Hallo allemaal,
Ik ben Miekee (schuilnaam), bijna 25 jaar student en nog thuiswonend bij mijn ouders.
In oktober 2015 kreeg ik mijn tweede depressie en maanden vlogen voorbij eer ik voor mezelf duidelijk had dat het niet goed met mij ging. Afgelopen juni heb ik alle moed bij elkaar gezocht en ben ik hulp gaan zoeken door naar de huisarts te stappen en de gesprekken die ik met haar heb doen me goed, ik voel me eindelijk een beetje begrepen. Als ik bij mijn vriendinnen mijn verhaal doe dan is het meestal anders ik heb altijd het gevoel door niemand begrepen te worden ook al hebben ze het beste met me voor.
Ik sta inmiddels op een mega lange wachtlijst bij een GGZ instelling ook nog eens niet dichtbij maar ik mag blij zijn dat ik daar wel kon worden ingeschreven bij mij in de omgeving kon ik namelijk nergens terecht. In oktober vind mijn intake plaats met mijn psychiater.
Ondanks dat ik een echte doorzetter ben en ik niet snel toe geef dat het niet goed met me gaat ben ik blij deze stap te hebben gezet, ik heb het hier heel moeilijk mee gehad.
Ik woon thuis bij mijn ouders en ik heb mijn ouders meer dan lief, allen zijn wij een bijzonder gezin.
Mijn moeder heeft een borderline persoonlijkhieds stoornis en ik heb daar door geen fijne herinneringen aan mijn kindertijd, mijn moeder was het middelpunt van het gezin en dat bedoel ik niet positief.
Ik kan normaal met mijn ouders om gaan maar ik ben nooit zoo hecht geweest als het had moeten zijn.
Ik vind het echt heel erg moeilijk om mijn ouders te vertellen dat het eigenlijk helemaal niet goed met mij gaat en ik er ook alles aan doe om aan hun niets te laten merken, ik heb ik heel goed met mijn HA over gesproken en ik vind het zelf heel erg dat ik er met mijn eigen ouders niet over kan praten.
Over mijn moeders problemen mocht thuis en al helemaal buitenshuis niet gesproken worden en dat zelfde gelde voor de depressie en zelfmoord van mijn oom en de psychoses van de neef. Over dit soort dingen heerste een groot taboe. Dit alles maakt het voor mij nu nog lastiger om iemand in mijn familie te kunnen vertellen wat ik op dit moment mee maak.
Ik ben heel erg blij dat ik goed kan praten met mijn huisarts en met mijn vrienden maar het knaagt aan me dat ik te bang ben om mijn eigen ouders hier over te kunnen vertellen.
Misschien is het de tijd er nog niet voor?
Zijn er hier mensen die het er ook moeilijk mee gehad hebben?
Heeft iemand advies of tips?
Gr. Miekee.