Ben ik eigenlijk verkracht ?
Geplaatst: 31 dec 2013 11:26
Mijn vriend en ik zijn 9 maanden samen. Wij waren echt heel gelukkig samen en ik ben er nog steeds helemaal gek van, maar hij leidt een eigen leven en ik krijg steeds meer het gevoel dat ik niet echt meer tel.
We wonen een half uur van elkaar met de wagen en twee keer per week, op vaste dagen, overnacht hij bij mij. Verder zien wij elkaar eigenlijk niet. Hij woont nog thuis en besteedt de meeste tijd aan zijn hobby's. Hiermee heb ik nooit problemen gehad en dat zal ook niet gebeuren. Hij is 20 jaar, ik ben 27. Ik begrijp dat hij vrijheden nodig heeft.
Als zijn moeder op vakantie gaat, overnacht ik uitzonderlijk bij hem. Dat is een aantal keren goed gegaan, maar een keer liep het serieus mis. Op zijn kamer zijn we beginnen vrijen, ik vond dat leuk. Maar op een gegeven moment begon het pijn te doen en ik kon niet meer verder en vroeg om te stoppen. Maar hij bleef doorgaan. Na enkele malen aandringen te stoppen en hem weg te duwen, bleef hij nog steeds doorgaan. Ik heb mij echt nog nooit zo slecht gevoeld. Hij negeerde mij gewoon compleet.
Daarna zei hij sorry en het leek erop dat hij echt oprecht spijt had. Dit is in augustus gebeurd. Sindsdien ben ik depressief en het wordt alsmaar erger omdat ik met niemand erover durf te praten. Ik heb twee vrienden in vertrouwen genomen en ze hebben mij laten vallen. Ze begrijpen niet dat ik met hem nog wil samen zijn.
Stilaan begrijp ik dat zelf ook niet meer want ik doe echt alles voor hem. Ik kook wat hij wil, ik koop alles voor hem, ik gun hem al zijn vrijheden. Maar enkele weken geleden wilde hij een einde aan onze relatie maken. En toen zag ik het gewoon ineens niet meer zitten. Ik heb alles in de doofpot gestoken en probeerde mij wijs te maken dat er niks gebeurd was en dan wil hij de relatie verbreken ... Ik heb toen de medicijnkast geplunderd. Na een tijdje werd ik helemaal flauw en hij heeft dat gemerkt en mij naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik met de mensen gepraat, maar ik heb mijn depressie op andere zaken gestoken. Ik durf er niet mee naar buiten komen.
Nu ben ik anoniem. Maar ik wil zijn toekomst niet verpesten door iets wat hij misschien ook niet echt wilde doen. Ik weet zeker dat hij mij graag ziet, maar hij kan mijn depressie niet meer aan. Daarom wilde ik samen in therapie maar hij wil dat ik het alleen doe.
Die stap ik zo groot en ik zink alsmaar dieper. Ik val flauw op mijn werk en huil uren per dag. Hij vindt dat hij mij niks heeft aangedaan maar zo voelt het voor mij niet. Ik had na die daad enkele dagen serieus veel pijn en ik denk er ook om de haverklap aan.
We zijn wel terug samen, maar hij heeft het deze week weer willen uitmaken, omdat hij meer tijd met vrienden wil doorbrengen maar nadien heeft hij spijt... Ik weet dat hij mij graag ziet maar deze gebeurtenis is voor ons allebei moeilijk en ik weet niet meer wat ik nog kan doen om er uit te geraken zodat we weer gelukkig kunnen worden. Want dat willen we allebei
We wonen een half uur van elkaar met de wagen en twee keer per week, op vaste dagen, overnacht hij bij mij. Verder zien wij elkaar eigenlijk niet. Hij woont nog thuis en besteedt de meeste tijd aan zijn hobby's. Hiermee heb ik nooit problemen gehad en dat zal ook niet gebeuren. Hij is 20 jaar, ik ben 27. Ik begrijp dat hij vrijheden nodig heeft.
Als zijn moeder op vakantie gaat, overnacht ik uitzonderlijk bij hem. Dat is een aantal keren goed gegaan, maar een keer liep het serieus mis. Op zijn kamer zijn we beginnen vrijen, ik vond dat leuk. Maar op een gegeven moment begon het pijn te doen en ik kon niet meer verder en vroeg om te stoppen. Maar hij bleef doorgaan. Na enkele malen aandringen te stoppen en hem weg te duwen, bleef hij nog steeds doorgaan. Ik heb mij echt nog nooit zo slecht gevoeld. Hij negeerde mij gewoon compleet.
Daarna zei hij sorry en het leek erop dat hij echt oprecht spijt had. Dit is in augustus gebeurd. Sindsdien ben ik depressief en het wordt alsmaar erger omdat ik met niemand erover durf te praten. Ik heb twee vrienden in vertrouwen genomen en ze hebben mij laten vallen. Ze begrijpen niet dat ik met hem nog wil samen zijn.
Stilaan begrijp ik dat zelf ook niet meer want ik doe echt alles voor hem. Ik kook wat hij wil, ik koop alles voor hem, ik gun hem al zijn vrijheden. Maar enkele weken geleden wilde hij een einde aan onze relatie maken. En toen zag ik het gewoon ineens niet meer zitten. Ik heb alles in de doofpot gestoken en probeerde mij wijs te maken dat er niks gebeurd was en dan wil hij de relatie verbreken ... Ik heb toen de medicijnkast geplunderd. Na een tijdje werd ik helemaal flauw en hij heeft dat gemerkt en mij naar het ziekenhuis gebracht. Daar heb ik met de mensen gepraat, maar ik heb mijn depressie op andere zaken gestoken. Ik durf er niet mee naar buiten komen.
Nu ben ik anoniem. Maar ik wil zijn toekomst niet verpesten door iets wat hij misschien ook niet echt wilde doen. Ik weet zeker dat hij mij graag ziet, maar hij kan mijn depressie niet meer aan. Daarom wilde ik samen in therapie maar hij wil dat ik het alleen doe.
Die stap ik zo groot en ik zink alsmaar dieper. Ik val flauw op mijn werk en huil uren per dag. Hij vindt dat hij mij niks heeft aangedaan maar zo voelt het voor mij niet. Ik had na die daad enkele dagen serieus veel pijn en ik denk er ook om de haverklap aan.
We zijn wel terug samen, maar hij heeft het deze week weer willen uitmaken, omdat hij meer tijd met vrienden wil doorbrengen maar nadien heeft hij spijt... Ik weet dat hij mij graag ziet maar deze gebeurtenis is voor ons allebei moeilijk en ik weet niet meer wat ik nog kan doen om er uit te geraken zodat we weer gelukkig kunnen worden. Want dat willen we allebei