Verschillende persoonlijkheden om de aantal jaar
Geplaatst: 24 mar 2012 05:02
Hallo
Ik had vandaag een afspraak bij een organisatie die speciaal gericht is in ondersteunen van werk of/en school voor mensen met een autistische spectrum.
Tot mijn verbazing, was de man die ik voor mijn had heel erg goed, hij begreep mij en was ook heel erg open.
Wij kwamen met het gesprek erachter dat door trauma's in mijn leven, ik mijn emoties niet kan uiten en mijn gevoel en verstand niet samengaan.
Hij had het toen over een techniek waarbij ik deze trauma's zou moeten "herbeleven" het zou dan mijn gevoelens weer moeten ordenen in mijn hoofd, nu zou dat nog niet geoordend zijn.
Dit gesprek heeft mij erg aan het denken gezet, ik heb hier eens eerder "gebeurtenissen" van uit mijn leven geschreven, ik heb er nog eens bij stil gestaan, want ik heb het al geprobeerd hertebeleven door het op te schrijven, maar dit heeft blijkbaar niet gewerkt.
Dus ik keek vandaag nog eens heel diep naar mijn kindertijd en probeerden het te bergijpen, toen besefte ik mij dat ik mezelf als kind totaal als een ander persoon zie, niet als mijzelf.
Verder besefte ik mij toen, dat dit niet alleen voor mijn kindertijd geld:
Wie ik was als peuter, kind en puber en veel varianten ertussen, beschouw ik als bijna totaal andere personen dan mij zelf.
Maar het is geen meervoudige persoonlijkheid stoornis, ik herinner mij alles, alleen bekeek ik alles heel anders, had ik andere bezigheden,andere passies andere streven,andere persoonlijkheid. Enkel kleine deeltjes zijn blijvend in mijn karakter.
Nu heb ik het idee, dat ik deze persoonlijkheden van mijzelf heb onderdrukt, alsof ik niets meer van wilde weten.
Zo lijken er ook gaten in mijn geheugen te zijn tussen hoe ik ben "overgeschakeld" van de ene persoon naar het andere, ik vraag mij af of hiertussen iets is gebeurd een trauma die ik mij niet meer kan herinneren.
Als ik het uistippel (zover ik kan herinneren):
Dit word erg lang, zal fijn zijn als het gelezen word, zodat mensen kunnen meezoeken naar wat er gebeurd kan zijn:
Maar een voorbeeld: Ik was van een lief meisje dat leefde in haar eigen fantasie, Daarna was ik veranderd naar iemand die andere sloeg en treiterde, ik weet dat ik toen der tijd wel op een school zat met agressieve kinderen die mij ook sloegen en pesten, dus ik kan mij bedenken dat ik misschien daardoor veranderd ben, maar door welke gebeurtenis weet ik niet.
Hier komt ie:
Als Peuter:
Was ik het lief meisje wat verdween in haar eigen fantasie wereld, ik had niet veel met mensen maar wel met dieren. Ik rende vaak en maakte bokkensprongen om mijn fantasie aan te wakkeren of omdat mijn fantasie, op die momenten heel echt was.
Daarna (ik denk tussen 7 en 10 jaar):
Zat ik op een school waar veel moeilijk opvoetbare kinderen zaten, die veel agressie uiten in slaan en pesten.
Toen was ik juist een erg aggressief persoon.
Ik hield ervan om mensen te pesten en zelfs te slaan, ik was een monster, had geen enkele inbeeldingen in andere, als iemand iets deed wat mij niet deerden dan konden ze het krijgen, ik sloeg kinderen van een jongere leeftijd dan mijzelf en vooral mijn jongere zusje leed hieronder.
Ook wilde ik geen meisje zijn, ik voelde mij een jongen en deed ook alles wat jongens deden.
Tussen 11 en twaalf:
Ik kwam op een kleine school terecht met een kleine klas, de leeftijden van mijn klasgenoten waren van 6 tot 12.
Toen was het gewoon niet in te beelden dat ik agressief kon zijn, ik was een heel braaf en zoet kind, ik wilde vertroeteld worden en mij compleet afhankelijk opstellen, als een soort baby, ik wilde verzorgt worden en veel liefde ontvangen.
Tussen 12 en 13
Was ik een kind dat zich zeer druk gedroeg, ik had een vreemde smaak van humor en maakten mij min of meer belachelijk bij iedereen.
Deed stomme dingen om andere te vermaken zoals mieren eten en belletje trekken om vervolgens die mensen uit te schelden. ik werd veel gepest in die tijd, mensen waren gemeen tegen mij, maar toch hoopten en geloofde ik stiekem dat ze mij wel mochten.
Ik had in die tijd veel verdriet omdat ik geen vrienden zou hebben. Mijn zusje had alles wat ik haar had aangedaan, terug gepakt, door mij op geestelijk vlak op mijn gevoelige snaar te wijzen: mij erop te wijzen dat ik niet normaal was achterlijk,dom,kinderachtig voor mijn leeftijd, dat ik op een mongolen school zat (speciaal onderwijs) dat ik geen vrienden had etc ik kon mij hier niet in verdedigen, ik verloor de discussie's en ik uiten het in woeden uitbarstingen waar zij kijhard om moest lachen en mij daar bovenop ook belachelijk mee te maken.
Van 15 tot 16 :
Was ik een ongelovelijk onzeker persoon geworden, ik durften niet te praten enkel ja of nee te knikken, ik durften niets aan te nemen van een ander (vooral eten), ik durfte niet naar de wc te gaan bij iemand anders, ik durfte niet te eten waar iemand bij was enz, ik geloofde infijten dat ik nergens recht op had.
In die tijd verdiepten ik mij helemaal in paranormale en zaken rondom spiritueliteit,wicca (witte hekserij) en geesten.
Ik geloofde aura's te kunnen zien, te kunnen voorspellen en geesten te zien.
Ik praten in gedachten ook met "zogenaamde" geesten, waarbij ik nu besef dat deze geesten allemaal een deel van mij waren: Zo was er een geest dat de dieren liefhad maar de mensen verafschuwde, een onzeker lesbiane die haar handjes niet thuis hield, een grote groep jongens die zichzelf steeds belachelijk maakten met hun vreemde humor.
Van 16 tot 18
Was ik onpnieuw iemand met een wat vreemde en druk karakter alleen nu deed ik er toch alles aan om aankijk van jongens te krijgen, ik kleede mij wat ordinair, droeg veel make-up, had wijnig eigenwaarden wat bedreft mijzelf weggeven, leerden ook veel jongens kennen die misbruik van mij maakten, met mij zoende en vervolgens tegen hun vrienden vertelden dat ik maar lelijk en raar zou zijn.
Op school was ik echter wel een voorbeeld leerling, ik voerden mijn opdrachten altijd goed uit en het was ook mijn passie om mijzelf te bewijzen en complimenten te mogen ontvangen van de docenten.
Van 18 tot 21
Stelde ik mezelf veel eisen en schaamde mij diep voor alles dat niet lukten, ik wilde een top leerling zijn en dat lukten ook, ik wilde vrienden maken en het lukten ook, ik heb geleerd dat ik mezelf echt moest laten zien en niet meer degene die ik "wilde" zijn, zo maakten ik veel alternatieve vrienden (metalhead en alto's), ik ging mij ook anders kleden, niet naar een subcultuur ik bedacht zelf apparte combinatie's een saaie trui met een giletje en een riem, stropdassen en lange zwarte laarzen. Cat eyeliners maar een kleine stapje minder dan van Amy winehouse.
Echter begon ik mij steeds meer zorgen te maken om mijn liefdes leven, ik leek wel te jagen op jongens die mij niet leuk vonden, als ze echter wel interessen in mij hadden, liep ik er juist van weg, zo was ik vaak verliefd op een jongen en liet ik dat merken, maar kwam hij dichtbij was ik weer hard to get en begon ik mezelf af te vragen of ik geen verlatingsangst had, wat als reactie weer bindingsangst leek te vormen (bang om mij te binden, omdat ik het dan ook kan verliezen).
ik had geen jongen meer aangeraakt drie jaar lang. Het idee om naakt voor iemand te staan beangstigde mij ook en sex leek mij onaangenaam, bang dat ik weer gebruikt zou worden.
nu herken ik wel bepaalde delen van mijzelf, het gekke kerakter, overtolig veel fantasie, houden van dieren, tekenen en creativiteit is altijd mijn passie geweest, dat ik teveel eisen aan mezelf stel, ik moet en zal iets berijken in mijn leven en doelen blijven stellen, ik laat andere altijd maar voorgaan befreft onzekerheid.
Alleen lijkt nu alles wel zijn plek te hebben gevonden:
ik heb twee katten en daar hou ik van alsof het mijn eigen kinderen zijn en kan het niet laten om een kat (of hond) te aaien als ze voorbij komen op straat, maar voor de rest ben ik niet meer zoveel met dieren bezig, ik ben nog steeds spiritueel gelovig maar ik heb geen geesten of aura's meer waargenomen en hou mij er ook niet meer zoveel mee bezig, ik geloof het alleen. Een gek fantasierijk karakter heb ik in mildere maten en heb vrienden die het alleen maar leuk vinden, waarbij het mag. Ik vind nog steeds dat ik iets moet berijken en word kwaad op mezelf als het niet lukt, alleen heb ik er veel minder in zet meer voor, aandacht van jongen intereseerd mij niet meer, dat is naar mijn idee ook te makkelijk elke vrouw kan aandacht krijgen van een man, een relatie dat is een heel andere verhaal, daar moet je een goed karakter voor hebben. Ik kan veel beter opschieten met mannen/jongens dan vrouwen, ik voel mij bij jongens meer op mijn gemak en vaak herken ik nog dat jongens achtige karakter in mij, alleen zie ik mijn karakter meer als dat van een tomboy dan een man.
Terwijl ik met sommige dingen weer heel erg vrouwlijk ben, zo hou ik wel van vrouwenfilms en vrouwen bladen.
Het enige karakter dat ontbreekt is het agressive karakter, ik uit mijn woede niet, vechten is het laatste wat ik doe, ik durf dat niet eens, niet uit angst voor pijn maar echt omdat ik het niet durf te uiten.
Ik denk eerder teveel na over hoe andere zich voelen, zo kan ik mij sneller zorgen maken of verdriet hebben om iemand anders dan mijzelf.
Ik vraag mij af: Of deze "persoonlijkheden" ervoor zorgen dat het zo druk is in mijn hoofd, ik over één ding zoveel verschillende meningen kan hebben of dat mijn meningen van het ene naar het andere moment zo kan veranderen, dat ik mezelf soms niet bergijp.
Op Wikipedia heb ik wat gevonden dat op mij aansloot in verband met een meervoudige persoonlijkheid stoornis: Depersonalisatie.
Dit heb ik vooral in mijn kindertijd gehad, ik heb het nog steeds wel, alleen probeer ik er niet teveel overna te denken. Ook herinner ik mij vaag situatie's waarvan ik niet meer weet of het echt gebeurd is of gedroomd, of waarvan gezegd word door andere dat het nooit gebeurd is, maar ik het gek genoeg wel zo herinner.
Ik had vandaag een afspraak bij een organisatie die speciaal gericht is in ondersteunen van werk of/en school voor mensen met een autistische spectrum.
Tot mijn verbazing, was de man die ik voor mijn had heel erg goed, hij begreep mij en was ook heel erg open.
Wij kwamen met het gesprek erachter dat door trauma's in mijn leven, ik mijn emoties niet kan uiten en mijn gevoel en verstand niet samengaan.
Hij had het toen over een techniek waarbij ik deze trauma's zou moeten "herbeleven" het zou dan mijn gevoelens weer moeten ordenen in mijn hoofd, nu zou dat nog niet geoordend zijn.
Dit gesprek heeft mij erg aan het denken gezet, ik heb hier eens eerder "gebeurtenissen" van uit mijn leven geschreven, ik heb er nog eens bij stil gestaan, want ik heb het al geprobeerd hertebeleven door het op te schrijven, maar dit heeft blijkbaar niet gewerkt.
Dus ik keek vandaag nog eens heel diep naar mijn kindertijd en probeerden het te bergijpen, toen besefte ik mij dat ik mezelf als kind totaal als een ander persoon zie, niet als mijzelf.
Verder besefte ik mij toen, dat dit niet alleen voor mijn kindertijd geld:
Wie ik was als peuter, kind en puber en veel varianten ertussen, beschouw ik als bijna totaal andere personen dan mij zelf.
Maar het is geen meervoudige persoonlijkheid stoornis, ik herinner mij alles, alleen bekeek ik alles heel anders, had ik andere bezigheden,andere passies andere streven,andere persoonlijkheid. Enkel kleine deeltjes zijn blijvend in mijn karakter.
Nu heb ik het idee, dat ik deze persoonlijkheden van mijzelf heb onderdrukt, alsof ik niets meer van wilde weten.
Zo lijken er ook gaten in mijn geheugen te zijn tussen hoe ik ben "overgeschakeld" van de ene persoon naar het andere, ik vraag mij af of hiertussen iets is gebeurd een trauma die ik mij niet meer kan herinneren.
Als ik het uistippel (zover ik kan herinneren):
Dit word erg lang, zal fijn zijn als het gelezen word, zodat mensen kunnen meezoeken naar wat er gebeurd kan zijn:
Maar een voorbeeld: Ik was van een lief meisje dat leefde in haar eigen fantasie, Daarna was ik veranderd naar iemand die andere sloeg en treiterde, ik weet dat ik toen der tijd wel op een school zat met agressieve kinderen die mij ook sloegen en pesten, dus ik kan mij bedenken dat ik misschien daardoor veranderd ben, maar door welke gebeurtenis weet ik niet.
Hier komt ie:
Als Peuter:
Was ik het lief meisje wat verdween in haar eigen fantasie wereld, ik had niet veel met mensen maar wel met dieren. Ik rende vaak en maakte bokkensprongen om mijn fantasie aan te wakkeren of omdat mijn fantasie, op die momenten heel echt was.
Daarna (ik denk tussen 7 en 10 jaar):
Zat ik op een school waar veel moeilijk opvoetbare kinderen zaten, die veel agressie uiten in slaan en pesten.
Toen was ik juist een erg aggressief persoon.
Ik hield ervan om mensen te pesten en zelfs te slaan, ik was een monster, had geen enkele inbeeldingen in andere, als iemand iets deed wat mij niet deerden dan konden ze het krijgen, ik sloeg kinderen van een jongere leeftijd dan mijzelf en vooral mijn jongere zusje leed hieronder.
Ook wilde ik geen meisje zijn, ik voelde mij een jongen en deed ook alles wat jongens deden.
Tussen 11 en twaalf:
Ik kwam op een kleine school terecht met een kleine klas, de leeftijden van mijn klasgenoten waren van 6 tot 12.
Toen was het gewoon niet in te beelden dat ik agressief kon zijn, ik was een heel braaf en zoet kind, ik wilde vertroeteld worden en mij compleet afhankelijk opstellen, als een soort baby, ik wilde verzorgt worden en veel liefde ontvangen.
Tussen 12 en 13
Was ik een kind dat zich zeer druk gedroeg, ik had een vreemde smaak van humor en maakten mij min of meer belachelijk bij iedereen.
Deed stomme dingen om andere te vermaken zoals mieren eten en belletje trekken om vervolgens die mensen uit te schelden. ik werd veel gepest in die tijd, mensen waren gemeen tegen mij, maar toch hoopten en geloofde ik stiekem dat ze mij wel mochten.
Ik had in die tijd veel verdriet omdat ik geen vrienden zou hebben. Mijn zusje had alles wat ik haar had aangedaan, terug gepakt, door mij op geestelijk vlak op mijn gevoelige snaar te wijzen: mij erop te wijzen dat ik niet normaal was achterlijk,dom,kinderachtig voor mijn leeftijd, dat ik op een mongolen school zat (speciaal onderwijs) dat ik geen vrienden had etc ik kon mij hier niet in verdedigen, ik verloor de discussie's en ik uiten het in woeden uitbarstingen waar zij kijhard om moest lachen en mij daar bovenop ook belachelijk mee te maken.
Van 15 tot 16 :
Was ik een ongelovelijk onzeker persoon geworden, ik durften niet te praten enkel ja of nee te knikken, ik durften niets aan te nemen van een ander (vooral eten), ik durfte niet naar de wc te gaan bij iemand anders, ik durfte niet te eten waar iemand bij was enz, ik geloofde infijten dat ik nergens recht op had.
In die tijd verdiepten ik mij helemaal in paranormale en zaken rondom spiritueliteit,wicca (witte hekserij) en geesten.
Ik geloofde aura's te kunnen zien, te kunnen voorspellen en geesten te zien.
Ik praten in gedachten ook met "zogenaamde" geesten, waarbij ik nu besef dat deze geesten allemaal een deel van mij waren: Zo was er een geest dat de dieren liefhad maar de mensen verafschuwde, een onzeker lesbiane die haar handjes niet thuis hield, een grote groep jongens die zichzelf steeds belachelijk maakten met hun vreemde humor.
Van 16 tot 18
Was ik onpnieuw iemand met een wat vreemde en druk karakter alleen nu deed ik er toch alles aan om aankijk van jongens te krijgen, ik kleede mij wat ordinair, droeg veel make-up, had wijnig eigenwaarden wat bedreft mijzelf weggeven, leerden ook veel jongens kennen die misbruik van mij maakten, met mij zoende en vervolgens tegen hun vrienden vertelden dat ik maar lelijk en raar zou zijn.
Op school was ik echter wel een voorbeeld leerling, ik voerden mijn opdrachten altijd goed uit en het was ook mijn passie om mijzelf te bewijzen en complimenten te mogen ontvangen van de docenten.
Van 18 tot 21
Stelde ik mezelf veel eisen en schaamde mij diep voor alles dat niet lukten, ik wilde een top leerling zijn en dat lukten ook, ik wilde vrienden maken en het lukten ook, ik heb geleerd dat ik mezelf echt moest laten zien en niet meer degene die ik "wilde" zijn, zo maakten ik veel alternatieve vrienden (metalhead en alto's), ik ging mij ook anders kleden, niet naar een subcultuur ik bedacht zelf apparte combinatie's een saaie trui met een giletje en een riem, stropdassen en lange zwarte laarzen. Cat eyeliners maar een kleine stapje minder dan van Amy winehouse.
Echter begon ik mij steeds meer zorgen te maken om mijn liefdes leven, ik leek wel te jagen op jongens die mij niet leuk vonden, als ze echter wel interessen in mij hadden, liep ik er juist van weg, zo was ik vaak verliefd op een jongen en liet ik dat merken, maar kwam hij dichtbij was ik weer hard to get en begon ik mezelf af te vragen of ik geen verlatingsangst had, wat als reactie weer bindingsangst leek te vormen (bang om mij te binden, omdat ik het dan ook kan verliezen).
ik had geen jongen meer aangeraakt drie jaar lang. Het idee om naakt voor iemand te staan beangstigde mij ook en sex leek mij onaangenaam, bang dat ik weer gebruikt zou worden.
nu herken ik wel bepaalde delen van mijzelf, het gekke kerakter, overtolig veel fantasie, houden van dieren, tekenen en creativiteit is altijd mijn passie geweest, dat ik teveel eisen aan mezelf stel, ik moet en zal iets berijken in mijn leven en doelen blijven stellen, ik laat andere altijd maar voorgaan befreft onzekerheid.
Alleen lijkt nu alles wel zijn plek te hebben gevonden:
ik heb twee katten en daar hou ik van alsof het mijn eigen kinderen zijn en kan het niet laten om een kat (of hond) te aaien als ze voorbij komen op straat, maar voor de rest ben ik niet meer zoveel met dieren bezig, ik ben nog steeds spiritueel gelovig maar ik heb geen geesten of aura's meer waargenomen en hou mij er ook niet meer zoveel mee bezig, ik geloof het alleen. Een gek fantasierijk karakter heb ik in mildere maten en heb vrienden die het alleen maar leuk vinden, waarbij het mag. Ik vind nog steeds dat ik iets moet berijken en word kwaad op mezelf als het niet lukt, alleen heb ik er veel minder in zet meer voor, aandacht van jongen intereseerd mij niet meer, dat is naar mijn idee ook te makkelijk elke vrouw kan aandacht krijgen van een man, een relatie dat is een heel andere verhaal, daar moet je een goed karakter voor hebben. Ik kan veel beter opschieten met mannen/jongens dan vrouwen, ik voel mij bij jongens meer op mijn gemak en vaak herken ik nog dat jongens achtige karakter in mij, alleen zie ik mijn karakter meer als dat van een tomboy dan een man.
Terwijl ik met sommige dingen weer heel erg vrouwlijk ben, zo hou ik wel van vrouwenfilms en vrouwen bladen.
Het enige karakter dat ontbreekt is het agressive karakter, ik uit mijn woede niet, vechten is het laatste wat ik doe, ik durf dat niet eens, niet uit angst voor pijn maar echt omdat ik het niet durf te uiten.
Ik denk eerder teveel na over hoe andere zich voelen, zo kan ik mij sneller zorgen maken of verdriet hebben om iemand anders dan mijzelf.
Ik vraag mij af: Of deze "persoonlijkheden" ervoor zorgen dat het zo druk is in mijn hoofd, ik over één ding zoveel verschillende meningen kan hebben of dat mijn meningen van het ene naar het andere moment zo kan veranderen, dat ik mezelf soms niet bergijp.
Op Wikipedia heb ik wat gevonden dat op mij aansloot in verband met een meervoudige persoonlijkheid stoornis: Depersonalisatie.
Dit heb ik vooral in mijn kindertijd gehad, ik heb het nog steeds wel, alleen probeer ik er niet teveel overna te denken. Ook herinner ik mij vaag situatie's waarvan ik niet meer weet of het echt gebeurd is of gedroomd, of waarvan gezegd word door andere dat het nooit gebeurd is, maar ik het gek genoeg wel zo herinner.