Hoe moet ik beginnen...

[John Steed]

Ik heb altijd bij mijn ouders en grrotouders gewoond.In mijn omgeving bleef je gewoon bij je ouders wonen totdat je ging trouwen.En omdat dit nooit in mij opkwam, woon ik nu nog altijd bij mijn moeder (of zij bij mij).
Mijn ouders hadden een zeer slecht huwelijk.Zij werden min of meer aan elkaar gekoppeld om 'onder de pannen te zijn'.
Toch hebben ze het 14 jaar volgehouden.
14 jaar gevuld met slaande deuren, en mekaar giftig zwijgend aankijken.
In die tijd heb ik al vroeg besloten om mij dat niet te laten overkomen.

Ik weet niet meer wat de aanleiding was, maar ik weet nog dat mijn moeder, toen ik klein was, en nog niet eens met de voeten aan de grond kwam, ik in de keuken op een stoel zat, en mijn moeder tegenover me zat, en me met een blik vol haat een half uur zwijgend aan bleef kijken.
Op een gegeven moment ben ik opgestaan en naar buiten gerend.
Weg van haar, waar ik lucht kreeg.
Ik kreeg al kippenvel bij de gedachte dat ik wel weer terug moest, ooit.

In de puberteit kreeg ik geen belangstelling voor meisjes.
Ik begon belangstelling voor dameskleding te krijgen.
De stoffen, de snit en dergelijke trokken mij erg aan.
Mijn moeder (ja, altijd zij weer) liet mij meermaals merkte hoezeer zij hiervan walgt, door kokhalsgeluiden te maken met bijbehorende gelaatsuitdrukking.Ook heeft zij me wel eens, in een poging me in de goede richting te sturen, een prostituee naar huis gestuurd terwijl er niemand thuis was behalve ik.Ik weet dat het slimmer en beter zou zijn om alleen te gaan wonen, maar in de 'Goede Tijden' zien we daarvan af.Bovendien: Zie maar eens aan een betaalbare woonruimte te komen.Als we weer eens ruzie hebben, vlucht ik, zoals altijd weg, net als vroeger toe ik klein was. Zo gaat dat eigenlijk altijd al zo.Als ik dan terugkom, dan begint het verwijten maken (alles is altijd mijn schuld) weer van voren af aan.Dus ik blijf zo lang mogelijk weg.Ik had vroeger werk waarbij ik meerdere dagen van huis was, en toen ben ik 4 weken weggebleven.Heb me in die tijd nog nooit zo bevrijd gevoeld.Nu heb ik geen werk meer, en blijf ik op mijn kamer zitten.Als zij nog niet op is doe ik wat boodschappen.Ik maak blikken soep warm op een gasbrander.Soms pak ik de auto voordat zij opstaat, en ben de hele dag weg.Ik ga dan inkopen, en wacht tot het nacht wordt.
Dan ga ik terug.

Zij heeft me vaker gedreigd om een eigen woonruimte te zoeken, maar beseft niet hoe blij zij mij zou maken.
Dit huis is groot genoeg om er 2 afzonderlijke gedeelten van te maken, maar zij zou dit zien als weer een geschil.

Ik zit hier nu al meer dan een week op mijn kamer.
Een tijd waarin ik mezelf verwaarloos, en geen medicijnen slik (tegen oa hoge bloeddruk).
De keren waarin ik zelfmoordgedachten krijg zijn al niet meer te tellen.

[volhoudertje]

Hoe moet je beginnen? Je leert lopen door telkens één stap te doen. Wat het zoeken naar woonruimte betreft: Ik denk dat je, in jouw geval, met een urgentie regeling in aanmerking kunt komen voor woonruimte, John.

[John Steed]

Hoe moet je beginnen? Je leert lopen door telkens één stap te doen. Wat het zoeken naar woonruimte betreft: Ik denk dat je, in jouw geval, met een urgentie regeling in aanmerking kunt komen voor woonruimte, John.

Wie bepaalt of iets urgent is, en wat krijg je dan?Ik heb een collega die in een flat woont. Die bijna 800 Euro per maand kost. |Dat kan ik niet betalen. Daar zou ik nog maar weinig van mijn hobbies kunnen uitoeffenen.Ik zou er echt kapot gaan.In dit huis heb ik een garage, en een klein kamertje voor mezelf op de begane grond. Dat is ideaal voor mij. Ik zou alleen de tussendeur dicht moeten maken, en ik heb mijn eigen woninkje.Maar dat kost tijd en geld. Nu is het er nog een puinhoop.

Bovendien is bovenstaand probleem (eerste bericht) niet het enige.Er zijn zo ontelbare kleine dingen.
Te veel om hier in detail te treden.
Ik was al bezig op te schrijven wat er laatst was voorgevallen, maar dat werd weer een roman.

[volhoudertje]

Ik heb een collega die in een flat woont. Die bijna 800 Euro per maand kost. |Dat kan ik niet betalen.

Als je weinig inkomsten hebt zul je heus geen flat met een huur van 800 Euro per maand toegewezen krijgen. Als jij je hobby's belangrijker vindt dan een eigen woonruimte, dan kun je beter blijven waar je nu bent.

Ik was al bezig op te schrijven wat er laatst was voorgevallen, maar dat werd weer een roman.

Je mag hier gerust je verhaal vertellen, dus ga je gang en lucht je hart.

[John Steed]

Ok dan.

Bij ons was een kat aangelopen, vermagerd en zo...
Ze wilde niet meer weg.
Een maand later kreeg ze kittens.
Nu zijn ze groot genoeg om niet meer te mogen drinken bij moeder.
Hun tandjes zijn te scherp.
Als ze het toch proberen, dan blaast en bijt moederpoes hen.
Nou is zij een 'monster' volgens mijn moeder, en zou het beste afgemaakt moeten worden.
Daar voelt ze niks van volgens haar (als grote fan van dokter Pol).
Dan kan ik haar net zo goed zelf met het scherp van een schep doodslaan zei ik, maar toen was ze helemaal ontzet.

Ik hou van dieren.
Als ik voor hen kies, en zij voor mij, dan is dat voor eeuwig.
Niks kan daar tussen komen.
Nou moest moederpoes naar de garage, waar ik ook mijn kamer heb.
Nou zei ik "Als ik moet kiezen tussen jou en de poes...".
En sindsdien ben ik niet meer boven geweest.
Ja, ik denk dat ik het echt zou doen.
Als ik moet kiezen tussen de kat en mijn moeder, dan kies ik voor de kat, denk ik.
Soms is het wel een vals beest, die naar alles bijt wat in de buurt komt, totdat ze ruikt dat ik het ben, maar niets verdient het om op die manier afgedankt te worden.

[John Steed]

Als je weinig inkomsten hebt zul je heus geen flat met een huur van 800 Euro per maand toegewezen krijgen. Als jij je hobby's belangrijker vindt dan een eigen woonruimte, dan kun je beter blijven waar je nu bent.

De flat van mijn collega stelt niet erg veel voor hoor.
Als je over de gallerij loopt, en je huppelt een beetje, dan voel je de vloer onder je deinen.
Die dingen zijn al 60 jaar en nog nooit onderhoud aan gedaan.

Het is ook niet zo dat we mekaar voordurend in de haren zitten of zo.
Er kan zo een half jaar voorbij gaan zonder dat er iets gebeurt.
Maar er hoeft maar een misverstand of een verkeerde opmerking te vallen.

Ik denk dat als we mekaar uit de weg zouden gaan, en ieder in zijn gedeelte van het huis zou blijven, dat het dan wel goed kwam.

Ondertussen zit ik hier, en zou het niet erg vinden als ik morgenvroeg niet meer wakker werd.
In gedachten leg ik er dan een afscheidsbriefje bij met "Je had gelijk mam, je voelt er niks van.", refererend aan het afmaken van de kat.
Mijn eigen leven en gezondheid interesseren me nu weinig meer.
Eigen huis of niet. Of iemand zou nu meteen met een oplossing de deur binnen moeten stappen.

Ik heb dit hele verhaal ook al een keer aan de huisarts voorgelegd, en die denkt/gelooft dat het komt omdat ik geen werk heb.
Iedere keer als ik daar kom voor mijn bloeddruk of iets anders, krijg ik een heel gesprek over koetjes en kalfjes, dat langer duurt dan normaal, om te kijken hoe mijn gemoedstoestand is. Verder doet die ook niks.

Wat ik zou willen is een gesprek met alle betrokkenen, maar degenen die dit probeerden waren niets waard volgens haar.

[FlowerPower2020]

Hoi John Steed welkom.op dit forum.

Zo te lezen hou je veel van dieren. Maar ziet je moeder dat toch echt anders. Ik vind het ook een rare opmerking van je moeder. Maar maak er aub geen "woensdag gehaktdag " van (volgens mij was het een schrijver die zijn eigen vrouw literair vermoorde maar het bleek ook werkelijk te hebben gedaan).

Het probleem is als je (te) lang thuis woont wordt je door je moeder anders bekeken als dat je op jezelf woont. Als iemand die niets kan of niets heeft bereikt.Het zou beter zijn in jullie relatie tot elkaar als er enige afstand is. Ik huur ook maar niet voor 800 Euro in de maand eerder de helft. Ik heb zelf ook redelijk lang thuis gewoond en het is toch fijn als je volgens je eigen regels kan leven.

Suc6 verder en schrijf alles eruit.

[John Steed]

Hoi John Steed welkom.op dit forum. Zo te lezen hou je veel van dieren. Maar ziet je moeder dat toch echt anders. Ik vind het ook een rare opmerking van je moeder. Maar maak er aub geen "woensdag gehaktdag " van (volgens mij was het een schrijver die zijn eigen vrouw literair vermoorde maar het bleek ook werkelijk te hebben gedaan).Het probleem is als je (te) lang thuis woont wordt je door je moeder anders bekeken als dat je op jezelf woont. Als iemand die niets kan of niets heeft bereikt.Het zou beter zijn in jullie relatie tot elkaar als er enige afstand is. Ik huur ook maar niet voor 800 Euro in de maand eerder de helft. Ik heb zelf ook redelijk lang thuis gewoond en het is toch fijn als je volgens je eigen regels kan leven. Suc6 verder en schrijf alles eruit.

Ik hou van dieren. Niemand accepteert een ander zo onvoorwaardelijk als een dier, en ieder dier heeft ook weer zijn eigen karakter en eigenschappen. Die accepteer je zelf dan ook onvoorwaardelijk (als het niet te gek word).
Zijn er problemen met dieren, dan zoek je daar een oplossing voor.
Mijn moeder zou het kunnen weten, nadat ik helemaal kapot was nadat onze vorige kat overreden werd.


Niemand zou zo lang bij zijn ouders moeten wonen, maar toch ken ik er diverse.
Het is niet zo dat ik niets heb bereikt.
Nu heb ik wel niets, maar ook dat is weer aan haar te danken.
Vele jaren geleden verdiende ik best goed, en zij had haar zinnen gezet op een eigen huis (een plekje onder de zon).
Natuurlijk kon ik die veel te dure hypotheek, voor dat veel te dure huis ophoesten, waardoor ik 15 jaar lang 1550 Euro per maand kon betalen. Maar dat scheen toen een goed idee.
Jammer dat het met mijn geld moest gebeuren.

Verder maak en repareer ik alles in huis.
Noem maar iets, en ik maak het.

Dat mijn soort werk door EU-politiek op de tocht is komen te staan, waardoor uitbuiting van oostblokmensen aan de orde van de dag is, en ik daardoor ook wel nooit meer een baan in die richting vind... Maar in ieder geval: Ik verveel me niet zonder werk.

[Memories]

Nu heb ik wel niets, maar ook dat is weer aan haar te danken.

Is het werkelijk allemaal aan haar te danken of doe je altijd alles wat ze vraagt en zegt? Waar is hierin je eigen mening? Waar is je eigen stukje?

[momo]

Ik snap hoe eenzaam en uitzichtsloos je situatie lijkt op dit moment.

Wat de dieren betreft kan ik je enkel bijtreden volle 100%.
Nooit moeite met de liefde en oprechtheid van welk dier dan ook, integendeel veel troost aan gehad als mensen weer eens 'mensen ' zijn.

Kan je misschien iets klein veranderen, niet dadelijk iets onbereikbaar als apart wonen;
Als dat lukt kom je uit die neerwaartse spiraal van hopeloosheid,of heb je tenminste het gevoel dat je nog ergens controle over hebt om te veranderen?

[AAI]

[John Steed]

Nu heb ik wel niets, maar ook dat is weer aan haar te danken.

Is het werkelijk allemaal aan haar te danken of doe je altijd alles wat ze vraagt en zegt? Waar is hierin je eigen mening? Waar is je eigen stukje?

Ik deed altijd alles wat zij me vroeg.Moeilijk te veranderen als je zo bent opgevoed.Zie het als eender welke godsdienst.Heel zelden zei ik dat ik iets weigerde te doen.Zij had heel mijn leven al geregeld.Toen ik zei dat ik nooit de opzet had te trouwen of kinderen te krijgen, was het huis ook te klein.Zij wilde dit graag om ons toch als een normaal gezin aan de buitenwereld voor te stellen.Maar ik hou niet van toneel en leugens zou het toch weer fout gaan.

[John Steed]

Ik snap hoe eenzaam en uitzichtsloos je situatie lijkt op dit moment.Wat de dieren betreft kan ik je enkel bijtreden volle 100%. Nooit moeite met de liefde en oprechtheid van welk dier dan ook, integendeel veel troost aan gehad als mensen weer eens 'mensen ' zijn.Kan je misschien iets klein veranderen, niet dadelijk iets onbereikbaar als apart wonen;Als dat lukt kom je uit die neerwaartse spiraal van hopeloosheid,of heb je tenminste het gevoel dat je nog ergens controle over hebt om te veranderen? [AAI]

Ik ben het zelf die de eerste stap moet zetten.Mijn slaapkamer weer uitkomen, en iets ondernemen.Dat is nou juist wat zo moeilijk is.Net als vroeger, toen ik klein was, mijn moeder weer onder ogen komen. Op dat gebied ben ik toch altijd datzelfde kind gebleven, dat liever niet terug naar huis ging, want daar was zijn moeder die hem met dodelijke blik aankeek.Soms dacht ik wel eens, als ik op zo'n gelegenheid in de auto zat: "Kon je maar altijd door blijven rijden, en ging je tank nooit leeg. Dan reed ik tot het einde van de wereld."
Ik probeer me er geestelijk op voor te bereiden om weer tevoorschijn te komen. Maar dat is moeilijk.Nu denk ik dat ik morgenvroeg als eerste op zal staan, en er al ben als zij opkomt.Maar ja, dat dacht ik gisterenb en eergisteren ook al.Want ik blijf van binnen nog altijd dat kleine kind dat bang is voor zijn boze moeder.

En het gekke is: Zij denkt dat ik kwaad op haar ben.Ik heb haar dat al vele malen uitgelegd, maar ze wil of kan het niet snappen.

[John Steed]

Het is allemaal toch nog goed gekomen vandaag. Zolang het duurt dan.
Ik ga in ieder geval door met een eigen stekje zoeken.

Mvg, John.

[momo]

kijk, de ene dag is de andere niet he [045]

Als je op voorhand al in een gesprek gaat met oordelen en gevoel, wat ik kan snappen gezien wat er al allemaal gebeurd is, dan loopt het meestal mis.

maar als je allebei een beetje naar het midden kan komen is het misschien leefbaar tot je een eigen woning hebt