Pagina 1 van 1

dagtherapie of iets anders?

Geplaatst: 11 mei 2012 10:35
door Britt'79
Hey,

Alweer even geleden dat ik dit forum nog bezocht heb... Graag had ik een aantal reacties, bedenkingen, ervaringen gekregen van jullie... misschien zitten er wel een paar ervaringsdeskundigen tussen. Graag jullie advies.

Enfin, ik volg al een tijdje (nu ongeveer 7 weken) dachtherapie, 5 dagen per week tijdens de schooluren. Mijn voornaamste klachten zijn depressie, angst gepaard gaande met trekken van persoonlijkheidsstoornis. :s
Ik ging die dagtherapie in eerste instantie volgen om niet meer thuis op de zetel te belanden. En dat gebeurde inderdaad niet meer, maar die dagtherapie bracht voor mij een onhoudbare spanning met zich mee: een constant opgejaagd, gestresseerd gevoel. Bovendien vond ik het heel moeilijk om continu met anderen samen te zijn en naar hen te luisteren (we hebben wel eerder een passieve groep met weinig of geen interactie). Elke avond ging ik vermoeid, gespannen en ongelukkig naar huis. Vorige week bouwden de lichamelijke klachten (hevige maagpijn, hoofdpijn) zo hard op dat ik een week ben thuisgeschreven door mijn huisarts. Ik ben deze week op zoek gegaan naar alternatieven, maar heb er tot op heden nog geen gevonden. Op het dagcentrum stelden ze eventueel een volledige opname voor, maar dat zie ik niet zitten. Hoe komt het toch dat ik die dagtherapie zo zwaar vind? Is dit van voorbijgaande aard? Heeft iemand dit ook meegemaakt?

Re: dagtherapie of iets anders?

Geplaatst: 11 mei 2012 12:35
door Leeuwtjuh
Tijdens mijn depressieve periode had ik overal moeite mee. Ik kon nauwelijks 1 taak op een dag doen, na het boodschappen doen stortte ik gewoon in elkaar. Ik denk dat je je moet focussen op kleine dingetjes op een dag, gewoon iedere dag 1 of 2 dingen doen en volop therapie en iets doen wat je leuk vind (parttime studie, parttime werk etc.) en vandaar uit verder bouwen.

Re: dagtherapie of iets anders?

Geplaatst: 11 mei 2012 18:37
door Black Rose
Ik heb 4,5 jaar dagtherapie gevolg aan 2 dagen/week.
Nu is het spijtig genoeg niet meer haalbaar (qua afstand) sinds ik verhuisd ben.
Ik mis het enorm daar de hulpverleners er mij & mijn problematiek inmiddels goed kenden en bij de meesten had ik ook een vertrouwensband kunnen opbouwen : het was een manier om onder de mensen te komen (wat ik vaak vermijd) met een "veilig gevoel".

Maar ik moet er ook bij zeggen dat dagtherapie zeker geen ontspanning op zcihzelf is.
Je komt in contact met mensen met veel/andere problemen, een deel sleep je mee of het kan confronterend zijn, in de groep waren er ook regelmatig spanningen, enz...
Wanneer ik thuis kwam kreeg mijn vriendin vaak een waterval van verhalen over zich heen over alles wat gebeurd was die dag.
M.a.w. soms had ik echt wel de volgende dag nodig om te recupereren van de therapie hoor.
Vandaar dat ik heel goed kan begrijpen als je 5 dagen/week therapie volgt + nog studeert : is dat zelfs haalbaar voor iemand die geen psychische klachten heeft?
Ik weet dat het in sommige psychiatrische instellingen sowieso 4 à 5 dagen/week is, ik vraag me echt af of dit supermensen zijn : ik vond 2 dagen/week al meer dan genoeg, al had ik er zeker wat aan zoals ik in het eerste deel beschreef.

Re: dagtherapie of iets anders?

Geplaatst: 11 mei 2012 21:45
door Janneke
Hoi Britt,
wat je aan diagnoses opnoemt, is op zich "niet niets" (just join the club!) Maar therapie, die je volgt omdat je niet meer ''thuis op de zetel wilt belanden'' (groot gelijk overigens, daar word je niet vrolijk van) klinkt net niet nar levensgevaar.
En wat mijn mening is: ik heb altijd zaken als opname (inclusief dagopname) willen te vermijden. Precies, om wat jij schrijft: mij lijkt het loeizwaar, om continu met anderen samen te zijn en naar hen te luisteren (en dan had jij nog een groep met weinig of geen interactie). Ik snap volledig, dat je schrijft, dat je elke avond vermoeid, gespannen en ongelukkig naar huis ging. Je zoekt je medeclienten niet uit, je vindt ze niet allemaal even aardig, en ze zijn er door de band genomen even beroerd (of erger) aan toe als jijzelf. (Tuurlijk hebben ze dat recht, etc.etc.etc. - maar ik word er 'wild' van.)
Mijn tip: (afkomstig van iemand met een "dun psychisch schilletje") : blijf weg.
Ga al helemaal geen complete opname doen. Als je therapie gaat doen, doe dan minder.
Doorgaans merk ik trouwens, dat als ik minder angst voel (in gelikkige periodes) dat mijn 'schilletje' ook wat dikker is.
(Logisch: angst gaat terug op de waarneming "Ajaj, er is *iets* mis, ik weet alleen nog niet wat." In reactie op die waarneming zet je lichaam al haar zintuigen wagenwijd open: om te weten of dat signaal terecht is, of er idd ergens een beer of een slang rondspookt, moet je op zo'n moment heel goed horen, zien, ruiken, etc. Ofwel: wie bang is, staat doorgaans open. In drukke ruimtes vind ik dat heel vervelend, maar Moeder Natuur wil dat nu eenmaal zo.)