liggen liefde, boosheid en verdriet zo dicht bij elkaar.
Ik was 9.5 maand samen met mijn ex todat hij het afgelopen woensdag uitmaakte. Ik was zijn eerste vriendin. Voor die tijd waren we onafscheidelijk.
Ik heb al eerder het gevoel gehad dat we elkaar meer ruimte moesten gaan geven. We hebben erlkaar toen meer ruimte gegeven. Al snel daarna liep het fout omdat we samen voor hem op zoek gingen naar een huisje om na een tijdje ook samen in te gaan wonen. We kregen het samen dus weer drukker, waardoor we weer geen tijd voor onszelf hadden. Ook had hij het druk op zijn werk.
Tijdens de feestdagen hadden we een superweek. Wel erg druk, maar met leuke dingen. We waren beide te moe om hier echt van te kunnen genieten. Samen oud op nieuw gevierd, en de liefde was nog volop aanwezig. 2 januari stortte hij in. Hij was bang mij kwijt te raken. Hij snapte niet dat ik van hem hield. En alles werd hem teveel.
Ik had toen nog vakantie.Dus ben er die dagen voor hem geweest.
1 dag later in de avond gaf hij aan dat hij twijfelde. Over ons. Hij wilde rust. Hij wilde niet steeds die angst die aanvallen. En dat zou wel oplossen wanneer we uit elkaar zouden gaan. Ik heb dit toen kunnen tegenhouden.
De volgende ochtend zei hij heel hard ik hou niet meer van je.....
Allebei heel emotioneel. Hij heeft mij toen zelfs thuis gebracht en is nog met mijn ouders en mij in gesprek gegaan, en toen werd al duidelijk dat het met hem helemaal fout was. Dat het niet was dat hij niet meer van mij hield. De middag zei de dokter precies hetzelfde tegen hem.
We hebben na 2 dagen weer contact gezocht. Hij is hier komen praten. Wilde dat eerst niet, maar emotioneel had ik dat nodig....
Om een lang verhaal kort te maken. We hebben 1 week veel gepraat en elkaar voor ons doen ook veel met rust gelaten.Vorig weekend hebben we samen doorgebracht. De liefde was volop aanwezig. We gingn ontspannen d.m.v. maasage etc. Hij lag me tijdens de behandeling vol trots en liefde aan te kijken. We hadden het zo goed.
Zondagavond kreeg hij weer een aanval. Ik heb zijn ouders gebeld. En we hebben ons aan elkaar vast geklamt. Hij zei weer dit kan zo niet meer. Ik moet rust. Misschien beter om uit elkaar te gaan, maar dat wilde hij ook weer niet.
Zijn ouders hebben ons letterlijk en figuurlijk uit elkaar getrokken. Heel abrubt. Wij wilde elkaar beide de volgende dag als hij weer wat rustiger was heel graag zien.
Ditlie anders. Zijn dokter verbood ons 2 weken ook maar enig contact met elkaar te hebben, en de volgende dag zou hij naar de psycholoog moeten en heel zijn bloed zou onderzocht worden.
Hij had zelfs zijn huisje opgezegd...hij wilde totale rust.
Volgende dag zei de psycholoog dat hij wel degelijk contact met mij mocht zoeken. Een dg later deed hij dat ook. Om het uit te maken. Hij kon het niet meer. Houd nog van me, wilt me niet kwijt maar wilt totale rust. De 3 dagen ervoor heeft hij steeds geroepen ik wil haar niet kwijt.
Nu en paar dagen verder, heb ik hem een brief geschreven, met daarin dingen die waarschijnlijk fout gegaan zijn. Hij hefet deze niet gelzen maar heeft ook een brief geschreven deze komen akelig overeen. Kort gezegd, ik geef aan wat ik wil, door mijn onzekerheid heb ik hem heel lang niet los kunnen laten, en hij durfde mij niet tegen te spreken. Heeft nooit nee durven zeggen. Heeft geen body. Voor de rest hebben we nog nooit ruzie gehad. Logisch achteraf.
Van de week zat ik op MSN hij komt ook online, en wilde beide elkaar aanspreken maar hebben we beide niet gedaan.
Het ene moment ben ik heel boos. Hoe kan hij mij dit aan doen. ZO abrubt, en beide vol liefde voor elkaar. We moeten er toch als 2 volwassenen over kunnen praten (ik 24 hij 31). Ik kan praten hij wilt dt absoluut niet. Hij heeft nu een Zeer intensieve behandeling, dus het ander moment heb ik medeleide. Ik ben zo verdrietig, wil hem niet kwijt. mis hem zo. Ik snap dit alles niet, misschien kan iemand mij helpen........
Thanks
(Ps huisje heeft hij gelukkig terug genomen)