Tussen mij en mijn vriend gaat het super, we zijn echt dolgelukkig met elkaar. Elke keer beseffen we dat weer.
We zien elkaar geregeld, zo nu en dan komt hij bij mijn ouders over de vloer, voor verjaardagen en feestdagen. Dan blijft hij een weekend bij mij. zo'n weekend geeft hem ontzettend veel stress.
Dat vraagt natuurlijk om uitleg. Mijn familie is groot en ook complex, mijn familie schopt tegen allerlei structuurtjes aan. Het huis van mijn ouders ziet er bijvoorbeeld niet netjes uit, de mentaliteit is laks en communicatie is ver te zoeken.Je kan alles maken (mijn ouders zijn inconsequent en hebben totaal geen overwicht meer op het gezin, soms spreken ze elkaar zelfs tegen)Mijn ouders zijn te moe om nog in te grijpen en zitten behoorlijk vast in dit systeem. Ik en nog een aantal van mijn familie en buitenstaanders kunnen niet meer tegen dit systeem. Het systeem echter is verdomde moeilijk te doorbreken, aangezien voor alles wel een excuus wordt gezocht.In de loop van de tijd leer je je enigzins ervan af te zetten. Je probeert om de chaos heen te kijken en er wat moois van te maken.
Mijn vriend heeft het hier echt moelijk mee. Hij trekt het niet om in de drukte te zitten, hij trekt het niet om de onvolkomenheden te zien. Hij kan niet door dit alles heen kijken. Hij wordt behoorlijk gespannen als hij bij ons is en voelt zich niet welkom. Gisteravond gaf hij aan dat ik alles ben wat hij wil maar dat het verdomde jammer is dat het bij mij thuis er zo aan toe gaat. Dat doet ontzettend veel pijn.
Volgende week verhuis ik naar Belgie, ik ga daar nog een studie doen, in principe zal ik de weekenden naar mijn vriend gaan en van daar uit naar verjaardagen etc. Ik hoop dat op deze manier het voor mijn vriend relaxter word.
Ik vind het ontzettend jammer dat hij zich niet thuisvoelt in mijn familie. Ik hoop dat de toekomst hoopvoller zal zijn. Ik hoop uiteindelijk dat hij zich wel thuisvoelt en dat hij niet gestresst raakt door mijn familie.
Heeft iemand zo'n ervaring? Hoe kan het voor mijn vriend aangenamer worden bij mijn familie?
-
alleen
Jouw ervaring klinkt niet fijn.
Mijn vriend wordt door mijn ouders wel geaccepteerd, ze vinden hem leuk. Ze denken ook zo, een ieder die goed is voor mijn kind daar ben ze ook goed voor.
Ik heb wel gesprekken gehad met mijn ouders wat ze van mijn vriend vinden en aangegeven dat mijn vriend moeilijk aansluiting kan vinden, ook omdat hij niet de indruk kreeg dat mijn familie oprecht geinteresseerd in hem zijn.
Ik heb ook uitgelegd uit wat voor gezin hij komt ( hij komt uit een redelijk beschermd gezin, ouders hebben tijd voor gezin en voor elkaar, samen praten en ondernemen ze veel, het huis ziet er normaal opgeruimd uit en alles heeft een structuurtje, dus bijna tegenovergestelde van mijn familie)
en dat hij moeite heeft met het systeem waarin we leven omdat hij het idee heeft dat het zo anders kan.
Dat het probleem zo hoog ligt weten ze niet, maar is misschien voor mijn familie ook moeilijk om te begrijpen omdat ze zelf al jaren in dit systeem zitten.
Mijn vriend wordt door mijn ouders wel geaccepteerd, ze vinden hem leuk. Ze denken ook zo, een ieder die goed is voor mijn kind daar ben ze ook goed voor.
Ik heb wel gesprekken gehad met mijn ouders wat ze van mijn vriend vinden en aangegeven dat mijn vriend moeilijk aansluiting kan vinden, ook omdat hij niet de indruk kreeg dat mijn familie oprecht geinteresseerd in hem zijn.
Ik heb ook uitgelegd uit wat voor gezin hij komt ( hij komt uit een redelijk beschermd gezin, ouders hebben tijd voor gezin en voor elkaar, samen praten en ondernemen ze veel, het huis ziet er normaal opgeruimd uit en alles heeft een structuurtje, dus bijna tegenovergestelde van mijn familie)
en dat hij moeite heeft met het systeem waarin we leven omdat hij het idee heeft dat het zo anders kan.
Dat het probleem zo hoog ligt weten ze niet, maar is misschien voor mijn familie ook moeilijk om te begrijpen omdat ze zelf al jaren in dit systeem zitten.
-
inactieve gebruiker
waarom zou je je vriend daarmee opzadelen Alleen? En jezelf for that matter...Neem gewoon eens afstand. Het sop is de kolen niet waard. Familie is een 'norm' , zoek naar verwanten, gelijkgestemden, mensen waar je affiniteit mee hebt, en laat je familie voor wat het is.mijn familie schopt tegen allerlei structuurtjes aan. Het huis van mijn ouders ziet er bijvoorbeeld niet netjes uit, de mentaliteit is laks en communicatie is ver te zoeken.Je kan alles maken (mijn ouders zijn inconsequent en hebben totaal geen overwicht meer op het gezin, soms spreken ze elkaar zelfs tegen)Mijn ouders zijn te moe om nog in te grijpen en zitten behoorlijk vast in dit systeem.
-
water
Mijn vriend wordt door mijn ouders wel geaccepteerd, ze vinden hem leuk. Ze denken ook zo, een ieder die goed is voor mijn kind daar ben ze ook goed voor.
Eigenlijk lees ik dit als twee verschillende dingen.ook omdat hij niet de indruk kreeg dat mijn familie oprecht geinteresseerd in hem zijn.
Jou thuis is waarschijnlijk een heel ander thuis zijn als de zijne.
Jou thuis is en blijft zo, zijn thuis is en blijft zo.
Dat kunnen jullie niet veranderen.
Dat er dingen zijn wat niet fijn voelt voor anderen bij jou thuis, daar kun je over praten maar het blijkt dat zij zich daar het prettigst bij voelen, of in ieder geval dat het blijft zo.
Je kunt hier dus niets aan veranderen, en moet met deze situatie verder.
En misschien komt het erop neer, dat je niet zo vaak meer thuis komt.
Maar als het niet fijn voelt, en je kunt er weinig aan veranderen, dan kun je beter niet te vaak opzoeken, en doen alsof het wel fijn voelt om bij jou thuis te zijn.
Je hebt erover gepraat, wat zeiden je ouders daarop dan?
Je ouders zullen nooit zo gaan leven als zijn ouders.
Het had ook zo kunnen zijn dat jij je echt niet prettig voelde bij hem thuis, en zei "jammer, zo'n beschermd gezin en zoveel samen doen, en zoveel structuur, niks voor mij."
Jou ouders denken misschien, zo zou ik echt niet kunnen leven, en zijn ouders denken zo zou ik niet kunnen leven.
Wat is het beste, is er een beste?
Ieder gezin heeft zijn eigen leven en structuur of wat dan ook.
En dat je vriend er niet tegen kan zoals het bij jou thuis is, dat zouden zijn ouders ook niet kunnen waarschijnlijk.
Je kunt daar niet veel aan veranderen.
Alleen erover praten en accepteren zoals het is.
-
alleen
Ik heb net een gesprek gehad met mijn ouders over deze kwestie
Ik heb aangegeven dat mijn vriend moeite heeft met de drukte en het systeem. Ze luisterden aandachtig en hebben aangegeven waarom ze moeite hebben met dingen te structuren of structuurtjes aanbieden. In hun ogen wordt je van structuren afhankelijk en je hebt minder verantwoordelijkheid. Je vrijheid wordt in hun ogen door structuur beperkt.
Ik denk daarentegen dat teveel structuur je vrijheid kan beperken, door gedoceerd structuur aan te bieden maakt je naar mijn idee niet afhankelijk. Door die allergie tegen structuur kiezen ze bewust ervoor om een aantal zaken zo te laten lopen. Ik moet er wel bij vertellen dat mijn jongste broertje 18 is en oudste bijna 26. Je zou dus kunnen verwachten dat iedereen z'n verantwoordelijkheden kent en die oppakt. Daar zie ik echter nog problemen in. Door teveel vrijheid zijn mijn broertjes een beetje aan het vissen wat van hun verwacht wordt. Mijn ouders krijgen de kriebels als mensen om hun heen hebben die erg gestructureerd zijn. Met de uitleg die ze erbij gaven (ervaring over verleden) snap ik dat wel. Iets heeft in elk geval die structuurallergie bij hun opgeroepen.
Ze hebben aangegeven dit niet te willen veranderen.
Met andere woorden (niet zo geformuleerd natuurlijk door mijn ouders) mijn vriend moet zich dus aanpassen.
Mijn ouders geven ook aan dat wat ze doen niet per definitie slecht is, alles wat ze doen heeft een reden. Ik begrijp hun daarin wel, maar dan nog zou het niet mijn aanpak zijn.
Ik besef dat dit systeem stand blijft houden en wellicht voor mij al dan niet met deze vriend mogelijkerwijs in de toekomst relatieproblemen kan veroorzaken, die kans is in mijn ogen reeel en niet zomaar een angst.
Overigens de vriendin van mijn broer ervaart de drukte ook als minder prettig maar weet zich wel aantepassen. De vriend van mijn zusje komt uit een gezin tegenovergestelde van ons maar heeft z'n plekje wel gevonden. Ik heb ook de indruk dat zij veel minder moeite ervaren als mijn vriend.
Ik vind het maar lastig, maar ook lastig te accepteren als blijkt dat er niks veranderd.
Ik heb aangegeven dat mijn vriend moeite heeft met de drukte en het systeem. Ze luisterden aandachtig en hebben aangegeven waarom ze moeite hebben met dingen te structuren of structuurtjes aanbieden. In hun ogen wordt je van structuren afhankelijk en je hebt minder verantwoordelijkheid. Je vrijheid wordt in hun ogen door structuur beperkt.
Ik denk daarentegen dat teveel structuur je vrijheid kan beperken, door gedoceerd structuur aan te bieden maakt je naar mijn idee niet afhankelijk. Door die allergie tegen structuur kiezen ze bewust ervoor om een aantal zaken zo te laten lopen. Ik moet er wel bij vertellen dat mijn jongste broertje 18 is en oudste bijna 26. Je zou dus kunnen verwachten dat iedereen z'n verantwoordelijkheden kent en die oppakt. Daar zie ik echter nog problemen in. Door teveel vrijheid zijn mijn broertjes een beetje aan het vissen wat van hun verwacht wordt. Mijn ouders krijgen de kriebels als mensen om hun heen hebben die erg gestructureerd zijn. Met de uitleg die ze erbij gaven (ervaring over verleden) snap ik dat wel. Iets heeft in elk geval die structuurallergie bij hun opgeroepen.
Ze hebben aangegeven dit niet te willen veranderen.
Met andere woorden (niet zo geformuleerd natuurlijk door mijn ouders) mijn vriend moet zich dus aanpassen.
Mijn ouders geven ook aan dat wat ze doen niet per definitie slecht is, alles wat ze doen heeft een reden. Ik begrijp hun daarin wel, maar dan nog zou het niet mijn aanpak zijn.
Ik besef dat dit systeem stand blijft houden en wellicht voor mij al dan niet met deze vriend mogelijkerwijs in de toekomst relatieproblemen kan veroorzaken, die kans is in mijn ogen reeel en niet zomaar een angst.
Overigens de vriendin van mijn broer ervaart de drukte ook als minder prettig maar weet zich wel aantepassen. De vriend van mijn zusje komt uit een gezin tegenovergestelde van ons maar heeft z'n plekje wel gevonden. Ik heb ook de indruk dat zij veel minder moeite ervaren als mijn vriend.
Ik vind het maar lastig, maar ook lastig te accepteren als blijkt dat er niks veranderd.
-
water
Je kunt het niet veranderen.
Je ouders kiezen voor hun situatie, doen dit bewust en zullen dat niet veranderen.
Ze zullen dit nooit veranderen voor je vriend.
Accepteren, leren accepteren, en anders meer afstand nemen, dat zijn de enigste oplossingen.
Stop daar je energie in.
Denk je dat je ook zo gaat leven als je ouders omdat je daarmee bent opgegroeid?
Of denk je dat je vriend het niet kan accepteren?
In de toekomst leven jullie samen, zonder je ouders.
Als het goed klikt met je ouders, en je voelt je thuis bij hun, dan zul je misschien meer met hun optrekken, en dat voelt dan fijn en ideaal.
Klikt het niet of voelt het niet fijn dan zul je meer afstand nemen, en moet je niet een situatie proberen te creëeren die er waarschijnlijk niet zal komen.
Je vriend komt uit een heel ander gezin, meer beschermd en meer samen doen en praten. En hij voelt zich daar prettig bij, en zou niet anders willen.
Bij jou thuis is het anders.
Het is logisch dat hij zich daar niet echt fijn bij voelt, maar hij kan de situatie toch niet veranderen, hij kan hooguit denken dat hij dat nooit zo zou willen.
Je hebt het over drukte, komt er dan veel bezoek, zijn ze vaak druk bezig, of zijn ze druk?
Waarom denken jij en je vriend dat te veranderen?
Je had je erbij neergelegd, maar ik heb het idee dat je er problemen mee ging krijgen toen je vriend erbij kwam.
Is het zo dat je je ervoor schaamt?
Je vriend heeft er problemen mee, en dat vind je niet leuk.
Je ouders zeggen dat ze hem accepteren, en ze vinden hem leuk. Dat is toch heel wat, dat had ook anders kunnen zijn, kijk daar ook eens naar.
Nu moet je vriend alleen hen nog accepteren.
Dat is de enigste oplossing.
Je ouders zullen het niet voor hem veranderen, persoonlijk vind ik het ook absurt als ze dat zouden doen, zolang ze hem geen pijn doen en hem accepteren....Je vriend zal zich bij de situatie neer moeten leggen, zoals er zoveel andere situatie's zijn waar je je bij neer moet leggen, maar niet is wat jijzelf zou doen.
Stop daar jullie energie in.
sterkte!
Je ouders kiezen voor hun situatie, doen dit bewust en zullen dat niet veranderen.
Ze zullen dit nooit veranderen voor je vriend.
Accepteren, leren accepteren, en anders meer afstand nemen, dat zijn de enigste oplossingen.
Stop daar je energie in.
Waarom denk je dat?Ik besef dat dit systeem stand blijft houden en wellicht voor mij al dan niet met deze vriend mogelijkerwijs in de toekomst relatieproblemen kan veroorzaken, die kans is in mijn ogen reeel en niet zomaar een angst
Denk je dat je ook zo gaat leven als je ouders omdat je daarmee bent opgegroeid?
Of denk je dat je vriend het niet kan accepteren?
In de toekomst leven jullie samen, zonder je ouders.
Als het goed klikt met je ouders, en je voelt je thuis bij hun, dan zul je misschien meer met hun optrekken, en dat voelt dan fijn en ideaal.
Klikt het niet of voelt het niet fijn dan zul je meer afstand nemen, en moet je niet een situatie proberen te creëeren die er waarschijnlijk niet zal komen.
Je vriend komt uit een heel ander gezin, meer beschermd en meer samen doen en praten. En hij voelt zich daar prettig bij, en zou niet anders willen.
Bij jou thuis is het anders.
Het is logisch dat hij zich daar niet echt fijn bij voelt, maar hij kan de situatie toch niet veranderen, hij kan hooguit denken dat hij dat nooit zo zou willen.
Je hebt het over drukte, komt er dan veel bezoek, zijn ze vaak druk bezig, of zijn ze druk?
Waarom denken jij en je vriend dat te veranderen?
Je had je erbij neergelegd, maar ik heb het idee dat je er problemen mee ging krijgen toen je vriend erbij kwam.
Is het zo dat je je ervoor schaamt?
Je vriend heeft er problemen mee, en dat vind je niet leuk.
Je ouders zeggen dat ze hem accepteren, en ze vinden hem leuk. Dat is toch heel wat, dat had ook anders kunnen zijn, kijk daar ook eens naar.
Nu moet je vriend alleen hen nog accepteren.
Dat is de enigste oplossing.
Je ouders zullen het niet voor hem veranderen, persoonlijk vind ik het ook absurt als ze dat zouden doen, zolang ze hem geen pijn doen en hem accepteren....Je vriend zal zich bij de situatie neer moeten leggen, zoals er zoveel andere situatie's zijn waar je je bij neer moet leggen, maar niet is wat jijzelf zou doen.
Stop daar jullie energie in.
sterkte!
-
Jive1
alleen,
Men moet soms leren leven met toestanden die niet overeenkomen met je eigen keuze. Dat geldt zo voor iedereen!
Jij en je vriend hebben beide op een bepaald moment, door mekaar als vriend te hebben, ook overeengekomen om kontakten te hebben met familie en vrienden van elkaar, dat is allemaal heel normaal. En dat daar wel eens mensen bij zijn waar je je niet gemakkelijk bij voelt, dat is allemaal heel normaal. Ook elkaars familie, je hebt voor elkaar gekozen, maar eigenlijk niet echt voor elkaars familie. Jullie leven met elkaar is dus het belangrijkste, en als daar zaken voor in de weg staan, dan moeten jullie die gezamelijk proberen uit de weg te gaan...
Elkaars familie kunnen jullie niet veranderen. Als je er iets wil aan veranderen, dan is "je eigen veranderen" echt wel gemakkelijker dan anderen te willen veranderen.
Persoonlijk vind ik dus, dat, als jullie het met elkaar goed stellen, dat jullie dan wel hier en daar wat kunnen opofferen, als dat een beetje in de weg staat. Misschien kan je vriend ook wel een of ander opofferen om de relatie goed te houden, maar jij kan alleszins proberen de kontakten met je familie op een lager pitje te zetten. Jullie beider toekomst ligt tenslotte bij jullie zelf, en niet bij jullie beider families...
Greetz
Jive1
Men moet soms leren leven met toestanden die niet overeenkomen met je eigen keuze. Dat geldt zo voor iedereen!
Jij en je vriend hebben beide op een bepaald moment, door mekaar als vriend te hebben, ook overeengekomen om kontakten te hebben met familie en vrienden van elkaar, dat is allemaal heel normaal. En dat daar wel eens mensen bij zijn waar je je niet gemakkelijk bij voelt, dat is allemaal heel normaal. Ook elkaars familie, je hebt voor elkaar gekozen, maar eigenlijk niet echt voor elkaars familie. Jullie leven met elkaar is dus het belangrijkste, en als daar zaken voor in de weg staan, dan moeten jullie die gezamelijk proberen uit de weg te gaan...
Elkaars familie kunnen jullie niet veranderen. Als je er iets wil aan veranderen, dan is "je eigen veranderen" echt wel gemakkelijker dan anderen te willen veranderen.
Persoonlijk vind ik dus, dat, als jullie het met elkaar goed stellen, dat jullie dan wel hier en daar wat kunnen opofferen, als dat een beetje in de weg staat. Misschien kan je vriend ook wel een of ander opofferen om de relatie goed te houden, maar jij kan alleszins proberen de kontakten met je familie op een lager pitje te zetten. Jullie beider toekomst ligt tenslotte bij jullie zelf, en niet bij jullie beider families...
Greetz
Jive1
-
alleen
bedankt alvast voor de reacties,
Ik weet zeker dat ik niet zo ga leven als mijn ouders, daar ben ik niet bang voor. In relationelesfeer ben ik daar ook niet bang voor. Ik ben meer bang voor een slechte band tussen mijn vriend en mijn ouders/ familie die mij zeker wel dierbaar zijn.
Mijn eigen vader heeft zelf een slechte band met zijn schoonmoeder, als kind en nu nog steeds voel je de spanning tussen beiden en merk ik dat mijn vader zich niet op z'n gemak voelt, nog steeds na al die jaren.
Misschien begrijp je mijn angst, wie weet zal dat voor mijn vriend in de toekomst ook zo zijn en dat wil ik niet.
Mijn vriend is best koppig en eigenwijs en kan denk ik zich en zijn visie, principes, aanpak moeilijk opofferen en dus aanpassen en de bewust gekozen systeem accepteren.
Mijn familie is chaotisch druk, als iedereen er is + aanhang zitten we met 12 man aan tafel, alleen lijkt het alsof we met 50 man aan tafel zitten. Iedereen praat door elkaar heen en iedereen heeft een druk hectisch leven etc (op die manier druk)
Ik besef dat ik dit niet kan veranderen. Wat ik wel denk te kunnen veranderen is dat iedereen beseft dat sommigen niet tegen die drukte kunnen en daar rekening mee proberen te houden.
Van kleins af aan ben ik al tegen het systeem, alleen is dit nog meer benadrukt door mijn verhuizingen en natuurlijk ook door mijn vriend omdat we hetzelfde denken over het systeem. Het frustrerende is dat ik daar al jaren mee zit blijkbaar en me ervoor ben gaan schamen. Ik word bij zijn familie heel fijn ontvangen, ik wil hem hetzelfde meegeven.
Mijn familie doet hun best, meer dan dit kunnen ze denk ik niet.
om mijn familie op een lager pitje te zetten vind ik vrij lastig. Op een of andere manier voel je je voor bepaalde zaken verantwoordelijk. Nou verwacht ik met mijn verhuizing naar belgie dat ik mijn familie heel wat minder zie, dus ik kies er niet bewust voor, het gaat vanzelf.
Het opofferen wordt een grote oefening, maar hoe lang houd je dat nou vol?
Ik weet zeker dat ik niet zo ga leven als mijn ouders, daar ben ik niet bang voor. In relationelesfeer ben ik daar ook niet bang voor. Ik ben meer bang voor een slechte band tussen mijn vriend en mijn ouders/ familie die mij zeker wel dierbaar zijn.
Mijn eigen vader heeft zelf een slechte band met zijn schoonmoeder, als kind en nu nog steeds voel je de spanning tussen beiden en merk ik dat mijn vader zich niet op z'n gemak voelt, nog steeds na al die jaren.
Misschien begrijp je mijn angst, wie weet zal dat voor mijn vriend in de toekomst ook zo zijn en dat wil ik niet.
Mijn vriend is best koppig en eigenwijs en kan denk ik zich en zijn visie, principes, aanpak moeilijk opofferen en dus aanpassen en de bewust gekozen systeem accepteren.
Mijn familie is chaotisch druk, als iedereen er is + aanhang zitten we met 12 man aan tafel, alleen lijkt het alsof we met 50 man aan tafel zitten. Iedereen praat door elkaar heen en iedereen heeft een druk hectisch leven etc (op die manier druk)
Ik besef dat ik dit niet kan veranderen. Wat ik wel denk te kunnen veranderen is dat iedereen beseft dat sommigen niet tegen die drukte kunnen en daar rekening mee proberen te houden.
Van kleins af aan ben ik al tegen het systeem, alleen is dit nog meer benadrukt door mijn verhuizingen en natuurlijk ook door mijn vriend omdat we hetzelfde denken over het systeem. Het frustrerende is dat ik daar al jaren mee zit blijkbaar en me ervoor ben gaan schamen. Ik word bij zijn familie heel fijn ontvangen, ik wil hem hetzelfde meegeven.
Mijn familie doet hun best, meer dan dit kunnen ze denk ik niet.
om mijn familie op een lager pitje te zetten vind ik vrij lastig. Op een of andere manier voel je je voor bepaalde zaken verantwoordelijk. Nou verwacht ik met mijn verhuizing naar belgie dat ik mijn familie heel wat minder zie, dus ik kies er niet bewust voor, het gaat vanzelf.
Het opofferen wordt een grote oefening, maar hoe lang houd je dat nou vol?
-
Jive1
alleen,
Ik merk dat je zeer breed denkend bent, dat je de zaken duidelijk ziet, en bovenal dat je het goed meent met je vriend, je familie, met iedereen dus wel...
Je bent heus niet dom, en jij en je vriend vinden wel een modus vivendi.. Het is een kwestie van samen overleggen, en jullie komen er wel uit. Jullie moeten alleen zorgen dat de kerk wat in't midden blijft, wat afwegen dat de één niet alles moet opgeven, en de andere niets... Wan t zo zal het niet gaan.
Veel succes wens ik jullie.
Greetz
Jive1
Ik merk dat je zeer breed denkend bent, dat je de zaken duidelijk ziet, en bovenal dat je het goed meent met je vriend, je familie, met iedereen dus wel...
Je bent heus niet dom, en jij en je vriend vinden wel een modus vivendi.. Het is een kwestie van samen overleggen, en jullie komen er wel uit. Jullie moeten alleen zorgen dat de kerk wat in't midden blijft, wat afwegen dat de één niet alles moet opgeven, en de andere niets... Wan t zo zal het niet gaan.
Veel succes wens ik jullie.
Greetz
Jive1
-
water
Hiermee denk je dus, het toch te kunnen veranderen als ze het gaan beseffen.Wat ik wel denk te kunnen veranderen is dat iedereen beseft dat sommigen niet tegen die drukte kunnen en daar rekening mee proberen te houden
Dit besef je waarschijnlijk niet, want je komt er telkens op terug, dat ze iets moeten veranderen.Ik besef dat ik dit niet kan veranderen
Dit kun je ook echt niet veranderen en ook niet verlangen van iedereen.
Een voorbeeld.
Ik heb een aantal jaren gehad op verjaardagen, dat er 50 personen kwamen, waarvan 21 kinderen van 2-10 jaar.
Ik keek altijd als een berg tegen die verjaardagen op.
Wat ik kon doen was, of geen verjaardagen meer, of accepteren dat het zo is. Ik heb voor het laatste gekozen.
Ik kan toch ook niet vragen of iedereen wat rustiger wil doen op die feestjes.
Wat ik wil zeggen, jullie moeten hierin veranderen.
Dus moet jou familie maar veranderen om het leefbaar te maken.Mijn vriend is best koppig en eigenwijs en kan denk ik zich en zijn visie, principes, aanpak moeilijk opofferen en dus aanpassen en de bewust gekozen systeem accepteren.
Het probleem ligt bij je vriend, die zal 'moeten' veranderen.
En als dat niet gebeurd, krijg je inderdaad dezelfde situatie als je vader met zijn schoonmoeder.
Zo te lezen, kan je vriend het niet makkelijk, en heeft er geen zin in om te veranderen, er anders tegenover te staan. Hij zal dan ook elders wel dit probleem hebben, want het leven is nou eenmaal geven en nemen.
Dat zal in jullie relatie toch ook zo zijn, daar zal hij toch ook moeten opofferen.
Als je iets accepteert zoals het is, en je hebt het er voor over, dan is het opofferen vanzelf niet zo zwaar.Het opofferen wordt een grote oefening, maar hoe lang houd je dat nou vol?
Daar moeten jullie naar toe, zover zijn jullie niet.
Jullie komen er telkens op terug dat het toch wel anders kan.
Dat jullie allebei niet zo zullen gaan leven straks, dat wil niet zeggen dat je ouders dus zich maar moeten aanpassen.
Dat jij bij zijn ouders hartelijk wordt ontvangen en dat je dat prettig vindt, dat wil niet zeggen dat jou ouders dat dan ook maar zo moeten doen.
Jou ouders accepteren je vriend, en doen het op hun eigen manier.
Ze zijn blij met jou en je vriend. Geniet van de leuke dingen, zolang ze er zijn. En de rest krijg je op de koop toe.
Ik moet er niet aan denken dat ik straks een schoondochter krijg, die dingen hier wil veranderen thuis.
Als jij straks met je vriend samen woont, je krijgt kinderen. En hun aanhang vindt dat maar niks die structuur, en je dingen. Zou jij dat gaan veranderen voor je schoon-dochter/zoon?