Hallo iedereen, mijn naam is Shyanne en ik ben 20 jaar.
Alvorens ik beschrijf hoe ik mij nu voel zal ik even een beschrijving doen van mijn leven.
Mijn ouders zijn vrijwel na mijn geboorte uit elkaar gegaan. Op mijn 4e leerde mijn moeder een man kennen die best agressief was. Ze hadden vaker ruzie en ik deed dan dingen als onder tafels en kasten schuilen. Toen ik opgroeide leefde ik in een constante angst voor hem, in een huis waar geestelijke mishandeling als normaal werd beschouwd. Op mijn twaalfde kon ik het niet meer aan en ik nam een overdosis slaap tabletten in. Voor mij maakte het niet uit als ik dood ging of gewoon even ziek genoeg werd om de situatie thuis niet mee te hoeven maken. Ik kwam toen onder behandeling van de psychiater maar, durfde niet over de situatie thuis te praten dus er kwam geen verandering. Na een poos begon in mezelf te snijden en te branden. Het hielp heel wat met de emotionele pijn (die veroorzaakt werd door constante ruzie), het feit dat ik alsmaar gekleineerd, geschreeuwd enz werd.
Mijn moeder had in de tussentijd (ondanks heet feit dat ze geen ideale partner had) nog 2 kinderen verwekt. Eindstand zijn ze gescheiden en ik was er heel blij om. Na enkele jaren en heel wat vriendjes leerde mijn moeder iemand kennen. Na ongeveer 2 maanden pakte zij haar tassen en verhuisde ze naar hem (ik was toen 17). Ik bleef alleen achter, moest uitzoeken hoe verder en mijn broertje/zusje moesten met hun vader blijven die hun ook emotioneel mishandelde en verwaarloosde. Zij was gelukkig en werd zelf weer zwanger.
Dat was toen ik weer super depressief werd, mezelf begon te snijden en te branden, slaap problemen had en paniek aanvallen kreeg.
Ik werd door verwezen naar de psychiater maar, ik voelde aan dat ik toch niet genezen was. Enkele maanden kwam ik onder behandeling van de psycholoog en na enkele sessies had ik het gevoel de wereld weer aan te kunnen.
Nu ben ik weer een aantal maanden verder en ik heb het gevoel gek te worden. Het zit me dwars dat:
- Ik geen contact met mijn moeder heb (ze ziet niet in dat haar daden niet door de beugel kunnen en dat vind ik onvergefelijk)
- Het lijkt alsof mijn leven nergens naar toe gaat (ik ben best intelligent en ik wil zoveel bereiken maar, toch lukt het mij niet een studie te kiezen waar ik 100% zeker van ben dat het de juiste is)
- Ik niet op mijn vader kan rekenen (die belooft mij sinds klein dat ie er voor me zal zijn maar, er komt nooit wat van terecht)
- Ik geen normale relaties kan vormen (ik heb geen vrienden en dat komt door het feit dat mijn ex stiefvader dat verbood. Toen ik ouder werd leek het haast onmogelijk voor me om relaties te vormen en te behouden. Ook met liefdesrelaties gaat het mis. Ik word heel gauw verliefd en vind het leuk omdat het lijkt alsof ik controle heb. Na een tijdje vind ik het saai en verbreek ik het contact)
Zodra er nu een klein ding gebeurt raak ik gefrustreerd en begin ik te huilen. Niet alleen om wat zich voor heeft gedaan maar, ook om de bovengenoemde dingen en alle andere dingen die mis gaan. Ik heb dan het gevoel dat alles alsmaar mis gaat en mijn leven geen zin heeft. Als zo een episode zich voor doet op straat word ik paniekerig, begin ik te huilen en wil ik voor een auto lopen om alles te laten stoppen. Het lijkt werkelijk alsof ik gek word en ik word er verschrikkelijk bang van vooral omdat ik niet weet wat er met me gebeurt. Als het thuis gebeurt sla ik mezelf vaak genoeg totdat de fysieke pijn de emotionele overheerst. Ik denk er dan ook vaak genoeg aan mijn polsen door te snijden zodat er een eind aan komt. Na een poos voel ik mij weer ``normaal``. Dit doet zich nu ongeveer 3 keer per week door.
Ik weet niet als ik het moet negeren en er niets mis is of als ik hulp moet zoeken ik voel me hopeloos.