Hoi,
De laatste tijd worstel ik steeds met gevoelens. Ik zou mezelf zo graag willen accepteren zoals ik ben. Maar het is erg moeilijk, zeker als ik me vergelijk met anderen. Ik heb altijd het gevoel dat anderen het beter, mooier en groter hebben. Dat zie ik als ik bijv. op facebook foto's zie of dingen lees van anderen. En dan vooral over vroegere vrienden. Die hebben of een duur en groot huis, wonen samen of getrouwd, zwanger of al kinderen of doen een hoge studie. Op de basisschool was nog iedereen gelijk wat dat betreft. Niemand had nog iets bereikt. Vandaar dat ik graag aan die tijd terugdenk, want toen week ik nog niet zo af. Tegenwoordig verschillen zij allemaal veel met mij.
Zelf woon pas alleen en dat bevalt prima. Ben erg op mezelf en doe graag mijn eigen ding. Ik heb autisme en kom daardoor niet aan een vaste baan. Die heb ik ook nog nooit gehad, al zou ik het graag willen. Al heb ik wel mijn eisen, die niet zo makkelijk zijn. Zoals halve dagen werken en administratief. Dat is in mijn omgeving moeilijk te vinden. Nu werk ik wel halve dagen op een sociale werkplaats en ben ook nog overblijfjuf. Dat is allemaal 'ochtends. Mooie indeling.'s Middags heb ik tijd voor mezelf die ik echt nodig heb. Anders is het heel onrustig in mijn hoofd. Ik moet gewoon mijn hoofd leegmaken van alle indrukken. Door bijv. met mijn honden te wandelen. Voor mezelf is het best goed nu.
Mijn probleem is dat ik zie dat die anderen het allemaal anders doen dan ik. En dan twijfel ik of ik wel de juiste keuzes maak. Dat zij het allemaal goed doen en dat ik het fout doe. Want zelfs veel mensen die lager begonnen zijn dan ik, zitten nu op HBO niveau. Ik ben zelf op mijn 21e gestopt met school. Dit omdat ik het gewoon beu was. Ik had altijd al een hekel aan school. Vond het gewoon erg vermoeiend. Ik had concentratieproblemen, omdat mij de lesstof vaak niet interesseerde. Behalve aardrijkskunde, biologie, grammatica en spelling vond ik het maar saai. Als mij iets niet interesseert kan ik mijn aandacht er niet bij houden. Dat is altijd al zo geweest. En ik ben ook gestopt omdat ik na de MAVO 2 opleidingen heb gedaan waar ik niks mee kon. Ik heb dus wel dingen geprobeerd, maar vaak tegenslag gehad. Mensen zeggen dat niks voor niks is, maar beschouw de periode als verloren tijd. Want het kostte alleen maar moeite, ik kreeg er niks voor terug.
Als ik hoor dat anderen wel verder geleerd hebben, twijfel ik weer. Ik heb nu best een makkelijk leventje en dat wil ik eigenlijk zo houden. Maar ik vraag me dan af of dat wel normaal is. Dat ik op mijn 26e al zoiets heb van: "Ik ben tevreden met wat ik nu heb". Dat steeds maar hoger en verder willen, zit gewoon niet in mij.
Met trouwen en kinderen krijgen is het net zo. Ik werk graag met kinderen, wat maar een paar uur is. Maar ik zie het niet zitten om 24 uur per dag verantwoordelijk te moeten zijn. Dan kom ik helemaal niet meer aan mezelf toe. En met baby's heb ik niks. Ik begin ze vanaf 4 jaar leuk te vinden. Maar toch ben ik ook bang om later eenzaam achter te blijven. Ben zelf enig kind en ouders hebben niet het eeuwige leven. Maar de enige reden dat ik misschien een kind wil is voor later. Dat ik iemand heb die voor me zorgt als ik oud ben. Maar dat vind ik weer egoïstisch om zo te denken.
Aan de ene kant ben ik blij wat ik nu heb. Maar aan de andere kant vind ik het jammer dat ik zo ben en zo denk. Ik ben bang dat ik later spijt zal krijgen over wat ik niet gedaan heb. Maar als wel alles zou doen zoals de meesten, ben ik bang dat ik het niet aankan. En bij twijfel zeggen ze: "niet doen". Daar geef ik ze gelijk in, want ik vind dat je er wel 100% moet achter staan.
Herkent iemand deze gevoelens? Zo ja, wat doen jullie eraan?