zeeuwtje

moeite met mezelf te accepteren

Hoi,

De laatste tijd worstel ik steeds met gevoelens. Ik zou mezelf zo graag willen accepteren zoals ik ben. Maar het is erg moeilijk, zeker als ik me vergelijk met anderen. Ik heb altijd het gevoel dat anderen het beter, mooier en groter hebben. Dat zie ik als ik bijv. op facebook foto's zie of dingen lees van anderen. En dan vooral over vroegere vrienden. Die hebben of een duur en groot huis, wonen samen of getrouwd, zwanger of al kinderen of doen een hoge studie. Op de basisschool was nog iedereen gelijk wat dat betreft. Niemand had nog iets bereikt. Vandaar dat ik graag aan die tijd terugdenk, want toen week ik nog niet zo af. Tegenwoordig verschillen zij allemaal veel met mij.

Zelf woon pas alleen en dat bevalt prima. Ben erg op mezelf en doe graag mijn eigen ding. Ik heb autisme en kom daardoor niet aan een vaste baan. Die heb ik ook nog nooit gehad, al zou ik het graag willen. Al heb ik wel mijn eisen, die niet zo makkelijk zijn. Zoals halve dagen werken en administratief. Dat is in mijn omgeving moeilijk te vinden. Nu werk ik wel halve dagen op een sociale werkplaats en ben ook nog overblijfjuf. Dat is allemaal 'ochtends. Mooie indeling.'s Middags heb ik tijd voor mezelf die ik echt nodig heb. Anders is het heel onrustig in mijn hoofd. Ik moet gewoon mijn hoofd leegmaken van alle indrukken. Door bijv. met mijn honden te wandelen. Voor mezelf is het best goed nu.

Mijn probleem is dat ik zie dat die anderen het allemaal anders doen dan ik. En dan twijfel ik of ik wel de juiste keuzes maak. Dat zij het allemaal goed doen en dat ik het fout doe. Want zelfs veel mensen die lager begonnen zijn dan ik, zitten nu op HBO niveau. Ik ben zelf op mijn 21e gestopt met school. Dit omdat ik het gewoon beu was. Ik had altijd al een hekel aan school. Vond het gewoon erg vermoeiend. Ik had concentratieproblemen, omdat mij de lesstof vaak niet interesseerde. Behalve aardrijkskunde, biologie, grammatica en spelling vond ik het maar saai. Als mij iets niet interesseert kan ik mijn aandacht er niet bij houden. Dat is altijd al zo geweest. En ik ben ook gestopt omdat ik na de MAVO 2 opleidingen heb gedaan waar ik niks mee kon. Ik heb dus wel dingen geprobeerd, maar vaak tegenslag gehad. Mensen zeggen dat niks voor niks is, maar beschouw de periode als verloren tijd. Want het kostte alleen maar moeite, ik kreeg er niks voor terug.
Als ik hoor dat anderen wel verder geleerd hebben, twijfel ik weer. Ik heb nu best een makkelijk leventje en dat wil ik eigenlijk zo houden. Maar ik vraag me dan af of dat wel normaal is. Dat ik op mijn 26e al zoiets heb van: "Ik ben tevreden met wat ik nu heb". Dat steeds maar hoger en verder willen, zit gewoon niet in mij.
Met trouwen en kinderen krijgen is het net zo. Ik werk graag met kinderen, wat maar een paar uur is. Maar ik zie het niet zitten om 24 uur per dag verantwoordelijk te moeten zijn. Dan kom ik helemaal niet meer aan mezelf toe. En met baby's heb ik niks. Ik begin ze vanaf 4 jaar leuk te vinden. Maar toch ben ik ook bang om later eenzaam achter te blijven. Ben zelf enig kind en ouders hebben niet het eeuwige leven. Maar de enige reden dat ik misschien een kind wil is voor later. Dat ik iemand heb die voor me zorgt als ik oud ben. Maar dat vind ik weer egoïstisch om zo te denken.

Aan de ene kant ben ik blij wat ik nu heb. Maar aan de andere kant vind ik het jammer dat ik zo ben en zo denk. Ik ben bang dat ik later spijt zal krijgen over wat ik niet gedaan heb. Maar als wel alles zou doen zoals de meesten, ben ik bang dat ik het niet aankan. En bij twijfel zeggen ze: "niet doen". Daar geef ik ze gelijk in, want ik vind dat je er wel 100% moet achter staan.

Herkent iemand deze gevoelens? Zo ja, wat doen jullie eraan?
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: moeite met mezelf te accepteren

Niet zoveel vergelijken met anderen ? Je bent die ander niet, je bent jezelf. Ik zie je telkens vergelijken met anderen, die heeft dit, die kan dat, die doet zo en ik ben tevreden met wat ik heb en ergens toch ook weer niet want die zijn succesvoller als ik...

Als jij tevreden bent met wie je bent, wat je doet en jezelf niet overwerkt of over de kop jaagt met dingen die ver boven je kunnen zouden zijn, dan zou ik gewoon ophouden met vergelijken met anderen. Er zullen altijd anderen zijn die een groter huis, hogere opleiding, meer geld, leukere spullen etc. hebben. Als je daar telkens naar blijft kijken dan pieker je jezelf ongelukkig terwijl je eigenlijk het best goed hebt en er zelfs tevreden mee bent.

De engelsen kennen een mooi gezegde: count your blessings.. Kort gezegd betekent dat, dat je beter kan kijken naar wat jij wel hebt. Niet wat je ontbreekt of niet hebt maar dat wat je wel hebt, waar je gelukkig mee bent, wat bij jou past, waar jij tevreden mee kan zijn.

Je hoeft alleen maar jezelf te zijn... er zijn al genoeg anderen.
Inzicht als Uitweg..
zeeuwtje

Re: moeite met mezelf te accepteren

Hoi,

Het klopt wat je zegt. Ik vergelijk me gewoon teveel met anderen. Dat zeggen mijn moeder en mijn psycholoog ook. Dat vergelijken doe ik automatisch. Ik heb gewoon een enorm minderwaardigheidscomplex. Dat komt ook wel omdat ik vroeger veel gepest ben. Ook door de juf in de kleuterklas. Die zei altijd dat ik niks kon. Toen is het begonnen. Ik zei eens tegen mijn psycholoog dat iedereen om me heen een talent heeft. De een rijdt paard op wereldniveau, een ander wint een gedichtenwedstrijd en heeft een dichtbundel uitgegeven. Weer een ander kan bijna alles met zwemmen. Dat noemde ik daar allemaal op. En ik wist van mezelf geen enkel talent op te noemen. Waarop mijn psycholoog vroeg wat ik op een dag meestal doe. Dat is: werken, boodschappen, huishouden doen en met mijn honden bezig zijn. Ze vroeg ook wat ik ermee deed en hoe ik ze verzorgde. Haar conclusie was dat ik goed voor huisdieren kan zorgen, omdat ze ook vrolijk naar me toe komen en aanhankelijk zijn. En dan doen ze niet als je ze slecht behandelt. En dat talent niet altijd zichtbaar moet zijn. Dus ze vond dat ik daar best trots op mocht zijn.
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: moeite met mezelf te accepteren

Ja daar heeft je psycholoog wel een punt. Dat wat je graag doet, doe je doorgaans beter dan gemiddeld. En als je er passie voor hebt, dan werkt dat versterkend voor een talent wat je hebt. Als het die beesten zichtbaar goed doet, dan mag je toch wel over een talent spreken.

Zie je dat zelf niet zo ?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: moeite met mezelf te accepteren

Dat iemand een pad kiest om zichzelf te ontwikkelen, dat door velen bewandeld wordt en zelfs een naam krijgt: 'HBO','MBO', 'Universiteit', betekent niet dat diegene meer gepresteerd heeft dan anderen, of meer is dan anderen. Het zijn wegen die al voorgevormd zijn, en mensen kansen bieden een gunstige positie in deze maatschappij te verwerven. Sommigen van hen betekenen veel goeds voor bijvoorbeeld de ontwikkeling van de wetenschap, voor het verzorgen en helpen van anderen of voor het in stand houden van de infrastructuur. Anderen misbruiken hun gunstige uitgangspositie om zichzelf te verrijken en om slechts hun eigen leven zo aangenaam mogelijk te maken. De waarde van iemand hangt niet af van zijn opleidingsniveau. Iedereen is hier om te leren, en de aangeboden methodes zijn niet voor iedereen passend. Het gaat er om dat jij iets doet waarvan je weet dat je er goed aan doet, dat geeft jou voldoening. Door een eenvoudig en bescheiden leven te leiden ben je absoluut niet minder dan zij die de wereld uitbuiten. Behandel andere wezens met liefde en je weet dat je goed zit. Sociale status is maar oppervlakkig.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Chopra

Re: moeite met mezelf te accepteren

Mooi gesproken maar de realiteit werkt vaak anders.Ik ben niet autistisch,en ook last van minderwaardigheidscomplex.Het is zo duidelijk herkenbaar van topicstarter...daar hoef je nog niet eens iets ' ernstigs ' voor te hebben.

Het probleem is dat je constant met die buitenwereld word geconfronteerd....wel je eigen gang gaan maar wel tot zover,want je hebt die buitenwereld wel nodig.

Probeer daar maar eens een balans in te vinden...
zeeuwtje

Re: moeite met mezelf te accepteren

Ja, je wordt er steeds mee geconfronteerd. Gisteren ook ineens. Mijn moeder had gehoord dat als je een opleiding wil doen, dat het tot je 30e betaald word. Als je daarna nog wil leren, moet je alles zelf betalen en dat scheelt een paar duizend euro. Ze zou graag willen dat ik nog een opleiding doe. Om meer kans te maken op een leukere baan. Het werk wat ik nu doe kan ik wel, maar is te simpel voor me. Maar met de opleidingen die ik deed, kan ik niks. Ze denkt dat ik die maar moet vergeten. Dus eigenlijk heb ik nog steeds geen diploma´s om verder te komen. Ik ben dus terug bij af. En dat frusteert mij. Alles is in mijn ogen voor niks geweest. Alle tijd en moeite die ik erin gestoken heb. Ik had al vaker gezegd niet meer naar school te willen om de redenen die ik al eerder noemde. Ben bang dat ik het niet meer op kan brengen om er keihard voor te leren. Ik wil er wel iets voor doen, maar wel zo dat ik nog tijd over hou. Niet alleen maar voor school leven, zoals toen. Ondanks dat ik jong ben. School was voor mij gewoon een negatieve ervaring. Maar ze vind het jammer om zo´n kans te laten schieten. Ze wil het beste voor mij. En nu weet ik niet meer wat ik moet doen. In deze wereld is het altijd kiezen. Of dit of dat. Een betere baan en school of een saaiere baan een geen school. Ik wil gewoon genieten van het leven, zonder al dat gestress en verplichtingen. En dat is met meer dingen zo. Maar zo is de maatschappij niet. Heb het gevoel dat ik niet van deze wereld ben. Maar ik ga er zeker nog met mijn moeder over praten. En misschien ook op die school, of ik begeleiding kan krijgen.
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: moeite met mezelf te accepteren

Inderdaad biedt onze westerse maatschappij weinig ruimte voor dit soort idealen. Er zijn meer mensen met dit probleem. Mijn vroegere buurjongen is om onder andere die reden geëmigreerd naar Curaçao, waar men wat minder strikt is en veel minder gestrest. Als je hier helemaal geen toekomst voor je ziet is zoiets misschien het overwegen waard.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: moeite met mezelf te accepteren

Wat zou je graag zelf willen Zeeuwtje ? Daar gaat het uiteindelijk toch om.. wat jij wilt.
Inzicht als Uitweg..
Poolster

Re: moeite met mezelf te accepteren

Hey daar,

Wat jij voelt en ervaart, herken ik heel sterk bij mezelf. Probeer het hardnekkig te onderdrukken, maar vergelijk mezelf elke dag met anderen, want ja, in deze maatschappij waar de lat telkens hoger komt te liggen zonder dat dat in vraag wordt gesteld, lijkt iedereen rondom het supper te doen. Ik heb ook een kl*tejob waar ik me elke dag weer naartoe sleep. Heb een paar specifieke interesses/passies maar ben ook nergens goed in; je denkt dan, ik doe een cursus van dat of dat maar zelfs op niveau 0 zit je dan tussen mensen die het toch al kunnen, en als je supperveel tijd nodig hebt om iets aan te leren, dan heb je de dag van vandaag meestal pech.

Wat ik doe? Een dag tegelijkertijd nemen en de dagen dat je je goed voelt, alle positiviteit uit je geest halen en gaan voor wat je wil, op jouw tempo.

Greets,

P.
zeeuwtje

Re: moeite met mezelf te accepteren

Ik ben blij dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Hoe is jullie leefsituatie en wat voor werk doen jullie?
Dat vroeg ik me nu eens af.
donkerwolkje

Re: moeite met mezelf te accepteren

Hallo Zeeuwtje!

Jouw verhaal is voor mij heel erg herkenbaar! Ik zou het bijna zelf geschreven kunnen hebben :shock:
Ook ik vergelijk me constant met mensen om me heen, ook op Facebook!
Heb ook besloten om minder op Facebook te kijken en dicht bij mezelf te blijven, want wat voor een ander werkt hoeft voor mij niet te werken!
Is dat misschien ook een idee voor jou? Want je maakt jezelf er alleen maar gek mee!

Het is in mijn omgeving echt een tijd dat veel mensen een eigen bedrijf beginnen/begonnen zijn en ik voel me dan ook een achterblijver...
Ik vraag me ook vaak af, hoe DOEN ze het toch. Maar het grappige is, ik zou het diep van binnen niet eens willen, als ik dan zie hoeveel stress het met zich meebrengt.., :roll: maar puur het feit dat zij iets "bereikt" hebben. Dat vind ik moeilijk, dan voel ik die druk...
Maar aan de andere kant, is dat de garantie voor geluk???
We leven in een tijd dat de lat steeds hoger gelegd wordt en ik denk ook dat veel mensen daarin meegaan voor het uiterlijke plaatje/status/aanzien, maar het misschien ergens diep van binnen ook niet willen of trekken.
Ik kan er zo al een paar in mijn omgeving opnoemen ;)

Ik vind wel dat er teveel waarde gehecht wordt aan een hoge opleiding of "goede" baan.
Dat wil zeker niks zeggen! Het gaat ook om keuzes maken en gewoon de dingen doen die je fijn vind.
Bij mijn vorige baan kwam een meisje werken en zij zit op de universiteit en hoe vaak ik wel niet heb moeten horen: "Ja, zij is zo slim, zij doet universiteit.." "Ja ze pakt het goed op, universiteit he!"
Nou dan ga je door de grond, want ja ik heb Mavo, maar volgens mij pakte ik het net zo goed op als haar :roll:

Ik heb zelf gekozen om veel rond te reizen en ik moet zeggen dat dat mij meer waard is dan welke studie dan ook... Volgend jaar zit er vrijwilligerswerk in de planning in het buitenland.
Ik wil over een paar jaar emigreren, mijn droom is een simpel leven in het buitenland, stabiel klimaat en een parttime baan om de hoek in een leuk winkeltje of strand tentje.
Dat is echt mijn droom... en daarnaast creatief bezig zijn en gewoon genieten en een relaxed leven leiden.

En vergis je niet.. Het gras is zeker niet altijd groener! En Facebook geeft vaak een vertekend beeld, verhalen worden allemaal net wat mooier voor gedaan, terwijl er achter de schermen misschien wel iets heel anders speelt of de persoon in kwestie misschien helemaal niet gelukkig is!!

Liefs, Wolkje.
Gebruikersavatar
Black Rose
Berichten: 1711
Lid geworden op: 27 mei 2011 23:53

Re: moeite met mezelf te accepteren

Hey Zeeuwtje...

Zelf loop ik zeker niet over van zelfvertrouwen, maar ik moet toegeven dat ik mezelf toch minder vergelijk dan vroeger met anderen en dat het een hele tijd obsessioneel geweest is.
Mede, vermoed ik, door ook gepest geweest te zijn op school.
Wat zou kunnen helpen is misschien -indien mogelijk- die mensen die iets meer/beter hebben dan jij beter te leren kennen, of tenminste hun totale leefsfeer.
Zo zal je merken dat mensen die bv. een mooier huis hebben dan jij, er beter uitzien, een hogere opleiding hebben genoten, of andere zaken niet persé gelukkiger staan in het leven.
Wat je bereikt moet jouzelf voldoening geven.
Ik las in je eerste bericht dat je zelf toch ergens tevreden bent met je huidig leven.
Ook dat je goed met dieren kan omgaan.
Probeer misschien iets in die richting te doen.
Iedereen heeft z'n eigen kwaliteiten en talenten, maar als je een laag zelfvertrouwen hebt erken je dit niet zo onmiddelijk of vind je dit maar een kleinigheid als je het weer vergelijkt met anderen.
Toch is dat helemaal niet zo!
Belangrijk is dat je waardering krijgt, complimentjes op het gebied waar jij in schittert.
Dat is zeer belangrijk om je zelfvertrouwen op te bouwen.

Jezelf vergelijken met anderen is jezelf onrechtstreeks pijnigen. Je ziet vaak enkel ook het positieve bij andere terwijl moest je het totaalplaatje kennen en analyseren je misschien niet eens zou willen ruilen ;) .
Plaatsen zoals Facebook enzo daar posten sommige mensen vaak hun mooiste momenten, mooiste foto's (misschien ook om hun eigen zelfvertrouwen op te krikken ;) ).
Het is een beetje hetzelfde als die modemagazine's waar alle vrouwen/mannen die poseren voor reclame er op en top uitzien, maar moesten die foto's niet gefotoshopped zijn zou je er weleens van verschieten wat een verschil.

Ik kan best wel begrijpen dat het moeilijk is om dat automatisme uit te schakelen, maar het kan stap voor stap echt wel hoor.

Wat je ook kan doen is een lijstje maken van alles wat je wel al bereikt hebt in je leven, en daar telkens er iets bijkomt aanvullen.
Complimenteer ook jezelf als je iets verwezenlijkt hebt -hoe klein het ook mag lijken-.
zeeuwtje

Re: moeite met mezelf te accepteren

Op facebook zie je inderdaad alleen de positieve kanten van iemand. Wat er verder afspeelt weet je vaak niet. Iemand kan wel leuk samenwonen, maar heeft misschien ruzie met de familie. Of wel een leuke familie hebben, maar zelf ziek zijn. En aan de ene kant is mijn leven best leuk.

Het enige dat nu gaat veranderen is dat ik met het overblijven stop. Omdat de hoofdoverblijfjuf steeds hatelijke opmerkingen tegen mij maakt. En ze heeft ook overal commentaar op. En dat gebeurt meestal bij onverwachte situaties, zoals een kind dat gevallen is of iemand die zijn tas kwijt is. Dan weet ik niet wat ik moet doen, want dan moet je snel handelen. Ik had haar daar al eerder op aangesproken, maar toen reageerde ze heel bot en ze vond dat alles aan mij lag. Toch ging het daarna 3 maanden goed. Ze deed normaal tegen me. Maar sinds vorige week is het weer mis. Snauwen als ik iets niet snap of zuchten. Dus ik heb besloten om na de kerstvakantie hiermee te stoppen. Ik ga dat telefonisch zeggen, want recht in haar gezicht durf ik niet. Dan klap ik dicht, omdat ze altijd een weerwoord heeft. Ook heeft ze dan een grijns op haar gezicht van: "nou kom maar op!". Het werk is heel leuk, maar hier kan ik niet meer tegen. Ik vind het doodeng om tegen haar te zeggen dat zij de oorzaak is. En vooral omdat ik haar nog tegen zal komen. Ze woont in hetzelfde dorp. Maar ik ga het toch maar zeggen. Want dit hou ik niet vol.
eennaam

Re: moeite met mezelf te accepteren

Hoi Zeeuwtje,

Ik heb je verhaal gelezen en ook alle reacties. Ik ben het eens met de voorgaande reacties. Ik zelf zet op social media ook niet wat mij allemaal precies bezig houd en problemen al helemaal niet. Dat doen heel veel mensen niet.
En om verder even in te gaan op je verhaal: Ik herken dit heel erg van mijn zus. En ik vind het ook altijd heel erg dat het in deze maatschappij ook om presteren draait. Over het algemeen lijkt het inderdaad zo dat mensen beoordelen op prestatie. Maar ik noem dat altijd oppervlakkige types. Dat soort mensen beoordelen ook voordat ze je kennen. Maar de mensen waar je het van moet hebben, zijn de mensen die je beoordelen op je mentaliteit. Hoe je in het leven staat, dat is veel belangrijker. En die mensen zijn er hoor! En ik denk dat je je misschien inderdaad ook minder moet focussen op de zogenaamd succesvolle mensen. Veel kun je aan de buitenkant niet zien en de meeste mensen zorgen er wel voor dat ze succesvol over komen, maar dit zegt lang niet alles.

Hoe jou collega op de overblijf reageert is gewoon slecht. Ik kan mij voorstellen dat ze niet weet hoe ze op je moet reageren als jij dingen anders ziet, maar dat is geen excuus om zo tegen je te doen. En dat zegt meer over haar dan over jou :).

Is het verder misschien niet een idee om een Bol opleiding te doen? Ik heb me er niet heel erg in verdiept, dus ik weet niet zeker of dat iets voor je is en ik weet je interesses natuurlijk niet. Maar bij een Bol opleiding dan doe je werken en leren tegelijk, maar dan is het vooral praktijk. En dat is wat zo'n opleiding zo leuk maakt, want je ziet dan niet de hele dag met je neus in boeken. Zo kun je dat bijvoorbeeld ook doen in een kledingwinkel. En zo zijn er ongetwijfeld meer mogelijkheden. Het is dan natuurlijk wel even de vraag of je dan wel 's middags vrij bent, om even rustig tot jezelf te komen. Ik zou mocht je wel nog zoiets willen, eerst rustig uitzoeken wat de mogelijkheden precies zijn.
Chopra

Re: moeite met mezelf te accepteren

zeeuwtje schreef:Ik ben blij dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Hoe is jullie leefsituatie en wat voor werk doen jullie?
Dat vroeg ik me nu eens af.
Ik heb een deeltijdbaan,sport veel,eet gezond...en denk dat het uiteindelijk beter zal gaan.Met therapie[jezelf confronteren dus] en enige tijdelijke medicinale ondersteuning.

wel bezig blijven en zo,dat is wel belangrijk....en soms moeilijk maar toch...

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”