Ik wil alleen maar een antwoord

[Ruby3840]

Hallo,

ik ben Ruben, 16 jaar.
Ik struikel al enkele jaren met problemen die zichzelf nooit lijken op te lossen. Of het nu gwn ‘puberteit’ is of iets anders? Ik weet het gewoon niet. Vandaar dat ik dit bericht stuur in de hoop dat iemand mij een antwoord hierop kan geven…
Ongeveer 3,5 jaar geleden was ik verliefd op een meisje voor de 1ste keer, het ging allemaal wel oké totdat we met toeval met elkaar L.O. hadden. We waren in het park en opeens schreeuwde ze heel hard waar iedereen bij stond: “Kijk hier, dit is die jongen die mij de hele tijd zit te stalken!” Bijna iedereen begon mij uit te lachen. Daarna heeft ze tegen me gezegd dat het maar een grap was, maar de rest nam het allemaal serieus. Het duurde niet lang voor een heel deel van dat jaar het wist en velen keken me raar aan en ik werd 2 jaar lang nog altijd door sommige mensen stalker genoemd, op de speelplaats of de gang. Ik was er kapot van, het is bijna niet eens te beschrijven hoe ik iedere dag moest rondlopen op school en weten dat mensen je een stalker vinden. Ik werd er gespannen van, kreeg trillende handen, snelle hartkloppingen, voelde me vaak onrustig en onzeker vanaf toen.
1 jaar later, einde van het 1ste trimester was er bij wiskunde een test waarbij ik helemaal begon te huilen en te trillen, ik sloeg gewoon helemaal door. De leerkracht vond dit niet meer normaal en stuurde me na CLB op school, want mijn punten zakten er ook door. Ik beschreef dat ik trillende handen had tijdens alle testen, vreemde gedachten, snelle hartkloppingen, het ontzettend warm kreeg,... Ze probeerde me te helpen ma kon het nooit oplossen. We hadden nooit gevonden wat het was totdat ik het verhaal (vorige alinea) vertelde op het einde van het jaar. Ik schaamde mij ervoor en vertelde het niet zo snel.. Ze zei dat die gebeurtenis mij waarschijnlijk faalangst (negatieve vorm) had gegeven. Ze besloot me verder te sturen naar een psycholoog.
Het volgend schooljaar ben ik naar de psycholoog gegaan (beginnend in de vakantie). Zij wou me helpen, maar zei dat ze de faalangst nooit echt kon helpen verdwijnen. Na 1 volledig trimester hadden we grote vooruitgang geboekt. Ik trilde niet meer, minder zenuwen, kon me meer behelpen op sociaal vlak,… Toch besloot ik toen aan de hand van mijn punten om een andere richting te kiezen. Ik ging van wetenschappen (ASO) naar techniek-wetenschappen (TSO) ook om een nieuw begin te hebben en mijn verleden achter mij te laten, ik kende op die andere school ook niemand. Achteraf bekeken heb ik er nog altijd geen spijt van en was dit de richting die perfect bij me paste. De klas waar ik in kwam (7 lln.) was toch wel een andere mentaliteit, de punten waren dan bij de meesten slecht behalve bij mij. De leerkrachten vonden het fijn dat er eindelijk iemand was met zoveel motivatie. De klas daarentegen mocht mij niet en sloot mij ook buiten. Ik was een nerd, een homo en een loser in de meeste zijn ogen. Vanaf toen ging het gewoon weer bergaf. Ik kreeg men onzekerheid en alles gewoon weer terug. Men beste vriendin liet me in die tijd vallen en toen was ik er gewoon weer helemaal onder door en kapot van. Op school werd het me allemaal te veel en ik werd 1 keer zo kwaad dat ik sloeg tegen een kluisje en iedereen was toen heel stil. Vanaf toen deden een heel deel leerlingen gewoon eens aardig tegen mij en behandelden de meeste me met respect. Het ging langzaamaan beter naar het einde van het jaar toe, ik begon me weer te herstellen.

Dit jaar zitten we met 8 leerlingen, er zijn er veel afgevallen, maar ook weer bijgekomen van ASO. Ik heb op de dag van vandaag een supertoffe klas en ik verheug me iedere dag om naar school te gaan. Ik ben uiteindelijk gestopt met naar de psycholoog te gaan, omdat ik dacht dat het wel zou lukken. Op sociaal vlak was ik enorm vooruit gegaan en zenuwen zijn bijna zo goed als weg. De punten zijn alleen niet goed en de leerkrachten snappen er bijna niks van. Men medeleerlingen ook niet. Ik heb bijlessen gedaan, maar dat was niet nodig want ik beheersde mijn leerstof. Ik leg zelfs soms dingen uit aan leerlingen die nog betere punten hebben dan mij. Ze raadde me aan om na een orthopedagoog te gaan die mij eigenlijk goed hielp. Ze maakte me ook zekerder tijdens testen en ik heb bijna geen zenuwen meer voor een test of examens. De punten zijn nu wel op het randje en ik moet voorzichtig zijn ermee. In mijn sociaal leven op de dag van vandaag heb ik moeite om met vreemden om te gaan. Alsof ik me in sommige situaties gewoon afrem en verstijft ben of zoiets. Af en toe heb ik het moeilijk gehad vanwege 2 goeie vrienden die mij dit jaar ook lieten vallen. Ik heb ook vaak schrik om iemand kwijt te geraken, ik begin dan te trillen, snelle hartkloppingen te krijgen, te zweten… Ik heb ook soms vreemde gedachten in men hoofd, allemaal soort van scenario’s van wat slechts er zou kunnen gebeuren. Ik slaap niet goed en heb niet zo een geweldig goed eetpatroon. Ik geraak vaak nooit snel in slaap (meer dan 1 uur in bed liggen en niet in slaap vallen). Ik word wel vaker zwetend wakker van nachtmerries dat ik buis op school, vernederd wordt, belangrijke personen verlies of extreem vreemde dromen.
Ik wil gewoon weten wat er met mij scheelt. Ik ben het gewoon allemaal moe. Eergisteren is mijn beste vriendin kwaad op mij geworden en ik ben er nu gewoon weer van onder door. Ik zit veel te veel te denken en kan er niet door leren. Ik weet dat ik nu veel vertel, maar ik weet het niet hoe ik dit anders kan aanpakken en naar wie ik naartoe moet. Ik vecht met mezelf en ik weet zelf niet meer wat doen. Ik ben soms gewoon mezelf niet meer, dan ben ik zo onzeker dat ik opeens barst van de zelfvertrouwen. Ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen.
Ik weet dat dit allemaal misschien overdreven is of het misschien gewoon puberteit is, maar ben zelf nu gewoon radeloos.

[Apologize]

Puberteit: Deels. Faalangst: Ja.

Ik denk dat je nog steeds last van faalangst hebt. Je vindt het moeilijk om naar vreemde mensen te stappen, bang om iets vernederends te doen? Zo ja, dan denk ik faalangst. Zelf heb ik er ook last van, maar niet zo extreem dan jou.

Het zou ook kunnen komen door jouw slechte leefpatroon. Goed slapen en eten is heel belangrijk.

Sterkte [AAI]

[Minerva]

Ik denk ook dat het voor een deel met faalangst te maken heeft. Wat mij opvalt is dat je met tegenstellingen leeft. Als het goed gaat in de klas, je kent je stof goed, dan ben je niet populair en als je wel populair bent, dalen je cijfers. Je omgang met mede leerlingen is wisselend van kwaliteit. Dan weer goed, dan weer minder goed en zo zijn je schoolprestaties. Het zijn de twee items waar je je zorgen over maakt. Heb ik goede relaties, heb ik goede prestaties. Beiden leggen een druk op je en kunnen bij jou ernstige stress veroorzaken vooral als je angst hebt voor verlies.

Kan het zijn dat je minder goed presteert nu omdat je de relaties met je medeleerlingen belangrijker vindt? Wellicht ben je bang om te goed te presteren uit angst om de relaties met de anderen onder druk te zet. Het is vaak niet goed voor je relaties als je met kop en schouders boven anderen uit steekt als je veel beter presteert dan de anderen. Dat word je (zeker op scholen onder pubers) vaak niet in dank afgenomen. Dat kan je je vriendschappen kosten. Het kan zijn dat je daarom onbewust besloten hebt om het maar niet zo goed te doen.

Het kan ook zijn dat je faalangstig blijft op het moment dat je toetsen of examens moet maken omdat het dan in een keer belangrijk is dat je goed presteert.

Het kan een combinatie zijn van allerlei factoren waardoor het komt dat jij het zo wisselend doet.