Vooreerst welkom op dit forum… Doordat ik voor het eerst in dit topic kom binnenvallen en er tussentijd veel geschreven is hier, heb ik even snel diagonaal de posst gelezen hier.
In ieder geval alles wat u meemaakt en schrijft zijn zeer herkenbare dingen bij mensen die in een depressie zitten.
Ik zou ook zeer gedetailleerd op sommige dingen kunnen ingedaan, tevens anderen hebben dat gedaan. Dus wil ik voorlopig eventjes reageren op uw reactie op Momo. Misschien reageer ik dan later wel wat meer.
Tevens zal u misschien al gemerkt hebben mevrouw gewoon ik, Hoeveel liefde je soms geeft aan hem, hoe je ook van hem zegt te houden, je zal vaak merken dat uw liefde niet tot hem doordringt. Dit moet je voor jezelf als iemand die ook een stukje hulp tracht te bieden kunnen aanvaarden. Het is trouwens niet gezegd dat het allemaal verloren is. Druppelsgewijs kan er misschien toch iets van doorsijpelen. Je dient echter wel heel erg veel geduld en doorzetting aan de dag te leggen. Wantrouwen is immers je grootste vijand. Heel vaak staat de vroegste liefdeservaring, namelijk die van ouder tot kind, model voor hoe iemand met de liefde omgaat. Heel wat ouders hebben hun kinderen al doende geleerd dat liefde conditioneel is: ‘Ik zie je graag, als...’Momo, misschien heb je gelijk. Maar is het niet zo dat dat het enige is wat je kunt doen voor iemand met een depressie? Als praatpaal fungeren? Als ik helemaal zou breken, zou ik echt het idee hebben dat ik hem laat vallen. Bovendien ben ik zelf nog niet zo ver.. ik houd van die man. Maar bedankt voor je ongezouten mening. Het werpt toch een ander licht op de zaak!
In ieder geval, Iemand in een depressie wil niet langer moeten en wil zeker geen verplichtingen. Men hunkert vaak naar die onvoorwaardelijke liefde die men vaak niet heeft gekregen. Vaak is die ook niet meer te krijgen omdat de liefde tussen volwassen mensen wel voorwaardelijk en eindig is. Als helper kan ik enkel troost bieden bij de pijn die het ontberen van de liefde met zich heeft gebracht. Ik kan het gemis ervan niet invullen of opvullen, maar enkel verzachten door te luisteren, te begrijpen en de eenzaamheid hiervan empatisch mee te voelen. Het klinkt misschien hard, gewoon ik, tevens dien je te realiseren dat jouw oprechte liefde, liefde voor deze persoon in kwestie maar een substituut (vervangliefde) kan zijn die het echte verlangen nooit helemaal zal bevredigen. Ik kan trachten te helpen door hem te doen aanvaarden dat er altijd een leegte zal zijn. Ik kan trachten vanuit deze leegte iets creatiefs te doen ontstaan. Uit leegte, pijn en eenzaamheid zijn ooit grote kunstwerken en grandioze gedichten en teksten ontstaan.
Uiteraard is niet alles mee gezegd, maar laat dit in ieder geval mijn voorlopig antwoordidee zijn.
Ik wens je veel sterkte toe, waarde gewoon ik,
Van harte,
Kyron