Goeienavond allemaal,
Diegene die het forum een beetje volgen, kennen mij waarschijnlijk als een gedeprimeerd, eenzame jongeman.
Nu is daar een half jaar geleden ook nog "werkloos" bijgekomen.
Dat was in het begin niet echt een probleem: ik ben terug bij mijn ouders gaan wonen, zorg hier wat voor de was en de plas, en ondertussen zoek ik een nieuwe job.
Aangezien dat laatste echter niet van een leien dakje loopt, begin ik het moeilijk te krijgen. Zo erg zelfs, dat ik hulp heb ingeroepen van vrienden, maar was me dat even een vergissing: die vrienden zijn een gelukkig getrouwd jong koppel (einde dertigers) met drie kinderen. Als ik hen vertel dat ik mij stierlijk verveel thuis, dan hebben ze daar alle begrip voor.
Als ik zeg dat ik in mijn leven niets heb bereikt, geen huis, geen auto, geen lief, geen kinderen, dan zie je de interesse wegsmelten als sneeuw voor de zon, alsof ze willen zeggen "Als je een probleem hebt dat wij eventueel kunnen vatten, geen probleem, maar eens blijkt dat je de psychiatrisch zieke toer opgaat, FORGET IT! WIJ DOEN NIET MEER MEE!!!".
Zoiets komt natuurlijk aan als een mokerslag: ik had hen gevraagd om eens langs te komen om mijn hart te kunnen luchten, en je ziet dat ze bij het eerste échte probleem hun kop draaien en over iets anders proberen te beginnen.
Het grote probleem is nu dat ik niemand meer over heb: vroeger was ik bij behandeling bij een haptonome, maar nu ik terug bij mijn ouders woon, kan ik geen voet buitenzetten zonder dat te hoeven verantwoorden, het is hier echt een gevang!
"Waarom blijf je daar dan wonen, idioot?", is de onmiddellijke vraag. Wel, ik wil dolgraag verhuizen naar een eigen huis, maar daarvoor moet ik een lening vastkrijgen (om dat huis te kunnen kopen), maar daarvoor moet loonbriefjes kunnen voorleggen, maar daarvoor moet ik een job hebben, en da's nu net wat niet lukt.
Eigenlijk zit ik met het volgende: ik had het echt nodig om mijn hart te kunnen luchten, maar ik ben van een ferm kale reis thuisgekomen.
"Kan je dan geen contact nemen met andere vrienden?". Heb ik al geprobeerd (ik heb er nog twee): de ene heb ik aan de lijn gehad tijdens zijn vakantie, en hij ging mij zeker contacteren, 't is ondertussen een maand geleden, geen berichtje. De andere heb ik zelf een berichtje gestuurd, niets reactie!
"Zoek dan toch andere vrienden." Tja, da's ook niet gemakkelijk: ik ben begonnen aan een sport, een heel technische sport, en na de laatste training ben ik gaan beseffen dat het mij geen zier interesseert.
"Doe dan iets anders, een cursus of zo." Jaja, maar welke: bijna alle cursussen gaan over talen, informatica en eten maken. Ik ben al vijftalig, heb 15 jaar ervaring in informatica en ik maak al elke dag eten. En technische cursussen, tja blijkbaar worden die hier in de buurt niet gegeven.
Daarenboven mag je niet vergeten dat ik last heb van een sociale fobie (ontwikkeld de laatste 5-10 jaar): als ik niet naar buiten moet, doe ik het ook niet, ik blijf de ganse dag binnen zitten.
"Oké, maar hoe zit dat dan met dat solliciteren?" Wel, ik ben bezig met een héél interessante vacature: ik kan alles wat in de vacaturebeschrijving wordt gevraagd, maar de verantwoordelijke in de firma die ermee bezig is, is naar het buitenland geweest en ik wist dat niet, waardoor ik meer dan een week op hete kolen heb gezeten. Moest ik een negatieve reactie krijgen, ik zou niet meer weten waarin of waaruit.
"En kan je niet gaan netwerken of naar jobbeurzen gaan?" Met mijn sociale fobie? Laat me niet lachen.
"Zijn er nog dingen die op je lever liggen, behalve dat allemaal?"
Eigenlijk wel:
- ik correspondeer met een buitenlands meisje, en ik durf haar niet schrijven dat ik mij slecht voel omdat ik geen werk vind.
- volgende week heb ik afgesproken met een oude groep vrienden. Hoogstwaarschijnlijk hebben ze allemaal een relatie, kinderen, ..., en ik moet daar gaan toegeven dat ik nog te stom ben om een huis, een auto, een lief, kinderen, watdanook te hebben.
- deze namiddag had ik het zo erg te pakken dat ik ineens op mijn hoofd begon te slaan (heb ik vroeger vaak gedaan, die oude problemen komen dus ook weer terug), en toen ben ik mij beginnen afvragen of ik via een combinatie van kalmeerpillen en een mes er een einde zou aan kunnen maken.
Zoals je ziet, is het hier geen al te beste situatie. Deze week hoop ik iets van die firma te horen (hopelijk goed nieuws) en verder, tja, we zien wel, zeker?
Als je tot hier geraakt bent: hartelijk dank voor de moeite om mijn problemen te lezen.