Ik ben Rob-land. Hier ben ik geboren. Toen ik geboren werd, was ik een zee. Ik was één met de natuur. Het voelde heel erg goed, alles nam ik waar. Het was puur, zuiver en fantastisch. Ik was toen nog niet ontdekt, dit was erg fijn. Ik was niet alleen, de natuur was bij mij. Dit gevoel wilde ik nooit meer kwijtraken. Jaren van vrijheid en eenvoud, geluk en zuiverheid vlogen voorbij. Fluitende vogels en het geluid van de wind klonken als mantras in mijn oren. Ik werd vele ervaringen rijker. Sommige zag ik als negatief, maar tot het diepste niveau waren ze altijd positief bedoeld.
Langzaam maar duidelijk ontstonden er zichtbare eilanden binnen in mij. Ik snap het niet. Er ontstaan blokkades in mijn leven, ik wil dit niet. Maar wacht eens, ervaringen rijker worden maar toch blokkades in je leven creëren? Grote golven botsten tegen de hoge rotsen op. Het water stroomt niet zoals ik graag zou willen. Ik wil geen eilanden meer zien in mij. Ik wil weer zo zuiver mogelijk kunnen leven als toen ik geboren was. De vliegende vogels en het gezang herinnerden mij aan hoe het was, maar belangrijker, hoe mijn leven kan zijn.
’S Nachts schitterde het maanlicht op mijn ogen en overdag de zon. Ieder moment van de dag voelde ik mij energiek. Nu ik ontdekt ben door de vele eilanden, gaat mijn energie verloren en kan ik mij niet richten op de essentie van het leven: liefde. Ik werd erg moe en ik verzonk in mijn eigen wateren. Ik viel in een diepe slaap. De zielen van de zee, de vissen en de natuur drongen tot mij. Het was een intens gevoel. Ze maakten mij bewust van mezelf en mijn blokkades welke ik gecreëerd heb in mijn leven. Ik wil zó graag weer vrij kunnen zwemmen. Alles daaromheen beschouw ik niet meer tot mijn ware ik.
Een nieuwe dag brak aan. Felle zonnestralen schenen dwars door de gordijnen op mijn ogen. Ik werd bewust van mijn wakker worden. Maar voordat ik mijn ogen open deed en ontwaakte uit mijn diepe slaap, probeerde ik de stukjes uit mijn droom terug te halen. Langzaam lukte het. Ik heb alles opgeschreven. Uit mijn hoofd, maar nog zo dicht bij mij. Het bewust worden, accepteren en loslaten van deze eilanden is een grote bezigheid van de dag. In mijn droom kreeg ik deze belangrijke boodschap. Ik had het nodig. Door bewustwording zakken de eilanden weer stuk voor stuk de aarde in. Wat overblijft is een zee van gouden licht welke dag en nacht schittert en vloeit binnen in mij. Mijn natuur begint weer te stralen. 21 jaar onduidelijkheid met mooie en minder mooie momenten. Jaren van drukte en onzekerheid, liefde en haat, verlangens, afkeer en 21 jaar vol met verwachtingen hoop ik een nieuw leven te kunnen beginnen. Een land waarin ik reis, iedere dag weer.
Dankjewel.