katje schreef:Tja, ik weet gewoon niet meer wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Als ik het achteraf bekijk lijk ik echt zo'n zwakkeling die niets aankan.
...en prent het jezelf in, dat je dat niet bent: voltijds werken met een ziekte onder de leden!
Vorige week was er iets heel banaals gebeurd, waardoor ik in paniek raakte (en dat was echt niet nodig, snap ik achteraf ook wel).
"Meis, let op je taal"
!
Het kan zijn, dat je verstand weet dat iets niet gevaarlijk is, maar je gevoel iets totaal anders voelt - en dan ga je "gewoon" in paniek, daar heeft je verstand namelijk nul komma nul invloed op!
Ik kon gewoon mijn gevoel over die situatie niet "beleven". Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik hiermee bedoel, want kan het anders niet verwoorden. Ik weet dat ik met het mes zat te snijden, maar pas toen ik bloed zag, voelde ik het ook. Het deed geen pijn, integendeel, het gaf mij een rustig gevoel. Ik heb het sindsdien nog een keer gedaan en ik weet dat ik het moet melden, maar weet niet meteen hoe ik het moet zeggen. Stom hé!
Wat ik begrijp: er gebeurde iets naars, al zei jouw verstand dat het niet erg was - het was wel degelijk erg voor je gevoel.
Je ging in een soort van trance, maar dat is geen kalme, rustige toesand onder deze omstandigheden.
Snijden kom jou hier uit halen, denkbaar omdat je geen andere mogelijkheden op je repertoire hebt.
Ik probeer echt alles te doen om te genezen. In theorie weet ik het ook perfect, maar toch lukt het mij niet.
Qua inzet krijg je een tien, maar de middelen ontbreken je van tijd tot tijd. - en dat is balen! !!
Hard je best moeten doen en slecht gereedschap geeft per definitie matig resultaat - en ik gun jou zoveel beter!!!
Ik ga inmiddels terug voltijds werken en het lukt vrij goed. Op het werk lukt het mij bijna om "normaal" te zijn. Ik wil me niet blijven verstoppen achter de depressie. (....). Ik heb gewoon zo veel gedachten die door mijn hoofd gaan..ik ben al 2 maanden constant duizelig, een soort ijl gevoel in mijn hoofd, de ene dag al erger dan de andere. Volgens de dokter moet ik mij hier geen zorgen over maken en kan het niet van de AD komen. Maar het is wel vervelend
Wanneer ik vroeger hoorde dat mensen zichzelf waren tegengekomen door een bepaalde situatie vond ik dat zo'n belachelijk gezegde. Nu wou ik dat ik mezelf eens kon tegenkomen, maar ik zou mezelf waarschijnlijk niet eens (h)erkennen
Als gezegd: depressie is een ziekte. Als je griep hebt, enje ligt inbed, ben je alleen maar verstandig en je niet aaan het verschuilen. Tuurlijk kun je jezelf in de slachtofferrol plaatsen: "Oh, ik heb ziekte X, ik zooooo zielig! Ik kan niets! Boehoe, arme ik moet driftig hulp krijgen!!!!!"
Maar dat jij ziek bent en dus beperkingen hebt, dat zijn feiten en dat heeft er niets mee van doen.
En het spijt me, dat je zo'n druilooor van een arts hebt.
Och, ja. - het komt waarschijnlijk niet van de AD en je kunt er oud mee worden, een ijl gevoel in je hoofd.
Maar het kan wel van spanning komen - al dan niet insamenhang met het depressieve verschijnsel, dat er rustig tien nare gedachten per seconde door je hoofd kunnen schieten.
En dat zijn GEEN zaken die afgedaan mogen worden met "maak je geen zorgen". (De arts kan ook zeggen : wees nou maar niet depressief! ")