Hoi forummers,
Ik hoop dat jullie mijn kunnen helpen d.m.v. ervaringen, informatie of advies. Ik heb een jaar lang een "knipperlichtrelatie" gehad met een man die wegens manische depressiviteit begeleid woont en medicatie gebruikt.
Ik heb in die tijd dingen met hem meegemaakt die ik heel moeilijk een plekje kan geven en ik zou graag willen vragen of iemand hier iets over kan zeggen.. of het echt door zijn ziekte komt, of dat het gewoon zijn karakter is of dat andere dingen een rol spelen.
Hij kon vaak heel enthousiast en overdreven lief zijn, ervoor gaan en dan verwachten dat ik AL mijn tijd en aandacht aan hem besteedde. Maar als hij dan thuis zat en onzeker werd en ik smste niet snel genoeg of ik reageerde niet zoals hij wou, dan kon hij het *ineens* uitmaken, heel bot gaan doen en me vervolgens in alle talen negeren voor een paar weken.
Met dit laatste is het nu weer geëindigd, nadat het juist een hele tijd lang goed ging. Hij hield het eerder nooit vol om langer dan ongeveer 1,5 week normaal tegen mij te doen en ineens lukte het hem ongeveer 2 maanden lang. Ik dacht dat hij het meende en dat ik een toekomst met hem had en nu weer dit.. En met normaal doen bedoel ik: gewoon bereikbaar zijn als je contact zoekt.. erover praten als er iets is.
Op momenten dat hij zo raar doet is hij totaal niet voor rede vatbaar, het maakt niks uit wat er gebeurt of wat ik zeg, ik kan net zo goed tegen een muur praten. Hij lijkt dan wel gevoelloos te zijn, het is eng. Terwijl hij op andere momenten juist heel lief kan overkomen en begripvol is en daarbij dan ineens WEL zelfkennis heeft en zegt dat hij mij niet goed behandeld heeft.
Ook leek het er vaak op alsof hij een spelletje met mij speelde. Als ik het even niet meer zag zitten tussen ons wilde hij mij JUIST, maar wanneer ik dan eens aanhankelijk werd naar hem toe dan voelde hij zogenaamd in 1 keer minder. Om er dan later weer op terug te komen.
Ik ben er kapot van dat het op zo'n rotmanier geëindigd is. Ik weet wel dat hij een paar keer op een dag blowt, misschien heeft dat er ook wel mee te maken en reageer je dan anders. Ik vind het zo vreemd dat iemand zich niet schuldig voelt naar de ander toe. Ik zou hem nooit zo kunnen negeren, misschien zit daar ergens ook de kern van het probleem. Nou ja, het kan dat ik dit alles een beetje raar verwoord heb, maar ik hoop dat jullie mij kunnen helpen en zo nodig geef ik nog wat meer informatie.
Groetjes, een verdrietige vrouw.