Beste mede forumleden,
Vandaag trek ik de stoute schoenen aan, ik ga iets meer over mezelf vertellen.
Ik ben een oudere vrouw (55+) en ik ben al jaren gelukkig getrouwd. Ook heb ik volwassen kinderen. Ik ben op dit moment niet meer aan het werk omdat het vanwege mijn gezondheid niet meer gaat en omdat er ook bijna geen werk meer is in mijn beroep.
Zo op het eerste gezicht heb ik dus wel aardig gefunctioneerd. Toch heb ik al mijn leven last van angsten en steeds terugkerende depressies. Toen ik jong was zelfs een tijd heel heftig. Op dit moment ben ik in behandeling en slik ik medicijnen.
De laatste tijd wordt er tijdens de gesprekken bij mijn behandelaar vaak gepraat over mijn verleden. Hierbij kwam naar voren dat ik eigenlijk al vanaf mijn vroegste jeugd klachten heb, ik weet niet eens hoe het leven er uit zou zien zonder stoornis
Het lijkt er op dat ik een trauma heb opgelopen door een gebrek aan moederliefde in mijn allereerste jaren. Ik weet nu ook dat mijn basisbehoefte aan geborgenheid nooit meer vervuld zal kunnen worden. Het onderhuidse verlaten gevoel heb ik altijd mijn "liedje van
verlangen" genoemd. Soms groeit dit liedje, doordat iemand iets zegt wat in de buurt komt van kritiek, uit tot een hevige verlatingsangst en dan is het leven ineens ondraaglijk. Tot nu toe altijd tijdelijk gelukkig!
Ik heb ADHD en dat zal ik als kind ook wel hebben gehad, toen wist men daar nog niet veel van af en het zal zeker meegespeeld hebben bij de reacties van mijn ouders op mijn gedrag.
Op dit moment komt het er voor mij op aan om mijzelf te aanvaarden zoals ik ben en dat is een hele klus want eerlijk gezegd heb ik van tijd tot tijd geen hoge pet op van mezelf. Ik zal het kleine meisje dat in mij leeft proberen te troosten en ik kan daarbij wel wat aanmoediging gebruiken.
Hartelijk dank voor het lezen van mijn verhaal.
Groet van tantejan