Geen verbetering

[ColdAsIce_]

Hallo,

Ik ben nu 19 jaar en ik kan me niet herinneren dat ik mij al ooit echt gelukkig gevoeld heb. Het zit natuurlijk ook een beetje in me jammer genoeg. Mijn oma is al heel haar leven depressief, en mijn vader (haar zoon dus) is het ook al zolang dat ik hem ken. Ik heb van alles geprobeerd om mezelf toch maar op te peppen of dingen gedaan die me gelukkig maken, maar iedere keer geraak ik toch terug in de put. Er zijn dingen die me sterker gemaakt hebben, maar er zijn ook veel dingen die mij enkel nog meer in de put geholpen hebben en waardoor ik nog depressiever gekomen ben.
Ik heb nooit op veel steun kunnen rekenen van mijn ouders.
Toen ik nog heel klein was, gingen ze allebei nog veel gaan werken en zat ik vaak in de kinderopvang. Ik ben ook enig kind en voelde me toen al vaak eenzaam.
Toen ik ouder kwam, begonnen er meer en meer problemen te komen. Mijn pa ging steeds minder gaan werken en bleef soms een hele dag in zijn bed liggen. Hij stond enkel maar meer op om te eten en dan kroop hij terug in zijn bed. Dat gebeurde steeds vaker, waardoor hij dan ontslagen geweest is natuurlijk. Hij werkte dan nog bij familie, dus je kan al denken hoe erg het wel niet moet geweest zijn. Zijn vader is dan ook gestorven en dan is het helemaal misgegaan met hem. Hij werd vaker en vaker opgenomen in het ziekenhuis, en omdat het maar niet beterde met hem zijn mijn ouders uiteindelijk uit mekaar gegaan, ik was toen 12 jaar. Ik was wel opgelucht, in mijn ogen kon het enkel meer verbeteren, maar toen begon de miserie pas. Mijn ma is beginnen drinken en dat heeft jarenlang geduurd, het gebeurde dan vaak dat ze geen eten meer maakte en dat ze de was niet meer deed enz.
Ik was nog te jong om voor mijzelf te zorgen en al die taken op mij te nemen.
Nu, toen ik in het 5e middelbaar zat, ik was toen 16 jaar, ben ik voor het eerst in m'n leven gepest geweest. Daardoor ben ik pas echt beginnen veranderen. Ik heb maandenlang alles moeten opkroppen, ik had niemand toen ik gepest werd!
Ik weet nog dat ik mezelf opsloot in het toilet en dat ik pas terug naar buiten kwam als de bel terug ging.
Ik had toen echt veel zin om een einde aan m'n leven te maken en ik kwam onzekerder en onzekerder.
Ik zie er nochtans helemaal niet slecht uit, maar toch had ik niets van zelfvertrouwen meer over.
Alsof dat nog niet genoeg was, werd mijn moeder een jaar nadien ziek (kanker).
Ik was er natuurlijk kapot van! Ook al had ze mij veel aangedaan door mij lang te verwaarlozen enzo, ergens verstond ik het wel dat ze beginnen drinken had.
Gelukkig is ze nu wel genezen, maar we vrezen dat ze zal hervallen zoals in de meeste gevallen gebeurt.
Ook in het weekend had ik geen uitlaatklep, ik had en heb bijna geen vrienden en ga dus bijna nooit weg.
Ik zit altijd thuis.
Enkele jaren geleden probeerde ik er alles aan te doen om toch maar eens weg te kunnen gaan in het weekend, dan keek ik in mijn telefoonlijst en stuurde naar zoveel mogelijk mensen die ik kende om toch maar te kunnen weggaan maar helaas zonder resultaat.
Nu doe ik geen moeite niet meer, omdat ik het zodanig beu ben van dan toch teleurgesteld te worden en de hele tijd triestig rond te lopen, dat ik me er gewoon bij neergelegd heb.
Hoewel ik bijna geen vriendinnen had, kon ik soms wel de knapste en populairste jongens aan de haak slaan.
Maar de relatie duurde nooit echt lang, het was hen soms ook meer om mijn uiterlijk te doen dacht ik dan, want het was al niet omdat ik sociaal of populair was.
Een jaar en een half geleden heb ik een jongen leren kennen en ik was meteen verkocht van hem, tot vandaag ben ik nog altijd stapelverliefd op hem en ben ik er nog altijd niet over.
Ik weet nog dat hij echt m'n hele dag kon goedmaken met één berichtje, of als ik hem een heel eindje niet gehoord had en dan plots een bericht kreeg van hem dat ik alles weer zag zitten.
Ik denk niet dat ik nog ooit zulke gevoelens ga hebben voor iemand, want ik ken heel wat jongens en ik word echt niet snel verliefd.
Hij was dan ook de laatste waarmee ik een relatie gehad heb.

Dit was zo'n beetje m'n verhaal in het kort. Als iemand een reactie hierop heeft, mag je dit zeker neerschrijven, ik kom gauw nog eens terug.
Groetjes.[/color]

[Minerva]

Dat is een behoorlijk pijnlijk verhaal wat je daar hebt weggeschreven ColdAsIce. Welkom op het forum trouwens. Goed dat je je verhaal hier doet want je hebt behoorlijk wat voor je kiezen gekregen. Je nickname is wel apart, voel je je ook zo ? Koud als ijs ? Of zou je jezelf zo omschrijven ?

Je hebt wel het een problematische jeugd gehad met je depressieve vader en het alcoholisme van je moeder (later). De scheiding, de ellende, de verwaarlozing. Heftig allemaal. Ik kan me voorstellen dat je daar zelf ook behoorlijk wat psychische "tikken" van mee gekregen hebt. Een veilige hechting/band met je ouders is er niet echt geweest, weinig zorg, steun en liefde of troost volgens mij. De rolmodellen die zij hadden moeten zijn voor jou, als in hoe gaat het in een gezonde/normale relatie, die heb je ook niet gehad. Dus als jij al op iemand valt, dan zal het waarschijnlijk niet echt goed gaan. Misschien verkeerde types ? Misschien niet in staat om jouzelf goed te hechten ? Een relatie gezond te houden, dingen te delen ?

Kan je eens vertellen waar 't op stuk loopt telkens ?

[ColdAsIce_]

Nee, ik kan gevoelig zijn, maar meestal heb ik zo'n leeg gevoel vanbinnen.
Ik kan heel afstandelijk en koel zijn, vandaar mijn naam.
Ik heb mij al die jaren weten goed te houden en ben nooit toevlucht gaan zoeken in drugs of drank, ben nooit echt omgegaan met verkeerde mensen waardoor ik op het verkeerde pad beland ben, maar het heeft natuurlijk zijn sporen achtergelaten en dit begint steeds meer de kop op te steken.
Ik krijg wel hulp, ik ga naar het CGGZ, maar ik heb hier weinig baat bij.
Ik weet dat je geduld moet hebben in zo'n dingen vooraleer het zijn vruchten afwerpt, maar soms heb ik gewoon het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta en dat er mij nooit iemand zal kunnen verstaan of helpen.
Het is inderdaad zo dat ik op de verkeerde types val, ik weet dat heel goed van mezelf.
Ik ben al bedrogen geweest in het verleden en ik ben ook al vaak aan het lijntje gehouden.
Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik niet rap verliefd kom op iemand, omdat ik me niet durf te hechten waardoor ik afstandelijk doe, omdat ik niet meer zo gekwetst wil worden als toen ik een tijdje geleden ben geweest.
Toen ik een jaar of 15, 16 was had ik het ene vriendje achter het andere en ik ging er dan ook meteen mee naar bed. Vaak al de eerste of de tweede dag.
Daar heb ik nu heel veel spijt van, omdat ik nu besef waarom ik dat deed.
Ik voelde me door niemand geliefd en als ik dan met iemand naar bed ging, voelde ik me op dat moment heel aantrekkelijk en zeker van mezelf.
Ik deed het gewoon uit onzekerheid. Nu doe ik dat niet meer omdat ik besef waarom ik dat toen deed en kan ik het ook verdragen van alleen te zijn. Ik begon een relatie zonder dat ik gevoelens had voor die persoon, omdat ik me niet graag eenzaam voelde.
Maar dat is eigenlijk het minste van mijn zorgen nu.
Door de jaren heen heb ik zodanig veel angst beginnen kweken dat ik heel veel sociale angsten heb en soms zelf niet meer durf buitenkomen.
Ik zie mij tegen alles op wat wijst op een depressie en ik weet gewoon niet meer hoe ik eruit moet geraken
Ik kom met de dag ongelukkiger.

[Minerva]

Het is wel knap van je dat je een goed inzicht in jezelf hebt. Je reflectie over waarom je al snel vriendjes had en snel in bed eindigde al was het maar om je geliefd te voelen, is knap te noemen. Het getuigt van een gezond stel hersenen in ieder geval dat jij dat voor jezelf hebt onderzocht en uitgepuzzeld hebt. Dat is wel hoopvol te noemen. Ondanks alles kan je wel goed op jezelf reflecteren, begrijp je op den duur waar je problemen zitten en weet je uit te vinden waarom je doet, wat je doet. Je hebt een goed zelflerend vermogen en dat is een enorm pluspunt voor je herstel.

Ik snap dat je door al deze negatieve ervaringen en het gevoel van eenzaamheid wat je nu ervaart (door het onthecht zijn en alleen/ongeliefd voelen) je heel rot en depressief voelt. Probeer dat te accepteren. Feitelijk is het een gezonde reactie op je ongezonde situatie. Daar kan je dan maar beter niet tegen vechten maar het aannemen als een normale reactie op abnormaal zware ervaringen die je hebt gehad.

Ik vraag me echter wel af wat jij nodig hebt ? Waar zou je graag naar toe willen ? Heb je een idee bij wat je zou willen bereiken ? Wat zou je als positieve doelen kunnen stellen wat haalbaar is voor jou ? Waar jij zelf invloed op hebt ? Probeer buiten het accepteren dat je je nu rot voelt, je focus te verleggen naar wat je nodig hebt.

[ColdAsIce_]

Momenteel heb ik niet veel zin om na te denken over de toekomst, omdat ik het al een tijdje niet meer zie zitten.
Ik heb soms gewoon helemaal geen zin meer om nog iets van m'n leven te maken, ik heb het namelijk al zoveel keer geprobeerd.
Ik haat het als mensen rondom mij zeggen dat ik sterk moet zijn en dat alles wel goed komt en bla bla, ik kan mezelf niet veranderen in wie ik wil worden of accepteren wie ik ben.
Groetjes.

[Janneke]

Hooi Cold as Ice,
idd: een akelige, inktzwarte jeugd die je gehad hebt...! Met idd het trieste gevoelg, dat al ser niet sgedaan wordt, jouw leven ook verre van ideaal gaaat verlopen.

Gelukkig ben je in therapie - maar, het werkt nog niet. Kun je iets vertellen, over wat je zoal doet in therapie...? (Ik ben wat van de oude stempel: jhet is jouw therapie, het gaat over joew leven en jij 'doet' het, het is niet iets wat je "krijgt" of het passieve "ik ben in behandeling, het gebeurt met me")

En: wat ik vurig hoop: ten eerste: dat wat je beschrijft, een soort van beginverergering is. Je gaat je rotverhaal vertellen aan de psycholoog, dat IS simpelweg niet leuk, het confronteert je met de ellende (en het is nogal een bak) en niet zeden ervaren mensen dan tegelijk opluchting (het mag besproken worden) maar ook extra angst enzorgen ( zoveel..!!?? Hoe kom ik her ooit uit???!!)

En: "ik wil accpteren wie ik ben" dat is een prima doel om mee te beginnen. Met alle littekens en wat al nieter op en er aan - jij bent we je bent, en dat is goed. (De littekens zijn iet goed, maar daar valt heel veel tegen te doen.)

Dat t goed komt, die mogelijkheid is zeer zeker aanwezig - maar dat komt niet vanzelf, dat is werken geblazen. (Verwerken is werk.)

Enne: groot gelijk, dat je die blabla naast je neerlegt: noch trauma, noch depressie heeft te maken met "dat je niet sterk zou zijn."