Bewust schrijf ik nu even niet onder mijn topic "onmogelijke vriendschap", daar mijn topic lang is en waarschijnlijk daardoor niet zoveel meer gelezen wordt.
Ook omdat ik dit opende naar aanleiding van mijn hechting tov een bepaalde therapeute en de situatie nu daar maar deels oorzaak van is.
Depressie's heb ik al meermaals meegemaakt, doch vandaag van mezelf behoorlijk geschrokken dat het weer zover is gekomen.
Het beestje zat er nochtans duidelijk aan te komen.
De zin om 's morgen op te staan, om terug te moeten vechten tegen al het gepieker, alles wat geregeld moet worden, van weinig tot niets kunnen genieten, 's avonds niet in bed geraken omdat ik pas dan wat afleiding vind aan de pc. En die druk in m'n lichaam, alsof er onderhuids een beest zit die eruit moet en maar zit te duwen : wat ik na al die jaren pas heb herkend nadat myoclone dystonie werd vastgesteld.
Het gaat wel voorbij, dacht ik, het komt niet opnieuw zover.
Na het eten deze middag heb ik noch honger, noch dorst meer gevoeld : en ik drink dagelijks gemakkelijk anderhalve liter water.
Zelfs geen zin gehad in een sigaret (buiten die 2 geteld voor en na mijn eten).
Gepland om buiten te werken tot het begon te regenen, en uiteindelijk bezwijkt voor de zetel.
Alle gevoel weg, enkel verdriet : machteloosheid.
Mijn vriendin die me tegen begin van de avond probeerde te overtuigen om te eten, alles was teveel.
Ik wenste maar één ding dat alles en iedereen mijn kop gerust liet.
Even tijdens het naar buiten staren vanuit de zetel dacht ik : nu ben ik aan het loslaten.
Mijn lichaam laat los daar ik geen gevoel meer heb van honger, dorst, nicotine.
Als iedereen mij nu ook eens kon loslaten, dan kon ik gaan.
Ik zei iets tegen mijn vriendin die kwetsender overkwam dan bedoeld, wanneer zij maar bleef proberen me eruit te praten.
Wat later zou ze gaan slapen, huilend door wat ik gezegd had.
Ik kon deze confrontatie niet aan ; aanzien welk verdriet ik veroorzaakt had.
Voelde mij al de hele dag "vreemd" in mijn hoofd en wou enkel nog vluchten.
Ik ben gaan rijden met de auto, een weg genomen die ik nog niet genomen had sinds we hier wonen.
Had al mijn pillen bij mij en water, al wist ik niet of ik er iets zou meedoen.
Rijdend naar muziek luisteren, maar wist niet waar naartoe.
Eerst willen rechtzetten wat ik gezegd had en dat het niet zo bedoeld was zoals zij het opgenomen had.
Maar de twee telefooncellen werkten enkel op proton, en ik gebruik nooit proton dus deze was leeg op m'n kaart.
Terug naar huis om het haar dus eerst te vertellen, ondertussen had ze m'n moeder gebeld.
Ze liet me niet opnieuw buiten, ik was boos maar probeerde me enkel ls te wringen en naar buiten te raken.
Het baatte niet en ik zag de angst in haar ogen die ik niet wou zien, dus maar opgegeven.
Mijn moeder kwam toe, wou me vastnemen : ik wou het niet, enkel dat iedereen me letterlijk en figuurlijk losliet.
Uiteindelijk gaan uithuilen in een hoekje achter een stoel.
Beschaamd voor alle onrust die ik veroorzaakt heb, bang voor de dubbele gevoelens.
Ik hoorde mama ook wenen.
Na een tijd toch uit mijn "hol" gekropen, en iedereen proberen gerust te stellen dat de drang te vluchten over was.
Ik ben bang dat het terug komt.
Mijn nieuwe psychologe hier kent me nog niet zo goed na 2 gesprekken, ook maar om de drie weken gesprek.
Huisdokter kent me ook amper.
Enige mensen die min of meer m'n problematiek kennen zijn de hulpverleners waar ik 4,5 jaar therapie volgde.
Morgen belt mijn vrienden ernaar en zou ook willen dat ik met hen praat.
Dat gaat niet aan de telefoon : vorige keer toen ze met m'n vroegere psycholoog belde was het te emotioneel zat ik te huilen al toen zij in gesprek waren.
Er naartoe gaan misschien, maar ben daar nt meer in behandeling door te grote afstand.
Ik ben bang van mezelf voor wat ik de mensen die om me geven en ik om geef aandoe en verder zou kunnen aandoen.