Ik zou graag mijn verhaal met jullie willen delen.
Mijn naam is Rosa en ik ben 24 jaar oud. In oktober 2012 heb ik de diagnose depressie/PTSS gekregen. Ik heb deze diagnose een hele poos ontkend.
Op 4 oktober ben ik voor het eerst naar de huisarts gegaan i.v.m. mijn sombere stemming. Ik wist waar die stemming vandaan kwam en besloot te vragen om een verwijsbrief voor een psycholoog. Ik had mezelf in mijn situatie verdiept en besloot om EMDR te willen volgen. Mijn huisarts vond dit wel een goed idee. Zij zou een verwijsbrief schrijven en die kon ik de volgende dag ophalen.
Aangezien ik zelf in de zorg werk, besloot ik de verwijsbrief zelf te willen lezen alvorens ik hem op zou sturen naar de psycholoog. Wat ik een beetje vreemd vond was dat ze de envelop dicht hadden geplakt; maar brutaal als ik ben heb ik de envelop gewoon open gemaakt. Het gaat immers over mijzelf. En eigenlijk schrok ik best wel van wat er in de brief stond. De huisarts had er in vermeld dat ze mij de diagnose depressie/PTSS had gegeven; iets wat ze helemaal niet met mij besproken had. Maar goed... Zij is de huisarts en zij zal het wel weten. Alhoewel ik destijds niet achter deze diagnose stond.
Ik maakte een afspraak met de psycholoog en 2 weken later zou ik al bij haar terecht kunnen voor een intakegesprek. Dit gesprek was bedoeld om te beoordelen of zij mij al dan niet zou kunnen behandelen. Na dit gesprek, waar ik een heel goed gevoel aan over hield, ging ik terug naar huis. Ik moest er over nadenken of ik het zag zitten om binnen haar praktijk de behandeling te gaan doen. De behandeling zou de nodige kosten met zich mee brengen en ik moest natuurlijk wel zeker weten dat ik dit op zou kunnen brengen. Ik hoefde hier niet lang over na te denken. Ik wil geholpen worden; er was gelijk een 'klik' tussen mij en deze psycholoog, dus ik wilde het graag aan gaan.
De volgende stap was dat ik een aantal vragenlijsten in moest vullen. Deze psycholoog had mij al verteld dat het na het intakegesprek nog wel een aantal weken zou duren voor ik met de behandeling zou kunnen beginnen, dus daar had ik me al helemaal op ingesteld. De vragenlijsten had ik al kort na het intakegesprek ingevuld en gemaild. Na een week belde de psycholoog mij al met de mededeling dat ik diezelfde week nog langs kon komen. Nou: super toch? Ik dacht: "Dan is er vast iemand uitgevallen waardoor er een plek vrij is gekomen". Helaas wat de reden van dit 'vervroegde' bezoek een hele andere.
Toen ik binnen kwam, merkte ik gelijk al dat de sfeer anders was dan tijdens het intakegesprek. Wat bleek: ik had op alle fronten slecht gescoord op de tests. Ik zou labiel zijn, zwaar depressief, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Deze psycholoog benadrukte dat zij het niet aandurfde om mij 'in behandeling te nemen'. Ze wilde graag dat ik doorverwezen zou worden naar een tweedelijnstherapeut.
Dat is inmiddels gebeurd. Op 2 januari (3 maanden na mijn bezoek aan de huisarts) kon ik bij haar terecht voor een gesprek. Na een half uur ben ik al 'weg gevlucht'. Ik ben heel gesloten en vind het ontzettend moeilijk om te praten over alles wat ik heb meegemaakt. Deze therapeut dacht gelijk wel een de EMDR te kunnen beginnen. Dit betekent dat ik heel gedetailleerd over mijn meest traumatische ervaringen moet vertellen. Ik kan dit gewoon niet! Het was pas de tweede keer dat ik deze therapeut zag en dan lukt het mij echt nog niet om zo open te zijn...
Ik heb daarom nu besloten om de behandeling bij deze therapeut te beëindigen. Dit alles in goed overleg met mijn huisarts. Op 25 januari heb ik een intakegesprek bij een praktijk waar meer uitgebreide behandelingen worden gegeven. Nu maar hopen dat ik daar mijn draai ga vinden...
Inmiddels ben ik zelf wel in een heel diep dal beland. Ik kon alleen nog maar huilen en was daarbij zo bang dat ik de controle over mezelf zou verliezen. Soms zat ik huilen op de grond; bonkend met m'n hoofd tegen de muur. Ik had suïcide-gedachten. Kortom: ik was mezelf even helemaal kwijt.
Daarom opnieuw naar de huisarts gegaan en deze keer kreeg ik antidepressiva voorgeschreven. Die gebruik ik nu een dikke week. De eerste 'positieve tekenen' zijn al te merken. Ik huil veel minder en ben ook minder bezig met de suïcide-gedachten. Helaas kreeg ik na 3 nachten heerlijk te hebben geslapen wel weer last van slaapproblemen. Dit heeft de huisarts doen besluiten om ook slaapmedicatie voor te schrijven. En nu slaap ik weer heerlijk. Aanstaande dinsdag ga ik opnieuw naar de huisarts om het medicatiegebruik te evalueren.
Al met al is dit nu een heel verhaal geworden.
Waarom ik dit heb geschreven?? Ik woon alleen. Dit maakt dat ik me vaak eenzaam voel. Ik heb 1 hele goeie vriendin aan wie ik alles kan toevertrouwen. Verder heb ik nog een handjevol 'vriendinnen' met wie ik zo nu en dan leuke dingen doe, maar zij lijken de ernst van mijn situatie op dit moment niet zo in te zien. Ik wil heel graag gesteund worden door mensen die begrijpen wat ik doormaak. Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn (als je aan dit stuk bent toegekomen blijkt al wel dat je oprecht geïnteresseerd bent, want dat betekend dat je al een hele lap tekst hebt doorgelezen). Ik ben heel benieuwd naar de reacties op mijn verhaal.
Liefs, Rosa.