Ruim 4jaar heb ik nu een relatie met een vrouw waar ik ziels veel van hou en wij hebben ook een zoon van 2 jaar.
In het begin van mijn relatie heeft mijn vrouw het moeilijk op haar werk wat gezondheids klachten veroorzaakt, dit kan iedereen over komen en behalven luisteren en hier en daar eens een op of aanmerking was er niets aan de hand. todat het maar aan bleef houden en ik er niets meer over wilde horen want ruimte voor een ander gesprek was er niet meer.
Dat was natuurlijk geen oplossing en we hebben er dus voor gekozen om met de baan te stoppen. Inmiddels was ze zwanger geworden van onze zoon. En de spanning nam niet af ondanks dat ze gestopt was met werken, ik dacht dat zal wel aan de zwangerschap liggen. Als het er is dan komen we in een rustigere periode. Nou mooi niet, ze bleef voor haar gevoel maar allerlei aandoeningen krijgen, waarna ze avond aan avond op internet zat rondt te turen wat het kon wezen. Waarna ze bij de huisarts om hulp ging vragen.Wat vaak op een kuurtje hier en daar uit liep. Ook de weg naar alternatieve geneeswijze werdt bewandeld dit ook zonder enige resultaat. Dit heeft nu 2jaar geduurd . tot 2 wkn geleden toen is ze opgenomen wegens een buiten baarmoedelijk zwangerschap en daar is ze dan aan geopereert. Ze zij zie je wel dat ik wat heb. Over?...tot de dag van vandaag loopt ze met nog allerlei klachten rond.
Deze situatie drukt zwaar op onze relatie want aan "ons " komen we niet meer toe. Er is altijd wel wat. Ze vindt het ook niet fijn meer als ik haar aanraak en de sex is geworden tot een plichtmatig iets. Terwijl ik juist nu zoek naar een stukje intimiteit, bevestiging. Soms denk ik dat het allemaal aan mij ligt. En als we er over praten zegt ze wel dat ze van me houdt maar als ik over de gezondheid begin dan begeef ik me op glad ijs en wordt ze gauw kwaad. want dan neem ik haar niet serieus.
Ik heb de stoute schoenen aan getrokken en zonder dat zij het weet al haar dagboeken door gespit en nu blijkt, dat dit probleem eigen lijk al speelt rondt haar 16de. En eigenlijk steeds terug komt of niet echt is weg geweest. Ook is ze erg op zoek naar "het geluk " want dat is ze natuurlijk niet.
Door dit alles is onze financiële situatie ook achter uit gegaan. Want zij heeft haar baan op gezegt en we hebben schulden moeten maken. Want als ze op vakantie wilde dan wilde ik dat koste wat het kost voor mekaar krijgen in de hoop dat het tij zou keren.
Nu ben ik op een punt gekomen dat ik het eigenlijk niet meer trek. Ik ben van baan verandert om weer uit de problemen te komen maar op een paar fronten te gelijk vechten dat hou ik niet vol. Wat moet ik nou? Ik hou enorm van haar en mijn zoon. Als ik er een punt achter zet dan heeft dat ook grote gevolgen voor die kleine en eigenlijk wil ik het ook niet.
Maarja......????
Ik vindt het bijzonder moeilijk om met deze situatie om te gaan bang om een on herstelbare fout te maken.
-
ann61
Hallo batman,
een moeilijke situatie: je houdt van je vrouw en van je kindje maar gelukkig zijn jullie niet, door de gezondheidsklachten van je vrouw. Je schrijft dat zij eigenlijk altijd dit probleem heeft gehad maar het is moeilijk voor jullie om er over te praten want zij denkt dat je haar niet serieus neemt...
Laat mij je eerst de volgende vraag stellen en die moet je natuurlijk voor jezelf beantwoorden: neem je haar gezondheidsklachten serieus of niet? Misschien zijn ze echt, misschien zitten ze 'in haar hoofd' of worden ze veroorzaakt door psychische problemen, ik weet het niet, dit kun jij enkel beantwoorden maar hoe het ook zit, zij heeft er last van en jij zult er enkel met haar kunnen over praten als ze het gevoel heeft dat jij haar serieus neemt. ik denk dat het een goed idee zou zijn om een psycholoog of psychotherapeut te raadplegen maar dit is natuurlijk moeilijk aan te kaarten omdat zij voelt wat ze voelt en jij haar de indruk zult geven: je bent niet in orde in je hoofd... Misschien moet je dit eens bespreken, zonder haar, bij je huisarts en misschien kan hij haar overtuigen toch eens langs te gaan bij een psycholoog... Over welke klachten gaat het eigenlijk?
Groetjes en sterkte, Ann
een moeilijke situatie: je houdt van je vrouw en van je kindje maar gelukkig zijn jullie niet, door de gezondheidsklachten van je vrouw. Je schrijft dat zij eigenlijk altijd dit probleem heeft gehad maar het is moeilijk voor jullie om er over te praten want zij denkt dat je haar niet serieus neemt...
Laat mij je eerst de volgende vraag stellen en die moet je natuurlijk voor jezelf beantwoorden: neem je haar gezondheidsklachten serieus of niet? Misschien zijn ze echt, misschien zitten ze 'in haar hoofd' of worden ze veroorzaakt door psychische problemen, ik weet het niet, dit kun jij enkel beantwoorden maar hoe het ook zit, zij heeft er last van en jij zult er enkel met haar kunnen over praten als ze het gevoel heeft dat jij haar serieus neemt. ik denk dat het een goed idee zou zijn om een psycholoog of psychotherapeut te raadplegen maar dit is natuurlijk moeilijk aan te kaarten omdat zij voelt wat ze voelt en jij haar de indruk zult geven: je bent niet in orde in je hoofd... Misschien moet je dit eens bespreken, zonder haar, bij je huisarts en misschien kan hij haar overtuigen toch eens langs te gaan bij een psycholoog... Over welke klachten gaat het eigenlijk?
Groetjes en sterkte, Ann
-
psychstudent
Hey
Ik weet niet of je er iets aan hebt en of je mij serieus zult nemen. Moest dat niet zo zijn, neem ik het je niet kwalijk. Ik ben immers maar 20 jaar, maar ik studeer wel psoycholgie aan de unversiteit.
Ik deel de mening van Ann... Het beste lijkt mij in dit geval om erover te praten en zeker een bezoek aan de psycholoog in overweging te nemen. Misschien kan je aan de huisarts vragen om het "voor te schrijven" aan je vrouw. Als je dit zou doen, raad ik je hetvolgende aan: Praat zeker en vast met je vrouw, zeg dat je met haar inzit en dat je je zorgen maakt over haar, jullie kindje en jullie als een koppel. Zeg dat je haar serieus neemt, haar wilt helpen en dat het je daarom aangewezen lijkt om een psycholoog te raadplegen. Het lijkt me ook niet slecht om met haar mee te gaan. Het kan zijn dat ze zich na verloop van tijd beter gaat voelen en je langzaam maar zeker de draad weer kunt oppikken. Vooral het feit dat je zegt dat je vermoed dat je vrouw dit al heeft van op haar 16e lijkt me een goede rede om dit te bespreken met een psycholoog. Laat hem/haar dit dan ook weten... Om diezelfde rede lijkt het me dat dit wel een heel langzaam verwerkingsproces kan worden en je veel geduld zal moeten uitoefenen. Ik zou verschillende oorzaken kunnen aanhalen, maar dat zou pure speculatie zijn, dus zal ik me daar ook niet mee bezighouden.
Sterkte! Ik hoop dat je er iets aan hebt...
Ik weet niet of je er iets aan hebt en of je mij serieus zult nemen. Moest dat niet zo zijn, neem ik het je niet kwalijk. Ik ben immers maar 20 jaar, maar ik studeer wel psoycholgie aan de unversiteit.
Ik deel de mening van Ann... Het beste lijkt mij in dit geval om erover te praten en zeker een bezoek aan de psycholoog in overweging te nemen. Misschien kan je aan de huisarts vragen om het "voor te schrijven" aan je vrouw. Als je dit zou doen, raad ik je hetvolgende aan: Praat zeker en vast met je vrouw, zeg dat je met haar inzit en dat je je zorgen maakt over haar, jullie kindje en jullie als een koppel. Zeg dat je haar serieus neemt, haar wilt helpen en dat het je daarom aangewezen lijkt om een psycholoog te raadplegen. Het lijkt me ook niet slecht om met haar mee te gaan. Het kan zijn dat ze zich na verloop van tijd beter gaat voelen en je langzaam maar zeker de draad weer kunt oppikken. Vooral het feit dat je zegt dat je vermoed dat je vrouw dit al heeft van op haar 16e lijkt me een goede rede om dit te bespreken met een psycholoog. Laat hem/haar dit dan ook weten... Om diezelfde rede lijkt het me dat dit wel een heel langzaam verwerkingsproces kan worden en je veel geduld zal moeten uitoefenen. Ik zou verschillende oorzaken kunnen aanhalen, maar dat zou pure speculatie zijn, dus zal ik me daar ook niet mee bezighouden.
Sterkte! Ik hoop dat je er iets aan hebt...
-
Batman
Hallo anne,
In het begin nam ik alles echt serieus, maar op den duur krijg je zo iets van "ik heb ook wel eens iets, niet zeuren" maar dit bedoel ik dan lichamelijk, geestelijk zit er iets dwars daar ben ik van overtuigt en ik heb d'r een keer zover gekregen dat ze hulp is gaan zoeken bij een pyscholoog ze kreeg daarvan opdrachten mee naar huis. Deze waren dat ze elke dag een cirkel in moest kleuren om zodoende aan de hand van deze haar stemmings wisselingen in kaart te brengen. Dit liep op niks uit omdat het echte probleem niet boven kwam. En ze vertelde haar dat ze niks voor haar konden doen. Het probleem is nu dat ze niet meer wil en zeker niet dat ik mee ga en zelf ontkent ze dat het een probleem is die al ruim 10jaar speelt. Liever gaat ze dan naar een parapsycholoog die haar van alles wijs maakt. Ik laat dit toe want als ik dit ter discusie stel dan ben ik nog verder van huis.
Het gevolg is ook dat wij ook minder met elkaar praten , want ik ben al niet zo'n "prater" en nu als ik ergens over begin dan beteken dat gelijk een hoop trouble. Wat mij dus erg weerhoudt.
Vergeet ik bijna je vraag te beantwoorden over welke klachten het gaat.
De laatste tijd is het meestal pijn in haar onderbuik, en dan varieert het van darmen , nieren, eierstokken , enz. Daar voor dacht ze aan schildklieren, bloedarmode, e.d. en als je terug kijkt in haar dagboeken dan heeft ze jeugdmigrane gehadt en nog een hoop andere dingen. Het gaat ongeveer van "ik heb last van mijn elleboog gewricht, zou het geen jicht wezen" en dan is ze daar op gefocust tot er weer wat anders opdoemd.
Ik vindt het heel moeilijk hierbij alles serieus te nemen, ben er met haar over gaan praten en haar verteld dat het niet goed voor haar is om op internet te kijken naar wat iets kan wezen, omdat die infomatie misschien helemaal niet van toepassing is voor haar. Maar deze raad slaat ze in de windt.
Misschien is het wel een goed idee van je dat ik eens alleen met onze huisarts ga praten. Hoewel ik het gevoel heb dat ik dan ook tegen een muur oploop. Misschien zijn we wel al te ver afgegeleden. want ze zegt nu dat haar klachten misschien wel door onze relatie komen. Natuurlijk speelt dat ook een rol. Maar als je door alle problemen heen probeert te kijken ben ik er van overtuigt dat haar gezondtheid de kern van het probleem is. Want het is zo moeilijk om aan je relatie te werken terwijl je partner alleen maar met haar lichamelijke klachten bezig is.
Ik laat het maar even hierbij want ik kan er nog wel een paar uur over schrijven.
Groet,
Ricardo
In het begin nam ik alles echt serieus, maar op den duur krijg je zo iets van "ik heb ook wel eens iets, niet zeuren" maar dit bedoel ik dan lichamelijk, geestelijk zit er iets dwars daar ben ik van overtuigt en ik heb d'r een keer zover gekregen dat ze hulp is gaan zoeken bij een pyscholoog ze kreeg daarvan opdrachten mee naar huis. Deze waren dat ze elke dag een cirkel in moest kleuren om zodoende aan de hand van deze haar stemmings wisselingen in kaart te brengen. Dit liep op niks uit omdat het echte probleem niet boven kwam. En ze vertelde haar dat ze niks voor haar konden doen. Het probleem is nu dat ze niet meer wil en zeker niet dat ik mee ga en zelf ontkent ze dat het een probleem is die al ruim 10jaar speelt. Liever gaat ze dan naar een parapsycholoog die haar van alles wijs maakt. Ik laat dit toe want als ik dit ter discusie stel dan ben ik nog verder van huis.
Het gevolg is ook dat wij ook minder met elkaar praten , want ik ben al niet zo'n "prater" en nu als ik ergens over begin dan beteken dat gelijk een hoop trouble. Wat mij dus erg weerhoudt.
Vergeet ik bijna je vraag te beantwoorden over welke klachten het gaat.
De laatste tijd is het meestal pijn in haar onderbuik, en dan varieert het van darmen , nieren, eierstokken , enz. Daar voor dacht ze aan schildklieren, bloedarmode, e.d. en als je terug kijkt in haar dagboeken dan heeft ze jeugdmigrane gehadt en nog een hoop andere dingen. Het gaat ongeveer van "ik heb last van mijn elleboog gewricht, zou het geen jicht wezen" en dan is ze daar op gefocust tot er weer wat anders opdoemd.
Ik vindt het heel moeilijk hierbij alles serieus te nemen, ben er met haar over gaan praten en haar verteld dat het niet goed voor haar is om op internet te kijken naar wat iets kan wezen, omdat die infomatie misschien helemaal niet van toepassing is voor haar. Maar deze raad slaat ze in de windt.
Misschien is het wel een goed idee van je dat ik eens alleen met onze huisarts ga praten. Hoewel ik het gevoel heb dat ik dan ook tegen een muur oploop. Misschien zijn we wel al te ver afgegeleden. want ze zegt nu dat haar klachten misschien wel door onze relatie komen. Natuurlijk speelt dat ook een rol. Maar als je door alle problemen heen probeert te kijken ben ik er van overtuigt dat haar gezondtheid de kern van het probleem is. Want het is zo moeilijk om aan je relatie te werken terwijl je partner alleen maar met haar lichamelijke klachten bezig is.
Ik laat het maar even hierbij want ik kan er nog wel een paar uur over schrijven.
Groet,
Ricardo
-
ann61
Hallo Ricardo,
ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat haar gezondheidsklachten de kern zijn - misschien krijgt ze nu nog extra klachten door de spanningen in jullie relatie maar die spanningen worden net veroorzaakt door de problemen en zo zit je natuurlijk in een vicieuze circel.
Het komt een beetje op mij over als hypochondrie - iemand die zich bij de minste dingen de ergste ziekten inbeeldt, vaak om onbewust aandacht te krijgen maar net als ze die aandacht krijgen, bevestigt dit dat het creeëren van een ziekte een goede manier is om aandacht te krijgen en zo wordt ze 'beloond' voor haar gedrag (allemaal onbewust natuurlijk).
Ik denk dat het voor haar niet gemakkelijk is omdat ze zich voelt zoals ze zich voelt natuurlijk maar ik denk dat het ook voor jou heel moeilijk moet zijn: je wil haar helpen, je geeft raad en advies maar niets helpt en uiteindelijk kom jij nog als 'de slechte' uit de ganse situatie.
Waarschijnlijk spelen bij jou twijfels over jullie toekomst samen maar daar kan ik je niet mee helpen. Uiteindelijk moet je zelf beslissen waar je grenzen liggen en of je dit probleem kan en wil het hoofd bieden. Wel vind ik het verhaal van de psycholoog een beetje 'raar'. Ik ken de opdracht van circels tekenen want ik heb het zelf ook gedaan en dat hielp wel een beetje maar er bestaan verschillende therapieën en het is niet omdat de ene niet helpt dat je daarom direkt psychologische hulp van de tafel moet vegen. Dus, schakel toch maar je huisarts in, zou ik zeggen...
Veel sterkte, Ann
ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat haar gezondheidsklachten de kern zijn - misschien krijgt ze nu nog extra klachten door de spanningen in jullie relatie maar die spanningen worden net veroorzaakt door de problemen en zo zit je natuurlijk in een vicieuze circel.
Het komt een beetje op mij over als hypochondrie - iemand die zich bij de minste dingen de ergste ziekten inbeeldt, vaak om onbewust aandacht te krijgen maar net als ze die aandacht krijgen, bevestigt dit dat het creeëren van een ziekte een goede manier is om aandacht te krijgen en zo wordt ze 'beloond' voor haar gedrag (allemaal onbewust natuurlijk).
Ik denk dat het voor haar niet gemakkelijk is omdat ze zich voelt zoals ze zich voelt natuurlijk maar ik denk dat het ook voor jou heel moeilijk moet zijn: je wil haar helpen, je geeft raad en advies maar niets helpt en uiteindelijk kom jij nog als 'de slechte' uit de ganse situatie.
Waarschijnlijk spelen bij jou twijfels over jullie toekomst samen maar daar kan ik je niet mee helpen. Uiteindelijk moet je zelf beslissen waar je grenzen liggen en of je dit probleem kan en wil het hoofd bieden. Wel vind ik het verhaal van de psycholoog een beetje 'raar'. Ik ken de opdracht van circels tekenen want ik heb het zelf ook gedaan en dat hielp wel een beetje maar er bestaan verschillende therapieën en het is niet omdat de ene niet helpt dat je daarom direkt psychologische hulp van de tafel moet vegen. Dus, schakel toch maar je huisarts in, zou ik zeggen...
Veel sterkte, Ann
-
vechter
Wat betreft de hypochondrie ben ik het met ann eens, maar allereerst vind ik dat je haar nu moet steunen met het verwerken van de buitenbaarmoederlijke zwangerschap want uit eigen ervaring weet ik dat dit een grote impact heeft, hierna is het wellicht tijd om te werken aan het ziekte probleem.
werk jezelf niet in de schulden voor een vakantie die zij wil maar wees reeel, wat niet kan kan niet, lastig maar wel nodig. Ook geldproblemen geven stress.
veel sterkte, ook met het verlies van jullie ongeboren kindje.
Bianca
werk jezelf niet in de schulden voor een vakantie die zij wil maar wees reeel, wat niet kan kan niet, lastig maar wel nodig. Ook geldproblemen geven stress.
veel sterkte, ook met het verlies van jullie ongeboren kindje.
Bianca
-
Batman
Hallo allemaal,
bedankt voor jullie snelle reactie met advies en steun.
Het is al heel wat om gewoon even je verhaal te kunnen doen.
Ik ga voor mijn werk een paar dagen naar het buitenland, en heb dus mooi even de tijd om het er goed overna te denken, want op den duur zie kop noch staart.....
Groetjes Ricardo
bedankt voor jullie snelle reactie met advies en steun.
Het is al heel wat om gewoon even je verhaal te kunnen doen.
Ik ga voor mijn werk een paar dagen naar het buitenland, en heb dus mooi even de tijd om het er goed overna te denken, want op den duur zie kop noch staart.....
Groetjes Ricardo