Ik ben een jonge meid van 29 jaar en wil echt even mijn verhaal hier kwijt.
Al hele lange tijd ben ik diep ongelukkig...
Ik denk veel na en ik moet echt het onderste uit de kan halen om het een beetje te trekken...
Maar dan NOG ben ik al heel lang niet volledig gelukkig...
Voor de buitenwereld word ik gezien als een mooie, lieve, vrolijke creatieve meid..
Met mij kan je lachen, ben een luisteraar, kan me goed verplaatsen in anderen, probeer altijd het juiste te doen.
Maar zodra ik thuisben ben ik zo vaak ongelukkig, down, verdrietig, boos, geirriteerd, noem maar op.
Jaloers op anderen, niet blij met mezelf, mijn leven, Nederland, bah...
Eigenlijk weet niemand wat er ECHT in me omgaat.
Ik vind het leven 9 van de 10 dagen niet veel aan
Ik snap het leven niet, snap mensen niet, snap het doel niet om hier te zijn!
Waarom al die moeite, carriere maken, er zo goed mogelijk uit proberen te zien, sporten, aan jezelf werken enz.
Als je straks toch doodgaat.... Wat maakt het in hemelsnaam uit wat je met je leven hebt gedaan??
Alles is straks over... weg... plaats voor andere mensen.
De mensen die nu leven en moeilijk doen om van alles te bereiken zijn over 100 jaar dood.
Stress, onzekerheid, verdriet, verlies,... en waarom????
Ik weet het, die gedachte op zich is al een depressieve gedachte, maar ik voel het nou eenmaal zo.
Al die verwachtingen van de maatschappij, je moet jezelf ontwikkelen, carriere maken, slank zijn, voor jezelf opkomen, je mening uiten, sterk zijn, doorgaan als je iets ergs overkomt, werken...
En af en toe iets leuks doen.
Iedereen om me heen is aan het settelen, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen.
Ik krijg er een knoop van in mijn mag. Is dat het leven.....?
Ik ben single wil geen kinderen en moet er al helemaal niet aan denken om in zo'n moeilijke relatie te zitten dat je langs elkaar heen leeft.
Wat ik ik TE VAAK om me heen zie... Maar toch ben ik niet gelukkig!!
Waarom is het leven niet een grote vakantie...? Wie heeft bedacht dat het zo moet zijn... Zo moeilijk allemaal.
Maar als je zo denkt ben je lui...
Het grootste gedeelte van je leven werk je.. want dat MOET
's Avonds kook je eten en ga je sporten of tv kijken...
Sporten doe je omdat je je dan beter voelt en er goed uit wil zien.
Maarja, alsof dat eigenlijk iets uitmaakt....
Soms ga je op vakantie (als normale burger), misschien 2 weken in een heel jaar...
Nou, dat is dan de mooiste tijd van het hele jaar.
Want ik zeg je heel eerlijk, ik ben wel gelukkig als ik vrij kan zijn...
Vrij van werken, vrij van verwachtingen, vrij van opgelegde sociale contacten.... Geen verplichtingen.
Maar zo is het leven niet! En dat wordt ook altijd nog even kei hard bevestigd, dat het leven nou eenmaal geen rozegeur en manenschijn is... Maar waarom leven we dan...????
Om elke keer weer de stukjes bij elkaar te moeten rapen?
Om af en toe iets leuks te doen van een salaris waar we amper van rond kunnen komen?
We moeten altijd het positieve zien in het leven. Genieten van de kleine dingen.
En ja, ik geef toe, dat kan ik soms wel...
Genieten van kleine dingen, maar in grote lijnen ben ik dan nog steeds niet gelukkig!
10 minuten op een dag genieten van een kop koffie is voor mij geen reden genoeg om te leven.
Ik voel me vaak gevangen..
Gevangen in de maatschappij. Dit kan het toch niet zijn...? Dit is het voor mij niet!!!
Ik zie mezelf in het buitenland, vrijwilligerswerk doen, mooi weer, huis aan zee.
Vrijheid, leven, doen wat ik wil, genieten, gelukkig zijn.....
Maar dat kan alleen als je VEEL GELD hebt, wat voor veel mensen niet is weggelegd.
En voor mij dus ook niet!!
Voor mijn gevoel zou ik dus maar op 1 manier gelukkig kunnen zijn, met heel veel geld, zodat ik vrij kan zijn en de dingen kan doen die ik ECHT wil....
Maarja, zo is het leven niet... En dat kan ik gewoon niet accepteren.
Liefs donkerwolkje.
)
