soort van boederij waar ik letterlijk alleen maar binnen blijf en voor de rest heb ik geen contacten) dat ik hetzelfde gedrag zal blijven vertonen, en dat dat ook de oplossing niet is.

Ik heb de nare eigenschap om ergens aan te beginnen en dat niet af te maken, en voor elke beslissing het woordje "MAAR" gebruik zodat ik besluitenloos op bed blijf liggen en er niets gebeurt. Maar ik wil, ontsnappen, het echte leven weer induiken, glimlachen met mijn mond, obstakels overwinnen en mijzelf opnieuw leren kennen. Maar hoe doe ik dat? Waar kan ik heen, met minimale geld middelen, waar ik ruim een maand mee moet doen? Ik zou heel graag tips willen, hoe ik dit zou kunnen aanpakken, waar ik bijvoorbeeld direct en goedkoop zou kunnen wonen, of waar ik dat het beste kan vinden. Ik ben ongebonden aan plaats en land en voel ergens dat het een nu of nooit situatie is.



Maandagmorgen liegt mijn lichaam als de tijd samen met het licht in de lichte duisternis vervalt. Ik kijk op, nu ik verwrongen in mijn stoel zit en het geluid van buiten probeer te ontwijken. Zie mij niet, verlangend kijk ik slechts uit naar het deken wat mij onzichtbaar maakt. Nog een uur of 4 voordat het echte donker mij liefdevol omhelsen zal. De zomertijd betekent een uur langer wachten.
Ik wil niet achterom om of voor mij kijken, slechts naar dit scherm, waar mijn gedachten kunnen blijven vloeien. Ik dagdroom met geknepen ogen, nog een dag of twee voordat ik zou kunnen vluchten. Ik heb wel iets kunnen vinden. Een hostel/jeugdherberg in Utrecht voor 22 EURO per nacht, inclusief alle maaltijden en gratis gebruik van internet. Het lijkt mij heerlijk om tussen echte mensen te leven. Mensen opnieuw te kunnen zien, die ook op een kruispunt in hun leven staan, desnoods een prille reiziger die op doortocht is naar de wonderen van Amsterdam. Maar een kleine rekensom betekent dat ik dat helaas niet voor elkaar zou kunnen boksen.

Hoe reeel is het om binnen een week een baan te vinden bijvoorbeeld, en niet onder de druk te bezijken als niets lukt en je nergens op terug kunt vallen. Dat risco maalt maar door mijn hoofd. Als ik roken kan opgeven, bespaar ik zeker een hoop, maar nieuwe mensen ontmoeten, is ook samen in de kroeg wat lam rondhangen en handig met geld ben ik nooit geweest. Andere opties lijken er amper te zijn. Ik heb gezocht naar een kost en inwonnings tarief, maar het aanbod daarin valt vies tegen. En toch dit eenzame angstige leven wat ik nu leid, lijkt geen uitkomst te bieden om de angsten die ik voel te kunnen overwinnen. Misschien als ik er beter over na zou denken, wat mij de afgelopen 2 jaar al niet gelukt is, zou ik in dee situatie gelukkig kunnen zijn. Ik denk dat ik vandaag maar binnen blijf.




Mijn eigen ik dwarrelt slechts in deze ruimte, hier. Het laatste stukje vrijheid ingeperkt in woorden, waarvan ik nauwelijks een voorstelling kan maken. Hoe het geweest zou zijn, wanneer ik op deze regenachtige dag de nieuwe wereld was ingetrokken, ver of verder weg van hier. Het zal altijd een gissing blijven; een twijfel waar ik de knoop had moeten doorhakken, alweer een zoveelste poging lijkt om dat maar uit te blijven stellen.

De dag begon rauw, mijn ogen hangen kwetsbaar in de flits die ongebonden de tijd verder weg drukt. Ik kan mijzelf niet meer vinden. En zie een onverzorgd lichaam, een behaard gezicht en kledingstukken op de grond naast de vuilniszakken als ik de moeite eens genomen had, om op te ruimen. Het is een bende in mij, het is een vieze amper aan te raken boel die mijn verziekte geest verder laat dwalen in het doolhof waarin ik mij bevind. Ik zoek een uitweg, maar als ik mij meng onder de mensen voel ik mij een vriendelijke buitenstander. Een vreemdeling die de taal vlijlloos spreekt, maar geen verbinding kan maken in het gevoel van samen delen, verbonden te zijn. Ik dwaal af in gedachten die ik nu niet meer herinneren kan, en vind alleen die dingen waarmee ik de dagen maar mee moet overleven.

De aankomende tijd ga ik wat meer risco nemen. Ik ben bang om weer te falen, maar geld lijkt nu de enige uitweg te zijn, om een nieuwe wereld op te gaan bouwen. Een plek ver weg van hier, een plek waar mijn eigen ik onvindbaar is en schreeuwt om een reis om mijzelf te hervinden. Volgende maand dan maar?



Sinds een week of drie nu, dwaal ik als een persona non grada door het leven. Bestemmingloos hang ik rond een camping in mijn geboortestad, de thuisituatie keurde het inititief goed, maar wist niet dat ik nog schulden had open staan op mijn oude adres. Ik ben een huichelaar, een egostische doemdenker die geen andere uitweg meer ziet om te vluchten voor verantwoordelijkheden en zijn woord en beloofde niet kan inwilligen. Het is alsof iemand op mijn borst drukt, met een enorme kracht dat ik naar adem snak, alle alarmbellen in mijn hoofd afgaan, maar ik radeloos stil in een bevroren staat achter blijf, en slechts de hoop koester dat alles voorbij zal blazen. Ik deed niks, uitgeschakkeld vermaak, een tijdsrover, alleen afwachtend tot de volgende paycheck. In de tussenperiodes met een getrillende stem, een gevoel dat het schuldcomplex nog naar hogere hoogtes laat stijgen, vragen om geld aan mijn mams, omdat ik wederom niets meer heb. En ik alleen in de zolang uitgestelde (zoals ik alles uitstel) niet meer voor mijzelf kan zorgen, laat staan om een simpele maaltijd te kunnen kopen, flat broke!

Ik moest vluchten, rennen, zoveel redenen bedenken waarom ik het daar niet meer zou redden. De meeste redenen zijn waar. Ik kan zo moeilijk voor mijzelf zorgen en verkies een geisoleerd leven zodra de kans zich voordoet. Alleen willen zijn, vermaakt worden door slechts deze klote computer. Het ging niet meer, en zag een volgende periode waarin ik elk dubbeltje drie maal moest omdraaien, voordurend angstig was om gezien te worden en de groote helse schaamte niet meer zitten. Ik moest leven, het leven weer gaan opzoeken, mijzelf in een nieuwe wereld zetten.

De nieuwe wereld begon thuis, poezeoppasser, begin mei vertrok ik naar een camping. Het weer te vochtig en te koud en redelijk prijzig. Maar ik kon wel weer veel meer, oude vrienden opzoeken en eten bij familileden. Ik besloot om uit te gaan vinden om een weekje op reis te gaan. Het werd Polen, Warschau.

Ik schrijf strakjes wel weer verder...........




Amstel station, halte Eurolines, de bus naar Berlijn en vanuit daaruit naar Warschau. Het was erg vochtig en koud in de tent. Ik had geen oog dichtgedaan en zag er tegenop om nog voor onbepaalde tijd dit leven voort te zetten. Ik dacht na, en was al eerder geinspireerd door een reactie van wana. De week ervoor had ik aardig wat kunnen verdienen met gokken op de computer, en besloot dat ik daarmee eens mijzelf moest gaan hervinden. Ik wilde eerst een fiets aanschaven en met tent en luchtbed de weg op te gaan om te zien waar ik uit zou komen. Een klein probleem was echter dat ik geen fiets had en eigenlijk fietsen ook niet een leuke bezigheid vind, en een onzekere bestemming in deze state of life niet helemaal zag zitten. Maar ik moest iets doen, weg, onderweg zijn, mijzelf opnieuw aanleren wat het is om er alleen voor te staan en vanuit daaruit te kunnen handelen en misschien op een langer termijn, een avontuur als deze te gaan beschouwen als een way of life, als ik tenmiste rond kan komen van online gokken.

Na 22 uur in de bus gezeten te hebben, kwam ik aan als een warrige tourist op een plek die ver buiten de stad lag. Aan een taxicauffeur liet ik zien waar ik voor de aankomende nacht een accomodatie geboekt had, maar de beste man die geen woord Engels sprak, kon het adres wat ik op een stenciltje had uitgeprint niet vinden in een goedkope versie van zijn TomTom. Ik besloot er zelf maar op uit te gaan en struinde wat rond de bussen in het kleine typische Oost Europeese treinstationtje. Ik vond daar een klein hotel, wat helaas schandalig over mijn budget heen zou gaan en besloot op goede hoop toch maar een taxi te nemen naar het Centrum, waar ik gelukkig vrij snel onderdak vond in een klein hostel tegen een schappelijke prijs. Het was er super schoon en er was een WIFI verbinding mogelijk in de lobby. Na de stad een beetje verkent te hebben (ontzettend mooie stad!) en wat gegeten te hebben bij de Subway, ging ik terug naar het hostel.

De volgende dag had ik eindelijk dat hostel gevonden dat ik vooraf had gereseveerd, en hoog stond aangeschreven in de Lonely Planet. De eerste twee dagen daar heb ik zo'n beetje al mijn geld vergokt dat ik nog online had staan. Een redelijke deceptie en totaal onnodig. Het word dus extreem lastig om hiermee geld te gaan verdienen om er op die manier van te kunnen gaan leven in een land waar de kosten voor onderdak en levensbehoefte erg laag zijn. De rest van de tijd heb ik doorgebracht met een Duitse jongen die een curcus Pools volgde, en die ook op mijn kamer sliep. Zodoende heb ik veel van de stad kunnen zien en ben ik vaak traditioneel uit eten geweest. Van uitgaan is er helaas weinig gekomen, en van vrouwen scoren ook erg weinig, maar dat was ook geen vereiste. De vrouwen waren er wel erg mooi en de mainstreet leek meer weg te hebben van een catwalk dan een winkelstraat. Ik had ook nog niet verwacht dat ik al in staat zou zijn o uberhaupt een vrouw aan te spreken, en dat is dus ook niet gebeurt omdat ik daar in dit stadium zeker nog veel te onzeker voor ben en er natuurlijk een grote taalbarriere was. Maar de flirtpartijen die er waren, voelde zo ongelovelijk goed. smiling smiley

De week ging zodoende snel voorbij en ik had in mijn hoofd al weer plannen gemaakt om er bij thuiskomst echt iets van te gaan maken. Na 22 uur in de bus gezeten te hebben, kwam ik aan bij mijn moeder. Ik had al 48 uur niet geslapen, omdat ik wakker was gebleven de nacht voordat ik vertrok in de hoop te kunnen slapen in de bus, fail. De thuiskomst was een drama. Ze was ontzettend boos/teleurgesteld omdat ze een brief had ontvangen van mijn oude huisbaas waar ik 3 weken geleden dus vertrokken ben. De afspraak was meteen van de baan dat ik bij mijn moeder kon verblijven, en het was onmogelijk om deze week daar te blijven omdat het niet meer mocht. En daar sta je dan, uitgeput, vol ongeloof, boze doembeelden van wat ga ik nu dan doen, waar moet ik nu in godsnaam heen? Ik had er op gerekend omdat ik over anderhalve week pas weer geld ontvang. Ik moest dus weg en waarnaartoe moest ik zelf maar uitzoeken. Ze had wel wat centjes naar mijn rekening overgemaakt, maar jeetje hoe vind ik zo snel mogelijk een slaapplek?

Het was net 12 uur in de middag en ik besloot maar een beetje rond te gaan zwerven. Om te zien hoe dat nou is. Ik nam de bus naar het strand en ben daar in het zonnetje in slaap gevallen. Een paar uur later, voelde ik mij koud en de wind sneerde langs mij heen, zodat een nacht doorbrengen aan de kust ook geen optie meer was. De paar uurtjes broodnodige slaap hadden mij goed gedaan, ik voelde ook mijn gezicht branden. Ik besloot om vanaf het strand de trein te pakken naar Amsterdam. Daar wat rond gehangen, en om de tijd te doden maar naar de bios gegaan. De volgende dag zou mijn moeder (ja ik ben 31) op vakantie gaan, met de uitdrukkelijke mededeling dat ik niet welkom was in huis, zelfs als zij er niet zou zijn. Lekker dan, weg planning, weg de kleine zekerheid waar ik geborgen onderdak kan vinden. Alleen uitgekosts, behandeld als een Junk of pedofiel, aan het lot overgelaten. De hele dag heb ik moeite gehad om niet in trannen uit te barsten.

Ondanks dat ik niet welkom ben, heb ik geen andere keuze dan stiekem te logeren in het huis van mijn moeder. Ik weet dat het mij uitdrukkelijk verboden is, en ik begin ook meer en meer in te zien dat ik dat geheel aan mijzelf te danken heb. Maar jeetje ik kan echt nergens anders heen. Ik had dus het plan opgevat om die nacht rond te gaan zwerven en de volgende dag in de avond mijn intrek te nemen in mijn moedershuis. Het was 03:00 de stad is extreem vies omdat de reiningsdienst al een week of 2 staakt in Amsterdam. Het CS station was alleen toegangelijk voor nachtreizigers en de chill plekjes waren allemaal afgesloten, het vondelpark te koud. Dus ik zwierf maar wat rond, opgewarmt door een friekandel uit de muur. Na de stad voor de zesde keer die dag doorkruist te hebben, vroeg ik aan een junk lijkende jongen of hij wat dope bij zich had. Dat had hij niet, maar als ik voor hem de nachtbus kon betalen mocht ik die nacht bij hem slapen.

Onderweg naar zijn huis, vertelde hij dat hij pas 4 dagen in Amsterdam woonde. Een psychiatisch verleden had en ook het huis was uitgeschopt. Hij is verslaafd aan wiet en aan cocaine. Hij vertelde dat hij al een paar keer was opgelicht en dat al zijn waardevolle spullen gestolen waren door een groepje jongenjes die hij de vorige dag had leren kennen in de stad en nadat ze bij hem thuis hadden gechilled, zij zijn laptop,telefoon en geld gestolen hadden. De beste kerel is pas 22 jaar oud. Ik kon slapen in zijn kamer die vreselijk stonk. Hij sliep op een matras in hele vieze dekens. Zo lig ik er dus ook bij, maar het is een tamelijk schok om te zien hoe iemand zo kan leven. In die zin was het een eye opener voor mij, dat ik echt niet langer door kan gaan zo! Slechts een aantal uur later, hing hij met zijn neus alweer in de cocaine en rookte hij zijn laatste wiet in een joint waar hij een sigaret voor vroeg om hem te kunnen bouwen. Tamelijk onrustig ijsbeerde hij door de studentenflat waar hij een betrekking heeft gevonden. Ik had hem beloofd dat we nog wel wat dope zouden scoren (ik gebruik sporadisch en vind cocaine en wiet saai) in de vorm van wat pillen, xtc.

We zwierven een aantal uur in de stad, zonder succes en zijn daarna naar het Vondelpark gegaan. We kwamen twee Surinaamse jongens tegen, die wel wat hadden liggen bij hun thuis. We gingen met hen mee, en hebben die dag gevoetbald, backgammon gespeeld, maar geen dope kunnen scoren. Niet dat ik dat heel erg vond, van xtc word ik na gebruik standaard 1 week tamelijk depressief. Daarna ben ik naar mijn moedershuis gegaan om daar als een mol verstoppertje te spelen in de hoop geen waakhond tegen te komen. En te duimen dat er geen politie voor de deur komt staan met een uithuiszoekingsbevel. Ik heb namelijk amper nog een stuiver om van te leven deze week en zou bij uitzetting gedoemd zijn om de dagen voordat mijn uitkering binnen is, te moeten overleven op straat.

Ik heb mij eigenlijk altijd voorgenomen, als dat moment zou aanbreken dat ik onmiddelijk het initiatief zou nemen om mijn leven per direct te eindigen. Ik heb daar de afgelopen tijd ook veel aan gedacht. Ik voel nog steeds dat ik het leven iets schuldig ben, en weet mij op een sociale manier toch wel goed te handhaven, maar ik kan het beeld dat ik de wind voel, naar beneden kijk en de snelheid waarmee ik zou vallen als ik springen zou, niet loslaten. Dat dat ergens toch als een bevrijding voelt en iets dat ik zelf in de hand kan houden en een middel blijft waarmee ik iets achter de hand kan houden.

Op dit moment van schrijven ben ik dus ondergedoken, voor hoelang dat duren gaat. Ik heb het internet alweer opgezocht om te kijken wat mijn volgende stappen kunnen zijn. Nog steeds heb ik het gevoel dat ondanks deze ellende ik wel op de goede weg ben. Ik voel me ergens wel herboren en heb zin om leuke dingen te doen en mee te maken. Een volgende trip zodra mijn uitkering binnen is, sluit ik bijvoorbaat niet uit. Goedkoop, goedkoop, goedkoop en dan zou ik weer in de oost Blok landen terecht kunnen of in de Balkan. Bulgarije en een badplaats in Albanie spreken mij ontzettend aan. Maar het is van groot belang dat ik mij hier in dit dorp waar ik vandaan kom kan vestigen, therapie weer kan gaan oppakken, woonruimte kan vinden enzo. Ik kan aankomende week al een kamer gaan bekijken, dat super dichtbij een aantal oude vrienden van mij ligt, en vanuit daar uit stappen kan gaan zetten om als een man van 31 jaar te gaan leven, die niet meer wil vluchten maar gelukkig is met wat hij heeft en andere terug kan geven waar hij zolang (mis)gebruik van heeft gemaakt. Kies het leven!



Een intermezzo tussen het blauw en het grijs. Thor dondert met zijn hamer en slaat het blauw aggort in een onmachtsbui. Het spettert fel ongecontroleerd hastig ritmevol neer alsof hij zijn verdriet niet langer kon bedwingen. Ik kijk op als ik de regen hoor tikken tegen het raam van mijn kleine wereld en wil niet langer vluchten, zelfs wanneer ik vleugels had.

Als de duurbel gaat, drukt men op een knopje, links daarvan staat mijn naam op een wit stukje plastic in het zwart gedrukt mijn naam. Hoewel ik enkel onverwachts bezoek heb gekregen van mannetjes in zwarte pakken zonder stropdas, voel ik mij thuis in een woning op mijn naam. Een 2 kamer appartament met een achtertuin. In een groene middle class buurt waar het lekker rustig en veilig is.

De verhuizing besloeg slechts een enkele reiskoffer met wat kleding en een kapotte laptop. Binnen een week ben ik gezegend met een nieuwe teevee, computer, bed, bank, kastjes, radio, koelkast, gasfornuis met hete luchtoven, een douchegordijn en wat kussens die mijn moeder voor mij heeft gemaakt. Daarnaast ben ik enorm geholpen met het aanschaven van nieuw laminaat en het leggen daarvan, sterker nog ik heb alleen maar hoeven toekijken hoe het gelegd werd. Ik blijf een enorme kluns en hoewel ik 31 ben, en mij niet zo voel of gedraag acteer ik nog even naief en hulpeloos als toen ik 16 was. Ik zou zo graag een vent zijn, een kerel wezen die dat ook van nature uit kan stralen, maar ik blijf maar een jongentjesad smiley


Desondanks moet ik nog lampjes ophangen, splintjes leggen op de randen van de muren waar het laminaat ophoudt en bovenal onophoudelijk werken aan mijn eigen ik. Het vertrouwen in mijzelf hervinden en niet klakkeloos wachten tot het moment waar alles te laat lijkt te zijn of zinloos. Ik voel langzamerhand dat ik weer behoefde krijg aan liefde of noem het lust. Na een periode van ongeveer twee en een half jaar waarin er op dat gebied weinig hoogstaans is voorgevallen. Ik heb werkelijk nog geen idee hoe ik zoiets aan zou moeten pakken. Mijn verlegenheid staat me in de weg en uitgaan is lastig zonder vrienden. Naja.

Volgende maand ga ik deelnemen aan een werkproject om weer wat ritme op te doen. Eens kijken wat ze voor een gesjeesde rechtenstudent kunnen doensmiling smiley Ik blog later vast wel weer verder. Ik vind het leuk als mensen iets achter laten daar steek ik veel van op en is goed voor mijn vertrouwen, dus bedankt daarvoor.



Woest klinkt het als hij vurig van woede eerst zijn adem uitblaast, zonder iets aan te raken beeft trillend de ruimte achter de voordeur. Hij klopt netjes aan, in een opgewonden ritme tikken de klanken vrolijk in de orkaan van de gevreesde verwachting waarop zij hem eerst voelde aankomen en nu weet dat hij is geariveerd.

Ze leunt voorovergebogen aan de moderne bruin lederen tweezit bank met een doekje in haar hand om de driepotige tafel met glasplaat schoon te poetsen. Ze schrikt op van het geweld dat de woonkamer plots lijkt binnen te stromen. De kleuren vervagen in tintloos donker zwart, een plek zonder uitgang. Een doolhof van grauwe onvriendelijke muren die dramment voor je staan en dichterbij komen. Ze vallen je aan, met de intentie je te vermurmen. Ze heeft het doekje los gelaten om zich te verweren, de meubels en de vloer kruipen voetstaps naar elkaar toe. Ze knielt in kleermakershouding hopeloos neer tegen de muur, haar handen bloeden als ze nog bezig is een uitgang met haar vingers te focceren.

De vrolijke klopjes aan de voordeur veranderen van toon. In een doffe klap komt hij luidkeels binnen en hij ziet haar aan de muur genageld zitten. Ze ziet dat het licht binnen gevallen is, maar wacht denkt ze, wat heeft hij achter zijn rug dat glinsterd? Hij heft het glinserend ding in de lucht en zwaait totdat zij zich niets meer kan herinneren en zonder hoofd dood neer valt op de grond.




Een grijze lucht, een verdwaalde meeuw onderweg naar zee. Spottend in mijzelf gekeerd kijk ik omhoog en volg de bomen die zweppen.

Ik begin opnieuw en nu wuif ik handen voor mijn ogen, diep in gedachte een ode aan de stilte. Mijzelf verwijtend achterlatend als ik vlucht in dagdromen, om deze schaamte te onderdrukken. Ik droom een glimlachende, gehesen in een mooi pak met een bijpassende das, schoenen die echo's borduren op volle straten als ik langs loop en contact maak. De boze wereld leeft in je hoofd en daarvan proberen te ontvluchten maakt je steeds banger om een voet te zetten in een wereld die je steeds kleiner maakt. En mijn wereld is klein, zo klein dat ik op mijzelf ben aangewezen en ik lijd daaronder. De voortdurende stilte begint te schreeuwen, en de middelen die je probeert toe te passen nemen het dempgevoel dramatisch af, zodat je alleen achter blijft met angst, verveling en eenzaamheid.

Men deed pogingen, het naar je zin te maken, je ergens thuis te laten voelen met de dingen die je nodig had. Gezelligheid in een ruimte waarin je de dingen weer perspectief kon geven. En alles wat je deed was het aannemen en de verplichtingen die daar tegenover staan wegvagen alsof je loog en diep van binnen weet je waar de weg lag, waaruit je uit zou komen. Een doodlopende weg, waarin je je zelf gaat isoleren, geen contact meer zoekt en iedereen die een poging waagt je uit die wereld te trekken als last ervaart en daarnaar handelt.

Mijn leven staat al drie jaar stil, er waren wel goedbedoelde pogingen. Ik bedoel, ik heb periodes gekend dat het beter met mij ging en actie ondernam om er iets van te maken. Maar dagen zoals deze, veranderen in weken, in maanden en in een jaar dat voorbij gaat zonder toevoegingen van een herinnering dat je iets gepresteerd hebt om trots op te zijn of waar andere die om je geven iets van genoegdoening geven om dat je je best deed. Mijn dag bestaat enkel uit de noodzaak van eten, van genoeg nicotine en mijn dagelijkse 2 liter cola. Ik lig weer voornamelijk in mijn bed achter mijn computer. Ik val in slaap en wordt wakker wanneer ik er naar voel, en dat betekent meestal een uur of 22:00 opstaan, na ja blijven liggen en mijn stilte en eenzaamheid dempen achter de computer, tot een uur of 14:00 als ik slapen ga.

Ik ben 31 jaar en als ik nu op straat loop schaam ik mij. Ik wil niet gezien worden met uitpuilende walen onder mijn ogen, kapotte kleding en schoenen die er echt vreselijk uitzien. Waar ben ik mijn eigenwaarde toch verloren, waarom boeit het allemaal veel minder dat ik zo slecht voor mijzelf zorg. De laatste 3 jaar ben ik 4 keer uitgeweest! Ik heb helemaal niemand meer, afgezien van een mama, opa en oma, die ik nauwelijks bezoek. Zo afzichtelijk ben ik niet en in contact was ik toch vrij makkelijk, geen angsten daar, geen sociaal probleemgeval en alles wat ik wil is alleen zijn met mijn computer. Pokeren, films kijken, forums spammen en youtube filmpjes over mensen die getalenteerd zijn en op het podium staan en iedereen klapt en de jury is compleet overdonderd van hun talent. Ik heb er gestaan op het podium, niet zo uitbunding toegejuigd, maar niet onverdienstelijk mijn acteer kunsten getoond.

Geld verdienen, ik kom echt niet uit mijn de bijstand. Ik kan er geen nieuwe kleding van kopen, ik kan er niet van uitgaan. Natuurlijk ben ik dankbaar en weet dat ik opmijzelf ben aangewezen om bijvoorbeeld een baan te zoeken, of om geld te vergaren uit andere bronnen. Ik probeer te pokeren, wat het hele jaar al echt heel moeizaam gaat. Ik werk bijvoorbeeld weken aan een mooi bedrag en plots verlies ik mijzelf in een uur of drie en verspeel ik alles weer. En voel mij gefaald, ongelukkig, depressief. Ik werk nu erg hard om dat onder controle te krijgen. Maar ik durf steeds minder te spelen, bang voor zo'n explosie van woede door mijn lijf, een woede dat ik mijzelf haat in de staat waar ik zelf voor lijk te kiezen. Woedend dat ik met mijn skill gewoon leuk kan bijverdienen zonder het te moeten of willen verprutsen. Maar de afgelopen dagen durf ik niet meer. Ik vlucht er voor weg, speel hooguit wat handen en kap ermee. Ik probeer excuses te zoeken, waarom ik niet grind en het is echt easy money, maar ik doe het niet. Ik voel me momenteel zo leeg, ik heb ook al een week geen contacten meer met mijn skypefriends (allemaal pokerspelers). En mijn kleiner wordende wereld lijkt zich steeds meer te sluiten. Ik weet dat ik een uitweg nodig heb, iets moet vinden om dit patroon te ontbreken, al heb ik er momenteel de puf niet voor. Ik moet hier uit.
Anotherday

Re: Doolhof.

Soms gaan dingen veel sneller dan je gedacht had. Deze vrijdag al word ik opgenomen. Een time out periode van 3 weken, zonder "dagen" vrij te zijn. Ik ben redelijk in shock, maar voel wel dat het beter is. De komende 3 weken geen updates.

Wish me luck.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Doolhof.

Veel geluk Stud7 :knuffel:
Inzicht als Uitweg..
johan799

Re: Doolhof.

Sorry stud,

ik had niet de kracht om te reageren.. zit zelf behoorlijk diep..
(en ondertussen neem ik soms aan het leven deel en doe ik net alsof er niks aan de hand is... tsja..)


Ik wil je heel veel sterkte wensen! Door deze hulp (opname) aan te nemen heb je je leven weer wat verruimd. waarschijnlijk zal het heftig worden.. het leven is heftig.. maak er wat van en speel open kaart! vermijd en ontwijk niet! vlucht niet in gedrag dat je eigenlijk niet meer wil!

ga er voor!
Anotherday

Re: Doolhof.

Als ik 1 honderdste van de tijd benut die ik nu volledig besteed aan denken, dan weet ik zeker dat er veel gedaan zou zijn. Inmiddels is het half drie in de nacht en ik kan niet slapen. Ik ben wel moe, maar mijn hoofd tolt. Ik raas door mijn verleden en probeer de weg te vinden die ik uit het oog verloren ben.

Uit het gekkenhuis, na 10 dagen was het mooi geweest. De reden. Verveling eigenlijk. Het voelde niet als een vlucht of een beetje misschien. Toch voelde het niet alsof ik een baan opgaf. Zoals ik vroeger deed. Het besluit nemen, de boel verwaarlozen om aan te sturen op een ontslag, omdat ik te laf was het te zeggen. Ik heb eens een verslaving verzonnen om uit een onbepaald contract uit te komen. De banen die ik gehad heb, met uitzondering op 2, heb ik altijd verschrikkelijk gevonden. Omdat de werkzaamheden saai en onbevredigend waren, dat ik voor mijn gevoel helemaal niets had met de andere collega's. En dan kwam ik te laat, melde mij ziek en als ik op het werk was deed ik eigenlijk helemaal niets.

Ik weet niet waarom ik afstand voel, waarom, ik bang ben om ontmaskerd te worden op de een of andere manier. Ik voelde mij niet prettig op de universiteit. Alsof ik er niet hoorde, dat ik er te dom voor was. Bang voor mensen, ook in mijn studententijd. Ik was altijd zenuwachtig voordat ik de vereniging binnen liep of een vergadering moest bijwonen van mijn dispuut. Dat gevoel had ik ook erg sterk bij mijn laatste echte baan en bij het vrijwilligerswerk dat ik deed. Niet goed genoeg, angstig, onzeker, bang voor die mensen die een hogere status in mijn ogen hadden. Mensen die geslaagd waren. Ik heb hetzelfde bij meisjes. Die tergende onzekerheid. Mijn jeugdige liefdes bestonden altijd uit een intense voorangst, laat staan dat ik een meisje zelf moest benaderen. En al lukte het, ik voelde daarna een schaamte dat ik ze niet meer aan durfde te kijken.

Gelukkig was er alcohol en het is eigenlijk een wonder dat ik er nooit in doorgeslagen ben. Met een drankje op, voelde ik mij sterk, scherp, zeker en kon ik de bral uithangen, wat ik natuurlijk vooral in mijn studententijd veelvuldig deed.

Maar " It makes me wonder" waarom ik al vier jaar aan de computer gekluisterd zit en mij ellendig voel. Ik moet toch ergens in die tijd gedacht hebben dat het zo niet langer kan. Een "wake up call" De tijd gaat snel, maar waarom moest ik er zo een bende van maken? En waarom zit ik om half drie nog steeds achter de computer in een gepasseerde dag die ik besteed heb aan het kijken van House m.d. seizoen 4. Terwijl ik mijzelf voorgenomen had om een beetje te gaan opruimen. Ik doe het niet, omdat ik een excuus blijf zoeken om het niet te hoeven doen. Omdat ik denk en vind dat ik het morgen veel beter kan doen, omdat ik er dan waarschijnlijk de energie voor heb die ik op dit moment niet heb. Maar het is een grote sleur zonder onderbreking. In dit nu is waar het moet gebeuren.

Ik heb wel heldere plannen opgezet en ga daar de komende tijd ook zeker mee aan de slag. You need a wake up call, Sir here it is!!!
neurosis1982

Re: Doolhof.

Indrukwekkende verhalen, en hoewel mijn leven anders is dan het jouwe, ook iets van herkenning!
Wat goed dat je nu heldere plannen hebt! Wil je ze hier ook uiteenzetten? Ik ben wel benieuwd, en je hebt zeker een goed plan nodig! Succes!

Terug naar “Eenzaamheid, relaties en seksualiteit”