Ik zal jullie even kort uitleggen.. Waar ik het meest mee zit.
Ik weet echt niet wat ik moet doen.
Ik heb nu meer dan een jaar een vriend. In het begin ging alles wel fijn, maar meteen na een paar maand.. Gedonder in de glazen.
Hij had 2 meiden leren kennen via internet.
Zij hadden zoveel problemen dat Me buiten beeld viel.
En ik ben een nieuwsgierig typ, het liefst alles meteen duidelijk, en dat kan voor beide partijen vrij frustrating zijn.
Het ene meisje is nu volkomen uit zijn leven verdwenen. Al meer dan een jaar.
Nadat hij achter mijn rug om met haar had afgesproken, heeft hij er geen contact meer mee gehad, en ik ben blij toe.
Maar dat andere meisje.. Is een zwaar ander verhaal.
In het begin zag ik er nog niet zoveel kwaad in. Ik vond het niet leuk.. Dat niet, helemaal niet.
Maar ik heb hem nooit echt iets verboden.
Hij heeft haar zelfs op mijn kosten voor de eerste keer ontmoet in real life. Ik dacht dat het hem goed zou doen.
Het is ook zo, dat mijn ouders onze relatie totaal niet goedkeuren,
en aangezien ik nog steeds thuiswoon heb ik maar te luisteren volgens hun.
En ergens.. Hebben ze gelijk.
Maargoed. Het hele jaar hadden mijn vriend en ik onze ups en downs. Maar zoals iedere relatie dat wel heeft denk ik.
Tot aan maart.. Hij wilde er een punt achter zetten.
Er was geen ander meisje, maar hij kon gewoon niet meer.
Uiteindelijk hebben we besloten even afstand te nemen, en daarna zouden we een nieuwe start proberen te maken.
Ik zeg: Proberen...
Het feit dat hij en dat meisje zo close waren vond ik totaal niet prettig. Ben me er steeds meer aan gaan ergeren.
Ben van mezelf vrij onzeker, en als hij dan een valentijnskaartje van haar krijgt waarin ze zo ongeveer haar liefde voor hem verklaart...
Hij heeft hem volgens mij wel weggegooit.. Mjah..
Maart is echt een klotemaand geweest.
Opnieuw proberen lukte voor mij toch niet.. Omdat ik niet het gevoel had dat alles weg was, dat weg moest zijn.
Hij ging op wintersport, ik had haar daarvoor al toegevoegd op msn.
Ik hoorde dan van haar dingen die hij meemaakte. Met mij nam hij geen enkel contact op.
Ik was boos.
Toen hij terug was, ging de 'crisis' door.
Mijn ventje was mijn ventje niet meer.
Een paar week later, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ik heb 2 msngesprekken van hun gelezen. Wat ik toen las..
Ik werd kwaad.. Alleen maar seks, seks, seks.
Af en toe van beide kanten: neuken?
Zomaar voor de lol.
En wat nog het ergste was voor mij.
Diezelfde avond hebben hij en ik nog een gesprek gehad over haar.
Hoe ik haar zag enz enz. Hij zei ook: Ik zie haar als een vriendin en niet meer. Maar ik kon het ergens gewoon niet geloven.
En mijn gevoel werd bevestigd... Zo ga je niet met "een" vriendin om.
Andersom ook niet. Respect moet er zijn, van weerskanten.
Eerst ontkende hij: "Ik vind haar niet aantrekkelijk. Maar ze is wel mooi."
As a matter of fact; she's real ugly.. '
Dus ook niet goed voor mijn ego..
Maargoed.. Ook heb ik naaktfoto's gevonden van haar, meer dan 1..
De verklaringen die ik haar vroeg; de smsjes, de foto's de gesprekken. Achteraf blijkt: alles gelogen.
April voorbij inmiddels..
Hij gaf mij te kennen dat hij naar haar toe zou gaan, ik werd helemaal hysterisch. Ik had dat achteraf niet moeten doen.
Maarjah.. Mijn eerste reacties zijn vaak zo explosief dat ik ze zelf niet eens tegen kan houden.
Hij zou met een maat gaan. Toen zijn maat ging, is hij niet meegegaan omdat hij, naar hij zegt, bij mij wilde blijven, omdat we toen wat te vieren hadden.
Het weekend later is hij alleen gegaan.
Hij heeft het niet recht in mn gezicht gezegd..
Meneer was te laf, en "bang" voor mijn reactie.. Gek eh..
Dat ik wederom zou gaan trippen..
Hij dus gegaan. Is een dag, een nacht en dag gebleven.
Het was een belofte, en hij verbreekt die niet.
Toen ik hem belde, was het niet hij.. Hij was zo anders.
Mijn gevoel zei mij, toen hij terug was, dat ik niet moest stoppen met zoeken. Er was iets dat ik niet wist. Ik moest doorgaan.
En dat heb gedaan. Ik heb er geen spijt van.
Tot het laatst heeft hij ontkent. Maar uiteindelijk toegegeven.
Hij was met de slet naar bed geweest.
Enjah een slet is het, want met hoeveel mannen zij al niet in bed heeft gelegen.. Ik weet niet alles, maar wat ik weet is genoeg.
Ik heb hem ook uitgescholden dat hij goedkoop is, en een slet, dat ik hem veracht enz enz.
Mijn woorden hebben hem wel pijn gedaan.
Maar zijn daden mij.
Nu zullen jullie misschien denken: wat is het probleem?
Dumpen die handel.
Maar.. Dat kan ik niet. Ik heb hem geslagen en uitgescholden, maar ik heb ook troost gezocht, we hebben elkaar getroost.
Ook nu het thuis zo kut gaat, hij troost mij.
Ik vind hem nog steeds zo lief, terwijl het eigenlijk niet zou kunnen..
Of zou mogen misschien.
Ik hou ontzettend veel van hem. Hij zegt steeds dat hij mij niet waard enz enz enz. Dat hij zelfmoord wilde plegen..
Dat gaat mij dus te ver.. Jezelf iets aandoen. Omdat je mij zoveel pijn doet.
Al die tijd.. Werd mij de schuld in de schoenen geschoven;
hij zei: "Ik heb je de waarheid verteld, en als ik dat weet, dan kan het mij aan een bal roesten wat een ander ervan vind."
Mooie instelling, maar niet als je liegt. Dat steekt mij..
Zij, dat meisje, heeft zich ook anders voorgedaan dan wie ze dus eigenlijk voor hem is.
Zijn kijk op haar is veranderd, hij voelt zich misbruikt.
Maar ik vind het erg dat ik aan mezelf ben gaan twijfelen.
Ben ik echt zo'n zeikwijf? Is mijn gevoel niet juist?
Mijn zelfbeeld.. Nog verder gedaald richting het 0-punt..
En nee.. Geen files tegengekomen. Het ging heel snel allemaal...
Mijn vraag is nu.. Wat kan ik het beste doen..? Gewoon afstand nemen, voor een poos of voor altijd..? Kijken of hij na een jaar nog steeds bij me terugkomt?
Moet ik gewoon verder gaan? Het hem vergeven, en doen alsof er nixx gebeurd is.
Het vertrouwen is grotendeels weg..
En sorry.. Echt kort is het niet geworden
Kus...