Ik probeer het te ontkennen, maar hoe harder ik ervoor probeer weg te rennen, des te harder haalt het me weer in.
Omchrijven hoe ik me op dit moment voel vind ik denk ik het moeilijkst. Ik heb namelijk het gevoel dat men me niet serieus gaat nemen of me totaal verkeerd gaat begrijpen.
Ik begin bij het begin! Ik ben van nature al een gevoelig persoon en een behoorlijke control freak! Verder heb ik echt alles en meer wat mijn hartje begeert!
Ik ga over 3 weken voor mijn studie een half jaar in het buitenland wonen. Het lijkt me een ontzettende leuke ervaring een die ik niet zou willen missen.
3 weken geleden ben ik als voororientatie 5 dagen in het buitenland geweest om de stad te ontdekken en toen gebeurde het. Ik was al een klein beetje gestresst, maar dat hoort erbij! De eerste avond voelde ik me al niet lekker en moest ik zelfs overgeven. Ik gaf de schuld aan de spanning en slechte slaap. De dag daarna kreeg ik geen hap door me keel en voelde ik me misselijk. Na een dag niks eten en 35 graden volle zon storte ik in! Het was zelfs zo heftig dat ik naar het ziekenhuis ben gebracht waar ze me aan het infuus hebben gelegd. Ik had een te hoge bloeddruk en ik was uitgedroogd. Aan mijn lichamelijke klachten kan ik zelf wel een aanleiding koppelen.
Wat echter vervelender was dan die lichamelijke klachten was is dat ik er heftige paniekaanvallen bij kreeg. Ik voelde me nergens op mijn gemak en wilde het liefst zo dicht bij het hotel zijn! Soms voelde ik me zelfs daar niet veilig. De aanvallen hebben veel weg van een bad trip! Ik had een onrustig gevoel en ik moest mezelf echt gaan afleiden om geen gekke dingen te gaan doen! Ik was rusteloos en machteloos.
Nadat ik thuis kwam van deze vervelende ervaring ben ik nog een week met mijn ouders op vakantie geweest. Ik ben een volwassen vrouwN maar ik voelde me toen ontzettend veilig bij mijn moeder. Echter ging de onrusteloosheid niet weg. Ik sliep slecht en wilde niet mee om boodschappen te doen, omdat ik dan te ver weg zou zijn van mijn 'veilige omgeving'.
Nu ben ik 3 weken verder en weer thuis. Ik moet gewoon werken en over 3 weken voor een half jaar naar het buitenland. Ik ben nog steeds rusteloos. Het zijn momenten dat het me overvalt. Ik probeer het te ontkennen en weg te stoppen, maar het is sterker dan mijn gedachten. Het zijn angstaanvallen. Angst voor het leven, angst voor mezelf. Het engste vind ik dat ik niet even de knop kan omzetten of een pilletje kan nemen en ga wachten tot het overgaat.
Ik heb het verder alleen mijn beste vriend verteld en ondanks dat hij het probeert weet ik gewoon dat hij zich niet 100% kan plaatsen in mij en kan voelen wat ik voel. Overal waar ik kom zet ik een glimlach op, maar diep van binnen ben ik een tijdbom.
Normaal houd ik ook wel van een drankje maar ik durf geen druppel alcohol te drinken, bang om de controle kwijt te raken. Als ik weinig heb gegeten wordt ik duizelig! Ik heb deze gevoelens nog nooit gehad en ik weet dat het tussen mijn oren zit, maar een liedje of mezelf toespreken en zelf ontspanningsoefeningen en mega afleiding helpen me zelfs niet!
Ik ga woensdag met een psycholoog praten en daar hou ik me nu maar een beetje aan vast. Ik vertel het voornamelijk om het kwijt te kunnen in de hoop dat ik vanavond kan slapen of in de hoop dat iemand zich echt met mijn verhaal kan relativeren. Het lijkt me namelijk beter erover te praten.
Dank je wel voor het lezen!