Ik ben een man van begin 40. Ik ben vrijgezel en ben dit ook altijd geweest. Ik zie er ook gewoon niet goed uit. Vanaf mijn puberteit gaf dit problemen en ben ik sociale situaties beginnen mijden. Ik schaamde me voor mijn uiterlijk. Door een hormonaal probleem in mijn puberteit is ook mijn geslachtsdeel onvoldoende gegroeid en ik heb een te kleine penis. Ik heb me vanaf mijn puberteit beginnen neerleggen bij een leven alleen. Ik schaam me niet alleen voor hoe ik er uitzie, maar gewoon ook voor wie ik ben. Ik voel me minder dan anderen, duw me wat weg, heb het gevoel weinig betekenis te hebben.
Op zich functioneer ik nog ok. Ik heb werk, vrienden en ben meestal ook wel humoristisch en niet onaangenaam gezelschap. Maar elke sociale gelegenheid blijft toch wel een uitdaging. Thuis, op mijn eentje, daar liggen de enige momenten dat ik me soms op mijn gemak voel. Ik kruip veel weg. Ik laat mensen ook gewoon niet te dicht komen uit schrik voor afwijzing en heb ook moeite om vriendschappen consequent te onderhouden.
Ik word helemaal niet snel verliefd, maar verliefdheid geeft wel grote problemen. Ik val instant in depressie en dat is vorig jaar ook weer gebeurd. Ik werd verliefd op een collega. Heb het haar nooit gezegd en voor mij is verliefdheid het sein om mezelf weer verder weg te duwen en de gevoelens te onderdrukken. Ik moet me ook geen illusies maken of zo, ze is een getrouwde vrouw en sowieso out of my league. Maar de confrontatie met wat ik niet heb, met wat niet kan, maar wat ik wel als een gemis in mijn leven ervaar, weegt. Ik geraak ook niet goed door de depressie door.
Ik mis zingeving, ervaar leegte. Weet het soms even niet.