Moet ik hulp gaan zoeken.

[selia]

Hoi allemaal

Ben hier via google uitgekomen en zit met enkele vragen.
3 jaar geleden heb ik een ellendige tijd gehad(mijn relatie van 18 jaar was over en had geen werk),moest ergens wonen waar ik me niet thuis voelde.

Na enkele maanden had ik een baan gevonden waar ik me helemaal in kon vinden,had 1 jaar erna ook de mogelijkheid om een huisje te kopen.
Voelde me toen helemaal super,had de dingen die ik het belangrijkste vond in mijn leven.een thuis en van niemand afhankelijk.

Het werd weer tijd voor een relatie vond ik,dus heb me op een datingsite ingeschreven,na wat mislukte dates,heb ik 1,5 jaar geleden een hele leuke en lieve man leren kennen.
We werden verliefd en kregen een relatie met elkaar,kon het ook goed vinden met zijn 8 jarige dochter die bij hem woonde.

Hij was de eerste man die me in mijn waarde liet en me continu complimentjes gaf,hij prees me de hemel in en dat voelde zo goed.
Op een gegeven moment zag ik hem ineens somber worden als ik er een vraag over stelde wilde hij geen antwoord geven.

Op eens vond hij dat zijn dochter bij haar moeder moest gaan wonen,was het daar niet mee eens vond dat zij haar basisschool hier moest afmaken(zijn ex woont in Duitsland) maar hij zette door.
Toen begon hij iedereen af te stoten eerst vrienden,broer,zus en als laatste zijn ouders.
Toen waren alleen zijn dochter en ik over,werd toen zo overspoeld met liefde en aandacht dat ik er bang van werd.

Ik hield wel van hem maar mijn hele leven draaide niet om hem,begon wat afstand te nemen.
Kreeg van hem allerlei verwijten: je zit achter een muur,je moet naar je ouders gaan,naar je huisarts een psychiater enz.
Dat vertelde het zo vaak dat ik het ging geloven,ging twijfelen aan mezelf raakte gewoon in een dip en was erg moe en prikkelbaar als ik bij hem was.

Daarna was hij weer poeslief en overspoelde mij weer met liefde zo veel dat ik bijna stikte vertelde ook enge dingen:mijn grootste angst is dat je me verlaat en dat ik dan alleen ben.
Op een gegeven moment maakte ik het uit,kon er gewoon niet meer tegen wist me geen raad met mijn gevoelens voor hem.

Hij had mijn spullen die bij hem thuis lagen voor mijn voordeur neer gezet.
Een uur later stond hij hier huilend voor de deur,toen knakte ik en nam hem terug.
Het ging toen nog enkele maanden goed maar op een gegeven moment maakte hij mij erg moe,het leek wel of hij al mijn energie opzoog, sliep niet meer goed en werd erg prikkelbaar terwijl ik dat normaal niet ben.

Heb het 6 weken geleden definitief uitgemaakt met hem en 2 uur daarna heeft hij zelfmoord gepleegd.
Ben nu 6 weken zo somber en verdrietig dat ik bang ben om depressief te worden.
Ik weet niet wat ik moet doen.wil leven maar eigenlijk ook weer niet met deze elledige gevoelens,zou het liefste slapen en niet meer wakker worden

[Radius]

Een ervaring als deze kan traumatisch zijn. Houd goed in je hoofd dat zijn keuze jouw leven niet op deze manier zou moeten tekenen. Liefde kan je niet afdwingen, dat zou iedereen die helder van geest is moeten beseffen. Als je last blijft houden van deze ervaring is het raadzaam er eens uitgebreid over te praten met een psycholoog. Op die manier kan je de ellende van posttraumatische stress beperkt houden.

[JulesLN]

Allereerst moet ik zeggen dat je behoorlijk wat meegemaakt hebt, dus dat je nu de wereld wat zwarter ziet, dan dat die is, dat snapt iedereen wel. Maar voor jou is er nog genoeg te (be)leven.

Wat betreft je vraag “Moet ik hulp gaan zoeken?”, sluit ik me helemaal aan bij Radius. Het lijkt mij ook raadzaam om dit wel te doen, en zeker als het aan houdt, om dit goed te verwerken en af te sluiten.

Jij hebt denk ik met twee dingen te maken. De ene is een rouwverwerkingsproces en de ander is depressieve klachten.

Zoals je mogelijk al gelezen hebt, zijn er diverse mogelijkheden om in ieder geval niet dieper in de depressie weg te zakken en je eruit kunnen halen. RET is er één van. Wat me opviel aan jouw verhaal is dat jij de gebeurtenis heel objectief kunt beschrijven zonder dat veel te laten beinvloeden door je gedachte. En dat is de eerste stap van het ABC-schema. Het onderscheid maken tussen gebeurtenissen en gedachten.
Onder begeleiding van een psycholoog kun je ook de volgende acties maken. De eerst volgende actie is dus je gedachten op te schrijven.
Een gedachte is ... een conclusie die jij trek uit de gebeurtenis?

De gevolg gedachte van jou is "...zou het liefste slapen en niet meer wakker worden".
Maar zeer waarschijnlijk heb je nog veel meer gedachten en die zorgen voor deze gedachte.

Dus welke gedachte(n) (conclusies) koppel jij aan de gebeurtenissen?
En daarna ... kloppen die gedachten wel?

Zoek maar eens op internet met de woorden: "ABC schema"

Zelf vond ik dit wel een duidelijk artikel:
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... logie.html

Het is aan jou (en/of een psycholoog) om te beoordelen of deze methode bij jou past.

Ik wens je in ieder geval sterkte met het weer tot jezelf komen zodat je weer kunt genieten van de mooie dingen.

[katleen]

dag selia ,
6 weken geleden ... zo`n ingrijpende gebeurtenis.
ik denk dat je er goed aan doet om hulp te zoeken voor de verwerking hiervan.
en gun jezelf de tijd om dit een plekje te geven.
ik wens je heel veel sterkte en moed , en ik hoop dat je hier op het forum ook `hulp` zal ervaren in de vorm van medeleven , herkenning , begrip , een luisterend oor (of een lezend oog).

[selia]

Bedankt voor de reacties
Gisteravond waren zijn exvrouw en dochter hier op bezoek.
Ben heel wat wijzer geworden,bij haar heeft hij precies het zelfde gedaan aan het einde van hun relatie.
Dat afstoten en aantrekken,maar zij heeft zich wel laten onderzoeken en kreeg de diagnose borderline.
Heb ook een afspraak gemaakt met de huisarts,heb nu mijn gevoelens niet onder controle.
Die gaan alle kanten op,de ene keer kwaad (om wat hij gedaan heeft) dan komen de tranen weer,
2 weken geleden leek het weer wat beter te gaan,kon weer lachen en wat genieten.
Nu ben ik bekaf,slaap bijna niet en daardoor wordt ik prikkelbaar en zo ben ik normaal niet.
Wil weer kunnen genieten van de kleine dingen in het leven.
Mijn grootste angst is om manisch depressief te worden zoals mijn moeder en dan wil ik ten aller tijden voorkomen.

[angel12]

Dag Selia,

Dat is wel heel erg wat je meemaakt. Ik kan mij inbeelden dat je heel verdrietig en je radeloos voelt.

Wat denk je zélf dat je moet doen ? Wat zou je graag willen doen ? Wat voor oplossing heb jij in gedachten ?

Veel moed,

Angel

[selia]

Wil heel graag van die tegenstrijdige gevoelens af..het ene moment ben ik zo boos om hem(voel me besodemieterd door hem) de ander keer weer verdrietig deze gevoelens komen vooral naar boven als ik wil gaan slapen.
Daar door heb ik een enorm slaap te kort wat mij weer prikkelbaar maakt.
Afgelopen dinsdag heb ik een kennismakingsgesprek gehad met een psycholoog helaas heeft hij aankomende 4 weken vakantie,dus nu kom ik niet veel verder.
Heb deze week wel een lange brief aan zijn moeder geschreven,zij gaf mij natuurlijk de schuld van zijn zelfdoding:jij bent de druppel.
Dit heeft mij natuurlijk ook enorm veel pijn gedaan,mocht niet eens afscheid nemen van hem werd compleet genegeerd door zijn familie.
Er zijn gewoon dingen die ik niet snap..was opgelucht toen ik de relatie beeindigde en nu hij dood is voel ik me zo ellendig en schuldig.
Vooral omdat ik niet zag waar hij mee bezig was,weet nu wel dat hij dit al veel langer van plan was.
Toen ik hem ook voor het laatst sprak vroeg hij me ook mij te gaan naar zijn huis,denk nu soms was ik maar meegegaan dan was deze ellende mij ook bespaard gebleven(hij heeft zich vergast met co2 gas).
Maar aan de andere kant wil ik weer leven..alleen het genieten daar van wil nog niet naar boven komen.