Even een kleine introductie.
Ik heb al bijna 4 jaar een relatie met een hele lieve jongen. Nu doet het zich voor dat ik de afgelopen tijd twijfel over deze relatie. Is dit het nu allemaal wel?
Het begon eigenlijk al na 2 jaar. De intimiteit werd minder en eigenlijk begonnen we aan de fase waarin het heel duidelijk werd dat het serieuzer werd. Nu heb ik sinds 2 maanden een nieuwe baan ben afgestudeerd e.d.
maar sinds mei ongeveer heb ik iemand leren kennen die mijn interesse wekt. Sinds 2 maanden ben ik er ook meer op in gegaan en ben ik vreemdgegaan en nog. Ik baal hier eigenlijk best wel van, want ik hou wel echt van mijn vriend. Tegelijkertijd ben ik ook dol op die ander waar ik dus wel intimiteit heb. Waar ik ook heel erg van geniet.
Nu gaat dit zo een tijdje, maar ben ik op een punt beland dat ik knopen door wil gaan hakken.
Wat moet ik ?! 4 jaar relatie opgeven voor een verliefdheid? of wellicht meer? Of kappen met diegene die ik net ontmoet heb en gaan voor wat ik heb?
Ik weet het gewoon niet meer! HELP!
-
anoniemu
-
Inki
Hoi,
Ik denk dat interesse in anderen twee dingen kan zijn (wellicht meer...), maar hoe dan ook, het zit niet goed in je huidige relatie. Het kan een schreeuw zijn dat er iets niet goed zit en je wat wilt veranderen maar dat je zo vast zit in twijfel dat je er niet uitkomt zonder een drastische stap. de andere optie is natuurlijk dat je gewoon niet meer van je huidige vriend houdt (misschien wel als gewone vriend of zo) maar als het al zo'n tijd niet goed zit, moet je gaan kiezen of je verder wil met hem (en geef het dan ook echt een kans, praat eens samen met iemand en geef die andere persoon op!) of dat je het uit gaat maken. Die derde persoon heeft daar in feite weinig mee te maken. Dat is meer een factor die aangeeft dat het niet goed zit.
Kweenie... succes!
Ik denk dat interesse in anderen twee dingen kan zijn (wellicht meer...), maar hoe dan ook, het zit niet goed in je huidige relatie. Het kan een schreeuw zijn dat er iets niet goed zit en je wat wilt veranderen maar dat je zo vast zit in twijfel dat je er niet uitkomt zonder een drastische stap. de andere optie is natuurlijk dat je gewoon niet meer van je huidige vriend houdt (misschien wel als gewone vriend of zo) maar als het al zo'n tijd niet goed zit, moet je gaan kiezen of je verder wil met hem (en geef het dan ook echt een kans, praat eens samen met iemand en geef die andere persoon op!) of dat je het uit gaat maken. Die derde persoon heeft daar in feite weinig mee te maken. Dat is meer een factor die aangeeft dat het niet goed zit.
Kweenie... succes!
-
Ewansink
Ik weet niet in hoeverre je vreemd bent gegaan, maar toen heb je al de knoop voor jezelf doorgehakt. Je hebt hopelijk je vriend niet in het ongewisse gelaten?
Ik vind het vaak ook oneerlijk dat mensen toch terugkomen op het feit, ja ik hou wel veel van mijn vriend. Dat bedenk je toch altijd vantevoren? Dat je het als balen aanduidt, mag ik hopelijk wel als understatement zien? Als je het je vriend trouwens niet verteld hebt lijken mij 2 belangrijke dingen in een relatie weg te vallen: eerlijkheid en vertrouwen.
Groeten Erik
Ik vind het vaak ook oneerlijk dat mensen toch terugkomen op het feit, ja ik hou wel veel van mijn vriend. Dat bedenk je toch altijd vantevoren? Dat je het als balen aanduidt, mag ik hopelijk wel als understatement zien? Als je het je vriend trouwens niet verteld hebt lijken mij 2 belangrijke dingen in een relatie weg te vallen: eerlijkheid en vertrouwen.
Groeten Erik
-
ikbenniegek
Ik geloof ook niet dat het haar bedoeling is om de ander af te zeiken, dit soort zaken kunnen namelijk 'triggers' voor anderen zijn! Voor mij namelijk ook, maar ik ben al stukken minder fél als vroeger, anders had ik hier dingen geschreven waarvoor ik gelijk werdleeuwtjuh20 schreef:iedere situatie is anders, shitonya...
niet zomaar je eigen gevoel op een ander schuiven.
TS vraagt hier om wat advies, niet om afgezeken te worden....
-
ikwilgraag
Hoi anoniemu,
Tsja dat vreemd gaan is natuurlijk niet eerlijk,in een relatie moet je op elkaar kunnen vertrouwen,en jij hebt dat eigenlijk al geschaadt,als jij meer voelt voor die ander dan kun je daar het beste eerlijk over zijn en niet mee,wachten want dan maak je het allleen maar erger voor je huidige vriend.
Wat er gebeurt is gebeurt,maar het is ook weer een teken dat er in je relatie het een en ander niet lekker zit,het is voor jou om tebeslissen of je wilt gaan voor je relatie of voor die andere jongen kiest,ik zou het een en ander op een rijtje zetten,en proberen om niet teveel met je gevoel tedenken,maar met je verstand dan moet je er wel uitkomen.
Veel succes!!!
Tsja dat vreemd gaan is natuurlijk niet eerlijk,in een relatie moet je op elkaar kunnen vertrouwen,en jij hebt dat eigenlijk al geschaadt,als jij meer voelt voor die ander dan kun je daar het beste eerlijk over zijn en niet mee,wachten want dan maak je het allleen maar erger voor je huidige vriend.
Wat er gebeurt is gebeurt,maar het is ook weer een teken dat er in je relatie het een en ander niet lekker zit,het is voor jou om tebeslissen of je wilt gaan voor je relatie of voor die andere jongen kiest,ik zou het een en ander op een rijtje zetten,en proberen om niet teveel met je gevoel tedenken,maar met je verstand dan moet je er wel uitkomen.
Veel succes!!!
-
anoniemu
Bedankt!ikwilgraag schreef:Hoi anoniemu,
Tsja dat vreemd gaan is natuurlijk niet eerlijk,in een relatie moet je op elkaar kunnen vertrouwen,en jij hebt dat eigenlijk al geschaadt,als jij meer voelt voor die ander dan kun je daar het beste eerlijk over zijn en niet mee,wachten want dan maak je het allleen maar erger voor je huidige vriend.
Wat er gebeurt is gebeurt,maar het is ook weer een teken dat er in je relatie het een en ander niet lekker zit,het is voor jou om tebeslissen of je wilt gaan voor je relatie of voor die andere jongen kiest,ik zou het een en ander op een rijtje zetten,en proberen om niet teveel met je gevoel tedenken,maar met je verstand dan moet je er wel uitkomen.
Veel succes!!!
Ik probeer het op dit moment op een rijtje te zetten, maar er gaan dan zoveel dingen door mijn hoofd... Ik kan me geen leven indenken zonder mijn vriend, maar zoals het nu gaat is niet goed!
-
Anonymous26
Graag een reactie!!!
Heey anoniemu,
Ik zit zelf ook met zo'n soort dilemma (zo zie ik het echt)!
Alleen bij mij is het zo dat ik al (op 12 dagen na) 10 jaar samen ben met mijn vriend en inmiddels 4 maanden zwanger ben van ons 1e kindje!
Maar toch is mijn vlammetje voor hem gedoofd, hoe vreemd ik dat zelf ook vind, had dit ook nooit verwacht!!dat is sinds een 1,5 maand! Het vlammetje is alleen aangewakkerd bij iemand anders! En dat vlammetje is sinds mijn zwangerschap bij de ander aangewakkerd dus nou twijfel ik gewoon enorm of het aan mijn zwangerschaps hormonen ligt ja of nee. En ik kan hier vrijwel nergens anders info over vinden...
Maar wil gewoon zo graag bij die ander zijn! en hij wil mij ook ondanks mijn kindje! Wat moet ik nou?!?! Ben in staat alles achter te laten/ te laten vallen..
Vind het gewoon voor mijn huidige partner zo erg, maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?!
Hoe gaat het straks dan met ons kindje en de opvoeding?
Gaan deze gevoelens voor die ander over na de bevalling?
Moet ik ons kindje weg laten halen?? denk ook niet dat dat de oplossing is want dat is ook niet iets wat ik zou willen! het zou wel makkelijker zijn maar ben veel te blij met mijn zwangerschap! En mijn vriend weet hier ook niet goed mee om te gaan!
Heeft iemand hier misschien advies/een antwoord op want ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen!
Alvast bedankt!
Ik zit zelf ook met zo'n soort dilemma (zo zie ik het echt)!
Alleen bij mij is het zo dat ik al (op 12 dagen na) 10 jaar samen ben met mijn vriend en inmiddels 4 maanden zwanger ben van ons 1e kindje!
Maar toch is mijn vlammetje voor hem gedoofd, hoe vreemd ik dat zelf ook vind, had dit ook nooit verwacht!!dat is sinds een 1,5 maand! Het vlammetje is alleen aangewakkerd bij iemand anders! En dat vlammetje is sinds mijn zwangerschap bij de ander aangewakkerd dus nou twijfel ik gewoon enorm of het aan mijn zwangerschaps hormonen ligt ja of nee. En ik kan hier vrijwel nergens anders info over vinden...
Maar wil gewoon zo graag bij die ander zijn! en hij wil mij ook ondanks mijn kindje! Wat moet ik nou?!?! Ben in staat alles achter te laten/ te laten vallen..
Vind het gewoon voor mijn huidige partner zo erg, maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?!
Hoe gaat het straks dan met ons kindje en de opvoeding?
Gaan deze gevoelens voor die ander over na de bevalling?
Moet ik ons kindje weg laten halen?? denk ook niet dat dat de oplossing is want dat is ook niet iets wat ik zou willen! het zou wel makkelijker zijn maar ben veel te blij met mijn zwangerschap! En mijn vriend weet hier ook niet goed mee om te gaan!
Heeft iemand hier misschien advies/een antwoord op want ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen!
Alvast bedankt!
-
hope-loos
Re: Graag een reactie!!!
[quote="Anonymous26"]Heey anoniemu,
Ik zit zelf ook met zo'n soort dilemma (zo zie ik het echt)!
Alleen bij mij is het zo dat ik al (op 12 dagen na) 10 jaar samen ben met mijn vriend en inmiddels 4 maanden zwanger ben van ons 1e kindje!
Maar toch is mijn vlammetje voor hem gedoofd, hoe vreemd ik dat zelf ook vind, had dit ook nooit verwacht!!dat is sinds een 1,5 maand! Het vlammetje is alleen aangewakkerd bij iemand anders! En dat vlammetje is sinds mijn zwangerschap bij de ander aangewakkerd dus nou twijfel ik gewoon enorm of het aan mijn zwangerschaps hormonen ligt ja of nee. En ik kan hier vrijwel nergens anders info over vinden...
Maar wil gewoon zo graag bij die ander zijn! en hij wil mij ook ondanks mijn kindje! Wat moet ik nou?!?! Ben in staat alles achter te laten/ te laten vallen..
Vind het gewoon voor mijn huidige partner zo erg, maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?!
Hoe gaat het straks dan met ons kindje en de opvoeding?
Gaan deze gevoelens voor die ander over na de bevalling?
Moet ik ons kindje weg laten halen?? denk ook niet dat dat de oplossing is want dat is ook niet iets wat ik zou willen! het zou wel makkelijker zijn maar ben veel te blij met mijn zwangerschap! En mijn vriend weet hier ook niet goed mee om te gaan!
Heeft iemand hier misschien advies/een antwoord op want ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen!
Alvast bedankt![/quote]
Waarom is het vlammetje gedoofd 1,5, mnd geleden? Vraag jezelf dat eens af.. Was er daarvoor nog wel intimiteit tussen jullie? behalve het feit dat je zwanger bent geworden. Ja kunnen de hormomen wel zijn, ik hoor zoiets dergelijk erg vaak als iemand zwanger is...maar hoor ook genoeg verhalen dat het helemaal niet zo hoeft te zijn, dit gevoel was er waarschijnljik al, dat je niet helemaal meer "gelukkig" bent in de relatie maar kan dus nu versterkt worden door je zwangerschapshormomen. Wel erg gevoel voor je, 10 jaar samen, kindje op komst, maar de opmerking van jou
quote:
Vind het gewoon voor mijn huidige partner zo erg, maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?!
Je geeft met bovenstaande al eigenlijks duidelijk dat je niet meer bij je huidige partner wilt zijn, valt je dat ook op?? Moet ik dan bij hem blijven voor zijn geluk en zelf ongelukkig zijn...dus je huidige partner kan jou niet gelukkig maken..
Je moet je gewoon afvragen, was dit voor de zwangerschap er ook al? Voelt ie ook iets aan je en ben je al vreemdgegaan met die ander??
Sterkte!
[/quote]
Ik zit zelf ook met zo'n soort dilemma (zo zie ik het echt)!
Alleen bij mij is het zo dat ik al (op 12 dagen na) 10 jaar samen ben met mijn vriend en inmiddels 4 maanden zwanger ben van ons 1e kindje!
Maar toch is mijn vlammetje voor hem gedoofd, hoe vreemd ik dat zelf ook vind, had dit ook nooit verwacht!!dat is sinds een 1,5 maand! Het vlammetje is alleen aangewakkerd bij iemand anders! En dat vlammetje is sinds mijn zwangerschap bij de ander aangewakkerd dus nou twijfel ik gewoon enorm of het aan mijn zwangerschaps hormonen ligt ja of nee. En ik kan hier vrijwel nergens anders info over vinden...
Maar wil gewoon zo graag bij die ander zijn! en hij wil mij ook ondanks mijn kindje! Wat moet ik nou?!?! Ben in staat alles achter te laten/ te laten vallen..
Vind het gewoon voor mijn huidige partner zo erg, maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?!
Hoe gaat het straks dan met ons kindje en de opvoeding?
Gaan deze gevoelens voor die ander over na de bevalling?
Moet ik ons kindje weg laten halen?? denk ook niet dat dat de oplossing is want dat is ook niet iets wat ik zou willen! het zou wel makkelijker zijn maar ben veel te blij met mijn zwangerschap! En mijn vriend weet hier ook niet goed mee om te gaan!
Heeft iemand hier misschien advies/een antwoord op want ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen!
Alvast bedankt![/quote]
Waarom is het vlammetje gedoofd 1,5, mnd geleden? Vraag jezelf dat eens af.. Was er daarvoor nog wel intimiteit tussen jullie? behalve het feit dat je zwanger bent geworden. Ja kunnen de hormomen wel zijn, ik hoor zoiets dergelijk erg vaak als iemand zwanger is...maar hoor ook genoeg verhalen dat het helemaal niet zo hoeft te zijn, dit gevoel was er waarschijnljik al, dat je niet helemaal meer "gelukkig" bent in de relatie maar kan dus nu versterkt worden door je zwangerschapshormomen. Wel erg gevoel voor je, 10 jaar samen, kindje op komst, maar de opmerking van jou
quote:
Vind het gewoon voor mijn huidige partner zo erg, maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?!
Je geeft met bovenstaande al eigenlijks duidelijk dat je niet meer bij je huidige partner wilt zijn, valt je dat ook op?? Moet ik dan bij hem blijven voor zijn geluk en zelf ongelukkig zijn...dus je huidige partner kan jou niet gelukkig maken..
Je moet je gewoon afvragen, was dit voor de zwangerschap er ook al? Voelt ie ook iets aan je en ben je al vreemdgegaan met die ander??
Sterkte!
[/quote]
-
Anonymous26
Tja dat weet ik dus ook niet! Intimiteit was er niet veel maar dat vond ik geen probleem, daar hadden we onze weg wel in gevonden maar miste wel regelmatig gewoon een knuffel en een kus! En voordat we zwanger werden heb ik dat aangeven dat ik dat soort dingen miste in onze relatie, wat ik overigens al meerdere malen eerder heb aangegeven, en na die opmerking is er eigenlijk niets mee gedaan. Nou wil hij er ineens wel aan merken... hij merkt nu dondersgoed dat het vrijwel zeker 'te laat' is....
Hoe rigoureus dat ook klinkt.... Maar goed de ene keer denk ik er zo over en de andere keer denk ik weer dat ik misschien wel voor mijn vriend moet blijven gaan...
Maar vechten voor iets wat je niet veel meer doet is zo onwijs moeilijk!! Gaat gewoon weg vrijwel niet.
Nee heb nu inderdaad niet het idee dat hij me weer gelukkig kan maken... en ligt dat dus aan de hormonen ja of nee?!?! daar zit ik heel erg mee.
Voor de zwangerschap waren er inderdaad ook wel dingetjes, maar dacht dat dat wel over zou gaan.
Ben met die ander niet naar bed gegaan, maar heb hem wel gezoend!
Bedankt voor je reactie hope-loos!
Hoe rigoureus dat ook klinkt.... Maar goed de ene keer denk ik er zo over en de andere keer denk ik weer dat ik misschien wel voor mijn vriend moet blijven gaan...
Maar vechten voor iets wat je niet veel meer doet is zo onwijs moeilijk!! Gaat gewoon weg vrijwel niet.
Nee heb nu inderdaad niet het idee dat hij me weer gelukkig kan maken... en ligt dat dus aan de hormonen ja of nee?!?! daar zit ik heel erg mee.
Voor de zwangerschap waren er inderdaad ook wel dingetjes, maar dacht dat dat wel over zou gaan.
Ben met die ander niet naar bed gegaan, maar heb hem wel gezoend!
Bedankt voor je reactie hope-loos!
-
hope-loos
[quote="Anonymous26"]Tja dat weet ik dus ook niet! Intimiteit was er niet veel maar dat vond ik geen probleem, daar hadden we onze weg wel in gevonden maar miste wel regelmatig gewoon een knuffel en een kus! En voordat we zwanger werden heb ik dat aangeven dat ik dat soort dingen miste in onze relatie, wat ik overigens al meerdere malen eerder heb aangegeven, en na die opmerking is er eigenlijk niets mee gedaan. Nou wil hij er ineens wel aan merken... hij merkt nu dondersgoed dat het vrijwel zeker 'te laat' is....
Hoe rigoureus dat ook klinkt.... Maar goed de ene keer denk ik er zo over en de andere keer denk ik weer dat ik misschien wel voor mijn vriend moet blijven gaan...
Maar vechten voor iets wat je niet veel meer doet is zo onwijs moeilijk!! Gaat gewoon weg vrijwel niet.
Nee heb nu inderdaad niet het idee dat hij me weer gelukkig kan maken... en ligt dat dus aan de hormonen ja of nee?!?! daar zit ik heel erg mee.
Voor de zwangerschap waren er inderdaad ook wel dingetjes, maar dacht dat dat wel over zou gaan.
Ben met die ander niet naar bed gegaan, maar heb hem wel gezoend!
Bedankt voor je reactie hope-loos![/quote]
Ik denk dat je het zelf al heel goed weet wat je wilt, maar zodra je dingen begint af te wegen enzo. maak je het jezelf heel moeilijk en ga je twijfelen
En die twijfels worden alleen maar versterkt door misschien de hormonen maar komt echt niet alleen door de hormonen dat je je zo voelt.
Ik zit zelf ook in een relatie van 10 jaar, waar de intimiteit heel verte zoeken is, maar zal je daar niet mee lastig vallen, maar kies je eiegen gevoel en weeg voor jezelf af waar jij gelukkig van word.
Liever kwijt zijn waar je echt van houdt, dan iets houden wat je toch niet mist, toch?
He succes!
Hoe rigoureus dat ook klinkt.... Maar goed de ene keer denk ik er zo over en de andere keer denk ik weer dat ik misschien wel voor mijn vriend moet blijven gaan...
Maar vechten voor iets wat je niet veel meer doet is zo onwijs moeilijk!! Gaat gewoon weg vrijwel niet.
Nee heb nu inderdaad niet het idee dat hij me weer gelukkig kan maken... en ligt dat dus aan de hormonen ja of nee?!?! daar zit ik heel erg mee.
Voor de zwangerschap waren er inderdaad ook wel dingetjes, maar dacht dat dat wel over zou gaan.
Ben met die ander niet naar bed gegaan, maar heb hem wel gezoend!
Bedankt voor je reactie hope-loos![/quote]
Ik denk dat je het zelf al heel goed weet wat je wilt, maar zodra je dingen begint af te wegen enzo. maak je het jezelf heel moeilijk en ga je twijfelen
En die twijfels worden alleen maar versterkt door misschien de hormonen maar komt echt niet alleen door de hormonen dat je je zo voelt.
Ik zit zelf ook in een relatie van 10 jaar, waar de intimiteit heel verte zoeken is, maar zal je daar niet mee lastig vallen, maar kies je eiegen gevoel en weeg voor jezelf af waar jij gelukkig van word.
Liever kwijt zijn waar je echt van houdt, dan iets houden wat je toch niet mist, toch?
He succes!
-
Abramis
Re: Graag een reactie!!!
Hoi Anonymous26,Anonymous26 schreef:Heey anoniemu,
Ik zit zelf ook met zo'n soort dilemma (zo zie ik het echt)!
Alleen bij mij is het zo dat ik al (op 12 dagen na) 10 jaar samen ben met mijn vriend en inmiddels 4 maanden zwanger ben van ons 1e kindje!
Maar toch is mijn vlammetje voor hem gedoofd, hoe vreemd ik dat zelf ook vind, had dit ook nooit verwacht!!dat is sinds een 1,5 maand! Het vlammetje is alleen aangewakkerd bij iemand anders! En dat vlammetje is sinds mijn zwangerschap bij de ander aangewakkerd dus nou twijfel ik gewoon enorm of het aan mijn zwangerschaps hormonen ligt ja of nee. En ik kan hier vrijwel nergens anders info over vinden...
Maar wil gewoon zo graag bij die ander zijn! en hij wil mij ook ondanks mijn kindje! Wat moet ik nou?!?! Ben in staat alles achter te laten/ te laten vallen..
Vind het gewoon voor mijn huidige partner zo erg, maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?!
Hoe gaat het straks dan met ons kindje en de opvoeding?
Gaan deze gevoelens voor die ander over na de bevalling?
Moet ik ons kindje weg laten halen?? denk ook niet dat dat de oplossing is want dat is ook niet iets wat ik zou willen! het zou wel makkelijker zijn maar ben veel te blij met mijn zwangerschap! En mijn vriend weet hier ook niet goed mee om te gaan!
Heeft iemand hier misschien advies/een antwoord op want ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen!
Alvast bedankt!
erg raar dat je "vlammetje voor hem gedoofd is" sinds een maand en een half.
Je hormonen zitten er vermoedelijk wel voor iets tussen, vermits dit tijdens je zwangerschap is "gebeurd".
Je stelt de vraag: "maar moet ik dan bij hem blijven zodat hij gelukkig is en zelf niet gelukkig zijn?"
Ik zal hierop antwoorden met zelf een vraag: "maar moet ik dan bij hem weggaan zodat hij ongelukkig is en zelf wel gelukkig zijn?"
Je stelt je de vraag: "Welk effect gaat deze of de andere beslissing hebben op het opgroeien/jeugd van ons kind?"
Dat kindje wordt daar snel aan gewoon, kan ook niet anders, het zal nooit een andere situatie gekend hebben.
Of het ook allemaal zo interessant is betreffende de opvoeding, en daar bedoel ik dan de stevige basis, de regelmaat, die elk kind nodig heeft, dat zal later blijken.
Dit is in feite de belangrijkste vraag die iemand zich in zulke situatie zou moeten stellen. Helaas bestaat er geen pasklare oplossing voor.
Nu, eerlijk gezegd vind ik het persoonlijk vrij walgelijk van die andere man om van je hormonenhandel, die sowieso wat op hol slaat, misbruik te maken. Ik gebruik hier het woord "misbruik" niet per ongeluk, want zo zie ik het wel degelijk.
Ik heb zelf in zulk een situatie verkeerd bijna 3 jaar geleden en kon me met geen mogelijkheid een situatie voorstellen waarin ikzelf het gezin van toekomstige ouders zou in stukken scheuren.
Maar ieders waarden en normen verschillen uiteraard.
Het leven is niet alleen liefde en vlinders. Samenleven levert geweldige momenten op, bijvoorbeeld samen de geboorte van jullie gezamenlijke kind meemaken, maar evenzeer behoren minder goede tijden ook tot een gezin.
Vlinders verdwijnen, dat doen ze altijd. Verliefdheid is vluchtig, heel vluchtig. Wat dan overblijft, of zou moeten overblijven, is standvastigheid, die persoon waar je op kan terugvallen als het met jou even wat minder gaat. Zelfs als het met beiden wat minder gaat.
Een niet onbelangrijk onderdeel van liefde, volgens mijn eenzame mening, is nu net het hoofd kunnen bieden aan die vluchtige verliefdheden die het pad van je leven kruisen. Het is misschien wel een van de belangrijkste dingen waarmee liefde kan worden gedefinieerd.
Dit kan gevoed worden vanuit mijn eigen situatie, maar het lijkt mij dat tegenwoordig nogal héél licht wordt omgesprongen met gezinnen, en dan vooral het ontbinden ervan. Schering en inslag... mode...
Ik wens je alvast heel veel sterkte, eender welke beslissing je neemt.
Eveneens echter wil ik de vader van het kindje dat je in je draagt nog meer sterkte wensen indien je zou beslissen om toch met die "nieuwe" te gaan, zijn wereld zal dan namelijk instorten, voor zijn ogen vernietigd worden.
G's
Ricky
-
ann61
Hallo Anoniemu,
als ik het goed begrijp mis je intimiteit in je relatie en vind je die nu wel bij een andere persoon. Maar vlinders in de buik, passie en het gevoel altijd bij die ander te willen zijn, dat verzwakt altijd na een tijd. Nu stel je je vragen bij je relatie maar als je bij iemand anders bent zul je dat na verloop van tijd waarschijnlijk ook doen...
Vraag jezelf af, wat zoek je in een relatie? Wat heb je en wat mis je? Wat denk je te krijgen als je met die andere persoon een relatie aangaat? Wat ga je misschien niet krijgen wat je nu wel krijgt?
Aan intimiteit valt volgens mij te werken... je hebt je vriend verteld dat je vreemd bent gegaan en toch zijn jullie nog samen. Waarschijnlijk zal je vriend door die actie ook wel begrepen hebben dat er iets niet OK is voor jou en is hij bereid om daaraan te werken. Praat erover, zoek naar oplossingen en beslis niet te vlug. Het is gemakkelijker weg te lopen dan terug te keren...
Hopelijk heb je hier iets aan,
Ann
als ik het goed begrijp mis je intimiteit in je relatie en vind je die nu wel bij een andere persoon. Maar vlinders in de buik, passie en het gevoel altijd bij die ander te willen zijn, dat verzwakt altijd na een tijd. Nu stel je je vragen bij je relatie maar als je bij iemand anders bent zul je dat na verloop van tijd waarschijnlijk ook doen...
Vraag jezelf af, wat zoek je in een relatie? Wat heb je en wat mis je? Wat denk je te krijgen als je met die andere persoon een relatie aangaat? Wat ga je misschien niet krijgen wat je nu wel krijgt?
Aan intimiteit valt volgens mij te werken... je hebt je vriend verteld dat je vreemd bent gegaan en toch zijn jullie nog samen. Waarschijnlijk zal je vriend door die actie ook wel begrepen hebben dat er iets niet OK is voor jou en is hij bereid om daaraan te werken. Praat erover, zoek naar oplossingen en beslis niet te vlug. Het is gemakkelijker weg te lopen dan terug te keren...
Hopelijk heb je hier iets aan,
Ann
-
Ramses
Communiceren jij en je vriend wel? Ik vind het eigenlijk al heel wat dat ie jou nog een kans wil geven. Of hij moet ruimdenkend zijn...
Bij je vriend is het natuurlijk lekker veilig, je kent hem immers goed en die andere jongen niet.
Misschien moet je toch eens bedenken hoe het zou zijn als het andersom was geweest als hij in jouw situatie zat. Wat zou jij dan hebben gedaan? Hem nog een kans gegeven?
Vreemdgaan is zo laag...
Bij je vriend is het natuurlijk lekker veilig, je kent hem immers goed en die andere jongen niet.
Misschien moet je toch eens bedenken hoe het zou zijn als het andersom was geweest als hij in jouw situatie zat. Wat zou jij dan hebben gedaan? Hem nog een kans gegeven?
Vreemdgaan is zo laag...
-
Abramis
Vreemdgaan vind ik ook laag, maar daar valt wel over te discussiëren.Ramses schreef:Communiceren jij en je vriend wel? Ik vind het eigenlijk al heel wat dat ie jou nog een kans wil geven. Of hij moet ruimdenkend zijn...
Bij je vriend is het natuurlijk lekker veilig, je kent hem immers goed en die andere jongen niet.
Misschien moet je toch eens bedenken hoe het zou zijn als het andersom was geweest als hij in jouw situatie zat. Wat zou jij dan hebben gedaan? Hem nog een kans gegeven?
Vreemdgaan is zo laag...
Totdat iemand met een dooddoener van formaat op de proppen komt.
Een voorbeeldje: Hoeveel keer wordt niet gezegd dat de derde persoon, waarmee 1 van beide personen uit een relatie een verhouding heeft, per definitie onschuldig is omdat die "doet en laat wat hij/zij wil"?
Dat vind ik nu echt eens pure nonsens. Niet dat er geen verzachtende omstandigheden kunnen zijn. Die derde persoon kan bijvoorbeeld helemaal niet op de hoogte zijn dat die ene in een relatie zit.
Of een persoon wordt in een relatie mishandeld, zij het psychisch, zij het fysisch, dat die troost zoekt in de armen van een ander. (maar die troost kan al snel verkeerdelijk aanzien worden als "liefde", of "verliefdheid")
Maar verder dan dat reiken de verzachtende omstandigheden niet, voor mij persoonlijk althans.
Je moet met twee zijn om een relatie te starten, maar de koppels die met twee een relatie afbreken die zullen me dunkt niet echt dichtbezaaid lopen.
Eén van beide is de pineut. Die ene wordt zonder verpinken van de ene dag op de andere bij het afval gezet, opgeruimd staat netjes, dag met het handje, hasta la vista baby, don't forget to write crocodile, get lost, sodemieter op, ... en wel liefst, ten allen koste zelfs, zonder daarover effe moeilijk te doen.