Stella wat goed dat je je verhaal hier doet! Dat moet best moeilijk zijn geweest om die beslissing te nemen, want het is nogal een verhaal, daarom petje af.
Ook ben ik een piekeraar en een controlfreak, waar opzich natuurlijk niks mis mee is.
Dat is inderdaad opzich niet erg, totdat het te gaat worden... je kent vast de uitdrukking te is nooit goed, behalve tevreden. Je mag piekeren, maar als dat teveel gaat worden gaat je hoofd tollen en zit je hoofd constant te vol... en dat is niet prettig. Maar wat ik mij wel voor kan stellen is dat je behoorlijk kan piekeren over alles wat je hebt meegemaakt. En als je hoofd dan te vol zit is het goed om te kijken hoe je het beetje bij beetje kan legen. Dat kan op een gezonde of een minder gezonde manier. Het is beter om het op een gezonde manier te doen. Heb je manieren die gezond zijn waarmee je het gepieker ook wat kan kwijtraken? Van je afschrijven (wat je hier doet!) is al een punt wat je kan gebruiken. Er zijn veel mensen die zoekende zijn naar manieren die op het moment helpend zijn om wat rustiger te worden. Een stomp in een kussen is bijvoorbeeld een gezonde manier om de kans te vergroten rustiger in het hoofd te worden. En als je dan rustiger bent... heb je ook meer kans op beter slapen. Al weet ik niet hoe de slaap is van je.
Controlefreak schrijf je... kan je vertellen op welke manieren?
Tot dat ik een paar weken geleden op het punt kwam dat ik mijn propedeuse gehaald had wat mijn ultieme doel was 2 jaar lang. Aangezien ik toen opeens geen doel meer had om naar te streven zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Dit was hetgene waarvoor ik ondanks andere problemen zo lang voor gestreden heb en eindelijk behaalt heb, ik had ook gehoopt dat ik me daardoor enorm goed zou voelen en dat het de andere problemen zou verzachten. Nou dat viel dus enorm tegen want euforie heb ik geen seconde gehad in plaats daarvan kreeg ik last van enorme paniek aanvallen zoals hyperventilatie, hartkloppingen en somberheid.
Heel goed dat je dat hebt kunnen behalen!! Gefeliciteerd. [045] Maar ja, het rotgevoel gaat er inderdaad niet mee weg. Je hoopt dat het je vooruit kan helpen. Maar met het behalen van iets moois, blijft het niet mooie toch bestaan. Het is een stukje positiviteit wat ervoor kan zorgen dat het negatieve even meer op de achtergrond ligt, maar het wil (helaas!!) niet meteen zeggen dat problemen verdwijnen. En ben je klaar met waar je mee bezig bent... dan komt het terug naarvoren.
Ik ben 2 jaar geleden uit een moeilijke 3 jarige relatie gekomen waarvan mijn partner 3 jaar lang loog over alles, uiteindelijk werd bekend dat hij stelselmatig mishandeld is in zijn jeugd en droeg ik alle problemen die hij had met hem mee. Vervolgens ben ik afgelopen zomer in een relatie beland waarin deze persoon mij fysiek mishandeld heeft. En dit met 23 jaar jong is een hoop om te verwerken, aangezien ik in deze tijd veel vriendschappen verwaarloosd heb en dus weinig mensen om me heen heb om dit mee te bespreken is alles me een beetje te veel geworden momenteel. Ik heb ontzettend lieve ouders en een oudere zus die me ondersteunen waar ze dat kunnen, maar echt begrepen heb ik me nooit gevoeld.
Ontzettend heftig, natuurlijk
Twee relaties en beide gigantisch mislukt. Dat doet wat met je zelfvertrouwen en zelfwaardering. Ondanks lieve ouders.
En ook al is het maar een héél, héél klein beetje, ik hoop dat jij je hier in ieder geval thuis en je in ieder geval het idee krijgt dat jij je verhaal hier kwijt kan. Dat is maar een stuk van wat je nodig hebt waarschijnlijk, maar toch. En JIJ hebt de stap gezet het hier te vertellen.
Heel moeilijk, heel moeilijk verleden. Maar misschien is de steun die je hier kan krijgen al iets.
Ik heb een paar weken geleden de diagnose paniek/angsstoornis gekregen van mijn huisarts. Dit zat er ook wel een beetje aan te komen, ik leg de lat voor mezelf altijd erg hoog dit heb ik vanuit huis mee gekregen. Ook ben ik een piekeraar en een controlfreak, waar opzich natuurlijk niks mis mee is.
Tot dat ik een paar weken geleden op het punt kwam dat ik mijn propedeuse gehaald had wat mijn ultieme doel was 2 jaar lang. Aangezien ik toen opeens geen doel meer had om naar te streven zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Dit was hetgene waarvoor ik ondanks andere problemen zo lang voor gestreden heb en eindelijk behaalt heb, ik had ook gehoopt dat ik me daardoor enorm goed zou voelen en dat het de andere problemen zou verzachten. Nou dat viel dus enorm tegen want euforie heb ik geen seconde gehad in plaats daarvan kreeg ik last van enorme paniek aanvallen zoals hyperventilatie, hartkloppingen en somberheid.
Ik ben 2 jaar geleden uit een moeilijke 3 jarige relatie gekomen waarvan mijn partner 3 jaar lang loog over alles, uiteindelijk werd bekend dat hij stelselmatig mishandeld is in zijn jeugd en droeg ik alle problemen die hij had met hem mee. Vervolgens ben ik afgelopen zomer in een relatie beland waarin deze persoon mij fysiek mishandeld heeft. En dit met 23 jaar jong is een hoop om te verwerken, aangezien ik in deze tijd veel vriendschappen verwaarloosd heb en dus weinig mensen om me heen heb om dit mee te bespreken is alles me een beetje te veel geworden momenteel. Ik heb ontzettend lieve ouders en een oudere zus die me ondersteunen waar ze dat kunnen, maar echt begrepen heb ik me nooit gevoeld.
Vorig jaar ben ik onder behandeling geweest bij een therapeut, waar ik me ook niet begrepen voelde en wat vervolgens afgekapt werd met een belletje van deze huidige therapeute dat ze wel vond dat de behandelingen geslaagd waren en dat we elkaar niet meer hoefde te zien vond zei. Nou paf dat was een flinke klap in mijn gezicht, want hoezo zijn de behandelingen geslaagd? Ik voelde me totaal niet begrepen en was duidelijk maar een nummertje op haar lijst.
Hierdoor heb ik nog meer afkeer gekregen tegenover hulpinstanties en de zorg, ik voel me snel een zeurpiet of een zeikerd. En aangezien ik al vanuit huis mee heb gekregen mijn eigen boontjes te doppen, was dit niet echt een goede bijdrage aan mijn gevoel.
Helaas is dat vaker zo. Dat je een nummertje bent. Of dat het in ieder geval zo voelt. Dat je therapeut het afhandelde via de telefoon... dat vind ik in ieder geval echt geen goede methode!
En dat knakt opnieuw zelfvertrouwen en vertrouwen in het algemeen. En oke, nee, niet iedere hulpverlener is zo gelukkig. Maar het kan je wel doen twijfelen en angstig maken om te vertellen wat speelt en om weer afgewezen te worden... want dit is gewoon enorm naar. En je verdiend het ook echt niet. (Nee, ook niet als je gelooft dat je het wel verdiende.)
Omdat ik me nu een aantal weken al verschrikkelijk depressief en down voel, en ook om de dag last heb van enorme paniek aanvallen en ik mezelf ook niet meer terug herken leek het me een goed idee mijn verhaal te delen op dit forum, om een keer wel begrepen te voelen en te lezen wat andere mensen die iets soortgelijks hebben hier mee doen.
Goede stap en je bent welkom.
Ik hoop dat dit bericht je misschien in ieder geval al wat steun geeft of je een soort van gevoel geeft van wel er mogen zijn.
[AAI] [AAI]