Hallo allemaal,
Ik heb een probleem en wil dit aan mensen voorleggen die mij / ons kunnen helpen.'
Inleidend:
Ik denk dat ik iemand ben die door mijn opvoeding bepaalde dingen heeft meegekregen waar ik nu last van heb. Mijn vader zijn manier van opvoeden was meestal dat ik het niet goed deed of niks kon, waardoor ik nu ook vaak een bepaalde prestatiedrang voel en belangrijk vind wat andere van mij vinden. Ook was mijn vader vaak onredelijk tegen mijn moeder en waren er vaak flinke ruzies. Ze zijn nog steeds bij elkaar en de ruzies zijn minder, maar nog steeds kan mijn vader onredelijk zijn en alle inzet van mijn moeder vanzelfsprekend vinden. Door mijn opvoeding heb ik onzekere eigenschappen, voel ik mij snel aangevallen.
Nu is het zo dat ik het heel fijn heb met mijn vriendin. We sporten veel, lachen veel, vinden elkaar aantrekkelijk en er is gewoon een soort van chemie tussen ons. We leren ook van elkaar. Alleen ik kan in hele normale discussies soms heel fel naar haar reageren. Zeg maar dat dit 1 keer in de 2 weken voorkomt. Ze raakt dan een gevoelige snaar bij mij, met achteraf vaak een hele normale opmerking, en dan kan ik iets schreeuwen als 'hey flikker is op' ofzo. Of sla met mijn vuist op de bank. Het is een soort van niet weten wat ik met mijn gevoel aan moet of een soort persoonlijke ontlading. Zij verstijft dan min of meer en ik heb meestal heel snel enorme spijt van mijn reactie. Ik voel wel ergens een onbegrip, maar kan er dan niet normaal over in discussie gaan. Zij is vervolgens stil en gaat naar boven of zegt gewoon niks meer.
Voor mijn vriendin is eigenlijk de maat vol. Ze wil gewoon niet zo behandeld worden en ik snap dat eigenlijk volkomen. Ik haat ook mezelf hierom. Ik verpest zo iets heel moois in mijn leven en ben bang dat ik mijn leven gewoon aan het verpesten ben. Zij zelf is heel zachtaardig, heeft ook last gehad van een zware depressie. Ze is eigenlijk lastig om echt ruzie mee te maken en ze schrikt ook heel erg van dit soort reactie zodat ze er heel lang last van kan houden. Ik zou willen dat ze het als een tekortkoming van mij ziet en boven mij kan staan en het snel kan vergeten, maar zij draagt dit lang bij zich en straalt dan lange tijd ongelukkigheid uit. Het gaat dan wel weer weg maar onderliggend loopt haar emmertje over.
Ik ben bang dat ik haar kwijt raak. Hebben jullie ideeën waar ik aan kan werken of soortgelijke situaties meegemaakt?
Gr Walter