Gebruikersavatar
Dori
Berichten: 1
Lid geworden op: 09 apr 2018 20:04

Story of my life...

Ik ben 26 jaar en opgegroeid met mijn ouders en zusje. Als kind maakte ik veel ruzie met mijn zusje. Ik herinner me dat mijn ouders vroeger vaak boos op mij/ons waren als we geluid maakte. Zowel als ik ruzie maakte met mijn zusje, als wanneer we hard lachte. Later leerde ik dat mijn vader een ernstige depressie had waarbij hij het leven niet meer zag zitten. Hierdoor raakte ook mijn moeder in een depressie.

Toen ik 11 jaar was, overleed mijn opa. Ik heb mijn opa dood op de grond zien liggen. Ik zag hoe mijn moeder mijn opa probeerde te reanimeren en hoe mijn oma volledig in paniek, huilend op de bank zat te schreeuwen. Vervolgens is iedereen met de ambulance vertrokken en ben ik achtergebleven.

Later toen ik 16 jaar was, leerde ik de uitgaanswereld kennen. Op een avond was ik bij een van mijn ‘vrienden’ op zijn verjaardag. Ik weet niet meer waarom maar hij heeft mij mee naar boven genomen en heeft daar dingen met mij gedaan waar ik nu nog steeds last van heb.

Een jaar later, op mijn 17, vroeg een oud klasgenoot of ik op een reüniefeestje van onze oude klas bij hem thuis wilde komen. Eenmaal daar bleek dat hij andere plannen had en dat er geen reünie was. Hetzelfde als wat er een jaar eerder gebeurt was, gebeurde nu helaas weer.

Tegenwoordig ben ik vooral angstig om alleen te zijn, voel ik me niet prettig in het gezelschap van mannen, schrik snel, ben ik somber, vergeetachtig, heb last van nachtmerries, ben moe en heb nergens zin in. Intiem zijn met mijn partner zit er absoluut niet in. Ik wil dat echt niet, heb ook absoluut die behoefte niet.

Nu weet ik niet wat ik met deze problemen moet. Stel ik me aan? Ben ik er gewoon teveel mee bezig? Gaat dit vanzelf over? En wat als ik hulp zoek? Moet ik dan uitgebreid over deze problemen gaan praten? Ik wil die pijn en dat verdriet niet voelen. En hoe gaat dat op mijn werk? Nemen ze mij nog wel ergens aan als ze van deze problemen weten?
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Story of my life...

Dori schreef: 09 apr 2018 20:12 En wat als ik hulp zoek? Moet ik dan uitgebreid over deze problemen gaan praten? Ik wil die pijn en dat verdriet niet voelen.
Als je hulp zoekt zullen mensen je verhaal en je klachten serieus nemen. Het is begrijpelijk dat je de pijn en het verdriet niet meer wilt voelen, maar je professionele hulpverleners zullen je alleen kunnen helpen als jij je problemen durft te bespreken.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Story of my life...

Beste Dori,

Heftig. Om maar met de deur in huis te vallen wat antwoorden op je vragen.
Stel ik me aan?
Nee. Er zijn dingen in je leven gebeurt waar jij last van hebt. Dat is niet aanstellen. Het klinkt zo ontzettend hard naar jezelf toe als of je van jezelf niet mag aangeven waar jij last van hebt. Daarom vind ik het knap dat je aangeeft waar je last van hebt.
Ben ik er gewoon teveel mee bezig?
Nee. Zoiets lijkt mij niet dat je het kan uitzetten.
Gaat dit vanzelf over?
Nee. Dat lijkt mij niet. Het lijkt mij een goed plan om er iets mee te doen.
En wat als ik hulp zoek? Moet ik dan uitgebreid over deze problemen gaan praten? Ik wil die pijn en dat verdriet niet voelen.
Hoe wil je het verleden verwerken als je er niet over praat? Kan mij voorstellen dat het te heftig is om het voor je te houden. Zoiets moet eruit / druk van de ketel. Uiteraard bepaal jij waar je over praat en waar niet over praat. Je kan ook aangeven aan de psycholoog als iets te heftig is. Ga er wel vanuit dat het stapje met stapje is en niet alles gelijk in één keer. Ik denk wel dat je de boel opnieuw beleefd als je erover praat, maar dat wil niet zeggen dat alles hetzelfde is als toen. Als je hulp zoekt lijkt mij dat daar een vorm van begeleiding bij is.
En hoe gaat dat op mijn werk? Nemen ze mij nog wel ergens aan als ze van deze problemen weten?
Je kan gewoon aangeven dat je van veel dingen last (dus niet uitleggen wat of het algemeen houden) hebt uit het verleden en dat je daarvoor hulp hebt gezocht. Daar is niets ergs aan. Het toont ook daadkracht: jij hebt een probleem en je zoekt zelf de oplossing. Een teken dat je aan jezelf denkt En dat je aan jezelf wilt werken, d.w.z. investeren. Nu de werkgever nog. En wellicht is er wat af te spreken.
Understand: you been understood

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”