hallo met Claudia hier (tekst bestaat uit 2 delen)
Sinds mijn zesde moet ik al knokken in deze wereld voor mijn plaatsje. Mijn jeugd liep niet van een leien dakje, mijn mama is regelmatig ziek geweest, op school werd ik gepest als 'blokzwijn' en later in mijn puberteit was ik 'de puistekop'. Niet veel soeps hé. Door de problemen thuis ben ik op mijn 18 jaar weggelopen van thuis met mijn toenmalige vriend waar ik veel aan had. Ik zou hier laten veel spijt van krijgen maar heb me laten beinvloeden door mijn vriend. Ik had 3 onderbroeken in mijn zak. Wat ik dacht een goede relatie te zijn, evolueerde naar een nachtmerrie. Mijn partner was superjaloers, het enige wat ik mocht was poetsen, huishouden, werken en meneer op zijn wenken bedienen. Uiteindelijk stond ik dus alleen. Ik dacht als ik meer mijn best zou doen, dat alles wel zou beteren. Steeds meer raakte ik in een isolement en werd ik steeds meer emotioneel gechanteerd. Vaak zag ik het niet meer zitten maar iedere keer herpakte ik mij. Na 5 jaar dacht ik dat onze relatie misschien zou beteren als we een kind hadden. (verkeerd gedacht natuurlijk) Enige tijd later was ik zwanger, ik was blij, maar na het meedelen van het nieuws aan mijn man zag ik al genoeg, hij kon mijn vreugde niet delen. Tijdens mijn zwangerschap ging het alweer bergaf. Ik kon nauwelijks eten, ik voelde mij soms een wrak. In die periode waren we ook nog verbouwingen aan het doen. Mijn man verwachtte nog steeds dat ik, terwijl ik reeds 8 maanden zwanger was, hielp bij de verbouwingen. Ik liet me keer op keer doen. Het was alsof hij 'macht' had over mij. Onze dochter werd 3 weken te vroeg geboren. Het ging van kwaad naar erger. Ik voelde me uitgeput, was de babyblues, maar ik wist dat er meer aan de hand was.