Gebruikersavatar
Mik
Berichten: 4
Lid geworden op: 19 jun 2019 13:00

levensmoe (trigger)

Al sinds mijn kindertijd worstel ik met een laag zelfbeeld. Als oorzaken zie ik een autoritaire, verbaal agressieve vader met een alcoholprobleem, een moeder die niet in staat is tot empathie en ben ik erg gepest sinds de lagere school. Mijn zus ontwikkelde al vrij jong ernstige psychische problemen, waardoor alle aandacht naar haar ging en ik me nog meer ben gaan afsluiten. Daardoor ben ik me eenzaam en angstig gaan voelen. Ook zijn er in mijn familie heel wat mensen met psychische problemen, wat maakt dat ik genetisch belast ben.
Ik heb al van jongsaf verschillende depressies doorgemaakt. Steeds wel getriggerd door negatieve gebeurtenissen en overmatige stress. Tot mijn dertigste heb ik tijdens die zware depressies ook pogingen tot zelfdoding ondernomen. Telkens op een andere manier omdat de vorige niet lukte. De laatste was gelukt, maar men heeft mij kunnen reanimeren. Ik heb er wel fysieke letsels aan overgehouden.

Door lange intensieve therapie heb ik mijn zelfdestructieve mechanismen kunnen ombuigen.
De laatste jaren zit ik echter terug in een depressie die schommelt van mild naar zeer zwaar. Momenteel heb ik het zeer zwaar en is de gedachte aan zelfdoding weer heel aanwezig. Hetgeen me nu tegenhoudt (en 14 jaar geleden nog niet) is dat ik nu een kind heb. Ik voel mij verantwoordelijk voor hem en wil hem liefst geen trauma bezorgen. Maar de gedachten worden alsmaar concreter. Ik heb momenteel totaal geen levensvreugde meer. Ik heb therapeutische hulp en neem al 6 maanden terug antidepressiva maar die lijken deze keer niet te helpen.

Heeft er iemand soortgelijke ervaring? Wat erkenning of begrip zou helpend kunnen zijn. Wat heeft er jullie kunnen helpen in soortgelijke omstandigheden?
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: levensmoe (trigger)

Warm welkom Mik op het forum. :)

Ik hoop dat dit een plek voor je zal zijn of gaat worden waar jij je verhaal kwijt kan, eventueel steun kan vinden, ontspanning kan krijgen en waar jij je thuis gaat voelen. Je hebt in ieder geval al gebruik gemaakt van één van de forumgedeelten en daar alvast een stukje van je verhaal verteld. Dat verhaal is heftig, moeilijk, maar het is heel dapper dat je het opschrijft en dat je de moed hebt om te vertellen dat het nu echt even weer veel minder gaat. Dat is geen schande. Het is juist goed dat je het deelt. En ook al lucht het misschien alleen maar een beetje op, dat is al iets.

Je schrijft dat je therapeutische hulp hebt. Dat lijkt mij in ieder geval heel positief. Hoe kijkt de hulpverlening naar je verhaal, heb je al gezegd dat je het gevoel hebt dat het opnieuw steeds slechter gaat? En heb je al gezegd dat je het idee hebt dat de medicatie die je nu neemt minder z'n werk doet? Dat zou natuurlijk kunnen, maar daarom is het wel belangrijk dat uit te spreken, zodat ze het misschien wat kunnen aanpassen, bijstellen, of andere medicatie kunnen voorschrijven. Het ligt voor een deel, hoe lastig soms ook, aan communicatie over het geheel. En een stukje samenwerking.

Het is goed dat je benoemd dat je je zoon geen traumatische ervaring aan wil doen. Hoe gek dat misschien ook klinkt nu, dat is hoopvol.
Dat betekent vaak voor een deel ook dat je het liever echt anders wil, dan dat je echt dood wilt. En het is heel begrijpelijk dat je heel graag hebt dat de situatie anders is. Van je af schrijven zou kunnen helpen om moeilijke momenten door te komen. Dat is wat je nu ook aan het doen bent. Je deelt je verhaal. Belangrijk is te kijken, in stappen, hoe nu verder.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Mik
Berichten: 4
Lid geworden op: 19 jun 2019 13:00

Re: levensmoe (trigger)

Dankjewel voor je snelle reactie. Geeft toch een beetje het gevoel er niet alleen voor te staan
Gebruikersavatar
Lena C.
Berichten: 668
Lid geworden op: 07 jan 2019 15:44

Re: levensmoe (trigger)

Hoi Mik, welkom op dit forum.

Ik zit in dezelfde omstandigheden en heb ook een kind. Het kind is ook nog eens compleet afhankelijk van mij, omdat het verstandelijk beperkt is. Ik ben ook onder behandeling. Ik heb echter geen oplossing voor je, sorry. Ik ben ook zoekende. Maar als je erover wil praten, dat kan hier wel.

Afbeelding
Demons run when a good man goes to war
Gebruikersavatar
Mik
Berichten: 4
Lid geworden op: 19 jun 2019 13:00

Re: levensmoe (trigger)

Hey Lena,
Dankjewel voor je reactie.
Herkenning en erkenning kan al helpend zijn.
Jij ervaart nog een extra moeilijkheid doordat je kind erg zirgbehouvend is. Die verantwoordelijkheid zal zwaar wegen, denk ik. We kunnen i. Onze toestand al niet goed voor onszelf zorgen en dan weegt de zorg voor iemand anders, ook al zie je ze dolgraag, heel zwaar.
Ik heb veel geluk dat ik een gezond kind heb. En hij is al 10 jaar en is dus al wat zelfstandiger.
Ik hoop voor ons beiden dat we snel terug wat levensvreugde mogen ervaren, al is het maar in kleine porties en in kleine gebaren of dingen.
Gisteren had ik bijvoorbeeld een vriendelijke cassière in de supermarkt en dat stemde me echt even gelukkig. Dankbaar zijn voor kleine, korte molentjes is voor mij helpend. Maar als de donkerte mij weer in beslag neemt de dag erna, slaag ik er niet in om die momentjes te kunnen vasthouden.
Liefs
Gebruikersavatar
Lena C.
Berichten: 668
Lid geworden op: 07 jan 2019 15:44

Re: levensmoe (trigger)

Hoi Mik,

Wat mooi dat die kleine dingen zoals een vriendelijke winkelbediende je zo kunnen helpen. Als je dat soort momenten kunt waarderen voor wat ze zijn, zit er nog steeds wel iets in je dat het leven waardeert.

Ik kan ook van kleine dingen genieten, soms, maar vaak wordt dat gevolgd door een stroom van negatief denken dat al het goede weer ongedaan maakt.

Ik hoop ook voor jou dat je meer levensvreugde mag ervaren en dat je de oorspronkelijke bron mag terugvinden van waaruit die waardering voor het leven soms nog wil ontspruiten.

Wat mij geholpen heeft de afgelopen tijd, is mezelf realiseren dat de gevoelens van grote misère van voorbijgaande aard zijn. Elk gevoel komt en gaat. Soms duurt het lang en is het taai, maar het passeert.

Liefs,
Lena
Demons run when a good man goes to war

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”