Hallo iedereen,
Ik ben nieuw hier op het forum en zou graag mijn verhaal kwijt kunnen.
Vorige week ben ik 25 jaar geworden, in juni studeer ik af en wordt van mij verwacht dat ik uiteraard begin te solliciteren.
Nu twijfel ik de laatste maanden heel erg veel over mijn studiekeuze. Ik ben afgestudeerd van het middelbaar in 2009 en ik koos er toen voor om rechten te gaan studeren. Helaas heb ik die studie na 4 jaar moeten stopzetten omwille van enkele vakken waar ik niet door geraakte. Ik ben dan maar begonnen met de studie rechtspraktijk, dit is een gelijkaardige studie maar het is een professionele bachelor. Die opleiding heb ik nu na bijna 3 jaar met succes afgerond maar toch is het al een hele tijd onrustig in mijn hoofd...
Morgen begin ik met mijn stage bij een deurwaarderskantoor en ik denk er de laatste weken heel fel over na of het dat wel is wat ik de rest van mijn leven wil doen. Ik vraag mij heel vaak af of ik in 2009 niet te snel heb beslist om iets met recht te gaan studeren en of ik na die eerste mislukking niet beter voor een andere studie had gekozen. Begrijp me niet verkeerd, recht interesseert me heel erg maar toch ben ik bang dat het dat niet is wat ik de rest van mijn leven wil doen.. En nu is het natuurlijk te laat om nog met iets anders te beginnen, ik ben 25 jaar geworden..
Als ik kijk naar mijn omgeving, mijn broers en zus die over alles zo zeker zijn en die heel ambitieus zijn en als ik dan naar mezelf kijk dan word ik daar alleen maar heel somber van. Ik ben een eeuwige twijfelaar en zit de laatste jaren niet goed meer in mijn vel. Die 4 jaren rechten zie ik steeds meer als verloren jaren, het voelt voor mij steeds meer aan als een mislukking dat ik na 4 jaar ben moeten stoppen. Ik durf dit alles aan niemand kwijt omdat het lijkt alsof ik met alles heel gelukkig ben en ik zou er mijn ouders ook niet blij mee maken. Zij zijn altijd in mij blijven geloven, ze hebben mij een tweede kans op studievlak gegeven en daar ben ik hen heel dankbaar voor.
Naast dit alles speelt ook het feit dat ik me ontzettend eenzaam voel de laatste tijd. Ik heb geen relatie, nog nooit een serieuze relatie gehad zelfs en dat is iets dat ik heel erg mis. Ik mis een vertrouwenspersoon aan wie ik alles kwijt kan maar het lijkt alsof geen enkele jongen interesse heeft in mij. Waarschijnlijk heeft mijn onzekerheid daar iets mee te maken, straal ik dat op één of andere manier uit ofzo en werkt dat afschrikkend. Als ik kijk naar mijn 3 beste vriendinnen dan maakt mij dat ook somber. Zij hebben allemaal een relatie, wonen samen, hebben werk, denken aan trouwen en ik ben daar nog lang niet terwijl ik daar ook heel erg naar verlang. Ik wil ook een relatie en kinderen maar het lijkt alsof dat niet voor mij is weggelegd, of toch nu nog niet.
Ik wou dit gewoon even kwijt, van me af schrijven want ik durf het nog altijd niet luidop tegen iemand te zeggen.