ik raak mezelf de laatste tijd zo vaak kwijt ik weet soms niet meer wie de echte ik is. Mn vriendinnen maken zich erge zorgen. Ze vinden dat ik rare dingen doe en dat ik indd mezelf verlies want vroeger was ik altijd degene die zei pas op met wat je doet omdat ik al meer dan een normaal kind van mijn leeftijd had meegemaakt. Maar uiteindelijk trok ik t echt niet meer. En t boeide me ook allemaal niet meer Ik begon met drinken en ging sloop s avonds mn huis uit soms ging in ergens boven in een boom zitten en soms liep ik gewoon lang buiten. Ik was altijd op zoek naar een plek waar ik rust had maar ik heb die plek eigenlijk nooit gevonde. Sinds een paar dagen geleden ben ik ook begonnen met schrijven in een boek. Alles wat ik voelde en alles wat ik kwijt wilde schreef ik daarin. Want ik merkte dat ik mn shit wegstopte en dat wilde ik niet verder laten gaan. T bleek dat ik mn hele verlede had weggestopt en dat ik nu nieteens meer kon huilen. Op t moment vertel ik niemand meer iets ik maak alleen mn vrienden van streek in mn buien. Als ik een bui heb van ik haat mn leven en ik trek t niet meer en dan ik ook nog s met hun op whapp praat ofzo dan maak ik hun helemaal van streek zonder eigenlijk echt iets te vertellen en daar haat ik mezelf echt om. Dan proberen ze wat te doen om me te helpen maar ze weten niet wat ze moeten en dat merk ik dan aan ze. En dan denk ik weervan shit wat heb ik gedaan. Maar ik vertel niemand iets. Dan voelt t alsof ik aandacht zoek of dat ik me aanstel en dat komt denk ik ook door mijn moeder. Als jk met haar probeer te praten zegt ze dat ik me aanstel en vroeger op mn basisschool werd ik altijd gepest vooral omdat ik deed waar ik zin in had. Ik kende niet anders want thuis voedde ik mezelf op omdat mn moeder inderdaad depressief was. Ik wil echt af van het me elke avond rot voelen en de neiging krijgen om weer krassen in mn arm te maken of te gaan drinken. Met een vertrouwens persoon op school te praten durf ik niet want ik heb ooit meegemaakt dat t verhaal van mn vriendin doorlekte en ik ben ook bang dat zeer iets mee gaan doen bv naar mijn ouders gaan om te zorgen dat ik in de gaten word gehouden want zij zien dit als hele ernstige problemen maar t wordt een nog groter probleem als ik gevange wordt gehouden. Dat wordt ik al half maar ik merk dat ik dan nog meer mn eigen plan trek en dan gaat t uiteindelijk echt niet goed... Sorry ik heb een superlang verhaal getypt maar ik moest het ff kwijt en ik wil van dat rotgevoel af...
Dat is lief, maar het moet geen verplichting worden, het moet je niet gaan belasten.
