So it goes

Mijn verhaal

Uiteindelijk wil ik dan toch eens mijn verhaal op het internet delen. Omdat ik merk dat ik er met mijn omgeving niet echt over kan praten. Want ofwel 1) weten mensen niet weten hoe ze er mee om moeten gaan of 2) (en dit precies vooral) doen ze liever alsof ik geen depressie heb en wat er ook scheelt allemaal niet zo erg is (het feit dat ik vrijwel niemand dit heb verteld, helpt natuurlijk ook niet).

Ik weet niet goed waar te beginnen, want ik weet ook niet wanneer mijn depressie begonnen is. Het is moeilijk om een periode te kunnen herinneren waarin ik wel gelukkig was, als ik dat al ooit echt ben geweest.
Alleszins de laatste negen maanden ongeveer, voel ik me slecht. Ik ben gestopte met mijn studies in het hoger onderwijs (kwam onder andere door faalangst en financiële moeilijkheden). Sindsdien ging het niet meer zo goed. Zoals een hulpverlener eens tegen mij zei ‘ik ben de weg een beetje kwijt’. Alleen ben ik de weg niet een beetje kwijt maar heel erg. Dat onderschatte mijn omgeving (en ikzelf eigenlijk ook) wel enorm. Nadat ik was gestopt met mijn studies vond ik al snel werk (geen droomjob, maar ik was er tijdelijk tevreden van). Dat was een tijdelijk contract, na 2,5 maand was ik dus werkloos, en toen geraakte ik pas echt in de put. In december/januari had ik een absoluut dieptepunt. In februari vond ik een nieuw doel in mijn leven, ik wilde een korte opleiding gaan doen. Sindsdien ging het al wat beter met mij. Of dat maakte ik mezelf ook vooral graag wijs, dat ik een depressie had was ook gewoon nog nooit eerder in mij opgekomen. Totdat ik aan die cursus wilde beginnen, en ik weer enorm last kreeg van faalangst. Dat uitte zich ook fysiek in hoofdpijn en buikpijn, zo kwam ik bij de dokter terecht. Daar ben ik plots beginnen wenen en zo is er uiteindelijk uitgekomen dat ik met een depressie zit.
Dat was een harde en pijnlijke confrontatie omdat ik graag doe alsof er niks aan de hand was. Maar nu kan ik er dus niet meer om heen, er is wel degelijk een probleem. Daardoor valt mijn toekomstbeeld weer in het water, want ik ben helemaal niet in staat om nu aan een opleiding te beginnen. Intussen ga ik wel sinds kort naar een psycholoog, medicatie heb ik (tot nu toe) geweigerd want dat zie ik niet zo zitten. Verder zit het mij nu een beetje dwars dat er weinig mensen zijn waarmee ik hierover kan praten (zoals ik in het begin van deze tekst vertelde). Dat terwijl ik vooral nood heb aan erkenning van mijn probleem. Ik ga zelf nogal snel denken dat ik overdrijf en dat ik niet echt problemen heb (ook al heb ik objectief gezien wel de kenmerken van depressie). En het feit dat ik vanuit mijn omgeving ook geen erkenning krijg, helpt ook niet.
Momenteel voel ik me vooral heel eenzaam, heb ik geen positieve vooruitzichten en kan ik me ook moeilijk voorstellen dat alles wel beter word.

Misschien ook even vertellen over mijn verleden. Ik heb het thuis niet altijd makkelijk gehad door dat depressie/bipolaire stoornis wel in de familie zit (ik ben ook opgegroeid met een bipolaire ouder). Zo heb ik altijd geleerd problemen en gevoelens weg te steken, want dat werd binnen mijn familie ook gewoon niet aanvaard (dan kon ik mij verwachtte aan reacties als ‘stel u niet aan’,…). En daarom praat ik thuis ook amper met mijn ouders over mijn depressie.
Verder ben ik ook een aantal jaren serieus gepest geweest. Ook dat is een groot aandeel geweest in het heel laag zelfbeeld dat ik nu van mezelf heb.

Verder kan ik nog wel wat vertellen over problemen die ik heb, maar dat zal niet voor nu zijn. Ik hoop dat het ongeveer een duidelijk uitleg was van mijn situatie, ik weet dat ik niet echt een vraag heb voor jullie om op te antwoorden maar reacties/raad zijn altijd welkom.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Mijn verhaal

Gelukkig zijn is een kunst. Knap dat je je verhaal hier deelt, het is een eerste stap in de goede richting. Wat doe je met je vrije tijd als ik vragen mag? Activiteit schijnt bij depressie wonderen te verrichten. Sport, yoga en meditatie kunnen je helpen je lichamelijke en geestelijke balans terug te vinden. Ook zijn voldoende zonlicht, goede voeding en sociale contacten een basis voor goede lichamelijke en geestelijke gezondheid. Probeer eens bij jezelf na te gaan hoe het op deze gebieden met je gesteld is. Natuurlijk zijn deze zaken niet de kern van je probleem, maar ze vormen de fundering voor de weg naar beterschap. Veel sterkte en succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
So it goes

Re: Mijn verhaal

Bedankt voor de reactie, Radius!

Ik doe een sport 1x in de week, elke week ga ik met tegenzin naar de training (en ook wel wat onder dwang van mijn ouders). Maar eens ik daar ben, vind ik het altijd leuk en ga ik goedgezind naar huis. Het zijn dan ook zo ongeveer de twee enige uren op een week dat ik wel blij kan zijn. Toen ik op mijn dieptepunt zat ben ik een aantal maanden niet gaan sporten. Nu ik wel weer ga, gaat het wat beter met mij.
Zonlicht, goede voeding en sociale contacten zijn nog altijd een probleem. Afspraken zeg ik meestal af, en als ik toch ga (omdat ik helemaal geen vrienden meer ga overhouden als ik weer eens niet kom opdagen) is het met tegenzin. Ik vind het gewoon vermoeiend om bij mensen te zijn. Na een uurtje ben ik het helemaal beu om de hele tijd te moeten nep-meelachen.

Ik heb eigenlijk weinig zin om mijzelf beter te maken, omdat dat een moeite kost die ik gewoon niet wil doen. Meestal wil ik gewoon in bed blijven liggen en dat doe ik dan ook vaak.
Ik wil ook niet koppig overkomen, alsof ik niet gelukkig wil zijn. Maar in mijn omgeving schijnt niemand te begrijpen dat het minste al ontzettend veel moeite kost.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Mijn verhaal

Begrijpelijk. Depressie gaat nu eenmaal gepaard met lusteloosheid, vandaar dat depressieve mensen vaak moeilijk uit hun vicieuze cirkel kunnen komen. Helaas is juist het in bed blijven liggen een grote boosdoener in dit geval. Probeer eens een dag te beginnen met een vroege ochtendwandeling in een nabijgelegen stukje natuur. Je zal merken dat je de rest van de dag heel anders ervaart. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Mijn verhaal

Ik heb eigenlijk weinig zin om mijzelf beter te maken, omdat dat een moeite kost die ik gewoon niet wil doen. Meestal wil ik gewoon in bed blijven liggen en dat doe ik dan ook vaak.
Ik wil ook niet koppig overkomen, alsof ik niet gelukkig wil zijn.
Als het je beste vriendin was die dit tegen je zei, wat zou dan jouw advies zijn voor haar?
Inzicht als Uitweg..
So it goes

Re: Mijn verhaal

Minerva schreef:Als het je beste vriendin was die dit tegen je zei, wat zou dan jouw advies zijn voor haar?
Goh, dat vond ik een moeilijke vraag. Ik zou haar niet dwingen om vanalles te gaan doen. Misschien eerder zoals hier Radius zei van die ochtendwandeling, kleine haalbare dingen voorstellen. En er ook wat op toezien dat zij effectief zou buitenkomen. Want dat is ook een beetje bij mij het probleem denk ik, het contact met vrienden verminderd wel wat. Ik wil niet gedwongen worden om iets te moeten gaan doen, maar doordat iedereen mij met rust laat (wat ik ergens ook wel wil) heb ik ook het gevoel dat niemand er echt om geeft. Ik denk dat ze ook gewoon niet zo begrijpen dat er echt wel een probleem is, ook al heb ik het geprobeerd uit te leggen. Maar niemand wordt daar vrolijk van, als je begint te praten over depressie.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”