Het voelt wat raar en ongemakkelijk om mijn gevoelens op een forum te plaatsen.
Maar ik moet het eens kwijt kunnen. Ik moet eens aan iemand raad kunnen vragen. Niet de gebruikelijke "Het komt toch allemaal wel goed, hoor" horen. Maar een écht antwoord krijgen.
Ik voel me ook redelijk belachelijk dat ik mijn verhaal hier ga doen, tussen de mensen met échte problemen. Want een echte oorzaak, een echt concreet probleem, dat heb ik niet. Spijtig genoeg maakt dat er de gevoelens niet minder op.
Ik heb eigenlijk slechts een "kleine" portie tegenslag gehad. Een opvoeding heb ik niet echt gehad en aandacht aan cognitieve ontwikkeling was er al zeker niet. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of 7 was. Met het nodige drama dat er op volgde. De precieze details ga ik niet vertellen, uit angst dat iemand mijn verhaal zou herkennen. Laat het ons er op houden dat er bijna een familiedrama was gebeurd. Maar dat is dus nit gebeurd. Verder ben ik altijd al onzeker geweest. In mijn middelbare schoolcarrière had ik een "beste" vriendin die me eigenlijk alleen maar de grond in boorde en slecht deed voelen. Als gevolg hiervan heb ik aan zelfverminking gedaan. Mijn ouders hebben dit echter nooit doorgehad of geweten. Pillen heb ik ook al genomen. Wederom hebben mijn ouders dit niet doorgehad. Heb gefaket dat ik buikgriep had. (De hoeveelheid pillen die ik genomen had was bijlange niet genoeg, maar wel genoeg om er gal van over te geven.) Rond mijn 16de ben ik dan van school veranderd en in een nieuwe omgeving terechtgekomen. Het eerste jaar ging dat goed, maar nadien ook niet meer. Ik heb nooit makkelijk vriendinnen gemaakt en dat doe ik nog steeds niet. Ik heb dan ook een heel moeilijke puberteit gehad. Als ik mijn dagboeken van toen er op na sla, en de eerste keer dat ik het zie sta ben ik ongeveer 14, dan lees ik bijna elke twee weken (minimum) wel eens "ik wil niet meer wakker worden". En laat dat nu net het gevoel zijn dat ik nu nog steeds heb. Bijna 10 jaar later is dat gevoel er nog steeds. Ik studeer nu verder, studeer zelfs voor leerkracht, maar zie helemaal geen toekomst voor mij.
Ik studeer wel, en ik doe mijn best, maar ik zie mezelf niet in de toekomst. Ik ben altijd zo zeker geweest van het feit dat ik leerkracht wou worden, maar zelfs daar twijfel ik nu aan. Ik voel mezelf te dom om voor een klas te staan. Ik vind van mezelf dat ik een serieus tekort aan basiskennis heb. Dit heeft misschien te maken met het feit dat er aan een opleiding nooit veel aandacht is geschonken, maar dat zorgt er nu wel voor dat ik me dus véél te dom voel om voor een klas te staan. Ik heb ook het gevoel dat ik nooit iets volledig onder de knie heb. Ik zie mezelf geen leerkracht meer zijn, ik zie mezelf helemaal géén beroep doen.
Ook heb ik een lieve vriend, die me graag ziet en die wel een toekomst met mij ziet. Natuurlijk maken we ruzie. Vaak zelfs, want ik heb helemaal geen gemakkelijk karakter. Als gevolg van mijn onzekerheid ben ik ontzettend jaloers, daarenboven word ik ook heel gemakkelijk kwaad. Ik weet dit van mezelf en probeer hier aan te werken, maar het lijkt me maar niet te lukken. Ik wil ook wel een toekomst zien met mijn vriend, maar ook hier voel ik mezelf te min. Hij is te goed voor mij en een goede mama ga ik denk ik ook niet zijn.
Na al die jaren heb ik nog steeds erg vaak het gevoel dat ik gewoon liever zou gaan slapen en niet meer wakker worden. Ik heb al zo vaak met de gedachte gespeeld om er een einde aan te maken. Er heeft al zo vaak een sjaal rond mijn nek gehangen waar ik niets liever mee wou doen dan gewoon keihard aan trekken. Spijtig genoeg werkt dit niet. Een échte zelfmoordpoging als in mijn polsen volledig doorsnijden ofzo heb ik dus nog niet ondernomen. Het zo vaak gehoorde "Dat is voor aandacht" gaat dus zeker en vast niet op voor mij.
Zo. Dit was mijn verhaal.
Sorry als dit hier niet past.