Gebruikersavatar
stella1993
Berichten: 2
Lid geworden op: 09 jul 2016 20:46

Een stoornis wat nu?

Ik heb een paar weken geleden de diagnose paniek/angsstoornis gekregen van mijn huisarts. Dit zat er ook wel een beetje aan te komen, ik leg de lat voor mezelf altijd erg hoog dit heb ik vanuit huis mee gekregen. Ook ben ik een piekeraar en een controlfreak, waar opzich natuurlijk niks mis mee is.

Tot dat ik een paar weken geleden op het punt kwam dat ik mijn propedeuse gehaald had wat mijn ultieme doel was 2 jaar lang. Aangezien ik toen opeens geen doel meer had om naar te streven zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Dit was hetgene waarvoor ik ondanks andere problemen zo lang voor gestreden heb en eindelijk behaalt heb, ik had ook gehoopt dat ik me daardoor enorm goed zou voelen en dat het de andere problemen zou verzachten. Nou dat viel dus enorm tegen want euforie heb ik geen seconde gehad in plaats daarvan kreeg ik last van enorme paniek aanvallen zoals hyperventilatie, hartkloppingen en somberheid.

Ik ben 2 jaar geleden uit een moeilijke 3 jarige relatie gekomen waarvan mijn partner 3 jaar lang loog over alles, uiteindelijk werd bekend dat hij stelselmatig mishandeld is in zijn jeugd en droeg ik alle problemen die hij had met hem mee. Vervolgens ben ik afgelopen zomer in een relatie beland waarin deze persoon mij fysiek mishandeld heeft. En dit met 23 jaar jong is een hoop om te verwerken, aangezien ik in deze tijd veel vriendschappen verwaarloosd heb en dus weinig mensen om me heen heb om dit mee te bespreken is alles me een beetje te veel geworden momenteel. Ik heb ontzettend lieve ouders en een oudere zus die me ondersteunen waar ze dat kunnen, maar echt begrepen heb ik me nooit gevoeld.

Vorig jaar ben ik onder behandeling geweest bij een therapeut, waar ik me ook niet begrepen voelde en wat vervolgens afgekapt werd met een belletje van deze huidige therapeute dat ze wel vond dat de behandelingen geslaagd waren en dat we elkaar niet meer hoefde te zien vond zei. Nou paf dat was een flinke klap in mijn gezicht, want hoezo zijn de behandelingen geslaagd? Ik voelde me totaal niet begrepen en was duidelijk maar een nummertje op haar lijst.

Hierdoor heb ik nog meer afkeer gekregen tegenover hulpinstanties en de zorg, ik voel me snel een zeurpiet of een zeikerd. En aangezien ik al vanuit huis mee heb gekregen mijn eigen boontjes te doppen, was dit niet echt een goede bijdrage aan mijn gevoel.

Omdat ik me nu een aantal weken al verschrikkelijk depressief en down voel, en ook om de dag last heb van enorme paniek aanvallen en ik mezelf ook niet meer terug herken leek het me een goed idee mijn verhaal te delen op dit forum, om een keer wel begrepen te voelen en te lezen wat andere mensen die iets soortgelijks hebben hier mee doen.

Ik heb overigens me aangemeld bij een psycholoog, alleen zoals jullie misschien wel herkennen hier zit een wachtlijst op. En aangezien ik avonden heb dat ik uit elkaar knal van ellende zou ik het fijn vinden als jullie misschien ook wat feedback hebben voor mij?

Liefs K.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Een stoornis wat nu?

Stella wat goed dat je je verhaal hier doet! Dat moet best moeilijk zijn geweest om die beslissing te nemen, want het is nogal een verhaal, daarom petje af.
Ook ben ik een piekeraar en een controlfreak, waar opzich natuurlijk niks mis mee is.
Dat is inderdaad opzich niet erg, totdat het te gaat worden... je kent vast de uitdrukking te is nooit goed, behalve tevreden. Je mag piekeren, maar als dat teveel gaat worden gaat je hoofd tollen en zit je hoofd constant te vol... en dat is niet prettig. Maar wat ik mij wel voor kan stellen is dat je behoorlijk kan piekeren over alles wat je hebt meegemaakt. En als je hoofd dan te vol zit is het goed om te kijken hoe je het beetje bij beetje kan legen. Dat kan op een gezonde of een minder gezonde manier. Het is beter om het op een gezonde manier te doen. Heb je manieren die gezond zijn waarmee je het gepieker ook wat kan kwijtraken? Van je afschrijven (wat je hier doet!) is al een punt wat je kan gebruiken. Er zijn veel mensen die zoekende zijn naar manieren die op het moment helpend zijn om wat rustiger te worden. Een stomp in een kussen is bijvoorbeeld een gezonde manier om de kans te vergroten rustiger in het hoofd te worden. En als je dan rustiger bent... heb je ook meer kans op beter slapen. Al weet ik niet hoe de slaap is van je.
Controlefreak schrijf je... kan je vertellen op welke manieren?
Tot dat ik een paar weken geleden op het punt kwam dat ik mijn propedeuse gehaald had wat mijn ultieme doel was 2 jaar lang. Aangezien ik toen opeens geen doel meer had om naar te streven zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Dit was hetgene waarvoor ik ondanks andere problemen zo lang voor gestreden heb en eindelijk behaalt heb, ik had ook gehoopt dat ik me daardoor enorm goed zou voelen en dat het de andere problemen zou verzachten. Nou dat viel dus enorm tegen want euforie heb ik geen seconde gehad in plaats daarvan kreeg ik last van enorme paniek aanvallen zoals hyperventilatie, hartkloppingen en somberheid.
Heel goed dat je dat hebt kunnen behalen!! Gefeliciteerd. [045] Maar ja, het rotgevoel gaat er inderdaad niet mee weg. Je hoopt dat het je vooruit kan helpen. Maar met het behalen van iets moois, blijft het niet mooie toch bestaan. Het is een stukje positiviteit wat ervoor kan zorgen dat het negatieve even meer op de achtergrond ligt, maar het wil (helaas!!) niet meteen zeggen dat problemen verdwijnen. En ben je klaar met waar je mee bezig bent... dan komt het terug naarvoren.
Ik ben 2 jaar geleden uit een moeilijke 3 jarige relatie gekomen waarvan mijn partner 3 jaar lang loog over alles, uiteindelijk werd bekend dat hij stelselmatig mishandeld is in zijn jeugd en droeg ik alle problemen die hij had met hem mee. Vervolgens ben ik afgelopen zomer in een relatie beland waarin deze persoon mij fysiek mishandeld heeft. En dit met 23 jaar jong is een hoop om te verwerken, aangezien ik in deze tijd veel vriendschappen verwaarloosd heb en dus weinig mensen om me heen heb om dit mee te bespreken is alles me een beetje te veel geworden momenteel. Ik heb ontzettend lieve ouders en een oudere zus die me ondersteunen waar ze dat kunnen, maar echt begrepen heb ik me nooit gevoeld.
Ontzettend heftig, natuurlijk :knuffel: :knuffel: Twee relaties en beide gigantisch mislukt. Dat doet wat met je zelfvertrouwen en zelfwaardering. Ondanks lieve ouders.
En ook al is het maar een héél, héél klein beetje, ik hoop dat jij je hier in ieder geval thuis en je in ieder geval het idee krijgt dat jij je verhaal hier kwijt kan. Dat is maar een stuk van wat je nodig hebt waarschijnlijk, maar toch. En JIJ hebt de stap gezet het hier te vertellen. 3some Heel moeilijk, heel moeilijk verleden. Maar misschien is de steun die je hier kan krijgen al iets.
Ik heb een paar weken geleden de diagnose paniek/angsstoornis gekregen van mijn huisarts. Dit zat er ook wel een beetje aan te komen, ik leg de lat voor mezelf altijd erg hoog dit heb ik vanuit huis mee gekregen. Ook ben ik een piekeraar en een controlfreak, waar opzich natuurlijk niks mis mee is.

Tot dat ik een paar weken geleden op het punt kwam dat ik mijn propedeuse gehaald had wat mijn ultieme doel was 2 jaar lang. Aangezien ik toen opeens geen doel meer had om naar te streven zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Dit was hetgene waarvoor ik ondanks andere problemen zo lang voor gestreden heb en eindelijk behaalt heb, ik had ook gehoopt dat ik me daardoor enorm goed zou voelen en dat het de andere problemen zou verzachten. Nou dat viel dus enorm tegen want euforie heb ik geen seconde gehad in plaats daarvan kreeg ik last van enorme paniek aanvallen zoals hyperventilatie, hartkloppingen en somberheid.

Ik ben 2 jaar geleden uit een moeilijke 3 jarige relatie gekomen waarvan mijn partner 3 jaar lang loog over alles, uiteindelijk werd bekend dat hij stelselmatig mishandeld is in zijn jeugd en droeg ik alle problemen die hij had met hem mee. Vervolgens ben ik afgelopen zomer in een relatie beland waarin deze persoon mij fysiek mishandeld heeft. En dit met 23 jaar jong is een hoop om te verwerken, aangezien ik in deze tijd veel vriendschappen verwaarloosd heb en dus weinig mensen om me heen heb om dit mee te bespreken is alles me een beetje te veel geworden momenteel. Ik heb ontzettend lieve ouders en een oudere zus die me ondersteunen waar ze dat kunnen, maar echt begrepen heb ik me nooit gevoeld.

Vorig jaar ben ik onder behandeling geweest bij een therapeut, waar ik me ook niet begrepen voelde en wat vervolgens afgekapt werd met een belletje van deze huidige therapeute dat ze wel vond dat de behandelingen geslaagd waren en dat we elkaar niet meer hoefde te zien vond zei. Nou paf dat was een flinke klap in mijn gezicht, want hoezo zijn de behandelingen geslaagd? Ik voelde me totaal niet begrepen en was duidelijk maar een nummertje op haar lijst.

Hierdoor heb ik nog meer afkeer gekregen tegenover hulpinstanties en de zorg, ik voel me snel een zeurpiet of een zeikerd. En aangezien ik al vanuit huis mee heb gekregen mijn eigen boontjes te doppen, was dit niet echt een goede bijdrage aan mijn gevoel.
Helaas is dat vaker zo. Dat je een nummertje bent. Of dat het in ieder geval zo voelt. Dat je therapeut het afhandelde via de telefoon... dat vind ik in ieder geval echt geen goede methode!
En dat knakt opnieuw zelfvertrouwen en vertrouwen in het algemeen. En oke, nee, niet iedere hulpverlener is zo gelukkig. Maar het kan je wel doen twijfelen en angstig maken om te vertellen wat speelt en om weer afgewezen te worden... want dit is gewoon enorm naar. En je verdiend het ook echt niet. (Nee, ook niet als je gelooft dat je het wel verdiende.)
Omdat ik me nu een aantal weken al verschrikkelijk depressief en down voel, en ook om de dag last heb van enorme paniek aanvallen en ik mezelf ook niet meer terug herken leek het me een goed idee mijn verhaal te delen op dit forum, om een keer wel begrepen te voelen en te lezen wat andere mensen die iets soortgelijks hebben hier mee doen.
Goede stap en je bent welkom.

Ik hoop dat dit bericht je misschien in ieder geval al wat steun geeft of je een soort van gevoel geeft van wel er mogen zijn.
[AAI] [AAI]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Emma
Berichten: 4
Lid geworden op: 08 jul 2016 10:38

Re: Een stoornis wat nu?

Goed dat je hier schrijft!
Hier ook een piekerende controlfreak met de nodige bagage. Het is soms best wel heel erg lastig om je leven te leven als er angst en paniek is.
Maar hartstikke goed dat je je propedeuse hebt gehaald! Ik kan me voorstellen dat er daarmee een stuk druk, maar ook een stuk motivatie wegvalt.

Mag ik vragen wat voor propedeuse het was? En wat je ermee zou willen? Misschien weet je het nu niet, maar kan je je nog herinneren wat je dromen waren toen je er een paar jaar geleden mee begon? ALs je dat voor je kan halen, kan je misschien weer nieuwe doelen zetten!

Ik heb een masterscriptie die op me wacht, maar die nog even moet wachten omdat mijn academische hoofd er vandoor ging, toen mijn burnout in mijn hoofd ging zitten... Maar dat komt wel weer. Als er zoveel in je hoofd gebeurt, moeten sommige dingen even wachten. Dan heeft je gezondheid voorrang.
Ik denk dat je jezelf en je gezondheid de afgelopen jaren niet helemaal in top hebt gehad, maar je propedeuse hebt geprioriteerd, dan valt het nu extra hard tegen. Maar het lukt je vast wel weer om nieuwe doelen te stellen. Voor nu is dat hopelijk even jezelf.

Ik hoop dat je een goede psycholoog kan vinden die je kan helpen. Je kan beginnen met een soort dagboekje bij houden voor jezelf wanneer je paniek of angst hebt, wat er aan vooraf is gegaan. Welke situatie, en welke gedachten je erbij had.
Dan kan je dat aan de psycholoog geven als je aan de beurt bent, en heb je al meteen tijd gewonnen en zelf beter inzicht in je situatie.

Heel veels sterkte
Gebruikersavatar
antje
Berichten: 33
Lid geworden op: 06 mar 2016 10:16

Re: Een stoornis wat nu?

Heel erg dat je vorige psycholoog zei dat de behandeling klaar was, terwijl je jezelf nog niet goed voelde.
Zelf heb ik ook al meer dan één psycholoog gehad in het verleden, na enkele maanden voelde ik me slecht en voelde ik me niet meer begrepen. Was alsof ze vonden dat het allemaal niet zo erg was.
Nu ben ik 10 maanden in therapie bij een psycholoog en voel ik me wel begrepen. Plots voelde ik me na een tijdje een nietsnut en zei dat het allemaal zo erg niet was, dat het zeker beter zou zijn dat ik minder zou gaan, ik vond dat ik me aanstelde met al mijn problemen. Mijn psycholoog vond juist van niet, en ik moet verder iedere week gaan, voel me al een stuk beter, maar werk er nog iedere week aan.
Dus ik hoop voor jou dat je ook een psycholoog vind dat je alles kan aan vertellen en die je serieus neemt, dan pas kan je geleidelijk aan je iets beter voelen.
Gebruikersavatar
Hannie65
Berichten: 1
Lid geworden op: 04 aug 2016 23:20

Re: Een stoornis wat nu?

Beste Stella,
Ik heb (ook) last van een angst- en depressieve stoornis.
Een angststoornis zit vooral 'tussen je oren', dus in je gedachten. Ik denk dat het heel belangrijk is om bewust te zijn/worden van je gedachten, van wat je jezelf vertelt. Hierin zit heel veel kracht. Welke gedachten heb je over jezelf en over het leven, hoe spreek je jezelf toe? Wat vind je van jezelf? Gedachten en gevoelens werken op elkaar in, het is dus belangrijk om positieve gedachten te hebben.
Als ik negatieve gedachten heb (de innerlijke criticus) dan probeer ik me daar bewust van te zijn, en probeer ik het om te draaien/te keren naar een neutrale of positieve gedachte. Het is een patroon dat moeilijk te doorbreken is, maar ik hoop dat ik er langzaam een ander (positiever) patroon inslijt.

Het in een gat vallen herken ik, sinds ik geen partner en werk meer heb. Niemand vraagt iets van me, alles moet uit mezelf komen. Ik weet me geen raad met mijn tijd, en voel me door de chronische angst geblokkeerd om 'leuke dingen' te gaan doen. Hier kan ik weer heel negatief over (na)denken. Dat probeer ik dus te doorbreken door heel bewust te zijn over wat ik denk, en telkens weer positief in te haken.
Het is een moeilijke weg om met angst te leven.
Ik hoop dat je wat aan deze woorden hebt.
Sterkte en groetjes van Hannie.

Terug naar “Depressiviteit, somber zijn”