Ik weet het wel maar toch... :(

[Inki]

Hallo allemaal.

Ik zit nu sinds 4 jaar in een relatie die zeer grote downs heeft gekend, het is verschillende malen uitgeweest. Het begon allemaal van hem uit. Hij was niet echt mijn type, ik ben veel actiever, echt ochtendmens en hij het tegenovergestelde maar we konden het goed vinden samen en hij deed me goed voelen. Heb jaren aan depressie geleden en dat werd pas behandeld toen wij net samen waren. dat was een hele erge klap voor de prille relatie.
Toen ik soort 'beter' was, ging hij omlaag. Dat is nooit meer goed gekomen. Hij maakte het uit maar toch hebben we daarna nog 1 jaar hebben we geleefd als partners terwijl hij dat niet zo zag, hij vond dat het uit was, toen heeft hij (uit onmacht) kort iemand anders gehad wat ervoor zorgde dat ik ben weggegaan van huis en werk en alles heb achtergelaten. Na 6 weken kwam hij bij me terug en na veel praten zijn we het opnieuw gaan proberen.
Nu, ruim een jaar later, wonen we weer apart omdat hij nog steeds niet weet wat hij wil. Ik kan wel wachten maar het heeft in mijn mening geen zin. Maar echt uitmaken lukt me toch ook niet. We wonen nu in andere landen en ik voel me erg eenzaam. Ken hier weinig mensen, iedereen heeft een leven en ik zit in mijn uppie te wachten tot meneer een beslissing neemt over zijn leven (en dus ook het mijne) WETENDE dat dat fout is! Maar het lukt me niet. Net als dat ik blijf eten nu. Vervangende non-liefde.

Hij zegt dat hij tijd nodig heeft om zijn leven op poten te krijgen, te ontdekken wat hij wil, maar na 4 jaar mag je toch verwachten dat iemand weet of hij je wil of niet? Ben ik nou gek?

Wat bij mij erg meespeelt is dat ik op zo'n leeftijd ben dat als ik niet opschiet er geen keuze meer is of ik kinderen krijg of niet. Ik wil wel eens aan een serieuze toekomst gaan denken en dit schiet niet op. Het is niet alsof relaties voor het oppakken liggen!! En zeker bij mij niet. Iedereen om me heen trouwt, krijgt kinderen, heeft een leuk huis, carriere. En niet dat ik dat perse allemaal moet, maar ja, het knaagt.

Ik wil geen contact meer met hem maken, maar mis hem en heb niks anders om mijn aandacht op te vestigen op het moment. ik zoek, maar vind niet. Doe vanalles om mezelf maar af te leiden: sport, nieuw huis, eigen bedrijf, gezondheid, ga zo maar door en toch. Ik blijf chagerijnig en moe.

Zo. Nu heb ik het opgeschreven. Moest het misschien gewoon kwijt. ik weet ook wel dat ik echt moet ophouden mijn energie aan hem te verspillen maar ja. Makkelijker gezegd dan gedaan.

inge

[Inki]

ik probeer me bezig te houden maar zodra ik dan weer thuiskom, is het zo eenzaam. Ik doe vanalles, maar ontmoet niemand...

[ikbenniegek]

ik probeer me bezig te houden maar zodra ik dan weer thuiskom, is het zo eenzaam. Ik doe vanalles, maar ontmoet niemand...

Wat weerhoud je om je gewoon in te schrijven bij een datingsite?
Niet geschoten is altijd mis.. desnoods zeg je dat je alleen een e-mailvriend zoekt, en dan heb je tenminste tijdverdrijf, en afhankelijk hoeveel tijd je er aan besteed, en of degene met wie je schrijft zo leuk is, dat je er mogelijk ook wel een relatie kan mee aanknopen.

Nee heb je... en stoplichtrelaties zijn gedoemd te mislukken, 'weet ik alles van!'

[Nooth]

Wat bij mij erg meespeelt is dat ik op zo'n leeftijd ben dat als ik niet opschiet er geen keuze meer is of ik kinderen krijg of niet. Ik wil wel eens aan een serieuze toekomst gaan denken en dit schiet niet op. Het is niet alsof relaties voor het oppakken liggen!! En zeker bij mij niet. Iedereen om me heen trouwt, krijgt kinderen, heeft een leuk huis, carriere. En niet dat ik dat perse allemaal moet, maar ja, het knaagt.

Ik wil geen contact meer met hem maken, maar mis hem en heb niks anders om mijn aandacht op te vestigen op het moment. ik zoek, maar vind niet. Doe vanalles om mezelf maar af te leiden: sport, nieuw huis, eigen bedrijf, gezondheid, ga zo maar door en toch. Ik blijf chagerijnig en moe.

inge

Vraagje: Mis je specifiek HEM? of mis je vooral ook een partner om van te hjouden en samen iets mee op te bouwen? Mijn excuses als ik er volledig naast zit, maar dit gevoel krijg ik een beetje...

liefs, Thom

[Inki]

ik mis hem, maar zo langzamerhand zijn er zoveel episodes van verdriet geweest dat het nu ook het missen van iemand is. Vier jaar is lang om telkens weer eruit geschopt te worden.

Ik zit nu hard te denken dat ik niet zo mag denken, dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen acties en als ik naar hem ben teruggegaan, dan is dat mijn eigen stomme fout. Maar ik voel toch boosheid dat hij me heeft laten terugkomen (verhuizingen naar andere landen en zo, opgeven van teveel).

Ik wil gewoon met iemand waar ik van houd en die van mij houdt een leven opbouwen. Samen dingen doen. Ik ben zo bang dat ik eindig als mijn moeder die nu 20 jaar af en aan alleen is en heel te tijd zoekt naar iemand. Ik wil niet dat mijn leven in het teken komt te staan van alleen zijn, me schamen daarvoor, pijn omdat ik alleen ben. Het leven is zwaar, en zeker alleen.

Waarom wil hij nou, na alles wat we hebben doorgemaakt, alle beloftes, alle woorden in ene zichzelf weer vinden maar dan wel zonder een relatie? Ik voel me als een puppie die later aan een boom wordt gebonden omdat ze er geen zin meer in hebben.

vast tom. vast mis ik iemand en niet meer hem. maar toch ook hem. de plannen die we samen hadden, de dingen die we zouden gaan doen. Iemand vroeg ooit waarom ik samen wou zijn met iemand die mij niet wou, het antwoord is toch dat hij de enige was die ik nog had en er een grote leegte voor in de plaats komt. sorry

[Ramses]

Hoeveel mensen zijn er niet alleen? Zonder relatie dan?
Dat overleef je heus wel hoor, je zal alleen jezelf weer moeten vinden en dat gaat niet over 1 nacht ijs. Je zal leuke dingen moeten doen met vrienden, nieuwe vrienden maken enz enz. Klinkt vervelend dat moeten, maar zo bedoel ik het niet.

Oke, je kan niet meer in een groot huis wonen, omdat dat voor de meesten niet te betalen is. Maar dat scheelt ook weer schoonmaken

Het is je eigen leven en je moet zelf bepalen hoe je dat in gaat richten. Hetzij alleen, hetzij met hem.

[Inki]

Even voor de goede orde: ik hoef helemaal geen groot huis of een dure auto. Daar heb ik het helemaal niet over.

het spijt me als ik triest ben hierover. Het is geen kalverliefde, ik ben geen 16. En ik kan (nu voor de derde keer in deze relatie in vier jaar) opnieuw niet stoppen met huilen en het lukt me niet om me te concentreren.

Ik weet dat anderen ook alleen zijn en vandaag de dag vind ik dat gewoon een ziekte worden waarbij we allemaal alleen zijn maar geen tijd meer voor mekaar hebben. Maar sorry als ik daar nu even weinig aan heb en de tranen over mijn wangen biggelen

[water]

Hoi Inki,

Ik begrijp heel goed dat je het zo moeilijk hebt.
Ik ken dat gevoel, hij heeft je heel veel heen en weer geslingerd in je gevoel, jou naar hem toegetrokken en weer weggeduwd, en dat niet één keer maar....
Het is zo dan maar, je moet hier maar weer in meegaan, alsof je een robot bent.
Het doet ontzettend veel pijn.
Belangrijk is dat je voor jezelf dingen doet, maar dat doe je ook.
Blijf dat doen, je moet verder, al doet het pijn.....

sterkte water

[Inki]

water, bedankt voor je reactie. Wat vind jij?
Ik heb het er vandaag met hem (via mail... zucht) over gehad en hij zegt dat hij al lange tijd diep ongelukkig is en dat hij een man moet worden en dat hij niet denkt dat hij dat hij dit in een relatie kan doen. Ik snap gewoon niet waarom hij dit alleen wil doen. Na me elke keer toch weer terugnemen, waarom rent hij nu weer weg dan? Van de winter droomde hij nog (letterlijk) dat we een kindje kregen, een meisje, waarbij hij wegliep van zijn vrienden, naar het kindje en erg blij en trots was. Maar goed, hij zegt dat hij na jaren (al ver voor mij) niet zichzelf te zijn geweest, geen vertrouwen te hebben gehad, dit nu te moeten proberen. hij noemde het een POGING!!! Jeeee! En dan stuur je mij WEER de laan uit? Voor een POGING? Die je al vele malen eerder hebt gedaan zonder dat het de juiste keuze bleek?? Waarom loopt hij zo weg? Ik wil hem alleen helpen en van hem houden Hij zegt dat hij me toch telkens pijn blijft doen en me niet de aandacht kan geven die een partner hoort te krijgen...

[Boet]

Ik denk dat hij gelijk heeft, Inki.

Maar daar schiet jij niets mee op.

Verstandelijk is dit een eitje..niet mee verder gaan. Geen toekomst, hopeloos. Dus niet doen.

Qua gevoel is het een heel andere zaak.

Ik heb helaas geen antwoord voor je. Ik wil je wel veel gevoel en wijsheid wensen.

Succes, Inki.

Groet,

Robert

[water]

Hij doet je pijn, jij zit met vragen, je snapt hem niet wat hij voelt, wat hij wil, waar hij mee bezig is, hij heeft je dingen gezegd, beloofd.....en hij doet je dit nu weer aan.....
Inki, je bent stapel op hem, maar hij maakt je gek.
Hij zegt en blijft telkens zeggen dat hij dit wil, daar zal het dan ook bij blijven waarschijnlijk. Straks komt hij weer een keer bij je terug misschien en dan laat hij je weer vallen.......
Alsof je een stuk speelgoed bent, je begrijpt het niet. Je blijft telkens hierin hangen en je komt helemaal niks verder.

Maar je moet verder, dit maakt je kapot, en je kunt niet verder met je leven.
En je mist hem....ik begrijp precies wat je voelt. Het is zo vaak gebeurd dat hij je hoop gaf, en dat is heel anders als het over is en dan ook echt over blijft, dan kun je het een plekje gaan geven.
Maar hij kwam zo vaak telkens bij je terug, dat je daar telkens opnieuw weer op hoopt.
Je moet dit proberen een plekje te geven, je moet jezelf wakker schudden. Die belofte en uitspraken waren misschien wel gemeend, maar hij kan of wil het niet nu.

Je moet je daar bij neerleggen, en ik weet dat dat ontzettend moeilijk is.
Je moet het proberen te accepteren dat het zo is, dat hij dit zo wil.
Zolang je dat niet kunt, kun je niet verder en blijf je erin hangen.
Ik zeg dit zo makkelijk, maar ik heb ook hele moeilijke tijden gehad, en nog wel.
Maar op den duur slijt het, maar vergeten doe je het niet.
Vecht voor jezelf, want hij doet het niet, jij moet het zelf doen.
Zeg tegen jezelf dat je het moet, als hij weer terugkomt, gaat hij weer en weer, hou dat in je achterhoofd.
Maar pijn doet het....

veel sterkte .......water

[Charmed]

Iemand vroeg ooit waarom ik samen wou zijn met iemand die mij niet wou, het antwoord is toch dat hij de enige was die ik nog had en er een grote leegte voor in de plaats komt. sorry

Als ik je verhaal zo lees dan denk ik dat die leegte er al lang is.
Je bent eenzaam terwijl je in een relatie zit.
Je mist iemand of hem maar hij is niet aanwezig, hij draagt slechts nog het gezicht van iemand die je mist.

Wat is werkelijk nu nog het verschil van alleen zijn in in deze relatie blijven?

Je wilt duidelijkheid, je wilt nadenken over kinderen maar is dit nu de relatie of de man waarin c.q. -bij je kinderen voort wil brengen?

Wat belemmert je nu echt om te zeggen, ik ga terug, ik ga verder met mijn leven en verder met mijn leven opbouwen. Zoek jij datgene wat je nodig hebt, ik hoop dat je het vindt, ik hoop dat je erachter gaat komen wat je wilt maar ik kan niet beloven dat ik er nog ben als je daar uit bent.

[Inki]

dank jullie wel. Robert, voor mij is het inderdaad niet fijn maar op zich ben ik wel blij dat iemand denkt wat hij denkt, dat je dat niet kunt in een relatie. Heb er gisteravond veel aan gedacht wat je zei.

Water & Charmed, ik denk wat me tegenhoud om verder te gaan is dat k angst heb, angst dat dit en het alleen zijn teveel mijn leven zal leiden, angst dat hij terugkomt op een moment dat ik mezelf er eindelijk weer een beetje uit heb getrokken (is immers vorig jaar, nadat hij en mijn directe collega het leuk vonden om tegen me te liegen etcetc, ook gebeurd. Ik dacht hem echt NOOIT meer te zien. Heb hem eerst genegeerd maar kon hem met zijn verdriet niet laten zitten). Wat me tegenhoudt is dat beetje hoop, als ik weer twijfel in zijn stem hoor. Maar hij is niet goed voor me. Ik kan dit niet , nee ik MOET dit niet meer langer voort laten sukkelen, de dromen die ik met hem had loslaten.

Ook angst dat ik nooit meer mensen vertrouw. Iemand suggereerde om eens op een dating site te kijken. Dat heb ik gedaan, maar vertrouw niemand. Denk altijd dat mensen andere motieven hebben. Ik denk niet dat dat wat voor mij is. MIsschien ben ik gewoon een mens dat alleen hoort te zijn. Angstige gedachte wel.

[Charmed]

Vertrouwen is iets wat je weer moet leren en opbouwen.
Daar doet de situatie waarin je nu zit geen goed aan.
Je partner laat je rond dobberen in een hele grote oceaan en jij zit te wachten tot hij je daar uit komt hengelen.
Ik denk ook dat deze omstandigheden niet goed zijn voor als je net uit een depressie komt.

Ik snap dat je bang bent voor het "alleen" zijn maar wat is dat nu precies.
Je kunt alleen door het leven gaan, zonder partner, maar toch omgeven zijn door veel mensen die om je geven en het beste met je voor hebben waarbij je nog niet direct eenzaam hoeft te voelen.
Nu zit je in een relatie waarin dat je je eezaam voelt, het brengt je onzekerheid en slokt alle energie bij je op. Continu niet weten waar je staat, wat je hebt of wat de toekomst gaat brengen.
Zeggen en besluiten dat je niet in zijn onzekerheid mee kan gaan en kan leven is nog niet alle ruiten ingooien. Keuzes zijn niet altijd onherroepbaar, je mag altijd terug komen op je keuzes.

[Inki]

je vat het precies samen.
Ben onzeker en moe en voel dat ik niks waard ben.
De keuzes die ik maak lijken altijd de verkeerde te zijn en ik ben het zat om over alles in mijn leven spijt te hebben. Dat hoort toch niet?

De enige uitleg voor dit alles is dat ik een rotmens ben en dat ik dit verdien.

[Charmed]

De enige uitleg voor dit alles is dat ik een rotmens ben en dat ik dit verdien.

Onzin!

Er zijn vele dingen die meespelen in hoe je je keuzes maakt. Angst, onzekerheid, depressiviteit etc.
De keuzes die je maakt maak je vanuit het gevoel van dat moment. Als je op het moment van het maken van je keuze er volledig achterstond, dan was dat geen verkeerde keuze. Door de keuze doe je weer andere inzichten op waarop je gaat bepalen of je toch niet misschien weer een andere keuze moet maken. Dat betekent niet dat je eerste keuze de verkeerde was.
Had je zonder het maken van die keuze ook tot de conclusie gekomen dat je nu beter een andere keuze kan maken, had je die informatie dan nu wel gehad ?

Als je een keuze hebt gemaakt waarbij je later er achterkomt dat dit ook niet gaat brengen wat je in gedachten had, dan maakt je gewoon weer een nieuwe keuze en zo ga je door.
Ga jezelf niet afstraffen om keuzes die je gemaakt hebt omdat je nu de info bezit die je toen nog niet had.
Een mens kan pas beter of anders doen als hij/zij beter weet en beter weten leer je alleen door te doen, niet door na te laten.

[Inki]

Tuurlijk ben ik vorig jaar teruggegaan denkende, nee voelende dat het het juiste was. Maar achteraf is het altijd verkeerd. Elke keer weer.

Tot nu toe heb ik het volgehouden hem niet te storen vandaag. Maar ik heb niemand gesproken vandaag. Ben er wel uit geweest hoor. Naar de markt, koffie gedronken. Maar niemand gesproken. En dat maakt het moeilijk. Ik hoop steeds dat hij contact opneemt, maar het is duidelijk

alleen

[Inki]

okay. Vanochtend op de fiets terug van de yoga, dacht ik: leef ik voor mezelf? en toen dacht ik: nee. waarom zou ik? Mijn leven moet nuttig zijn voor anderen en zodra ik geen contact heb met anderen, is mijn leven dus overtollig (moet altijd aan die boektitel van Bernlef denken: een overtollig mens, dat beschrijft mij volledig).

Maar goed: wat doe je dan als je voor jezelf leeft? Hoe kun je jezelf aardig vinden? Dat zegt men toch altijd: eerst van jezelf houden dan pas kun je van een ander houden. Maar hoe doe je dat dan? Hoe ben je blij als je alleen bent? Hoe voel je je niet eenzaam?

ben er duidelijk nog niet uit...

[inactieve gebruiker]

Maar goed: wat doe je dan als je voor jezelf leeft? Hoe kun je jezelf aardig vinden? Dat zegt men toch altijd: eerst van jezelf houden dan pas kun je van een ander houden. Maar hoe doe je dat dan? Hoe ben je blij als je alleen bent? Hoe voel je je niet eenzaam?

ben er duidelijk nog niet uit...

Hoi Inki,
Ik denk dat je hier een valse (verkeerde/onwaarachtige) tegenstelling schept.
Geen mens kan in zijn uppie gelukkig zijn (en/of van zichzelf houden)
Maar dat wil niet zeggen dat je een relatie moet hebben om gelukkig te kunnen zijn en van jezelf te kunnen houden.
Als je dat laatste tot nu toe hebt aangenomen, dan zit je met een probleem. Als je het eerste ervaart, is dat iets volkomen normaals

Je bent gister naar Yoga geweest, daar ontmoet je mensen met wie je wel het een en ander deelt, gemeen hebt, of niet?
Zou het niet mogelijk zijn iets meer daarmee te doen, met die affiniteit? en een ander eens op de koffie te vragen ofzo?
Hoe zit het verder met contacten? Een goede vriendschap is vaak net zo veel waard als een relatie. (Hoewel een goede vriendschap die je met een tien zou kunnen beoordelen niet met een toprelatie die een tien gegeven kan worden vergeleken kan worden).
En familie?
Weinig sociale contacten, weinig waardering van anderen ontvangen, weinig kunnen delen met anderen, dat betekent eenzaamheid en jezelf ongelukkig voelen. Niet het zonder relatie zitten.

Hij zegt dat hij me toch telkens pijn blijft doen en me niet de aandacht kan geven die een partner hoort te krijgen...

Klinkt heel reëel.


Maar je houdt enorm van die man, en natuurlijk heb je daarover enorm veel verdriet, dat dit op zo'n ongelukkige liefde is uitgelopen.

Ik hoop dat je hier snel overheen komt.

Ga zoveel mogelijk hartstikke leuke , avontuurlijke, gekke dingen doen die je jezelf normaal gesproken niet gegund zou hebben (zonder jezelf in de problemen te werken uiteraard)

Sterkte! Klaas

[Inki]

dank je Klaas voor je advies.

Ik zou graag vrienden hebben. Kennissen zou al leuk zijn. Maar woon nog niet lang waar ik woon en werk thuis voor mezelf... zucht dus dat helpt niet. Je zou denken dat als je naar zo'n yogales gaat, er gelijkgezinden zijn. En die zijn er natuurlijk en ik probeer een praatje aan te knopen maar dat schiet niet erg op. Niet alleen ben ik daar ERRUG slecht in, ik denk dat er ook een zwarte donderwolk boven mijn hoofd hangt. Beetje downward spiral waar ik in zit.

Door de eenzaamheid en het de hele dag met niemand praten, wordt het daarna ook steeds moeilijker om met iemand te praten. Als je begrijpt wat ik bedoel. Je leeft zo in je eigen gedachtenwereld, in mijn geval mijn zelfmedelijden waarschijnlijk.

Afijn. Weer een dag door. Heb mijn vader en moeder allebei een paar minuten gesproken. veel gehuild (moeilijk werken met zoveel tranen... ik zie mijn scherm zo slecht!) en veelste slecht gegeten. Niet gekookt. Ik heb 'hem' alleen een gemist belletje gegeven vanavond. En hij toen terug maar verder niks