Dit is mijn eerste bericht hier. Ik ben normaal niet zo een forum-persoon maar ik heb echt het gevoel dat ik mijn verhaal aan iemand moet kwijt kunnen zonder zielige blikken toegeworpen te krijgen. Ik hoop ook dat ik door jullie reacties misschien wat meer persoonlijke duidelijkheid krijg.
Toen ik een jaar of 16 was is het allemaal begonnen, het is toen uitgegaan met mijn jeugdliefde en ik was er kapot van. Ik haatte ook de opleiding die ik toen volgde en dit alles zorgde ervoor dat ik niet anders deed dan huilen en me zeer ongelukkig voelde. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en heb toen enkele maanden thuis geschreven gekregen. Dat heeft me goed gedaan toen. Ik kwam er weer bovenop, ben van school veranderd en ben de rest van mijn middelbare schoolperiode redelijk goed doorgekomen. Bij periodes van stress had ik vaak wel een terugval, ik werd toen soms erg boos en reageerde dit verbaal af tegen mijn ouders. Ik kon door die schoolstress soms zo paniekerig worden waardoor ik het weer allemaal niet zag zitten en weer periodes lang op mijn bed lag te huilen.
Ik ben nu 23 en doorheen de jaren is dit eigenlijk allemaal maar verergerd. En nu ik klaar ben met mijn hogeschoolopleiding en ik voor een paar grote keuzes sta, zoals werken, wordt ik helemaal gek. Dit zijn zaken waar ik erg van afzie:
- Vanaf ik het gevoel heb beoordeeld te worden op wat ik doe (dus in een werksituatie) ga ik aanzienlijk slechter werken. Het maakt me behoorlijk angstig omdat ik weet dat het mij behoorlijk kan dwarsbomen als ik eenmaal in de echte werkwereld terecht kom. Mijn stageperiode was een echte ramp en ik trok elke dag huilend op. Nochtans zagen mijn stagepartner en mijn collega’s er zeer gelukkig uit en voelde ik me nog treuriger. Toen ik enkele jaren geleden een weekendjob had, waar de bazin me de hele tijd in het oog hield, ben ik gestopt omdat ik voor het werken een echte paniekaanval gekregen had.
- Bij stressvolle periodes zie ik behoorlijk af. Ik word dan wakker met een drukkend gevoel op mijn borst en heb ook vaak last van darmklachten en hoofdpijn (ik heb trouwens geen slaap- of eetproblemen). Ik kan dan soms zo angstig worden van hetgene dat me stress bezorgd, dat ik me zeer somber ga voelen, in niks zin heb, mijn toekomst erg zwartgallig zie, geen energie heb, … Wat trouwens opvalt is dat wat ik als stressvol beschouw andere mensen dit niet zo ervaren.
Periodes van zeer blij zijn en zeer ongelukkig zijn wisselen elkaar voortdurend af. In de blije periodes zie ik alles zitten, kan ik de wereld aan en kan ik alles relativeren. In de ongelukkige periodes heb ik geen energie, zie ik alles zwartgallig in, heb ik in niks zin, pieker ik over alles, … Soms komen die ongelukkige periodes er door iets wat me stress bezorgd maar soms hebben ze zelfs helemaal geen reden! En als mensen me dan vragen wat er mis is, kan ik geen duidelijke oorzaak geven. Beide periodes (zowel gelukkig als ongelukkig) komen evenredig met elkaar voor.
Tijdens deze sombere periodes denk ik vaak dat het nuttig zou kunnen zijn voor mij een psycholoog op te zoeken. Alhoewel dit een zeer grote stap voor me is, ik ben meer de persoon die mijn eigen problemen oplost. Tijdens mijn optimistische periodes (zoals op dit moment) denk ik dan dat dit helemaal niet nodig is en dat het allemaal niet zo erg is (want zoveel mensen hebben meer serieuzere problemen dan mij). Ik heb gewoon de mening van iemand anders nodig, want ik (maar ook de mensen rondom mij) heb het moeilijk. Ik vraag me gewoon af wat er mis met me is?!
Alvast bedankt dat jullie dit wouden lezen
, ik weet trouwens ook niet of dit wel de juiste categorie is, maar dit voelde juist.