Geen idee wat het beste is...iemand tips?

[GewoonIk]

Graag wil ik me even voorstellen. Ik ben een vrouw van 45 die na een moeilijk huwelijk dacht de liefde van haar leven gevonden te hebben. Dat is inmiddels 3 maanden geleden. We waren direct allebei verkocht en stapelverliefd, alsof het zo moest zijn. Al op de eerste date vertelde mijn vriend dat hij veel ellende had meegemaakt. En dat bleek zeker zo te zijn. Zijn vader heeft hij nooit gekend en hij is op jonge leeftijd misbruikt. Vervolgens 2 keer getrouwd geweest en 2 kinderen gekregen, waar hij weinig contact mee heeft. Daarna een geweldige vrouw leren kennen die echter een dochter had met diverse geestelijke problemen. Hierdoor is hij in een depressie beland en aan de anti-depressiva begonnen. En belande hij in de ziektewet. Hier stopt de ellende nog niet, want zijn vrouw verongelukte (inmiddels 3 jaar geleden) toen ze tegen een boom reed. Hierdoor moest hij vanwege financiële redenen met veel schuld hun huis verkopen en kwam hij in de schuldsanering terecht. Ook raakte hij nog zijn rijbewijs kwijt omdat hij onder invloed van de medicijnen een auto had geraakt.
Dit is in een notendop zijn leven. En volgens mij is dat te veel ellende voor één persoon.
Toen wij elkaar ontmoetten, was hij niet depressief. Het was echt geweldig. Dat vond hij ook. Nadat hij echter het graf van zijn vrouw had bezocht, veranderde hij. Het was te veel geweest..
Gelukkig herkende hij de symptomen, maar omdat hij net op het punt staat zijn rijbewijs terug te krijgen, wil hij absoluut geen medicijnen gebruiken. Ik ben de enige met wie hij praat. Hij heeft geen echte vrienden en zijn familie weet van niets. Maar nu heeft hij aangegeven dat hij me eigenlijk voorlopig niet wil zien. Hij wil wel contact houden via de telefoon en whatsapp. Maar ik ben zo bang dat hij dan verder afglijdt. Niet dat hij suïcidaal is, maar dat hij er dan zelf zeker niet meer uitkomt. Vooral omdat ik de enige ben die hij alles toevertrouwt. In het verleden heeft hij ook hulp van een psycholoog gehad, maar dat was ook niets voor hem. Ik wil hem niet loslaten omdat ik zoveel om hem geef, maar als het beter is voor hem zou ik het doen. Maar is dat wel zo? Ik hoop hier mensen te treffen die er ervaring mee hebben. Een forum voor partners van depressieve mensen heb ik tot nu toe nog niet kunnen vinden, vandaar deze poging.

[volhoudertje]

Maar nu heeft hij aangegeven dat hij me eigenlijk voorlopig niet wil zien. Hij wil wel contact houden via de telefoon en whatsapp. Maar ik ben zo bang dat hij dan verder afglijdt.

Hij wil wel contact houden via de telefoon en WhatsApp, maar je voorlopig niet wil zien. Ik denk dat je hem die time-out beter kunt gunnen en er op vertrouwen dat hij zichzelf in jouw afwezigheid onder controle kan houden.

[GewoonIk]

Bedankt voor je reactie Volhoudertje. Waarschijnlijk heb je gelijk. Het moeilijke is natuurlijk dat onze liefde nog zo pril is en ik het liefste iedere dag bij hem zou zijn. Een schrale troost is dat hij zelf inziet dat het niet goed gaat. En dat hij aangeeft dat hij weet dat we samen gelukkig kunnen worden. Ondanks dat maak ik me iedere keer erg ongerust als ik een tijdje niets hoor. Verder vraag ik me af of een depressie zonder hulp van medicijnen of therapie overwonnen kan worden?

[volhoudertje]

Verder vraag ik me af of een depressie zonder hulp van medicijnen of therapie overwonnen kan worden?

Dat ligt bij iedereen anders. Er zijn mensen die zonder medicatie hun depressie weten te overwinnen.
En therapie zonder medicatie is uiteraard een mogelijkheid. Maar of dat in het geval van je vriend
de beste opties zijn is natuurlijk een vraag die op afstand niet te beoordelen is.

[GewoonIk]

Ik begrijp dat het per persoon verschillend is wat er werkt. Natuurlijk, want we zijn tenslotte allemaal uniek. Maar dat het soms wel kán zonder medicatie, is wat mij betreft al een lichtpuntje. Ik hoop dan dat ik hem kan helpen door er te zijn als hij me nodig heeft. En dat hij aan de bel trekt als het niet meer lukt. Nog een andere vraag: hij is momenteel erg obsessief gaan lopen. Is dat een bekend verschijnsel?

[volhoudertje]

Nog een andere vraag: hij is momenteel erg obsessief gaan lopen. Is dat een bekend verschijnsel?

Het kan nooit kwaad als iemand aan zijn lichamelijke conditie werkt.
Waarschijnlijk helpt het hem ook om gedachten van zich af te zetten.

[GewoonIk]

Gisteravond samen het besluit genomen om elkaar (hopelijk voorlopig) niet meer te zien. Erg pijnlijk en het voelt helemaal verkeerd om uit elkaar te gaan terwijl je gek op elkaar bent. Hopelijk geeft hem dit de rust die hij nodig heeft. Heb hem wel duidelijk proberen te maken dat ik geen afstand neem van de lieve man die hij is, maar van zijn depressie. Het enige waar ik heel bang voor ben is dat hij niet terugkomt als het straks beter gaat, omdat voor hem misschien als bevestiging voelt dat het makkelijker gaat zonder mij. Wat is het soms ingewikkeld...

[volhoudertje]

Wat is het soms ingewikkeld...

Het is niet altijd makkelijk, maar jullie hebben uiteindelijk deze beslissing genomen.
Ik wens je veel sterkte.

[Max]

Beste Gewoonik, het is mijn ervaring dat depressiviteit niet te delen of te ondersteunen valt. Wanneer een partner zich door toedoen van depressieve gevoelens afsluit kun je denk ik niet anders doen dan die persoon in dat proces laten begaan.
Probeer je, wat er ook verder gebeuren mag, nooit en te nimmer schuldig te voelen. Dat alleen al kan enorme druk verzaken, een enorme wissel trekken op het beetje energie dat de depressieve persoon nog over heeft, dat gevoel bij die persoon: ik doe haar of hem met mijn depressie pijn, ik baar hem of haar zorg, terwijl 'ik' mezelf al zo'n vreselijke vergissing voel in het leven breng ik haar hem hen ook nog eens die schade toe...

Mij devies: neem zoveel mogelijk afstand en verwijt jezelf absoluut niets

[GewoonIk]

Hoi Max, bedankt voor je reactie. Hij geeft zelf inderdaad al heel duidelijk aan dat hij het verschrikkelijk vindt dat hij me pijn doet. Ik kan dat ook niet ontkennen, maar heb wel gezegd dat ik hem niets kwalijk neem en dat het de depressie is die mij wegduwt, en niet hij. Verder probeer ik alleen maar positieve feedback te geven en hem te laten voelen dat ik achter hem sta. Momenteel vind ik het vooral moeilijk om positief te blijven, want hij grijpt van alles aan om er een probleem van te maken. Buren die luidruchtig zijn?, deuren die dicht waaien, fiets die kapot is.. Het gaat maar door. Verder maak ik me er zorgen over dat hij heel obsessief aan het sporten is. Ik weet het, sporten in de buitenlucht is gezond. Maar ineens 4 uur per dag? Of maak ik nou ergens een probleem van?

[Max]

dat het de depressie is die mij wegduwt, en niet hij

Gewoonik, dat zijn heel begrijpelijke woorden voor ons, voor mensen die zich niet in een depressie bevinden. Maar, het klinkt misschien gek, je vriend zal zelf vermoedelijk niet onderkennen dat hij een depressie heeft. Mensen met een zware depressie vallen met die depressie samen. Ze zullen niet in staat zijn, te kijken naar hun depressie, hun depressie los te zien als het ware van zichzelf, hun ik, hun persoon. Dus zeg je dat iemands depressie jou wegduwt en niet zijn persoon, zal dat weinig positiefs kunnen betekenen voor hem, temeer daar iemand die ernstig depressief is helemaal niet zal denken 'dat het weer overgaat'. Hij valt samen met zijn depressieve gevoelens en zal geen enkele reden hebben om te denken dat hij weer veranderen gaat, een ander ik zou kunnen gaan worden.
Dat is mijn ervaring bij mijzelf en bij een anderen in mijn omgeving die met depressiviteit geworsteld hebben.

Verder probeer ik alleen maar positieve feedback te geven en hem te laten voelen dat ik achter hem sta

Dat kan nooit verkeerd zijn denk ik. Knap van je ook trouwens! Probeer goed aan jezelf te denken, forceer jezelf niet te veel. Naar mijn idee is het contact met anderen voor iemand die ernstig depressief is niet erg belangrijk, erg goed dat je ervoor zorgt dat hij niet ZONDER contact komt te zitten, maar overschat niet de waarde ervan.
Wel veel waarde zou contact met een psycholoog, een therapeut kunnen hebben; en wellicht ook medicatie, een antidepressivum (die hoeven nauwelijks bijwerkingen te kennen tegenwoordig)
Ik wens jullie beide heel veel sterkte

[GewoonIk]

Hoi Max, mijn partner erkent de depressie wel, maar niet de ernst ervan denk ik. Heeft wel aangegeven dat hij zeker hulp gaat zoeken als het echt niet meer gaat. Maar ik heb het idee dat hij dat beter nu al kan doen. Probleem daarbij is wel dat hij volgende maand zijn rijbewijs terug kan krijgen en voor die tijd absoluut geen medicijnen wil gebruiken. Natuurlijk ook vanwege de urinetesten. Hij zegt zelf: je echte vriend zit er nog wel, maar ik kan hem nu niet bereiken. Vandaar mijn benadering..

[Max]

je echte vriend zit er nog wel, maar ik kan hem nu niet bereiken

ik herken dat heel goed; hij voelt zich van zijn oude vertrouwde zelf ontvreemd
en wat zou hem de hoop kunnen geven ooit weer zichzelf te kunnen voelen zoals hij vroeger zichzelf voelde
Het is een onwaarschijnlijk ingewikkelde problematiek
Wat ik je alleen maar op het hart wil drukken Gewoonik: neem jezelf niets kwalijk, denk niet dat de crisis die hij nu doormaakt door jou opgelost of verholpen zou kunnen worden.
Zoals ik het zie, en beleefd heb, kun je hem nu net zo min daarbij helpen, als wanneer hij met een ellendige maagzweer of zware longontsteking te kampen zou hebben.
Je bent er voor hem. Dat is het beste wat je kunt doen, dat te laten merken zo veel mogelijk, zonder verwachtingen, zonder raadgevingen. En voor de rest is het afwachten zoals ik het zie.
Overigens: Naar mijn mening kan het gebruik van een modern anti-depressivum een verlenging van een rijbewijs niet in de weg liggen, maar een anti-depressivum is ook weer niet iets waar je erg veel van verwachten mag op korte termijn...

[GewoonIk]

Verstandelijk weet ik dat je gelijk hebt, maar gevoelsmatig ligt dat heel anders. Ik voel me erg machteloos en wil juist het liefste bij hem zijn om hem, bij wijze van spreken "tegen de boze wereld te beschermen". Het voelt verkeerd om uit elkaar te gaan als je van elkaar houdt. En daarom is het moeilijk te accepteren.

[Memories]

Bij elke relatie is het natuurlijk anders. Er zijn heel veel mensen die samen blijven natuurlijk. Maar dat is een beslissing die jullie met elkaar moeten beslissen. Ik wens jullie veel sterkte.

[GewoonIk]

Wat mij betreft is dit maar een time-out en kunnen we de relatie straks weer voortzetten. Mijn partner is een man die altijd bang is anderen te kwetsen en hij laat zich makkelijk ondersneeuwen. Dus wat dat betreft was dit voor hem een geweldige stap. Want hij is door deze "breuk" voor zichzelf opgekomen. Nu maar hopen dat het ook de juiste beslissing was en dat hij niet verder wegglijdt.

[Memories]

Wat mij betreft is dit maar een time-out en kunnen we de relatie straks weer voortzetten. Mijn partner is een man die altijd bang is anderen te kwetsen en hij laat zich makkelijk ondersneeuwen. Dus wat dat betreft was dit voor hem een geweldige stap. Want hij is door deze "breuk" voor zichzelf opgekomen. Nu maar hopen dat het ook de juiste beslissing was en dat hij niet verder wegglijdt.

Jullie voelen zelf goed aan wat op dit moment het beste is.

[GewoonIk]

Ik hoop dat je gelijk hebt. Zo zeker ben ik er niet van..

[Memories]

Ik hoop dat je gelijk hebt. Zo zeker ben ik er niet van..

Ik weet niet of ik gelijk heb. Helaas kan ik je die zekerheid niet geven. Overigens denk ik dat niemand je de volle zekerheid kan geven.

[GewoonIk]

Dat begrijp ik. En eigenlijk zoek ik iemand die zegt: "Maak je niet druk. Het komt allemaal goed". Maar ik weet dat dat niet kan.

[GewoonIk]

Feit blijft dat het gewoon moeilijk is om er mee om te gaan. Ik ben van nature een heel positief persoon. Maar nu denk ik overal over na voordat ik het zeg. Bang dat het verkeerd opgevat kan worden. Dus de spontaniteit is weg.

[Max]

Dat zeg je goed Gewoonik, en het is heel begrijpelijk en heel erg beroerd wat je doormaakt.
Maar ingaand op je eerdere bericht: probeer je inderdaad niet druk te maken, dat kan niet in jouw en ook zeker niet in het voordeel van je vriend of jullie relatie zijn, en misschien kun je jezelf een beetje troosten met de gedachte dat zijn depressie weer over zal gaan. Wat dat uiteindelijk voor jullie relatie zal betekenen daar kan niemand en zeker een complete buitenstaander geen zinnig woord over zeggen. Misschien kun je proberen dat 'on hold' te zetten, gewoon afwachten maar...

[GewoonIk]

Update: inmiddels zijn we zover dat er nauwelijks nog telefonisch contact is. Wel whatsappen we uren lang. Veel ellende uit zijn verleden komt toch weer terug en ik heb het idee dat dat niet allemaal verwerkt is vanwege de anti-depressiva die hij toen slikte. Misschien iemand daar bekend mee? Ik stel me zo voor dat je dan niet echt kunt rouwen? Verder is het natuurlijk zo dat hij nu pas (3 jaar later) iemand heeft gevonden waar hij mee wil en kan praten. Dat ben ik dus. Toch nog eens aangesneden of hij geen hulp moet gaan zoeken, maar hij wil en zal het alleen doen. Wat natuurlijk een mooi streven is. Feit blijft dat ik me afvraag of hij het redt zonder hulp.

[momo]

Ik vind het spijtig dat ik het moet schrijven, maar wat eruit komt naar mijn gevoel is dat hij het misschien wel moeilijk heeft door allerlei redenen, en het niet samen met jou wil doorworstelen.Maar durft hij niet vlakaf te zeggen en laat het zo doodbloeien?

Misschien moet je wat loslaten? voor allebei?

niet het leukste advies, maar ik denk wel het meest realistische. Je bent nu enkel een praatpaal (wss als hij dat wenst) en verder niks.

Als het goed zit, komt hij wel terug, als het niet zo is kom je er beter vroeger dan later achter.

knuffel om de boodschap te verzachten [AAI]

[GewoonIk]

Momo, misschien heb je gelijk. Maar is het niet zo dat dat het enige is wat je kunt doen voor iemand met een depressie? Als praatpaal fungeren? Als ik helemaal zou breken, zou ik echt het idee hebben dat ik hem laat vallen. Bovendien ben ik zelf nog niet zo ver.. ik houd van die man. Maar bedankt voor je ongezouten mening. Het werpt toch een ander licht op de zaak!