Ik vraag me af hoe ik mijn zojuist afgebroken relatie moet zien, want ik krijg uit verschillende hoeken verschillende informatie en weet zelf ook niet meer wat ik moet geloven of niet.
Ik heb een paar weken geleden mijn relatie van ruim 7 jaar afgebroken. De relatie met Greg (niet zijn echte naam hoor) was heel open en heel intelligent, we deden vaak leuke dingen, hadden het meestal heel gezellig. Hijwas wel een stuk ouder (hij is nu 38 en ik 25). Maar ik voelde de passie al een tijdje niet meer, dat heb ik hem uitvoerig beschreven en we zouden eraan gaan werken. Dat lukte niet echt, we hadden het te druk of kregen teveel stress op ons hoofd van andere zaken en besteedden dus toch nog te weinig tijd aan het echt aan de relatie werken. De passie heb ik dat anderhalf jaar dus ook niet kunnen terugvinden. Nog een aantal keer besproken, en besloten dat ik een tijdje een minaar mocht zien, dat vond hij best en van mij mocht hij ook zelf best een vriendinnetje hebben, daar adden we allebei geen moeite mee.
Toen werd ik verliefd op Kris (ook niet zijn echte naam), de jongen met wie ik alleen een sexrelatie zou hebben. Ik zag opeens wat ik altijd gemist had, en kon me niets anders meer voorstellen dan met hem verder te gaan. Ik ben daar in het begin tegen Greg niet helemaal eerlijk over geweest, maar toen ik erachterkwam dat het voor mij (en Kris) toch echt wel menens was heb ik alles verteld. Dat ik eigenlijk vreemd was gegaan (al wist Greg wel van de sexuele kant ervan) en ook dat ik met Kris verder wilde.
Greg is daarna heel erg boos geworden, en ook erg verdrietig want ik liet hem ook weten dat ik met hem geen toekomst meer zag. Hij heeft me natuurlijk alle vreselijke termen naar mijn hoofd gegooid, maar daarnaast heeft hij me ook een paar keer heel hard gepenetreerd terwijl ik dat helemaal niet wilde. Hij zei dat het hem goed deed mij te horen schreeuwen en mijn tranen te zien, nu wist ik ook wat pijn was. (Later voelde hij zich er toch schuldig over, maar goed...) Hij heeft dagenlang verboden dat ik met iemand sprak (mijn telefoon ingenomen) en heeft die dagen op mij ingepraat. Ik ben toen gaan geloven dat ik echt een slecht persoon was, dat ik hulp nodig had voor wat ik hem had aangedaan en dat ik nooit gelukkig met Kris zou kunnen zijn, dat men mij altijd zou haten als mensen het wisten, want al deze dingen zei hij tegen mij.
Nu ik hem een tijdje niet heb gezien begin ik er anders over te denken, had hij wel het recht om mij zo te vernederen? Ik was er toen echt van overtuigd, maar voel mij nu bijna als een meisje wat door een sekte is gehersenspoeld.
Nu wil hij weer contact houden en goede vrienden zijn (en misschien meer, maar niet zo serieus als het was). Ik heb hem toen hij vertrok verteld dat ik aan mijzelf ga werken (omdat ik echt dacht dat ik intens slecht was) en we hebben het erover gehad dat hij weer terug zou komen en we dingen weer op konden pakken. Ik moest hem toen beloven dat ik in die tijd Kris niet zou zien, want dat zou alleen maar slecht voor me zijn. Na een tijdje alleen zijn (ik miste Greg al heel snel niet meer) heb ik toch weer contact met Kris opgenomen, ik wilde niet anders, wilde hem op de hoogte houden en wilde hem weer zien en mijn leven met hem opbouwen. Daar had ik dit alles voor gedaan!
Ik wil Greg geen pijn meer doen, hij heeft geen vrienden waar hij op het moment verblijft, en hij is ontzettend eenzaam. Ik voel me dan toch geneigd om lieve dingen tegen hem te zeggen, ook omdat ik het toch zie als "mijn schuld" en ik die hem pijn heeft gedaan. Maar ik weet in mijn hart dat ik niet meer met hem samen wil zijn.
Hoe moet ik dit zien? Was het juist wat hij heeft gedaan? Is het juist om nog contact met hem te hebben? Is het juist om nu al contact met Kris te hebben of moet ik daar mee wachten?
Kan ik beter eerlijk zijn en hem zeggen dat ik Kris weer zie (waarna hij heel kwaad wordt en nooit meer wat tegen mij zegt, en waarschijnlijk al mijn vrienden en familie op zal bellen om te vertellen wat IK heb gedaan) of is het beter om dat nog niet te vertellen en zeggen dat ik in mijn eentje aan mezelf werk (en pas later te zeggen dat ik hem niet terug wil). Ik vind het gewoon echt heel moeilijk om de knoop door te hakken en hem te zeggen dat ik echt geen relatie meer wil met hem, ik ben zijn enige vriend(in) en hij heeft me nodig... maar juist dat zat me altijd dwars over de relatie, hij hing zoveel aan mij.
Wie helpt mij een stukje verder?
Bedankt!