leeg van binnen

[cincin]

Het begon allemaal 5 jaar geleden, een vriendin van me kreeg ruzie thuis en wilde daar niet meer zijn. Op dat moment besloot ik om er voor haar te zijn. Ik deed alles voor haar, ze woonde zelfs 2 weken bij me en heb haar meerdere malen van de straat gepikt. Helaas kreeg ik er niks voor terug. Het enige wat ik hoorde was "ik wil terug naar de straat." Op een gegeven moment ging het steeds beter met haar nadat ze in een paar gastgezinnen had gezeten.

Een jaar later leerde ik nog iemand kennen, ook zij vertelde snel tegen me wat haar dwars zat. Ze had anorexia en wilde het liefste weg van iedereen. Ik bleef nachten wakker en sprak haar 24/7 om ervoor te zorgen dat ze zichzelf geen pijn ging doen. Bij haar was het ook dat ik kilometers heb gefietst en nachten heb wakker gelegen. Het kostte me zoveel moeite. Even later begonnen alle verhalen heel wazig te worden en begon iedereen te twijfelen of het wel allemaal klopte. Dit heb ik uit proberen te zoeken. En ja hoor, het lukte een aantal keer om te bewijzen dat ze loog, maar ze bleef aanhouden dat het allemaal geen leugen was.

Later kreeg ik steeds vaker ruzie met haar en leerde ze een vriendin van me kennen. Toen kon ik ineens verdwijnen uit haar leven en wou ze me het liefste dood rijden. Op een gegeven moment zocht ze weer contact met me en is dit contact ook weer over gegaan. En zo ging dat meer dan een jaar door.

Vorig jaar kreeg ik ineens weer heel veel contact met me en hadden we oud vertrouwde gesprekken. Opeens vertelde ze me dat ze me leuk vond en ze heeft me op een bepaalde manier overgehaald, waardoor ik ineens ook gevoelens voor haar kreeg. Dit had ik zelf nooit aan zien komen. Iemand die je zoveel en zo vaak pijn heeft gedaan, die kun je toch niet leuk vinden? Maar uiteindelijk hadden we dus bijna een relatie, maar ook toen kwam ze weer een andere vriendin tegen van mij waar ze nu dan een relatie mee heeft.

Het is dus telkens hetzelfde verhaal. Al deze dingen hebben er toe geleid dat ik chronische vermoeidheid heb opgelopen. Ik voel me elke dag zo leeg van binnen, dat ik niet vaak zin heb om iets te gaan doen. Gelukkig word ik in januari geholpen en hopelijk zie ik dan resultaat.

[volhoudertje]

Gelukkig word ik in januari geholpen en hopelijk zie ik dan resultaat.

Hoe wordt je geholpen en waarmee?

[imagine]

Hoi Cincin,

Goed van je dat je op het forum je verhaal vertelt. Ik heb het vermoeden, dat je jezelf erg vaak opzij zet. Zo erg, dat je je daardoor nu helemaal leeg voelt. Omdat je steeds lijkt te doen wat een ander van je verwacht. En dat gaat volgens mij zo automatisch dat je gehele gevoel er in mee gaat. Zodat het lijkt, alsof je het zelf ook wil. Dus daarom vind ik het knap dat je voor nu even voor jezelf gekozen hebt en ook hulp ingeschakeld hebt. Wat voor hulp krijg je?
Het leven lijkt je te overkomen, maar dit heb je dus toch maar mooi alvast in je pocket. Je moet toch vooral met jezelf leven en waarom niet op de best mogelijke manier!
Kun je je in dit verhaal hier een beetje in vinden? En zo ja, waarom denk je dat je jezelf zo vaak opzij hebt gezet in je leven om anderen te helpen (ten koste van jezelf)?

[cincin]

Ik krijg eerst een lichamelijk onderzoek omdat dat verplicht is. Daarna woude doorverwijzen naar cognitieve gedrags therapie daarbij leer ik omgaan met de vermoeidheid en op een bepaalde manier te denken over dingen.

[cincin]

Ik kan me zeker heel goed vinden in dat verhaal. Ik denk dat het vooral komt doordat ik alles perfect wil doen voor andere omdat het toch een beetje onzekerheid is. Ik denk teveel na over bepaalde dingen. En heb dat het laatste jaar ook langzaam in gezien dat ik meer aan mezelf moet denken.

[imagine]

Ik kan me zeker heel goed vinden in dat verhaal. Ik denk dat het vooral komt doordat ik alles perfect wil doen voor andere omdat het toch een beetje onzekerheid is. Ik denk teveel na over bepaalde dingen. En heb dat het laatste jaar ook langzaam in gezien dat ik meer aan mezelf moet denken.

Herkenbaar verhaal, goed van je dat je hier bewust van bent geworden! Dan kun je er ook iets mee. Hoe zag je leven er uit voordat je die vriendinnen begon te helpen? Je jeugd bijvoorbeeld, was die fijn?

[cincin]

Ik had zeker een fijne jeugd. Heb 1 jaar gehad volgensmij groep 1 basisschool dat ik op school helemaal niks zei alleen thuis. Maar daar heb ik geen last van gehad ik praat nu gewoon makkelijk. Ben ook nooit gepest of iets dus waar de onzekerheid vandaan komt ik weet het niet.

[FlowerPower2020]

De gedachte van dat je perfect moet zijn voor de buitenwereld en overal veel over nadenken is ook voor mij een bekende.

Ik vind het mooi dat je zoveel openstaat voor anderen, dat is een mooie eigenschap. Maar ik denk dat het ook handig is om daarin grenzen te stellen zodat jij jezelf kan zijn.

Cognitieve gedragstherapie heb ik ook gehad. Ik vind het moeilijk toe te passen maar het werkt wel. Al die ik dat nu niet meer.

[volhoudertje]

Het is dus telkens hetzelfde verhaal. Al deze dingen hebben er toe geleid dat ik chronische vermoeidheid heb opgelopen. Ik voel me elke dag zo leeg van binnen, dat ik niet vaak zin heb om iets te gaan doen.

Het is goed dat je inziet dat het telkens het zelfde verhaal is. Mensen helpen is mooi, maar als dat ten koste gaat van jezelf, is dat niet zo’n verstandige opstelling. Het is niet altijd even makkelijk om een patroon te doorbreken. Misschien is het niet zo’n gek idee om eens na te gaan waarom je er zo graag ‘voor een ander’ wilt zijn en wat je verwachtingspatronen daarbij zijn. Cognitieve gedragstherapie kan daarbij een goed hulpmiddel zijn.