Lotgenoten?

[Janneke]

Na vaderdagweekend ging alles weer stukken beter.
Vandaag heel moe, heb wijselijk halve dag genomen en gerust. Voel me nu nog niet echt beter, gejaagd en niet ontspannen, allesbehalve zelfs.
Misschien reactie op osteopaat van gisteren?
Somberheid/teleurstelling voel ik ook zo opkomen.
Benieuwd of, als 'het' echt toeslaat, ik het over mij kan laten komen.
Vriendin gaat ook op weekend, zit dus alleen met de kinderen, ook dat is spannend wellicht.

Hoi Ementee,
Het is mijn ervaring met osteopathie dat je erg moe kan worden van zo'n behandeling. En dat in het verlengde daarvan allerlei nare gevoelens de kop op kunnen steken.

Goed, dat je bij de osteopaath geweest bent!
En goed om daarna een dag, een halve dag rust te nemen!
Prima!

Enne: ik zou zeggen: als de ellende echt toeslaat, mag je heus goed voor je zelf zorgen, hoor!
De zaak passief over je heen laten komen - over woorden kun je altijd debatteren, maar nare zaken passief ondergaan is niet echt helend.
Het verdriet of wat ook laten komen terwijl je goed voor jezelf die verdriet heeft zorgt, is dat wel.

[Minerva]

Geen idee. Dat ik er alleen voorsta en schrik heb dat het niet gaat lukken? Dat ik te moe ga zijn? Te veel drukte? Geen ontsnappinsmogelijkheid?

Je zegt dat je bang bent dat het je niet gaat lukken, dat je er alleen voor staat, teveel drukte, dat je te moe zal zijn..je hebt het over een ontsnappingsmogelijkheid. Het klinkt alsof je er geen vertrouwen in hebt dat jij in staat zal zijn om een weekend alleen met de kinderen door kan brengen. Het roept veel stress bij je op zo te lezen. Van die angst en die stress word je op zich al erg moe.

Wat zou jij er aan kunnen doen dat het jou wel gaat lukken? Dat je er wat beter tegen kan? Wie zou jou daar bij kunnen helpen? Hoe kan jij er voor zorgen dat jouw kinderen wat minder drukte voor jou veroorzaken? Probeer te kijken naar hulpmiddelen of personen die jou zouden kunnen helpen.

[ementee]

Janneke, het is die laatste zin, dat bedoel ik.
Minerva: ik denk dat ik gewoon denk dat in schrik heb dat het slechte dagen gaan zijn met mij, iets wat ik niet kan controleren en een no go is als ik alleen ben met mijn 2 jongens, omdat ik dan niet voor hen kan zorgen, of niet zonder mezelf volledig in de kant te rijden.

Maar heb backup gezocht intussen, voor het geval dat.

Was ook wat ziek gisteren, misschien reageer ik daar ook moe op. Heb ook deze ochtend en middag gerust, werk gelaten voor wat het was, wil het niet forceren.

[ementee]

Ok, voelde me vdaag terug niet goed. Psych had gevraagd de onderliggende emotie onder de verkramping te voelen. Ik denk gemis en verdriet.
Ik heb dan, toen ik rustig alleen was, de brieven van en naar vader (na overlijden) en doodsprentje en zo genomen en gelezen.
Weet niet of dat verstandig was, maar voelde die nood. Ik heb ook gehuild, niet lang, niet veel, maar gehuild en hem echt gemist. Dat huilen voor hem was zo lang geleden, weet nu niet of ik hier goed aan deed.

[Minerva]

Knap van je dat je het aangedurfd hebt om die emotie te ondergaan. Om die brieven en het bidprentje te bekijken en te voelen wat het met je deed en de emotie de ruimte geven om er te mogen zijn. Hoe is het daarna gegaan? en hoe is je weekend verlopen? Goed dat je hulp gevraagd hebt als je het alleen niet zo zag zitten.

[ementee]

Ik denk soms, al weet ik het niet, dat ik me gewoon dood verveel. Kan dat?
Ik ben heel gevoelig voor het hebben van te weinig uitdaging/leuke dingen, en anderzijds ben ik daarin nogal passief.

Het is allemaal zo *****!

[Minerva]

Wat maakt dat je soms denkt dat je je dood verveelt?

Ieder mens heeft uitdagingen nodig en nieuwe dingen nodig op z'n tijd. Dat maakt dat je kan groeien en ontwikkelen, het maakt dat je je zinnen kan verzetten. Echter als je een depressie hebt kan die behoefte onvervuld blijven omdat je de fut niet hebt om ze aan te pakken.. die tegenstrijdigheid maakt dan weer dat je tot niets komt terwijl je het wel zou willen.. en die onvervulde behoeften maken je dan weer ongelukkig en dat je je naar voelt, dat het niet lukt, dat je het niet kan etc. de negatieve spiraal van de depressie..

[ementee]

Het worden antidepressiva, het wordt enkel slechter, gedachten en zo, thuis gaat het steeds moeilijker,.. Cirkel proberen doorbreken en dat lukt niet alleen.

[ementee]

Even een update (sorry voor vorige korte reactie, het was even zeer lastig).

Vorige week heel zware week gehad. Veel doemdenken, ook zeer nare gedachten gehad (verlangen naar 'eeuwige rust' flitste soms door het hoofd, enz..), mij slecht gevoeld, etc..

Daarom en na gesprek met psycholooog toch maar beslist 'echte' medicatie te nemen ipv Sint-Janskruid. Of het nu burnout, depressie of iets anders is, symptomen zijn vergelijkbaar en het is duidelijk dat een extra duwtje in de rug noodzakelijk is.

Sedert vorige donderdag ging het dan weer vrij goed. Voelde me niet slecht, genoot wel van het werk en thuis, was vrij ontspannen, sliep redelijk, etc. Ook dit weekend, dat toch eerder druk was, ging wel, net als vorig weekend trouwens (veel vrienden gezien en zo). Dat is 2 weekends op een rij.

Ik ga ook lopen nu, dat lijkt me zinvol.

Door die goeie dagen getwijfeld aan starten met medicatie, maar gisteren toch maar gedaan. Probleem is dat ik zo veel schommelingen ken, in de dag maar ook enkele dagen goed en dan weer minder goed tot slecht. Ik heb wel het idee dat ik evolutie maak, maar ben er nogal onzeker over en denk dat medicijnen wat gaan kunnen helpen.

Vandaag was het een wat mindere dag tot nu, maar geen zo megagroot zwart gat zoals eerdere keren het geval, eerder een kleiner gaatje (waar ik vorige week woensdagochtend wel een zeer groot zwart gat heb ervaren).

Misschien is de beslissing tot medicatie niet zo slecht, erken ik daarmee dat ik hulp nodig heb en wil toelaten, wie weet.

Ik ben nu benieuwd naar hoe dat gaat werken, welk gevoel ik ga krijgen, of ik me echt beter ga voelen, en hoe dat alweer aanvoelt, dat beter voelen, ik denk dat ik dat wat vergeten ben en een goede dag misschien eigenlijk eerder een 'gewone' dag is.

[Janneke]

...Ik hoop dat het goed gaat werken!!!

Dat je je een stuk beter gaat voelen, en dat dat weer gewoon is: je goed voelen!

[ementee]

Update na vorig bericht (en dank voor alle reacties!):

Sedert anderhalve week aan de medicatie, Sipralexa (België, in Nederland heet het Lexdura dacht ik). Eerst 5mg, dan 10mg.

Weinig last tot nu, behalve dan sedert ik 10mg neem heel moe, slapeloos, soms heel nerveus,.., al kan dat ook van de depressie zelf zijn natuurlijk.

Ik heb me toch een tiental dagen eigenlijk redelijk goed gevoeld, 't is te zeggen af en toe wel een dip elke dag, maar geen zware crash. Nu is het weer al een dag of drie stukken slechter, vooral vandaag (deze ochtend dacht ik echt even dat ik er genoeg van had, zonder echte concrete plannen).

Die schommelingen, dat is zo vreselijk frustrerend en zwaar, voor mezelf én voor de omgeving. En ik kan dan nog wel redelijk functioneren..

Ik hoop dat de medicatie aanslaat en me stabieler beter kan doen voelen, om vandaar dan voort te werken. Geduld, geduld..

Hoe dat toch kan, zo slecht worden, dat is echt onverklaarbaar maar zo vaak voorkomend.

Duimen maar voor mij, ik duim voor jullie!

[Dromen1983]

Ik duim mee voor jou!!!

Na een 6-tal weken zouden die schommelingen minder moeten zijn.
Heb zelf geen ervaring met medicatie.

[ementee]

Hey iedereen,

Tijd voor een update - reacties zeer welkom (het is iets 'nieuws' voor mij - het is interessant te zien of het verloop 'normaal' is).

Ik neem nu sedert een 5,5 weken antidepressiva (uiteraard nog steeds in combinatie met psychotherapie, dat ga ik niet stoppen).

De eerste week à twee weken waren echt lastig, het werd slechter ipv beter. Na een tweetal weken begon het een beetje te keren.

Na de derde week op reis vertrokken met vrouw en kindjes. Dat ging al bij al redelijk, al had ik ter plaatse wel een drietal dagen het vrij lastig. De week erop thuis vakantie, veel gewerkt in de tuin en zo. Echt een goede week. Deze week terug aan het werk, het gaat wel, maar toch terug een beetje achteruit.

Over het algemeen lijkt de medicatie zijn werk wel te doen. Ik heb meer goeie dagen dan ervoor en die dagen zijn ook echt goed. Dat was lang geleden.

Jammer genoeg heb ik ook nog meer dan genoeg slechte dagen, duurt meestal een dag of drie-vier, zoals ervoor. Het is echter minder 'scherp', minder zwaar. Het 'sluimert' wel, maar de echt diepe, zware crash is er voorlopig niet meer bij. Ik voel me dan niet goed, maar ik heb niet meer die zware 'stressaanval', ik word niet meer 's nachts of 's morgens wakker. Ik ben - voorlopig - ook niet meer zodanig moe dat ik niets meer kan doen, zoals dat ervoor soms wel het geval was.

Sommige zaken (bv Robin Williams) brengen me van de wijs, dat wel, dat doet me denken. Ik zoek nog steeds naar 'de zin' van dit alles, heb nog steeds moeilijke gedachten (meer precies staat veel in het teken dat ik niet oud ga worden, zo oud als mijn vader die zeer jong is overleden) en krijg ik die gedachte niet echt weg.

Ik denk dus dat het beter gaat, maar ik weet niet of het al voldoende verbeterd is door de medicatie. Gaat het nog beteren, nog stabieler worden?

Wat een merkwaardige ziekte is dit toch.

[Janneke]

Sommige zaken (bv Robin Williams) brengen me van de wijs, dat wel, dat doet me denken. Ik zoek nog steeds naar 'de zin' van dit alles, heb nog steeds moeilijke gedachten (meer precies staat veel in het teken dat ik niet oud ga worden, zo oud als mijn vader die zeer jong is overleden) en krijg ik die gedachte niet echt weg.

Ik denk dus dat het beter gaat, maar ik weet niet of het al voldoende verbeterd is door de medicatie. Gaat het nog beteren, nog stabieler worden?

Wat een merkwaardige ziekte is dit toch.

Het Ementee,
ged, dat de AD min of meer doet, wat-ie moet doen: de zaken wat verzachten. Echt genezen kan AD niets.
Praat je met je therapeut over de dood van je vader?
Dat lijkt me geen gedachte die je "weg" moet proberen te krijgen!
Sowieso heb je gemerkt: dat laat geen enkele gedachte met zich doen, dus verspil daar niet je energie aan!! (Ken je het grapje van "denk niet aan de roze olifant"? Dan ga je er prompt aan denken...)
De grote trucis, dat de 'emotionele lading' er af *moet*. Zodra de gedachte/ herinnering /etc. aan je vader/zijn dood minder beladen is, komt zo'n gedachte minder vaak op - en als hij toch opkomt, is-t-ie ook redelijk snel weer weg.

[ementee]

Het Ementee,
ged, dat de AD min of meer doet, wat-ie moet doen: de zaken wat verzachten. Echt genezen kan AD niets.
Praat je met je therapeut over de dood van je vader?
Dat lijkt me geen gedachte die je "weg" moet proberen te krijgen!
Sowieso heb je gemerkt: dat laat geen enkele gedachte met zich doen, dus verspil daar niet je energie aan!! (Ken je het grapje van "denk niet aan de roze olifant"? Dan ga je er prompt aan denken...)
De grote trucis, dat de 'emotionele lading' er af *moet*. Zodra de gedachte/ herinnering /etc. aan je vader/zijn dood minder beladen is, komt zo'n gedachte minder vaak op - en als hij toch opkomt, is-t-ie ook redelijk snel weer weg.

Ik verwacht geen echte genezing van AD, wel stabiliteit, liefst steeds meer, waar het nu, na 5,5 weken, al beter is maar toch nog minder dan gewenst.

Ik wil die gedachte niet 'weg' in de zin dat ik ze wil 'vergeten', maar wil ermee kunnen omgaan, ervoor zorgen dat die te kaderen is en ik er geen echte 'last' van heb.

Ik praat met de therapeut over alles, en zeker ook daarover. Volgens wat ik leer uit onze gesprekken, is het zeer fout gelopen tijdens de korte ziekte van vader en vooral erna, en draag ik daar nog steeds de gevolgen van. Rouwproces dat nooit werd voltooid, aan het lot overgelaten, enzovoort, enzoverder. Mijn 'copingstrategie' is daar volledig scheef gegroeid.

[ementee]

Niemand die me kan zeggen dat AD na 5,5 weken toch zeker nog met terugval kan gepaard gaan?

Maak me zorgen.

[Memories]

Je kan daarover altijd even de behandelaar raadplegen.

[ementee]

Die zegt dat een terugval niet abnormaal is (heb dat ondertussen kort besproken)

Het is gewoon iets zodanig onbekend en angstaanjagend, dat de vragen blijven. Is de AD hoog genoeg bv. Woensdag bij psycholoog, zal het daar eens voorleggen ook.

[Memories]

Die zegt dat een terugval niet abnormaal is (heb dat ondertussen kort besproken)

Het is gewoon iets zodanig onbekend en angstaanjagend, dat de vragen blijven. Is de AD hoog genoeg bv. Woensdag bij psycholoog, zal het daar eens voorleggen ook.

Heel goed. Iets wat onbekend en nieuw is, daar moet je vaak eerst even aan wennen. Dat is verandering. Dat is anders. Goed dat je het bespreekbaar maakt.

[ementee]

Hey iedereen.

Even een korte stand van zaken.

Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op (mede dankzij dit forum en één iemand bijzonder overigens). Ik heb steeds meer goede dagen, ook steeds meer na elkaar.

Ik heb intussen al periodes gehad van een volstrekt normaal gevoel tot zelfs zeer energiek. Ik slaap over het algemeen terug. Ik ben nog zelden echt desolaat. Ik zie de toekomst steeds vaker met zin tegemoet, heb meer en meer zin in sociale activiteiten, enzovoort.

Tuurlijk heb ik nog slechte dagen. Meestal zelfs enkele dagen na elkaar. Dat uit zich dan bv in heel veel stress en rusteloosheid, geen energie, slecht slapen,.. Maar de intensiteit ervan is minder dan het is geweest en ik geloof ook op die dagen dat het zal verbeteren terug.

Meestal zijn de terugvallen overigens het gevolg van te hard gaan op de goede dagen.

Maar dus: er is merkelijk beterschap. Het evenwicht is broos, dat voel ik en besef ik, maar het gaat in de goede richting. Ik ben voorzichtig, ik durf niet echt te denken dat deze vooruitgang blijvend is, maar het lijkt er wel op.

Een stijgende lijn dus, langzaam stijgend en geregeld een knik naar beneden.

Ik wilde dit toch even delen. Misschien heeft iemand er iets aan, aan de wetenschap dat het kan, iets dat ik soms ook moeilijk kon geloven op de diepste ogenblikken.

Ik ben er nog bijlange na niet, maar dat geeft niet, dat komt wel.

[Memories]

Geweldig dat het zo goed met je gaat. [045]

[katleen]

tof om te lezen zeg!!
en daar mag je trots op zijn want het is en blijft keihard werken en knokken , soms tegen alle gevoel in.
ook mooi om te lezen dat je beseft dat er inderdaad ook nog `donkere` dagen zijn , maar dat het licht uiteindelijk toch weer aangaat.
ik zou zeggen : doe maar verder waarmee je bezig bent , want het werkt!!

[ementee]

Update.

Het is lang heel goed gegaan, geen slechte dagen gedurende een maandeneenhalf.

Sedert een weekje terug minder. Ik voelde vervlakking - medicatie?- en ben daar beginnen over denken. Nu is dat vlakke weg, maar is er in de plaats een terugval(letje?) gekomen door het gepieker. Blijven denken dat het fout gaat, tot het zover is natuurlijj.

Nu dus al enkele dagen wat stressy, droef en vooral bang.

Partner reageert slecht. Ze snapt niet dat dit kan, omdat ik AD neem.

Ik dacht dat het over was, maar niet dus. Is het normaal dat het terug minder gaat, zelfs met AD? Hoe stop ik piekeren? Hoe zorg ik ervoor dat ik mezelf niet dieper naar het zwarte gat denk?

[Janneke]

Hoi Ementee,
AD doet helaas niet alles, maar probeer goede moed te houden,!
Piekeren kun je op meerdere manieren stoppen.
Methode een: spelen er emoties, zoals angst voor het zwarte gat...? Een hele begrijpelijke angst!! Win dan informatie in over de angst. Bijv.: de winter komt er aan. Wellicht helpt het als je een lichtbak koopt? Of zodra de zon schijnt naar buiten en eeen frisse neus halen? Er zijn mensesn die zweren bij vitamine D bijslikken in het donkere seizoen.
Of bel je arts of apotheker, wat zij er van zeggen.
(De makke met angst is dat huilen het niet erger maakt, soms zelfs minder, maar het niet geneest of wegneemt. Bij angst moet je iets doen.)

Methode twee: stel vast dat je piekert, zeg tegen jezelf dat dat niet erg is. (Angst voor piekeren, of welke angst dan ook, maakt het alleen maar erger.)

Methode drie: "ik pieker over vervlakking, dat is niet erg - maar ik ga nu bijv muziek opzetten."
En je kunt al je 5 zintuigen gebruiken. Welke geur kan jou helpen? Welke smaak thee zou je willen? Welke kleuren wil je zien? Probeer dingen uit zoals jezelf masseren, douchen, ik ben zelf erg blij met mijn schommelstoel, etc. En probeer je hele collectie cd's uit. Harpmuziek kan mij helpen, maar als ik boos ben toch liever iets met een stevige ritmesectie, etc.

En blijven piekeren is vooral ook een teken van stress. Ga op yoga, doe een cursus touch for health (plus de vervolgcursus stress release) - of probeer de oorzaak van de stress weg te nemen.
Succes!

[ementee]

Hey,

Bedankt voor je reactie.

Het is heel verwarrend allemaal. Het ging echt goed, en nu denk ik al dagen dat het niet meer goed gaat.

Het verwarrende is dat ik wel nog degelijk functioneer, ik niet extreem stressy ben, degelijk slaap,.. En van zodra ik iets anders doe, denk ik niet meer en is het even over.

Ik zit dus niet in dat zwarte gat, maar ik denk dat ik er wel inzit en zeg dat constant tegen mezelf. Begrijpe wie kan.