Gebruikersavatar
Spablauw
Berichten: 7
Lid geworden op: 28 aug 2016 11:30

Onzeker, moeite met mezelf zijn.

Hallo,

Sorry als dit een erg lang verhaal gaat worden, ik krop al lang mijn gevoelens weg maar vandaag wil ik mijn hart even luchten.

Ik ben 3 jaar geleden naar het buitenland verhuisd met mijn familie, ik was destijds net 16 jaar geworden, heb mijn hele jeugd in Nederland gewoond en had al mijn vrienden daar. Ik was 16 dus begon ook al hier en daar een wat uit te gaan en had het erg leuk.

De dag na m'n diploma uitreiking van de middelbare school was het dan zover, ik zou officieel vertrekken naar het buitenland waar de rest van mijn familie al een half jaar zat, ik heb mijn middelbare school in Nederland afgemaakt.
Vanaf de dag dat ik aankwam heb ik het erg moeilijk gehad, ik heb van kinds af aan al snel angst voor dingen en nieuwe situaties die ik niet ken maar ik probeerde dit gevoel te vergeten en begon mijn nieuwe leven op te bouwen want diep van binnen heb ik het wel altijd erg graag gewild en zag ik het als een ervaring rijker om naar een nieuw land te verhuizen met een andere cultuur, taal, enzovoort...
Toen ik aankwam was het zomervakantie, ik heb heel de zomer mijn ouders geholpen met het opzetten van hun nieuwe bedrijfje en hier en daar gingen we eens naar een feest in de buurt om ons gezicht te laten zien samen met mijn broers en zussen waarvan 1 gelukkig zijn rijbewijs had en we dus ook eens ergens naartoe konden aangezien wij in een erg uitgestrekt gebied zijn gaan leven.

Na de zomer ging ik voor het eerst naar school, het rare gevoel wat ik had toen ik net aankwam was er nog steeds maar ik bleef het negeren en probeerde een zo normaal mogelijk leven te leiden. Het gevoel wat ik had en overigens nog steeds heb is heel moeilijk te beschrijven maar voor mij is het alsof ik steeds tegen mezelf blijf zeggen dat er betere tijden aankomen waarin ik me weer net zo goed ga voelen als dat ik in Nederland net voordat ik vertrek deed. In mijn hoofd ben ik continue bezig met de toekomst en vergeet ik te leven in het heden. Hierdoor heb ik ook nooit opengestaan voor nieuwe dingen, heb mezelf altijd ingehouden en niet aan mezelf gedacht. Ik wou nooit naar feestjes in de buurt, was in gedachten altijd ergens anders mee bezig en hield mezelf altijd in omdat ik dacht dat ik het niet leuk zou vinden, er tegenop keek om met nieuwe mensen bevriend te worden of uit angst voor de mening van anderen (met name mijn eigen familie).

Ik mistte mijn leven in Nederland heel erg.
Hier in mijn nieuwe huis ging ik 's morgens naar school en kwam 's avonds terug, keek een film en ging slapen, een saaie eentonige vicieuze cirkel... Op school had ik weinig sociaal contact, natuurlijk was de taal in het begin moeilijk maar ik moet wel zeggen dat ik achteraf nooit het gevoel heb gehad dat ik buitengesloten werd, ik denk dat als ik er iets meer voor had opengestaan dat ik een veel leukere tijd had kunnen hebben, ben ik nu ook achter.
In de weekenden was ik altijd thuis, zag ik op mijn telefoon foto's voorbijkomen van mijn vrienden uit Nederland die aan het feesten waren of een leuke tijd hadden, enzovoort.... terwijl ik alleen op mijn kamer zat te piekeren.

Het jaar daarop ging al iets beter, ik koos een richting op school, werd bevriend met mijn klasgenoten en voelde mezelf al iets meer betrokken maar ik deed nog steeds geen enkele moeite om een sociaal leven te krijgen buiten school. De dagen zagen er nog steeds hetzelfde uit en het werd steeds moeilijker en saaier.

Mijn laatste jaar (vorig jaar) was een beetje hetzelfde als mijn 2e jaar, ik kon het erg goed vinden met mijn klasgenoten maar buiten school gebeurde er nog niet veel.
Pas aan het einde van het schooljaar begon ik een beetje los te komen, ik werd hier en daar uitgenodigd voor een feestje en ben ook gegaan en ben hier achteraf erg blij om, in het bedrijf van mijn ouders zijn nu ook 2 meiden komen werken voor van de zomer waar ik het ook erg goed mee kan vinden.

Nu zou je denken waarom ik dit verhaal nu vertel en denken dat het allemaal is goedgekomen maar ik heb er van binnen erg veel last van dat ik me zo heb gedragen de afgelopen 3 jaar, ik heb me 3 jaar lang ingehouden, de 'voorbeeldige zoon' geweest die geen gekke dingen doet zoals feestjes, alcohol en drugs, enzovoort maar dit begint wel een beetje te knagen van binnen.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb er totaal geen behoefte aan om ieder week end een joint te roken of wat dan ook maar je moet ook kunnen leven en hier en daar eens een leuke tijd hebben met vrienden doet wonderen.

Ik weet dat het mijn eigen schuld is dat ik mezelf zo heb opgesteld maar ik heb er enorm spijt van en hoop dan ook anderen te helpen met mijn verhaal.

Waar ik wel nog steeds mee kamp, en dat is al mijn hele leven zo geweest is dat ik iedereen tevreden wil houden, ik gedraag me altijd zoals mensen willen dat ik ben en dat heeft mij ook tegengehouden om mezelf te zijn en eens een keer los te gaan of om mijn mening te geven. Ik heb altijd maar mijn gevoelens weggestopt en nooit echt aan mezelf gedacht.
Ik kom uit mijn vaders vorige relatie en heb dus 2 stiefbroers en 1 zus die mij altijd een beetje hebben gezien als de sukkel van de familie, mijn echte moeder was altijd erg netjes en een beetje kakkerig en mijn stiefbroers en zus waren het compleet tegenovergestelde, dit was dan ook de reden dat mij vader weg is gegaan bij mijn moeder aangezien mijn vader totaal niet kakkerig was of saai. Ik ben wel altijd goed geaccepteerd door mijn stiefbroers en zussen ondanks het enorme verschil qua innerlijk. Ik ben ook erg veranderd in een positieve zin.
Toen ik 15 was begon ik hier en daar eens uit te gaan en al gauw te merken dat ik qua feesten wel veel op mijn vader leek, ik was altijd erg sociaal en stond volop te dansen (En daar had ik geen alcohol voor nodig zoals vele zich misschien afvragen of het daar door kwam) dit hebben mijn stiefbroers en zussen nooit geweten en tot op de dag van vandaag ga ik nog door als de sukkel van de familie, nu is dit helemaal niet bedoeld als pesten of gemeen zijn en is het ook wel eens grappig maar ik vind het niet leuk om zo gezien te worden aangezien ik diep van binnen helemaal niet zo ben! Maar vind het ook moeilijk om hun ongelijk te bewijzen aangezien ik me altijd heb gedragen hoe hun denken dat ik ben en enigszins voelt dat veilig, dan kan ik ook niks verkeerd doen denk ik altijd maar.

Ik weet ook dat dit niet goed is maar dit is een punt waar ik nog steeds erg veel moeite mee heb...

Als voorbeeld, 1 van die meiden die op de camping is komen werken is best een leuke meid en ik heb het gevoel dat het wel klikt tussen ons, we kunnen het goed met elkaar vinden en ik voel me erg op mijn gemak bij haar, iets wat ik al lang niet meer gevoeld heb.
Mijn oudere stiefbroer en zus werken niet meer op de camping maar weten wel dat zij er werkt dus er werden al grapjes gemaakt enzovoort in onze familiechat of dat dat meisje misschien iets is voor mijn jongere stiefbroer die 17 is en zij is ook 17 en ik 19.
Ondanks het leeftijdsverschil van 2 kleine jaren voel ik wel dat ze al ver is voor haar leeftijd en ze heeft mij verteld dat ze ook op oudere jongens valt.
Ik vind het dan jammer dat ik meteen buiten het plaatje word gehouden door mijn stiefbroers en zussen en mijn ouders die dan zo tegen mijn jongere stiefbroertje van 17 zitten te zeggen of dat dat meisje niks voor hem is. Natuurlijk snap ik het enigszins wel, leeftijdsgewijs is het de meest logische keus en heb ik ook niet bepaald de reputatie om meisjes te versieren maar ik heb niet echt het idee dat mijn stiefbroertje haar ziet zitten en andersom ook niet maar goed daar mag ik niet over oordelen.
Dit maakt het voor mij wel moeilijk om mezelf te zijn bij haar, ik wil het liefst dat mijn ouders en stiefbroers en zussen er het minst vanaf weten dus houd ik me vaak in in haar bijzijn wat erg jammer is.

Waar het dus op neerkomt is dat ik mezelf niet durf te zijn tegenover in het bijzijn van mij familie uit onzekerheid... Dit heb ik niet in het bijzijn van mijn vrienden, ik heb dan ook vaak het gevoel dat ik in 2 werelden leef hoewel ik er graag 1 van zou willen maken.

Voor degene die zover zijn gekomen, dankje voor het lezen en mocht iemand tips hebben, graag!

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”