Kopp kind burnout EMDR herinneringen weg.

[Emma]

Ik ben een kopp kind, narcistische pyromaan vader, en een borderline moeder.
Ik merk dat ik in mijn kindertijd, als overlevingsstrategie al heb leren zorgen voor/en veel rekening houden met anderen. Mezelf wegstoppen, ik ben niet belangrijk. Daarnaast ook perfectionist, als kind geleerd nooit goed genoeg te zijn, en dat doe ik vandaag nog steeds, te veel.

Door die overlevingsstrategien als kind, en een drukke baan, tegelijk met lichamelijke ziekte, heb ik nu (als 40+) een burnout/uitputtingsdepressie.

Mijn psycholoog gebruikt EMDR, maar mijn probleem is dat ik mijn herinneringen aan jeugd en kind zijn, heel diep heb weggestopt, voornamelijk ook de gevoelens die erbij horen. Sommige foto-momenten kan ik wel feiten bij herinneren, maar bijna geen gevoelens.
Zijn er meerderen die hun gevoelens en veel herinneringen hebben weggestopt? Krijg je ze weer terug?
Bij de EMDR is het ook moeilijk om situaties en de daarbijhorende gevoelens op te roepen om te gebruiken in de therapie.

Ik heb een jaar thuisgezeten met lichamelijke problemen, operaties auto-immuun ziekte etc, daarna een jaar reintegrerings projekt, uitgeplaatst bij een ander bedrijf en nu sinds januari weer 40% in mijn oude (onregelmatige drukke)baan. Ik zie mezelf nog niet meer werken, maar krijg veel druk van de werk gever, dat ze dat wel heel graag willen. Ook willen ze elke keer weten, wanneer ik dan meer kan, liefst wanneer ik beter ben.
Maar mijn hoofd en lijf willen nog niet meer. En ik heb geen idee wanneer dat beter wordt.
Door de burnout ben ik een deel van mezelf kwijt geraakt. Ik kan niet meer multitasken, ben een deel van mijn logische denkvermogen kwijt. Stukje angstproblemen bij gekregen. Lichamelijk gaat het ook niet perfect.
Ik word er erg ongeduldig van, zou mijn oude zelf wel weer willen zijn, maar weet niet of ik dat ooit wordt. Ik wil weer volop kunnen leven, studeren, dingen aanpakken, etc...
Anderen met ervaring?

[volhoudertje]

Het is de vraag of EMDR voor jou de juiste behandelingsmethode is geweest. De behandelingsmethode lijkt niet echt positieve effecten te hebben opgeleverd. Misschien kun je in samenspraak met je psycholoog naar alternatieven of aanvullingen.

[Emma]

We hebben nog niet zoveel EMDR sessies gehad, en een paar dingen zijn we goed mee aan de gang, dus ik heb er vertrouwen in, mijn psycholoog ook.
Hiervoor heeft ze het meeste aan werkbegeleiding gedaan, en mij een veilige plek geven. EMDR is nu de volgende fase.

Hiervoor was het meest cognitief, maar er zitten wat grote hindernissen, waar we nu met EMDR aan gaan werken.

[Memories]

Ik heb een jaar thuisgezeten met lichamelijke problemen, operaties auto-immuun ziekte etc, daarna een jaar reintegrerings projekt, uitgeplaatst bij een ander bedrijf en nu sinds januari weer 40% in mijn oude (onregelmatige drukke)baan. Ik zie mezelf nog niet meer werken, maar krijg veel druk van de werk gever, dat ze dat wel heel graag willen. Ook willen ze elke keer weten, wanneer ik dan meer kan, liefst wanneer ik beter ben.
Maar mijn hoofd en lijf willen nog niet meer. En ik heb geen idee wanneer dat beter wordt.
Door de burnout ben ik een deel van mezelf kwijt geraakt. Ik kan niet meer multitasken, ben een deel van mijn logische denkvermogen kwijt. Stukje angstproblemen bij gekregen. Lichamelijk gaat het ook niet perfect.
Ik word er erg ongeduldig van, zou mijn oude zelf wel weer willen zijn, maar weet niet of ik dat ooit wordt. Ik wil weer volop kunnen leven, studeren, dingen aanpakken, etc...
Anderen met ervaring?

Ik wil jou even een hart onder de riem steken hoor. Want je hebt veel doorgemaakt. Ook op lichamelijk vlak.
Tja dat hoor je vaker, dat men maar zo gauw mogelijk mensen weer snel aan het werk willen hebben, helemaal voltijds... en dat is misschien begrijpelijk... maar doe het niet als het (nog) niet kan!! Daarin ga jij echt voor. Je hebt geen idee wanneer het zal verbeteren... het klinkt misschien gek, maar dat is oke, dat is eerlijk, neem ook vooral de tijd en overhaast niets.
Mensen kunnen je van alle kanten pushen, daar kan je natuurlijk naar gaan luisteren, maar misschien heb je daar uiteindelijk alleen maar jezelf mee en dan ben je verder van huis. Dat staat mensen misschien tegen, misschien begrijpen ze het niet goed, maar echt, je kan niet meer doen dan wat je lichaam en geeft aangeven. Grenzen zijn belangrijk. Dus leg jezelf geen druk op... JIJ bent het belangrijkste in dit hele verhaal.

Wat je wel vaker hoort... is dat mensen veranderen na dit soort periodes. Maar dat hoeft niet slechter te zijn. Verandering is namelijk lang niet altijd verkeerd. Ga het proces niet in sneltreinvaart aan, maar doe het stap voor stap, op eigen tempo, niet op tempo van anderen. Niet omdat het allemaal maar MOET... want van moeten word je lang niet altijd gelukkig. Gun jezelf de tijd om jezelf weer te hervinden. Wie weet ontdek je nog wel een mooier iemand uiteindelijk... leg jezelf geen druk op... want het is duidelijk dat de druk je allemaal teveel is.
Ik gun het je dat je weer volop kan leven. Weer volop kunnen leven, kan ook op andere manieren dan dat je altijd gewend was te doen. Andere prioriteiten stellen... andere werktijden... andere planning... meer voor jezelf... gelukmomentjes maken. Dat gun ik je.

Haastige spoed is zelden goed. En misschien word je door de tijd te nemen niet alleen maar goed, misschien word je nog beter. Luister naar jezelf. Doe het ook vooral voor jezelf. Natuurlijk kan je het doen voor je omgeving, maar jij bent NOG belangrijker!

[Emma]

dank je wel voor je steun!

Zo moeilijk om te accepteren dat dingen misschien anders blijven. Dat ik niet meer dezelfde ben dan eerder. Denk dat ik een beetje in een rouwproces zit wat dat betreft, en nog niet in de accepterende fase om het maar zo te zeggen.

Ik probeer maar van dag tot dag te leven op dit moment. En als er iets minder chaos is in mijn hoofd, kunnen we verder kijken.

Nu maar eerst aftellen tot de vakantie, minder dan 5 weken nu, dan lekker er uit samen en andere dingen denken en doen.

[Memories]

dank je wel voor je steun!

Zo moeilijk om te accepteren dat dingen misschien anders blijven. Dat ik niet meer dezelfde ben dan eerder. Denk dat ik een beetje in een rouwproces zit wat dat betreft, en nog niet in de accepterende fase om het maar zo te zeggen.

Ik probeer maar van dag tot dag te leven op dit moment. En als er iets minder chaos is in mijn hoofd, kunnen we verder kijken.

Nu maar eerst aftellen tot de vakantie, minder dan 5 weken nu, dan lekker er uit samen en andere dingen denken en doen.

Dat is ook heel moeilijk, dat kan ook niet in één keer. Misschien dat je op den duur acceptatie hebt, maar dat je dan alsnog weleens momenten hebt dat je het er heel moeilijk mee hebt. Ik denk dat het heel menselijk is. Net zoals je beschrijft: Een soort van rouw waar je in verkeerd. Het is ook iets wat in stappen gaat, in fasen. Er zijn verschillende fasen.